Yeah!

Αν όσοι επιβιώνουν μετά από αρκετά χρόνια γίνονται εν τέλει θρύλοι, τότε οι Yeah! έχουν σίγουρα κερδίσει το δικαίωμα να λέγονται θρυλικοί. H επιστροφή τους, αν και στην πραγματικότητα δεν έφυγαν ποτέ (περισσότερα επ’ αυτού στην προ τριετίας συνέντευξή μας), δε θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς κάποιου είδους ηχογραφήσεις σε φυσική μορφή και αυτό ακριβώς έχουμε μπροστά μας. Μάλιστα, ακόμα περισσότερο, έχουμε και μία γέφυρα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν (και ίσως και το μέλλον, ποιος ξέρει;).

Το κεντρικό τραγούδι του mini album είναι φυσικά αυτό που του έχει δώσει και τον τίτλο του. Και δικαίως. Προερχόμενο από τη δεκαετία του 80 χωρίς όμως να έχει ηχογραφηθεί ξανά, ήθελε απλά ένα… ξεσκόνισμα για να αναδείξει όλη τη φρεσκάδα των νεότερων ηλικιών αλλά και, ταυτόχρονα, σε μία εποχή που αναμασά διαρκώς (και) τα 80s, να ακούγεται σύγχρονο. Χτισμένο γύρω από ένα κεντρικό κιθαριστικό riff κλασικότατου post punk, το οποίο ενισχύεται εν συνεχεία από το μπάσο και τα πλήκτρα, ανεβάζει ρυθμούς και χρησιμοποιεί ουσιαστικά δύο μουσικές κλιμακώσεις αντί για ρεφρέν. Η δύο φωνές (αντρική κατά βάση και γυναικεία ως δεύτερη) δίνουν την απαραίτητη μελωδία και οδηγούν το τραγούδι μέσα από κουπλέ και γέφυρες κάνοντας το ένα τραγούδι-ορόσημο των ελληνικών 80s με κάτι λίγες δεκαετίες καθυστέρηση.

Μιλώντας για φωνές ας μην αμελήσουμε να πούμε ότι έχουμε την επιστροφή στη δισκογραφία μίας θρυλικής φωνής για το ελληνικό rock, τον Ηλία Ασλάνογλου (Magic De Spell, Alice In Nightmare κτλ) που έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό είχε στις ζωντανές εμφανίσεις πλαισιώσει τον πυρήνα των Τάκη Γιαννούτσου και Γιάννη Ντρενογιάννη. Η γυναικεία φωνή είναι της Michelle Morgan Howers ενώ το σχήμα συμπληρώνουν με πολύ σημαντική συνεισφορά οι Αλίκη Πριόβολου στα πλήκτρα και Στέφανος Γραμμένος στο μπάσο.

Τα υπόλοιπα τραγούδια που απαρτίζουν το EP είναι λιγότερο εντυπωσιακά αλλά όχι χωρίς την αξία τους. Το “To The Bone” είναι το πιο ταιριαστό αδελφάκι του “Dust Comes Up” με κάποιες goth πινελιές να αχνοφαίνονται κυρίως λόγω της πιο βαρύτονης φωνής του Ασλάνογλου και κάποιων περασμάτων των πλήκτρων. Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται και στη διασκευή του “Someone, Somewhere, In Summertime” των Simple Minds. Αυτή είναι η μία από τις δύο διασκευές του συνόλου, με τη δεύτερη να είναι το “Sunny Afternoon” των Kinks σε μία ανάλαφρη εκτέλεση όπου τα πρώτα φωνητικά αναλαμβάνει η Michelle τονίζοντας τους στίχους με μεγάλη θεατρικότητα και αφήνοντας την ενορχήστρωση λιτή και αρκετά μπαρόκ. Το “Piece Of Mind” είναι η τρίτη δική τους σύνθεση και έχει κάτι το πιο garage, δε θα ήταν εκτός ρεπερτορίου σε μία συναυλία των Last Drive ας πούμε, και είναι με τη σειρά του πολύ αξιόλογο μοιράζοντας τα φωνητικά ισόποσα στις δύο φωνές.

Παρότι οι διασκευές γεμίζουν τον απαραίτητο χρόνο, εν τέλει το πιο ενδιαφέρον μέρος της εν λόγω κυκλοφορίας είναι οι συνθέσεις των ίδιων των Yeah! Μακάρι αυτό να είναι και οδηγός για το μέλλον αφού φαίνεται ότι η δημιουργικότητά τους παραμένει σε αρκετά υψηλά επίπεδα ώστε, γιατί όχι, να μπορούν να στηρίξουν και μία μεγαλύτερης διάρκειας κυκλοφορία.