David Gilmour

...ping

Οι Pink Floyd πέρασαν δύο περιόδους στις live εμφανίσεις τους. Η πρώτη, εμπνευσμένη και ωθούμενη από το όραμα του Syd Barrett που στη συνέχεια ασπάστηκαν και οι υπόλοιποι, ήταν η πειραματική, αυτοσχεδιαστική, ψυχεδελική, σχεδόν avant garde, προσέγγιση. Δεν είναι υπερβολή, τουναντίον αγγίζει τη μετριοπάθεια, το να ειπωθεί ότι κάθε συναυλία της ιδιοφυούς τετράδας ήταν διαφορετική με κάθε προηγούμενη και κάθε επόμενη. Αυτά ίσχυαν μέχρι την κυκλοφορία του "Dark Side Of The Moon". Από αυτό το κομβικό σημείο και μετά ακολούθησαν τον άκρως αντίθετο δρόμο. Επεδίωξαν (και φυσικά πέτυχαν) να αναπαράγουν με ακρίβεια επί σκηνής την ηχητική τελειότητα των άλμπουμ τους.

...ping

Στο live του David Gilmour από την πιο πρόσφατη περιοδεία του οι δύο αυτές εποχές δείχνουν να ενώνονται σε μία. Ακόμα και αν οι χωρίς όρια πειραματισμοί μάλλον έχουν απομακρυνθεί οριστικά και επιφανειακά φαίνεται να μη λαμβάνεται κανένα ρίσκο, δεν παύει να είναι ευδιάκριτη μία διάθεση για αλλαγή του τρόπου ερμηνείας και εκτέλεσης ακόμα και των πιο γνωστών τραγουδιών: Πρώτα και κύρια με την παρουσία ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του ντόπιου (Πολωνού) Zbignief Preisner, διακεκριμένου και αναγνωρίσιμου κυρίως για τη μουσική επένδυση ταινιών, και δευτερευόντως με μία, άλλες φορές ανεπαίσθητη και άλλες φορές εμφανή, διαφορετικότητα στο ύφος των τραγουδιών. Και σα να μην ήταν αρκετή η παρουσία του προσωπικού "On An Island", παιγμένο εξ ολοκλήρου και (σχεδόν) με την στουντιακή του σειρά, ακούγοντας τα «νέα» "Shine On You Crazy Diamond" και "Comfortably Numb" παίρνουμε μία καλή ιδέα του ποιος είναι ο Gilmour του σήμερα. Ο ήρεμος, κατασταλαγμένος, ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που δεν έχει να αποδείξει τίποτα ούτε στον εαυτό του, ούτε στους άλλους.

...ping

Πολύτιμοι συνεργάτες του στην περιοδεία αυτή είναι (ανάμεσα σε άλλους) ο Phil Manzanera στην κιθάρα (Roxy Music), ο Guy Pratt στο μπάσο (αντικαταστάτης του Waters στους Floyd), ο Dick Parry στο σαξόφωνο (επίσης συνεργάτης των Pink Floyd) και ο σημαντικότερος όλων, που ολοκληρώνει τις Floyd αναφορές, ο μακαρίτης, πλέον, Rick Wright στα μαγικά του πλήκτρα να αποθεώνεται σε κάθε ευκαιρία, κάνοντας ακόμα πιο συναισθηματική την κυκλοφορία αυτή - την τελευταία της καριέρας του. Όλοι αυτοί συντελούν σε ένα μαγευτικό αποτέλεσμα που θα ενθουσιάσει όσους τους άγγιξε η μουσική του Gilmour έστω και για μια φορά στη ζωή τους. Η απουσία κάθε αναφοράς στις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του μάλλον δε θα πειράξει παρά μόνο τους φανατικούς, ενώ αντίθετα όλοι θα απολαύσουν την παρουσία των "Speak To Me / Breath / Time", του "High Hopes", του "Astronomy Domine" και των άλλων γνωστών και, εκ των πραγμάτων, μη εξαιρετέων αριστουργημάτων. Η ευχάριστη έκπληξη όμως θα έρθει στο άκουσμα των «ξεχασμένων» "Wot's ...Uh The Deal?" και "Fat Old Sun".

...ping

Η συλλεκτική έκδοση LP από την οποία γίνεται και ο παρών σχολιασμός περιλαμβάνει ένα πέμπτο δίσκο με διάφορα ακόμα έξτρα δωράκια, ώστε όποιος κάνει τον κόπο να την αποκτήσει να αποζημιωθεί με μία ζωντανή εκτέλεση των "On The Turning Away" και "The Blue", δύο ατμοσφαιρικά τζαμαρίσματα υπό την ονομασία "Barn Jam 166" και "Barn Jam 121" καθώς και μία ακουστική εκτέλεση του "Echoes". Και αυτό μας φέρνει στο καλύτερο που φυλάγαμε για το τέλος. Βλέπετε ολόκληρη η πρώτη πλευρά του τέταρτου δίσκου (τελευταίου της κανονικής έκδοσης) καλύπτεται από ένα τραγούδι που για πρώτη φορά κυκλοφορεί σε επίσημο live παιγμένο ενιαίο και στη μεγαλειώδη ολότητά του. Ένα τραγούδι που ερμηνεύεται ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά. Μιλάμε φυσικά για το "Echoes" που σπέρνει πολλαπλές ανατριχίλες από την πρώτη κιόλας χαρακτηριστική νότα του, γνωστή και ως...

...ping...