Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγάλυτερος σταρ της ελληνικής ροκ σκηνής, με χιλιάδες φανατικούς οπαδούς να τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα. Παρότι φέτος συμπληρώνει 35 χρόνια στη δισκογραφία, όταν βγαίνει στη σκηνή μοιάζει έφηβος στην καλύτερή του φάση. Ωστόσο, από το 2000 και μετά -με εξαίρεση τη "Μετωπική" του 2007- οι περισσότεροι δίσκοι του απογοήτευσαν, παρά τη συμμετοχή σημαντικών δημιουργών, όπως του Στ. Μεσημέρη στον τελευταίο δίσκο ("Βατόμουρα", 2008).

Στο άκουσμα της είδησης ότι μετά από τόσα χρόνια άλλαξε δισκογραφική εταιρεία, μεταπηδώντας στη ΛΥΡΑ, υποψιάστηκα ότι κάτι αλλάζει. Ακολούθησε η ανακοίνωση της συνεργασίας του με τον Άλκη Αλκαίο (στιχουργό πολλών επιτυχιών, όπως τα "Βικτώρια", "Πόρτο Ρίκο", "Ρόζα", "Χρόνια Πολλά", "Ερωτικό" κ.α.) για όλους τους στίχους του νέου του δίσκου, τη μουσική του οποίου ανέλαβε να γράψει ο ίδιος ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Το μείγμα φαινόταν πολύ ελκυστικό και το όνομα αυτού "Ουράνια Τόξα Κυνηγώ".

Από το πρώτο κιόλας τραγούδι ("Τα Πουλιά Της Αγάπης") η καλή μας προδιάθεση επιβεβαιώνεται. Ο ήχος θυμίζει πολύ τα '80s (αντικειμενικά η καλύτερη δεκαετία του Βασίλη), με δυνατές κιθάρες να δένουν αρμονικά με τους εξαιρετικούς στίχους.
Από τις εξομολογήσεις των παλαιότερων Ελλήνων ροκάδων έχουμε ακούσει πολλές φορές ότι οι ίδιοι ανδρώθηκαν σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσαν τα ρεμπέτικα ακούσματα του '50 και του '60, από τα οποία έχουν επηρεαστεί βαθιά, προτού καν φτάσει στην Ελλάδα ο ήχος των Stones, του Dylan και των υπόλοιπων πρωτεργατών της ροκ επανάστασης των '60s. Αυτό είναι εμφανές στο "Ζειμπέκικο Της Φυλακής", ένα τραγούδι που ίσως δεν θα δεχτούν εύκολα οι νεότεροι φίλοι του Βασίλη, ενώ οι παλαιότεροι θα χρειαστεί να ανατρέξουν στους πρώτους του δίσκους για να βρουν αντίστοιχα πατήματα.

Το τραγούδι το οποίο έχει προβληθεί στα ραδιόφωνα για την προώθηση του δίσκου είναι η "Τυφλόμυγα", μία εξαιρετική μπαλάντα, με το πιάνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στη διακριτική, κατά τα άλλα, ενορχήστρωση. Οι στίχοι του τραγουδιού πιθανότατα παραπέμπουν και συνάμα επιβεβαιώνουν τις φήμες για την προσωπική ζωή του Βασίλη, τις οποίες όμως δε θα αναπαράγουμε εδώ.

Με έντονη την αίσθηση ότι η μουσική του "Στους Πέντε Ανέμους" κάτι μου θυμίζει, φτάνω σε άλλη μια κορύφωση του δίσκου, που όχι συμπτωματικά είναι πάλι μπαλάντα. Ο "Χορός Της Πέτρας" συνδυάζει την απαλή μελωδία με τζαζ επιρροές ανάμεσα στα κουπλέ, ενώ οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου επιβεβαιώνουν ότι είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποιητές και στιχουργούς.

Η καλύτερη σύνθεση του δίσκου κρύβεται μάλλον κάτω από το "Μπολερό", το οποίο περιέχει μια υποβόσκουσα δυναμική που σταδιακά αναδεικνύεται. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τραγούδι από τη "Διαίρεση" (1984) ή τα "Χαιρετίσματα" (1987) και συνιστά την καλύτερη απόδειξη ότι ο Βασίλης έχει πολλά ακόμη να δώσει.

Τα επόμενα τρία τραγούδια περνούν σχεδόν αδιάφορα, αλλά ο δίσκος έχει ακόμα μια πολύ καλή στιγμή: το "Μη Νυχτωθείς", ένα τραγούδι που περιμένω πώς και πώς να ακούσω live στην επόμενη συναυλία του Βασίλη. Ο τίτλος του δίσκου μάλιστα έχει βγει από τους στίχους αυτού του κομματιού.

Το κλείσιμο του δίσκου μας επιφυλάσσει άλλον ένα μουσικό πειραματισμό, καθώς το "Μελόδραμα" κινείται σε ανάμεικτους ροκ και γρήγορους λάτιν ρυθμούς, με κλακέτες και κιθάρες σε δημιουργικό διάλογο. Ιδανικό για κλείσιμο ενός ανέλπιστα καλού δίσκου: τέρμα τα όνειρα και πάμε για άλλα / πιο δυνατά και πιο μεγάλα...

Η αποκλειστική συνεργασία Βασίλη - Άλκη Αλκαίου στη δημιουργία των τραγουδιών δίνει μία σπάνια αίσθηση συνοχής στον δίσκο. Ωστόσο, οι συνθέσεις του Βασίλη δεν αναδεικνύουν πάντα τις φωνητικές του ικανότητες και σε ορισμένα σημεία θυμίζουν παλαιότερες μελωδίες. Εξαίρεση οι μπαλάντες του δίσκου, τις οποίες προσωπικά θεωρώ ως κορυφαίες του στιγμές, ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολούθησα τους μουσικούς του πειραματισμούς τόσο στις συνθέσεις όσο και στις ενορχηστρώσεις. Συνολικά ο δίσκος είναι αντάξιος του ονόματος του Βασίλη και σίγουρα σηματοδοτεί μία νέα αρχή στη μουσική του πορεία.