Iggy Pop

Ρωτώντας τη μαμά (ή τη γιαγιά, ανάλογα με την περίπτωση), ένας ανατριχιαστικός ερωτύλος σπινθήρας θα έλαμπε στο μάτι της. «Ιβ Μοντάν» θα ψέλλιζε με νοσταλγία και, πράγματι, στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου, η ποίηση του Jacques Prévert γνώρισε την τρυφερή ερμηνεία του Yves Montant, χαρίζοντας δάφνες κλασσικότατου και δημοφιλέστατου jazz standard στο "Les Feuilles Mortes". Φυσικά, ακολούθησαν δεκάδες επανεκτελέσεις και κοτζάμ Nat King Cole το τραγούδησε στα αγγλικά, για να μελώσει η υφήλιος. Μάρτυρας το σκονισμένο επτάιντσο του "Autumn Leaves", στο πατάρι, και η βελόνα σκοντάφτει ακόμη στα σακχαρώδη υπολείμματα.

Ποιός θα φανταζόταν την ιδρωμένη ιγουάνα που βύζαξε το punk να μερακλώνει σαν πληρωμένος εραστής στα χνάρια των ασπρόμαυρων crooner ή του μυστηριώδους ιδιοφυούς μπεκρούλιακα Serge Gainsbourg; Κι όμως, ένα παράξενο άλμπουμ ξεκινά -και τελειώνει- με τον Iggy να κολλά στη χοντροειδέστατη γαλλική του προφορά το πιο λιγωτικό του vibrato και να φλερτάρει τα αυτιά μας «à la française», με αφορμή εκείνα τα «νεκρά φύλλα». Στην πραγματικότητα, ο προσεκτικός οπαδός δε θα σοκαριστεί. Θα θυμάται το 1999 και τις αφαιρετικές ηπιότερες στιγμές του άλμπουμ "Avenue B". Παρεμπιπτόντως, γιατί ξεχάστηκε το "Nazi Girlfriend";

To άλμπουμ "Préliminaires" σέρνει μερικά κουσούρια και τα αντισταθμίζει με πολύτιμα ευρήματα. Φερ' ειπείν, η ενορχήστρωση του δικού του "Les Feuilles Mortes" δεν αντέχει αυτή τη μοντέρνα ανελκυστηριώδη πλαστικοποίηση, ενώ αντιθέτως η διασκευή του "How Insensitive" της Astrud Gilberto μπαίνει στο ψυγείο με παραδειγματική χάρη. Το ψυχοφθόρο blues δοκίμιο του "He's Dead / She's Alive" και το ύπουλο rock του "Nice To Be Dead" ξεχωρίζουν ανάμεσα στις υποτονικές λυπημένες ημι-αφηγηματικές συνθέσεις. Στην πραγματικότητα, όμως, ο δίσκος συγκεντρώνεται στην παμπόνηρη ποιότητα του ύφους και ενίοτε παραμελεί την ουσία. Δημιουργεί μια ατμοσφαιρική αισθητική, όπως εκείνη του Γάλλου Benjamin Biolay, για να απευθυνθεί σε ένα πιο «παριζιάνικο» εναλλακτικό κοινό.

Υπάρχει εδώ ένα γενικότερο γαλλόφρον chic. Γλυκόπικρο ντουέτο διαστρεβλωμένου blues με τη Lucie Aimé, αναφορά στη jazz της Γαλλίδας Νέας Ορλεάνης, έμπνευση αντλημένη από το ενοχλητικό μεγαλείο του μυθιστορήματος "Η Πιθανότητα Ενός Νησιού" του Michel Houellebecq («Ουελμπέκ», μην πνιγείτε κιόλας), λιτό εξώφυλλο της Marjane Satrapi, σχεδιάστριας, συγγραφέως και πρωταγωνίστριας του θαυμαστού "Persepolis" - της οποίας το «αντάλλαγμα» ήταν η φωνή του Iggy στην αγγλόφωνη εκδοχή του σκίτσου του ηρωικού θείου της. Το συνολικό αποτέλεσμα φέρει μια ενδιαφέρουσα γοητεία, αποτελεί ένα σταθμό στην καριέρα του Iggy Pop, αν μη τί άλλο λόγω του πρωτοφανούς μουσικού πειραματισμού, αλλά δε θα άντεχε να σταθεί ούτε στη σκιά των γιγάντων της δισκογραφίας του.

Πάντως, αν το "King Of Dogs" δεν είχε αργήσει επτά χρόνια, η σκηνή του "Coffee & Cigarettes" θα αποτύπωνε έναν Iggy που θα κοίταγε τον Tom Waits με το δεξί φρύδι λίγο ψηλότερα.