Grift

Το "Budet" του 2020, βρήκε κατ’ εμέ τους Σουηδούς Grift στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας τους και ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της χρονιάς. Συνδυάζοντας άψογα μελαγχολικό παγανιστικό black metal με folk επιρροές και ατμόσφαιρες, οι Grift έπιασαν ένα εντυπωσιακό επίπεδο τραγουδοποιίας, μνημονικότητας, και συναισθήματος. Ήταν όμως γεγονός πως με κάθε κυκλοφορία απομακρύνονταν από τις κατάμαυρες ρίζες τους. Το "Dolt Land", αποτελεί την πιο folk στιγμή της full length πορείας τους, ολοκληρώνοντας μια στροφή που διαφαινόταν στον ομιχλώδη ορίζοντα.

Στα τρία χρόνια που διαμεσολάβησαν, ο ιθύνων νους Erik Gärdefors εξερεύνησε την ακουστική πτυχή του ήχου του έντονα. Το Ep "Vilsna Andars Utmark" έδειξε τον folk δρόμο, και η εμφάνισή του στο φετινό Roadburn Festival, όπου μετουσίωσε σε ακουστική εκδοχή συνθέσεις της πορείας του, φανέρωσε την αφοσίωσή του. Θεωρώ την εμφάνιση αυτή, αν και όχι τη μοναδική λεκτρακουστική του, κομβική, αφου, σε ένα ευρύ κοινό, ο mainman των Grift έδειξε πως μπορεί να διατηρεί τον πυρήνα της μουσικής του αναλλοίωτο. Έτσι, το εναρκτήριο οκτάλεπτο "Silverne Stig" δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση αναφορικά με την κατεύθυνση, ούτε στο σχετικά αμύητο αυτί.

Το neo-folk του "Dolt Land" («σκοτεινή γη») μπορεί να μην ακροβατεί στα πειραματικά όρια του ιδιώματος, αλλά δεν συμβιβάζεται και με τις προφανείς ατμόσφαιρες. Το "Evas Backe" με τους έξτρα ήχους της φύσης που διανθίζουν τις βασικές αρμονίες επαναφέρει μια κεντρική μουσική ιδέα στο σύμπαν των Grift με τρόπο πειστικό. Παρά την υποτονικότητά του, το "Dolt Land" είναι ένα άλμπουμ επιβλητικό, σκοτεινό, που απευθύνεται από φίλους των Sangre De Muerdago μέχρι των Tenhi, και φυσικά με το πνεύμα του "Kveldssanger" των Ulver παρόν. Είναι αναμενόμενο η τελευταία σύγκριση να έρθει στο τραπέζι αρκετά εύκολα, οι επιρροές όμως δεν είναι τόσο προβλέψιμες.

To άλμπουμ, είναι αφιερωμένο στο όρος Kinnekulle και την επιρροή του στην παράδοση της περιοχής. Εκεί, δίπλα από τη λίμνη, στο χωριό Husaby, θεωρείται πως βαπτίστηκε ο πρώτος χριστιανός βασιλιάς της Σουηδίας, Olof Skötkonung. Μύθος, παράδοση, φυσιολατρεία, εικόνα και σκέψεις, όλα χάνονται στις εντάσεις και το ηχητικό βάθος. Οι Grift δεν θα κυκλοφορούσαν ένα flat δίσκο. Σύνθια και πνευστά, field recordings, κρουστά και ηλεκτρακουστικές, συνθέτουν ηχοτοπία που δένουν αρμονικά με το artwork. Στο "Nattens Pilgrim" η δυναμική του άλμπουμ είναι πλέον ξεκάθαρη. Τα βρώμικα φωνητικά δίνουν στη γαλήνη δόντια, και τα υμνητικά μέρη αποτελούν μια παγανιστική αποθέωση. Ο δίσκος δίνει την αίσθηση, χάρη στην φοβερή παραγωγή και ενορχήστρωση, πως πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση. Οι επαναλήψεις και οι ατέλειες, τον καθιστούν γήινο.

Το "Dolt Land" είναι ένα άλμπουμ που δεν ενδιαφέρεται για την υπέρβαση, αλλά μόνο για τη στόχευση. Με ισχυρή αφοσίωση και επιμονή, τα 38 λεπτά του (ιδανική διάρκεια δίσκου), αποτελούν μια δομημένη εμπειρία, με αρχή, μέση και τέλος. Οι Grift με αυτό το δίσκο δεν προορίζονται να αλλάξουν ζωές, ούτε να ανατρέψουν τη σκηνή. Προχωρούν σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προς την πηγή της έμπνευσής τους, αυτή που αναβλύζει παγωμένο νερό. Το "Dolt Land", ελπίζω να μην σηματοδοτήσει το τέλος της black metal εποχής τους. Σε καθαρά αισθητικό και συναισθηματικό επίπεδο όμως, το φινάλε του δίσκου με το "Gyllene Sal" δείχνει πως ο δρόμος δεν χάθηκε, απλά άλλαξε τοπίο. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι στο μονοπάτι του(ς).

Bandcamp