Warrior Soul, Semen Of The Sun @ AN Club, 20/02/09

«So what maggot, you rock star moron, you make me vomit, now pass the bourbon» τραγουδούσε κάποτε -όντας γνήσιος rock star- ο frontman των θρυλικών, αλλά κι αδικημένων, Warrior Soul. Οι ατυχίες που τους έπληξαν δε σταμάτησαν στην πολυετή τους διάλυση, καθώς, εν αντιθέσει με άλλα σημαντικά σχήματα των '90s, δε φαίνεται να κέντρισαν το ενδιαφέρον νεότερων ακροατών. Τουλάχιστον, αυτό δείχνουν τα δρώμενα που βιώσαμε στο AN Club το βράδυ της Παρασκευής...



Η συναυλία ξεκίνησε με τους «δικούς μας» Semen Of The Sun, οι οποίοι έπαιξαν υπό τις πλέον παράξενες συνθήκες. Βλέπετε, παρ' όλη την (απρόσμενα) καλή απόδοση και σκηνική παρουσία, δεν κατάφεραν να συγκινήσουν τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού που έδειχνε πεινασμένο να γευτεί το κυρίως πιάτο. Χάριν ακρίβειας, οφείλουμε να αναφέρουμε πως ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων πλησίαζε τα 30φεύγα, ενώ δεν έλειπε κι η μερίδα του κοινού που, ως γνήσιοι «παλαίουρες», παρακολουθούν τους Warrior Soul από την εποχή των χρυσών τους ημερών. Ισχυρός ο πόθος λοιπόν, έφερε ψυχρές αντιδράσεις καθ' όλη τη διάρκεια του set, κάτι που κατά μία έννοια κρίνεται λογικό κι αναμενόμενο.



Η παγωμένη ατμόσφαιρα πάντως δεν πτόησε το σχήμα ούτε στο ελάχιστο. Ήταν η πρώτη φορά που έτυχε να τους απολαύσω κι ομολογώ με περίσσιο ενθουσιασμό πως κέρδισαν την προσοχή μου, καθώς τα τραγούδια τους ακούγονταν πολύ πιο «ζωντανά» στις επί σκηνής εκτελέσεις. Σε συνδυασμό, δε, με την «εντελώς rock 'n' roll» παρουσία τους, καταφέραν να μας χαρίσουν ένα αρκετά εκρηκτικό 40λεπτο - δίχως να είμαι βέβαιος για τη συνολική χρονική διάρκεια, από τη στιγμή που δεν υπήρξε κανένας λόγος να κοιτάξω το ρολόι. Προσωπικά εύχομαι να συνεχίσουν υπό τους ίδιους ρυθμούς, αφού απ' ό,τι φαίνεται έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα πολλά υποσχόμενο.



Η ώρα άγγιζε τις 11 και μισή όταν οι αφανείς sessionάδες ανέβηκαν επί σκηνής, ή τουλάχιστον, με τέτοιο τρόπο ήμασταν προκατειλημμένοι. Αδίκως βέβαια, καθώς οι Janne Jarvis και Rille Lundell αποδείχθηκαν μορφές που φέρουν τον αέρα του άρτιου μουσικού και σωστού επαγγελματία. Είχαν το grand feeling που σε ταρακουνούσε από το ξεκίνημα κιόλας, με το εκρηκτικό "Intro" από το "Drugs, God And The New Republic" να αποτελεί το χαλί για το δυναμικό αυτό άνοιγμα. Ώσπου η φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Kory Clarke εμφανίστηκε για να τινάξει τα χέρια, όπως και τα μυαλά των παρευρισκόμενων στον αέρα. Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε πως ο ήχος ήταν μέτριος. Μετά έγινε κακός. Δε μας νοιάζει όμως τώρα, ούτε τότε. Το πέρας της εμφάνισης άφησε μονάχα πρόσωπα γεμάτα συγκίνηση. Το έβλεπες γραμμένο στις εκφράσεις τους. Αυτή η βραδιά ήταν πολύ καλή για να έχει υπάρξει.



Καταρχήν, οφείλουμε να τονίσουμε ξανά πως τα νέα μέλη είναι άξια να φέρουν το στίγμα των Warrior Soul. Οι μόνοι που δε «φάνηκαν» τόσο είναι ο νέος drummer του γκρουπ κι ο δεύτερος κιθαρίστας, που ομολογουμένως ακουγόταν αρκετά χαμηλά, κάτι που περισσότερο φάνηκε στο solo του "Punk And Belligerent". Κατά τα άλλα, τα λάθη έμοιαζαν αμελητέα και οι αντιδράσεις οι πλέον εκδηλωτικές, δίχως να χωρά ίχνος αμφιβολίας. Λίγοι ήταν οι 35άρηδες που μόλις διαπίστωσαν τι σθένος κρύβει η μπάντα, έδωσαν και το τελευταίο ίχνος ενέργειας στην «αρένα» του An Club; Τι κι αν όλοι ήμασταν κουρασμένοι, τι κι αν η ζέστη ήταν έκδηλη στην ατμόσφαιρα, τι κι αν η φωνή του Kory δεν είναι πλέον αυτή που ξέραμε; Τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία.

Τον καταλυτικό ρόλο φυσικά έπαιξε το τιμώμενο πρόσωπο, επειδή κακά τα ψέματα, ο Kory Clarke παραμένει ο πιο επιβλητικός frontman του σύμπαντος. Μιλάμε για έναν αεικίνητο performer, φτιαγμένο από τη στόφα του Robert Plant και την πνοή του Iggy Pop. Είναι το Rock 'n' Roll το ίδιο, ζει κι αναπνέει γι' αυτό, κι όπως κάθε άνθρωπος που δίνει τη ζωή του (ή ακόμη καλύτερα, την ψυχή του), κατάφερε να μείνει αναλλοίωτος από το πέρασμα του χρόνου, τουλάχιστον κατά ένα μέρος. Τι κι αν δεν έφτασε τον καλό του εαυτό; «I think we 're beautiful» τραγουδά και η φωνή του λυγίζει. Όχι όμως το πνεύμα, επειδή πάνω από όλα, αυτή είναι η ουσία των Warrior Soul. Κλωτσιά στα δόντια, όπως έχουν τραγουδήσει οι αλησμόνητοι Zeke. Έχετε δει ποτέ την «πείνα» στο βλέμμα ενός rock star; Να σου βγάζει αυτή την αίσθηση λύσσας, σε φάση «θα σου δαγκώσω την καρωτίδα και θα στη βγάλω με τα δόντια μου»; Αυτό το πράγμα είναι ο Kory Clarke. Αυτό είναι οι Warrior Soul. Με λίγες λέξεις, pure f*cking Rock 'n' Roll.

Όσον πάλι αφορά τα κορυφαία στιγμιότυπα της βραδιάς, θα εστιάσουμε στον κόσμο που αγκάλιασε τον Kory (μαζί με το μικρόφωνο) κατά την εκτέλεση του "Downtown", στον άκρατο ενθουσιασμό που επικρατούσε λίγο πριν το ξέσπασμα του "Let's Get Wasted" και στο αναπάντεχο "Jump For Joy" που αποδώθηκε απροβάριστο, κατόπιν λαϊκής απαίτησης. Από εκεί και ύστερα, αξιομνημόνευτη έμεινε η εκτέλεση του "The Losers", όπως και τη λαχτάρα του κοινού που μάταια φώναζε για ένα δεύτερο encore, καθώς η μπάντα, εμφανώς εξαντλημένη, αποφάσισε να μην ξαναβγεί. Δε μπορούμε όμως να τα έχουμε όλα δικά μας, έστω κι αν πολλά αγαπημένα κομμάτια έλειπαν από το set list. Άλλα τόσα όμως εάν έπαιζαν και πάλι δε νομίζω να μας έφτανε.



Μακάρι το σχήμα να μας επισκεφθεί ξανά στην επερχόμενη περιοδεία για το νέο album του με τίτλο "...And We Rock n' Roll", επειδή μία φορά σίγουρα δεν είναι αρκετή. Όσοι δεν ήρθαν έχασαν και καλύτερα να ελπίζουν πως την επόμενη φορά δε θα επαναλάβουν αυτό το μοιραίο λάθος.

To set list της βραδιάς (με το τελευταίο τραγούδι να προέρχεται από την περίοδο των Space Age Playboys):

Intro
Interzone
Love Destruction
Punk And Belligerent
The Drug
The Party
Shock Um Down
Fuck The Pigs
The Losers
Superpower Dreamland
Let's Get Wasted
Charlie's Out Of Prison
Downtown
Wasteland
Jump For Joy
We Cry Out
I Want Some Pussy