Eloy

Reincarnation On Stage

Artist Station (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 03/02/2014
Μετά το πειστικό "Reincarnation On Stage", έχουμε απαιτήσεις για «Reanimation on Studio»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Επί Σκηνής Μετεμψύχωση»! Σαν πολύ βαρύγδουπο δεν ακούγεται; Δεν πρέπει όμως να μας ξαφνιάζει, αφού το πομπώδες, γενικά, ήταν μάλλον το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήχου τους. Οι Γερμανοί φίλοι μας, λοιπόν, ξανάρχονται με... άγριες διαθέσεις για να κατακτήσουν τον παρόντα αιώνα, αν και δια στόματος Frank Bornemann είχαν δηλώσει στο παρελθόν ότι η μουσική τους δεν έχει θέση μετά τα 00s. Από τη μια όμως η αγάπη των φίλων τους και από την άλλη η διαρκής κίνηση της δισκογραφίας τους, ιδιαίτερα μετά τις remastered κυκλοφορίες, τους έκαναν να αλλάξουν γνώμη, αρχής γενομένης από το "Visionary" (2009).

Το διπλό αυτό CD, που αποτελείται από ζωντανές ηχογραφήσεις της περυσινής ευρωπαϊκής περιοδείας τους, μπορεί να πει κανείς πως είναι ένα δώρο για τους απανταχού fans και ιδίως για τους Αμερικανούς, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τους δουν live. Από πλευράς διάρκειας, μάλιστα, είναι πολύ γενναιόδωρο, αφού ξεπερνά το δίωρο κατά δεκαοκτώ λεπτά. Η ζωντανά ηχογραφημένη αυτή κυκλοφορία, που είναι η πρώτη μετά το "Eloy Live" του 1978, επικεντρώνεται στην εποχή από το "Silent Cries & Mighty Echoes" και μετά. Καλό αυτό; Όχι, βέβαια. Συγγνώμη, βρε Frank, αλλά δε χωρούσε ούτε ένα τραγούδι από το "Floating"; Δεν λέω, έβαλες το "The Bells Of Notre Dame" από το επίσης πολυαγαπημένο μου "Power And The Passion", αλλά... μόνο αυτό; Θα μου πείτε, τώρα, πως κρίνω με βάση το απολύτως προσωπικό μου γούστο. Γιατί όμως κάτι μου λέει πως δεν είμαι μόνος μου εδώ;

Τέλος πάντων, του το συγχωρούμε, γιατί το άλμπουμ είναι καλό και «βγάζει» τη σωστή ατμόσφαιρα, έχοντας ανάγλυφα τα progressive, space και hard rock συστατικά του ήχου τους, που τον αυτονόμησαν από τη συχνά αναπόφευκτη για γερμανικά συγκροτήματα της εποχής ετικέτα του kraut rock (τι ειρωνεία να λένε ότι παίζεις «λάχανο rock»). Αυτό που αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, ιδίως με εκτελέσεις όπως αυτή του "Apocalypse" (Latimer ζεις, εσύ μας οδηγείς) είναι τα μεταδοτικά vibes και το ανανεωμένο πάθος του συγκροτήματος. Πάλι όμως στο «πάθος» το γύρισα και ξαναθυμήθηκα το "Power And The Passion", οπότε πρέπει να συντομεύω, για να μην με πιάσει το παράπονο...
  • SHARE
  • TWEET