Franz Ferdinand

Tonight: Franz Ferdinand

Domino (2009)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 06/02/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Διαφωνούσα καθέτως. Ο φλύαρος δισκοπώλης επέμενε, με τα φρύδια να πιέζουν το μέτωπο, σα να προσπαθούν να μπουν στα μαλλιά του. «Το κύριο χαρακτηριστικό μιας μεγάλης μπάντας είναι η αναγνωρισιμότητα του ήχου της» επαναλάμβανε, τονίζοντας διαφορετική λέξη κάθε φορά. Με αυθάδεια, έψαχνα επιχειρήματα για να υποστηρίξω το αντίθετο. «Το καλλιτεχνικό μεγαλείο», έλεγα, «ταυτίζεται με την ικανότητα του καλλιτέχνη να εκπλήσσει, να εξελίσσεται και να επιβάλλει τις αλλαγές στο κοινό του». Κάποια ύπουλη άγνωστη ουσία βρίσκεται στη σκόνη των δισκάδικων και, όταν την αναπνέουμε, επιδιδόμαστε στις πιο αδιέξοδες αντιπαραθέσεις, ενστερνιζόμαστε τις πιο απόλυτες σοφιστείες και αδιαφορούμε αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα με τον εξίσου μουσικόφιλο αντίπαλο ρήτορα...

Προϊόν της πιο σοφιστικέ Σκοτίας, οι Franz Ferdinand εμπεριέχουν ένα ελληνικό 12,5% - έτσι, να το λέμε, να το χαιρόμαστε, τρομάρα μας. Κατά συνέπεια, και ενώ το ελληνικό κοινό δεν ασπάζεται μαζικά τη σύγχρονη βρετανική indie rock σκηνή, ο συμπαθέστατος Alex Kapranos απετέλεσε έναν εύχρηστο Δούρειο Ίππο και, το 2004, εκείνος ο δίσκος, με λιτό σοβιετικό logo «Franz Ferdinand» στο εξώφυλλο, βρήκε τη θέση του στις πεισματάρες εγχώριες δισκοθήκες.

Το πρώτο άλμπουμ των Franz Ferdinand ήταν ιδιοφυές. Μια μεγαλειώδης crooner λυρικότητα πατούσε επιμελημένα πάνω στους πιο χορευτικούς pop/rock ρυθμούς, δίνοντας ώθηση σε μια περήφανη και ακομπλεξάριστη νέα indie σκηνή. Το 2005, πειστικότατο, αν όχι εφάμιλλο, ακολούθησε το "You Could Have It So Much Better", που υπήρξε πολύ κοντά στο ομώνυμο ντεμπούτο, τόσο χρονικά, όσο και ηχητικά.

Μετά από τρία χρόνια και τρείς μήνες θεμιτής αναμονής, πάμπολλοι απορημένοι οπαδοί στέκονται απέναντι στο ηχοσύστημά τους, με το δείκτη χωμένο στο αυτί, να ταλαντεύεται νευρικά. Το άλμπουμ λέγεται "Tonight: Franz Ferdinand" και απόψε θα πανικοβάλλει το δις παγιωμένο στις συνειδήσεις αναγνωρίσιμο ηχητικό στίγμα. Οι κιθάρες χάνουν την πυγμή τους, το μπάσο discofunkάρει ξεδιάντροπα και πάμπολλες ηλεκτρονικές synth πονηριές περικυκλώνουν το αμόλυντο τραγούδισμα του Kapranos. Ιδού λοιπόν η ζηλευτή συνάντηση των απόψεων του δισκοπώλη και εμού του ιδίου. Στο τρίτο τους άλμπουμ, οι Franz Ferdinand καταφέρνουν να μεταμορφώσουν τη μουσική τους, χωρίς όμως να χάσουν ούτε πιθαμή από την καλλιγραφία της υπογραφής τους.

Αν το σωσίβιο της μπάντας είναι το γεγονός ότι αποτάσσεται την υγιή μονοτονία του τετραγωνισμένου της post-punk, επιτρέποντας στη μουσική να αναπνεύσει, ο γνώμονας της τραγουδοποιίας τους εμφανίζεται λιγότερο πεπειραμένος μαστροπός και περισσότερο καταφερτζής ερωτύλος. Βέβαια, μετά τη dance floor ιχνηλασία του άτιμου single "Ulysses", δύσκολα ο ηδονόπληκτος βρυχηθμός του δίσκου θα μπορούσε να τρομοκρατήσει τον ανέτοιμο ακροατή. Η μπάντα είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα, από το αμείλικτο πλιάτσικο του ρεφρέν του "No You Girls", μέχρι το κοσμικό βερμούτ του μουσικού θέματος του ημιαδιάφορου, πλην όμως αξιαγάπητου, "Twilight Omens" και από το σόκιν ατόφιο techno ήμισυ του σπινθηροβόλου "Lucid Dreams", μέχρι τη γλυκερή αλλοπαρμένη τρυφερότητα του ακουστικού "Katherine Kiss Me".

Το "Tonight: Franz Ferdinand" αποχαιρετά μια ρομαντική αναλογική ψευδαίσθηση. Αναζητά μια άλλη μοντέρνα αισθητική, την ενστερνίζεται και, αφού εξοικειωθεί με αυτή, την επιβάλλει. Το άλμπουμ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει την αποτελεσματικότητα της προκατόχου τεχνοτροπίας, όχι μόνο γιατί είναι μουσικά λιγότερο συγκινητικό, αλλά και γιατί σαφέστατα δεν την έχει αποχωριστεί πλήρως.

  • SHARE
  • TWEET