Magnum

To "Wings Of Heaven" υπήρξε ο πιο πετυχημένος εμπορικά δίσκος των Βρετανών μελωδικών / επικών rockers Magnum. Αν και ο τελευταίος μιας σειράς σπουδαίων δίσκων, υπήρξε και ο πρώτος που έδειξε σημάδια αποστροφής του επικού ήχου τους προς χάριν του απλοϊκότερου aor που το 1988 κυριαρχούσε.

20 χρόνια αργότερα (συμπληρώνονται στις 28 Μαρτίου), οι Magnum με τον βασικό πυρήνα του group απαράλλαχτο (Mark Stanway στα πλήκτρα και φυσικά τους Διόσκουρους Bob Catley και Tony Clarkin στα φωνητικά και την κιθάρα αντίστοιχα) αποφάσισαν να δώσουν μία σειρά συναυλιών και, ακολουθώντας την πρόσφατη μόδα, να ηχογραφήσουν ζωντανά τον εν λόγω δίσκο εξ' ολοκληρίας.

Επειδή αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι αρκετό κίνητρο, αποφάσισαν να κάνουν το cd διπλό, προσφέροντας ολόκληρο το set των συναυλιών τους, χωρίζοντάς το στο πρώτο μέρος, όπου ερμηνεύονται ορισμένα από τα γνωστότερα τραγούδια τους, και στο δεύτερο, όπου παρουσιάζεται το "Wings Of Heaven" καθώς και το τραγούδι "Sacred Hour" που αποτελούσε το encore των συναυλιών τους. Η αξία του συγκεκριμένου live έγκειται στο ότι δίνεται η ευκαιρία να ακουστούν ζωντανές εκδοχές τραγουδιών που δεν είχαν ηχογραφηθεί στο παρελθόν. Αναφέρομαι για παράδειγμα στα λιγότερα γνωστά τραγούδια του "Wings Of Heaven" και στο11λεπτο έπος "Don't Wake The Lion" που, αν και έχει περίοπτη θέση στην ιστορία των Magnum, δεν υπάρχει σε επίσημη live ηχογράφησή τους (αν δε με απατά η μνήμη μου).

Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως το γεγονός ότι για πρώτη φορά μπορούμε να ακούσουμε συναυλιακά τέσσερα από τα καλύτερα τραγούδια του περσινού τους, εξαιρετικού "Princess Alice & The Broken Arrow" και μάλιστα να στέκουν επάξια ανάμεσα στα αριστουργήματα του παρελθόντος. Αν μη τι άλλο δε μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς για συγκρότημα-ζόμπι που τρέφεται από τις σάρκες του, αφού αποδεικνύουν πως ο Χρόνος θα χρειαστεί προσπάθεια ακόμα για να τους υποτάξει.

Σε όλη τη διάρκεια των σχεδόν δύο ωρών των cd, το παίξιμο του group είναι φρέσκο και άρτιο, με την κιθάρα και τα πλήκτρα να διεκδικούν εναλλάξ τα ηνία για τον χαρακτηριστικό ήχο των Magnum. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον ισόπαλο παρά την εντυπωσιακή εισαγωγή του Clarkin στο "Sacred Hour". Αντίστοιχα η φωνή του Catley βρίσκεται σε τρομακτικά καλή κατάσταση και δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από την πυγμή και τη μελωδικότητα του παρελθόντος. Μόνη παρασπονδία είναι το μάλλον βαρετό παιχνίδισμά του με το κοινό πριν το "Pray For The Day", που μπορεί να δουλεύει καλά στις συναυλίες, μέσα από την ψυχρότητα του στερεοφωνικού όμως ακούγεται λίγο γραφικό.

Για τους φίλους των Magnum η κυκλοφορία αυτή κρίνεται απαραίτητη και θα αποτελέσει ένα απαραίτητο συμπλήρωμα στη δισκογραφία τους. Για όσους αναζητούν μία πρώτη γνωριμία με τους Magnum και τον ήχο τους, θα είναι προτιμότερο να ανατρέξουν σε παλιότερα live που μπορούν να λειτουργήσουν και ως best of.