Paradise Lost

The Plague Within

Century Media (2015)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 18/05/2015
Με το "The Plague Within" οι Paradise Lost επιστρέφουν εμφατικά στις απαρχές τους, αφού έχουν διαγράψει έναν κύκλο μεγάλων αλλαγών
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ήταν αναμενόμενο. Για κάποιον που παρακολουθεί τους Paradise Lost, ας πούμε μετά και την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους, η σύλληψη και η κυκλοφορία ενός άλμπουμ σαν το "The Plague Within" ήταν σχεδόν προβλέψιμη. Η ολοένα και σταδιακή επιστροφή των Άγγλων μετά το τελευταίο άλμπουμ που εισήγαν νεωτεριστικά στοιχεία στη μουσική τους κατεύθυνση, δηλαδή το "Symbol Of Life", στον πρώιμο ήχο τους ήταν σχεδόν οφθαλμοφανής. Είτε με τις πιο βαριές στιγμές του "In Requiem", είτε με την σχετική "Icon" αισθητική αντίληψη του "Tragic Idol" οι Paradise Lost φάνηκαν έτοιμοι να διαγράψουν τον πλήρη κύκλο της δισκογραφικής τους πορείας και να περάσουν στο επόμενο βήμα.

Το επόμενο βήμα φυσικά, η νέα τους αυτή κυκλοφορία, αποτελείται ως επί το πλείστον από συνθέσεις που κινούνται στα πιο παραδοσιακά μονοπάτια ενός doom / death πλαισίου, με τον Holmes να επαναφέρει τις brutal ερμηνείες και τον Mackintosh να γράφει κομμάτια και να παίζει lead κιθάρα λες και μόλις έχει κυκλοφορήσει το "Gothic". Παρ' όλα αυτά, η συμμετοχή και των δύο σε παραδοσιακές death metal μπάντες όπως οι Vallenfyre και οι Bloodbath, απ' ό,τι φαίνεται άσκησε επιρροή και στους Paradise Lost, οι οποίοι επιστρέφουν σε ήχους και αισθητική των αρχών της δεκαετίας του '90. Επομένως, η αντίστροφη πορεία τους προς τις απαρχές τους ας πούμε ότι ήταν αναμενόμενη. Για το αν υπήρξε ειλικρινής, καλλιτεχνική ή με βάση τις επιταγές της σύγχρονης πραγματικότητας στο σκληρό ήχο, αυτό το ξέρουν μόνο οι ίδιοι, αλλά η αμιγώς μεταλλική στροφή των Paradise Lost ήταν προδιαγεγραμμένη, και εν μέρει εντυπωσιακή σε στιγμές. Κυρίως εξαιτίας του βασικού συνθέτη και προσωποποίηση του ήχου τους, Greg Mackintosh.

Καταρχάς, ακόμα και για έναν οπαδό των Paradise Lost, οι πρώτες ακροάσεις του νέου τους άλμπουμ, δέκατου τέταρτου αισίως, προκαλούν μια αίσθηση έκπληξης. Έκπληξη, κυρίως γιατί μετά από τόσα χρόνια οι Βρετανοί άρχοντες του ατμοσφαιρικού ήχου συνεχίζουν έστω και με ήχους, με τους οποίους έχουν οι ίδιοι συνδεθεί και δημιουργήσει, να προκαλούν τους οπαδούς τους. Και αν τα βορβορώδη φωνητικά του Holmes, ενδεχομένως να κρύβουν τις όποιες ενδεχόμενες αδυναμίες του με το πέρας των χρόνων και να παρουσιάζεται ένας τελείως διαφορετικός τραγουδιστής από εκείνον φερ' ειπείν του "One Second", τότε η βαρύτητα των συνθέσεων και η Sabbathική συνταγή που αποτελεί οδηγός στο "The Plague Within", είναι που μετατρέπει το άλμπουμ σε μια ακόμη επισήμανση στη σημαντική καριέρα των Paradise Lost.

Από το εισαγωγικό κιόλας "No Hope In Sight", οι μελωδίες και η εναλλαγή στα καθαρά και βαριά φωνητικά του Holmes, είναι στοιχεία που προκαλούν το ενδιαφέρον του ακροατή και σίγουρα, την απορία για το αν είναι το γκρουπ που κυκλοφόρησε με ρίσκο, θράσος και ειλικρίνεια κάποτε, δίσκους σαν το "Host". Αργόσυρτα riff και παραδοσιακός gothic ήχος και στη συνέχεια, το "Terminal" με τον αέρα που 'χουν τα παραδοσιακά χιτάκια των Lost. Ακολουθεί η κορυφαία ενδεχομένως σύνθεση του άλμπουμ, το "Eternity Of Lies". Οι Paradise Lost συγχέουν τις ρίζες τους με την τεχνοτροπία της μετά-"One Second" εποχής και ένας Holmes εξαιρετικός, με μια μικρή υποστήριξη γυναικείων φωνητικών συμβάλλει σε ένα κομμάτι, κλασικής Paradise Lost μαγείας και ας έχει ένα μικρό πέρασμα από το "Over The Madness" το σόλο του Greg. Κομμάτι με προοπτική να γίνει κλασικό. Συνολικά, ο δίσκος περιέχει δέκα συνθέσεις, οι οποίες στέκονται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, είτε όταν αφορούν τα ανακυκλωμένα riff του "Punishment Through Times" (το "Pity The Sadness" της νέας εποχής), είτε το αργόσυρτο doom / death του "Beneath Broken Earth". Στο "Victims Of The Past" οι κιθάρες, το σιγοντάρισμα των εγχόρδων και οι εναλλαγές στα φωνητικά του Holmes αποτελούν ένα από τα δυνατά χαρτιά του άλμπουμ όπως εξάλλου και το "Cry Out", ένα κομμάτι με προ-"Draconian Times" αισθητική, στο οποίο, το gothic κόψιμο και τα μπάσα καθαρά φωνητικά το κάνουν να ακούγεται εντυπωσιακά γνώριμο, «τόσο Paradise Lost». Το "Flesh From Bone" ενδεχομένως να είναι και από τα βαρύτερα κομμάτια του συγκροτήματος, μια σύνθεση που παραπέμπει σε πρώιμους Celtic Frost, αλλά και στον σουηδικό ακραίο ήχο των αρχών των '90s. Ο Erlandsson στα τύμπανα παίζει εντός έδρας και οι Paradise Lost διαγράφουν κάθε έννοια πρώιμης πειραματικής προσπάθειας. Στο "Sacrifice The Flame" τα έγχορδα μαζί με τις κιθάρες και την έντονη Cathedral αισθητική λειτουργούν άψογα στην ροή του άλμπουμ, ενώ στο "Return To The Sun" οι Paradise Lost κλείνουν το "The Plague Within" με εντυπωσιακό τρόπο με τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν καθ' όλη τη διάρκειά του και να συνδυάζονται με τα φωνητικά, θυμίζοντας χρυσές σελίδες της καριέρας τους.

Συνολικά, μια ενδιαφέρουσα δισκογραφική προσπάθεια, κυρίως μέρος της ακραίας τάσης των Lost, με λίγα νεωτεριστικά στοιχεία (όπως εξάλλου οτιδήποτε ακολούθησε το "Symbol Of Life") και πλέον με το γκρουπ προσανατολισμένο στο να διατηρήσει την ταυτότητά του. Μια ταυτότητα βέβαια, η οποία ανέκαθεν περιείχε γενναίες στροφές, εμπορικό ρίσκο, αλλά και εντυπωσιακές δισκογραφικές προσπάθειες. Οι Paradise Lost, γνήσιοι εκφραστές του πειραματικού στοιχείου κάποτε, πολέμιοι της στασιμότητας και του εφησυχασμού, εδώ και μερικούς δίσκους φαίνονται συμβιβασμένοι με το status των γεννητόρων του ήχου τους και αυτό είναι κάτι που τους ταιριάζει. Ήδη από το "In Requiem" και μέχρι και το "Tragic Idol", οι ενδείξεις και οι παραπομπές στο παρελθόν τους ήταν ισχυρές. Ένας συνθετικός πυρήνας βασισμένος στον ηγέτη Greg Mackintosh, και φωνητικές γραμμές με όλο και περισσότερο γρέζι από τον Nick Holmes. Συνειδητή απόφαση ή φυσική απόληξη της ερμηνευτικής του ιδιότητας, είναι ένα στοιχείο που θα χαρακτηρίσει τη νέα ηχητική γραμμή των Paradise Lost. Κάποτε οι εποχές του "Shades Of God" και του "Icon" ήταν ακόμα και για το συγκρότημα τόσο μακρινές, ηχητικά και αισθητικά, ενώ πλέον το "One Second" και το "Believe In Nothing" φαντάζουν και αυτά με τη σειρά τους να έχουν γραφεί από άλλο συγκρότημα. Οι Paradise Lost συνεχίζουν, έστω και επιστρέφοντας σε παλιότερα μονοπάτια να προκαλούν και να εμπνέουν από την ικανότητά τους να μεταλλάσσονται. Το "The Plague Within" αποτελεί μια ακόμα στροφή στην εντυπωσιακή καριέρα τους, εφαλτήριο για το άνοιγμα σε νέους ακροατές, αλλά και στους ίδιους να επαναπροσδιορίσουν τις νεανικές τους καταβολές.
  • SHARE
  • TWEET