Incubus

Πάμε πάλι από την αρχή. Δεν είναι δα και λίγο πράμα ένας δίσκος να σε αναγκάζει να ξεκινήσεις να γράφεις ένα κείμενο από το μηδέν. Γιατί ενώ στην αρχή δυσκολευόμουν αρκετά να χωνέψω το νέο υλικό των Καλιφορνέζων, η ενασχόλησή μαζί του μετά από λίγο καιρό, και αφού είχε παρέλθει το όποιο κατάλοιπο της πρώτης ακρόασης, με έκανε να αναθεωρήσω. Το "If Not Now, When?" καταφέρνει να ακουστεί καλύτερο ως σύνολο από τον προκάτοχό του, "Light Grenades", αν και η σύγκριση μάλλον άστοχη είναι, αν αναλογιστεί κανείς τη διαφορετικότητα των δυο κυκλοφοριών.

Μετά από ένα διάστημα δύο περίπου χρόνων πλήρους αποχής από τα μουσικά δρώμενα, κατά την οποία τα μέλη της μπάντας αφοσιώθηκαν ο καθένας σε προσωπικά ζητήματα, όπως οι σπουδές και η οικογένεια, επέστρεψαν να μας προσφέρουν τον πιο mainstream αλλά ταυτόχρονα και έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της καριέρας τους. Οι σπουδές του Mike Einziger στη σύνθεση μπορεί να οδήγησαν στην απλοποίηση των δομών του "If Not Now, When?" όσον αφορά τις κιθάρες, αλλά ομολογουμένως τα κομμάτια δεν ακούγονται στο παραμικρό άδεια, τουναντίον. Όπως είχαν αναφέρει και οι ίδιοι πριν την κυκλοφορία του, οι κιθάρες όντως έχουν περισσότερο συνοδευτική και ταυτόχρονα αρκετά διακριτική παρουσία στο συγκεκριμένο δίσκο. Μην περιμένετε δηλαδή τα ξεσπάσματα του "Light Grenades", οι Incubus τα βρήκαν με τους εαυτούς τους. Και ηρέμησαν. Αποτέλεσμά αυτού; Το πιάνο έχει έρθει πιο μπροστά στην παραγωγή και, σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Brandon Boyd, που αποτελούν ίσως την ραχοκοκαλιά των συνθέσεων, δημιουργείται μια έντονα pop αισθητική, όπως αφηνόταν να διακριθεί ήδη από το "Light Grenades". Σαφώς βελτιωμένος ο Boyd, καταφέρνει για ακόμα μια φορά να ξεχωρίσει.

Σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν ένα πιο mainstream κοινό, οι Incubus ρισκάρουν, ισορροπώντας σε τεντωμένο σκοινί και αλλάζοντας αρκετά τον ήχο τους, μαλακώνοντάς τον όσο δεν πάει, και δημιουργούν τον πιο «ακραίο» δίσκο τους. Αδιαφορώντας, ίσως, για τους οπαδούς τους που θα τους κατηγορήσουν πως άφησαν τους πειραματισμούς για χάρη του airplay, συνέθεσαν έναν ονειρικό, ταξιδιάρικο και ταυτόχρονα μινιμαλιστικό δίσκο, που αν και μακριά από ό,τι έχουν κάνει μέχρι στιγμής, στο τέλος καταφέρνει να σε κερδίσει. Αν η πιο soft εκδοχή των Incubus ή ακόμα και ο πρόσφατος solo δίσκος του Brandon Boyd έχουν κλέψει λίγο από το χρόνο σας, δε βλέπω το λόγο να μην το κάνει και το "If Not Now, When?". Αν, από την άλλη, τα "Promises, Promises", "Isadore", "In The Company Of Wolves" και "Adolescents" δεν καταφέρουν να σας πείσουν, τότε μάλλον ο εν λόγω δίσκος δεν είναι για σας.