Truckfighters, Potergeist @ An Club, 18/05/24

Οκτώ χρόνια είναι αρκετά. Τόσα είχαν να έρθουν οι Truckfighters στη χώρα μας, από εκείνο το πρώτο Desertfest του 2016. Νέα δουλειά μπορεί να μην έχουν από τότε, όπως άλλωστε μας είπε και ο κύριος Dango, αλλά δε σταματήσανε να περιοδεύουν. Το ότι μας είχαν λείψει ως κοινό φάνηκε από το γεγονός ότι πριν ακόμα ακουστεί νότα από τα ηχεία του An Club, ο χώρος ήταν ήδη μισογεμάτος. Μπυρίτσα και χάζεμα στο πλούσιο merch ήταν ένα καλό ζέσταμα πριν το κανονικό ζέσταμα της βραδιάς.

Αυτό το είχαν αναλάβει οι έμπειροι βετεράνοι Potergeist. Δεν ξέρω σε τι φάση ακριβώς βρίσκονται σήμερα, μιας και έχουν αρκετό καιρό να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, όμως στη σκηνή ήταν πολύ πολύ καλοί, όπως ακριβώς τους θυμόμουν. Τα Down vibes που ξερνούσαν οι δύο τους κιθαρίστες ήταν έντονα, αλλά η βαλτώδης λασπουριά της Νέας Ορλεάνης είχε περιλούσει και το rhythm section τους. Ο ήχος τους ήταν πολύ γκρουβάτος και πωρωτικός – με σχετική δυσαρέσκεια θα ανακαλύπταμε ότι ήταν και με διαφορά ο καλύτερος που ακούσαμε στο An Club αυτό το βράδυ.

Από υλικό οι Potergeist έχουν αρκετό για να καλύψουν μια συναυλία κι αυτό φάνηκε από το κοπάνημα που ρίξαμε σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Το “Swampires” ξεχώρισε λίγο από τα πρώτα, μιας και κάπου εκεί φάνηκε να είχαν καλολαδωθεί. Απολαυστικό ήταν επίσης το κλείσιμο με “Southern Crown” και “Rider”. Κάπου στο ενδιάμεσο, μας παρουσίασαν και δύο νέα κομμάτια, ονόματι “Corpsycho” και “Monster”, τα οποία κράτησαν τον πήχυ ψηλά για τον χρόνο που θα βγει η επόμενη δουλειά τους. Μια μεστή εμφάνιση που κέρδισε κι όποιον δεν ήταν οπαδός.

Το τεράστιο κόκκινο πανό με το λογότυπο των Σουδών Truckfighters δε χωρούσε με τίποτα στη μικρή σκηνή του An Club. Παρ’ όλα αυτά, βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο που είχε γεμίσει την πλατεία και τα πλαϊνά μέρη και περίμενε πώς και πώς, δύσκολα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον πιο κατάλληλο χώρο για τη συγκεκριμένη συναυλία. Θα εξαιρέσω προφανώς το τσιγάρο, οι θεριακλήδες του οποίου ζητούν απλώς μια ευκαιρία για να μη σεβαστούν τίποτα και κανέναν κι εκεί δυστυχώς την είχαν.

Ο κύριος Ozo, ο κύριος Dango και ο κύριος Toro εμφανίστηκαν εν μέσω γηπεδικών ιαχών στη μικρή σκηνή. Πριν ακόμα ξεκινήσουν να παίζουν, ο ορεξάτος κύριος Dango απαλλάχτηκε γρήγορα από το μπλουζάκι του και το πέταξε με μια κίνηση μέσα στον κόσμο, μένοντας ημίγυμνος. Κάπου εκεί, οι τρεις Truckfighters μπήκαν στην πρίζα και άρχισαν να μας σφυροκοπούν. “Mind Control” και “Traffic” ήταν τα πρώτα τους όπλα και ο Ozo από το πρώτο κιόλας κομμάτι είχε αρχίσει να σκαρφαλώνει πάνω στο κάγκελο, όμως κάπου εκεί κάηκε ο ενισχυτής του μπάσου, ο οποίος και χρειάστηκε να αντικατασταθεί.

Με το “Gain Speed” και “Last Curfew” συνέχισαν από εκεί που είχαμε μείνει, για να τα φτύσει αυτή τη φορά ο ενισχυτής της κιθάρας. Νέα παύση, νέο τρέξιμο, νέα αντικατάσταση, νέο τζαμάρισμα. Χωρίς να πτοηθούν ιδιαιτέρως, οι Truckfighters έβαλαν μπρος τα πιο αργόσυρτα και μονολιθικά τους κομμάτια, όπως το “The Chairman” και το “Chameleon”. Αυτή τη φορά είχαμε χάσει τα φωνητικά του Ozo, τα οποία δε θα διορθώνονταν ποτέ, όμως προς τιμήν τους οι Σουηδοί αδιαφόρησαν και απλώς συνέχισαν να παίζουν και να μας συμπαρασέρνουν.

Η ενέργεια και η όρεξή τους ήταν απαράμιλλες, πραγματικά. Τους έβλεπες απλώς να οργώνουν τη σκηνή ή να χοροπηδάνε σε αυτή – ειδικά ο Dango – και δεν μπορούσες να μείνεις σε στασιμότητα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο παίξιμο του καινούργιου drummer, που πήρε το παρατσούκλι Toro. Ο τύπος ήταν κανονικός ταύρος, ακούραστος, δυναμικός, πωρωτικός. Η συμμετοχή μας στα κομμάτια ήταν στα ύψη και κορυφώθηκε στο “Manhattan Project” με το ταξιδιάρικο riff και ήταν, φαινομενικά, το τελευταίο κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι εκτός του ότι είχαν παίξει μόνο μια ώρα, κάτι φαινόταν να λείπει.

Αυτή την αίσθηση λοιπόν ήρθε να την αποδιώξει για τα καλά το σαρωτικό encore. Αφού το τρίο επανήλθε στη σκηνή πιάνοντας τα όργανά του και παίζοντας ένα reprise του “Mahnattan Project”, μας πρόσφεραν μια σφιχτοδεμένη εκτέλεση του “In Search Of (The)”, από το πρώτο riff της οποίας όλοι είχαμε πωρωθεί. Η αποθέωση της βραδιάς όμως ήταν αναμφισβήτητα το οριστικό κλείσιμό της με το θεόρατο “Desert Cruiser”.

Όλα τα μάτια γούρλωσαν, όλοι οι σβέρκοι κουνήθηκαν, όλα τα χέρια σηκώθηκαν, όλα τα λαρύγγια φωνάξανε. Και ευτυχώς, για να ακούσουμε και τίποτα, γιατί τα φωνητικά του Ozo δεν επανήλθαν ποτέ από τότε που τα χάσαμε. Ο Ozo βούτηξε δύο φορές από τη σκηνή και μετά τη δεύτερη, δε γύρισε ποτέ πίσω, αλλά «κολύμπησε» μέχρι τα παρασκήνια σε μια εντυπωσιακή έξοδο. Προβλήματα εμφανίστηκαν σχεδόν όπου μπορούσαν να εμφανιστούν. Η φοβερή ενέργεια και η όρεξη των Truckfighters όμως διατηρήθηκε αμείωτη για όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μας συμπαρέσυρε κι εμάς και έκανε το πρόσημο θετικό. Σύντομα και με νέο δίσκο.

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας