Alcest, Amniac @ Fuzz, 27/03/17

Ένα ονειρικό, υπερβατικό μουσικό ταξίδι

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 29/03/2017 @ 13:54

Υπάρχουν συναυλίες καλές, κακές, άψογες και αδιάφορες. Κάποιες φορές υπάρχει εκνευρισμός για προβλήματα στον ήχο ή σχετικά με τις επιλογές/ελλείψεις κομματιών. Υπάρχουν και συναυλίες σαν αυτή της Δευτέρας, που όσο κι αν το σκεφτώ δεν βρίσκω τίποτα τέτοιο και η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ για να την χαρακτηρίσω είναι "όμορφη". Αναγνωρίζοντας, βέβαια, ότι η λέξη από μόνη της δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να αντικατοπτρίσει τα όσα εκτυλίχθηκαν στο Fuzz. Τα είχε πει όλα ο Neige, για υπερβατικά μουσικά ταξίδια και φυγή από την πραγματικότητα, αλλά ποιος έδινε σημασία στον καλλιτέχνη.

Για να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως. Η εικόνα του χώρου λίγο πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης ήταν σχεδόν αποκαρδιωτική. Προφανώς σχετίζεται με το ότι μιλάμε για καθημερινή, ακόμα χειρότερα Δευτέρα, και είναι γνωστό ότι κάποιες συνήθειες (βλ. ώρα προσέλευσης) κόβονται δύσκολα. Επίσης δεν βοήθησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο κόσμος δεν είχε πλησιάσει κοντά στη σκηνή, αλλά παρέμεινε διασκορπισμένος. Όπως και να έχει, οι συνθήκες με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι οι Amniac ανεβαίνοντας στη σκηνή μόνο ιδανικές δεν ήταν.

Amniac

Η τετράδα, ωστόσο, δεν πτοήθηκε. Από το πρώτο δευτερόλεπτο τα κομμάτια τους παρουσιάστηκαν με την απαραίτητη προσοχή στην ατμόσφαιρα και γεμάτα ενέργεια. Ο ήχος, χωρίς να εντυπωσιάζει, ήταν αρκετά ισορροπημένος ώστε τα ρυθμικά μέρη να μην επισκιάζουν τις μελωδίες και τα φωνητικά. Τα βαριά riff τους ζέσταναν την ατμόσφαιρα και τα post-ίζοντα περάσματα δεν έχασαν ούτε ελάχιστα σε σύγκριση με τις στουντιακές εκδοχές τους. Οι κουβέντες κρατήθηκαν στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο, το στήσιμο επί σκηνής ήταν όσο ανεπιτήδευτο έπρεπε και το "Erebos" πήρε κεφάλια. Δεν θα έλεγα όχι σε ένα κομμάτι παραπάνω, αλλά χρονοδιαγράμματα είναι αυτά.

Amniac

Όσο η ώρα περνούσε ο αριθμός του κοινού αυξανόταν, με αποτέλεσμα μέχρι τις 22:00 τα κενά να έχουν λιγοστέψει, κοντά και μακριά από τη σκηνή, και το κλίμα να έχει ετοιμαστεί πλήρως για το μεγάλο όνομα της βραδιάς. Τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα, οι Alcest πήραν τις θέσεις τους. Χωρίς στημένες εισόδους ή λοιπά ροκσταριλίκια, ξεκίνησαν το σετ τους με το "Kodama", ακριβώς όπως και στον δίσκο.

Alcest

Το σχήμα, που για τις ζωντανές του υποχρεώσεις εμφανίζεται ως κουαρτέτο, φαίνεται πως με την πάροδο του χρόνου και των περιοδειών έχει δέσει επί σκηνής. Προφανώς τα φώτα πέφτουν κυρίως στα δύο original μέλη, αλλά οι Indria Saray και Pierre "Zero" Corson απέδειξαν ότι μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή τους. Ιδιαίτερα ο τελευταίος, είχε αυξημένο ρόλο, αναλαμβάνοντας αρκετά κιθαριστικά μέρη και όλα τα δεύτερα φωνητικά. Και μπορεί το μικρόφωνό του να ήταν κάπως χαμηλωμένο, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε τελικά. Όπως και οι όποιες μικρές ενστάσεις υπήρξαν για τον ήχο.

Alcest

Το "Je Suis D'Ailleurs" βούτηξε για τα καλά στην ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, ενώ η εισαγωγή του δεύτερου μέρους του ομότιτλου του "Écailles De Lune" συνοδεύτηκε από φωνές που έδειξαν να ξαφνιάζουν τον Neige. Ένα από τα δυνατότερα κομμάτια τους, αποδόθηκε σε όλο του το μεγαλείο· το χτύπημα στο αρχικό ξέσπασμα, η κορώνα και το χάσιμο λίγο μετά τη μέση, ο διάλογος ανάμεσα στις δύο κιθάρες προς το κλείσιμο. Σε ήπια επίπεδα συνέχισε το "Autre Temps", όπου τα ανάμεσα στα κουπλέ ακούστηκε ρυθμικό (παραδόξως εντός ρυθμού) χειροκρότημα, ως απάντηση στο "It's Monday, everybody's down" που είπε αστειευόμενος νωρίτερα ο συμπαθέστατος Γάλλος.

Alcest

Η επιστροφή στις συνθέσεις του "Kodama" έγινε με τα "Oiseaux De Proie" και "Eclosion", με τα γεμίσματα του Winterhalter και τα build-ups να κυριαρχούν αντίστοιχα. Στα πρώτα μέτρα του "Les Voyages De L'Ame" οι φωνές επανήλθαν και η εκτέλεση του κομματιού έμοιαζε κατευθείαν βγαλμένη από κάποιο όνειρο. Λίγο πριν το κλείσιμο, το "Sur L'Océan Couleur De Fer" μας πήγε μια βόλτα μέχρι μία ήρεμη θάλασσα, ενώ το "Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles" με τα blast beat και τις χαρακτηριστικές μπασογραμμές θεωρώ αδύνατο να άφησε έστω και έναν από τους παρευρισκόμενους ασυγκίνητο.

Alcest

Η μοναδική σύνθεση του "Shelter" έμελλε να είναι η τελευταία σε ένα υπέροχο σετ. Το post-ίζον χτίσιμο του "Délivrance" λειτούργησε ιδανικά ως επίλογος, με την τετράδα να φεύγει από τη σκηνή με μια ειλικρινή καληνύχτα και πλατιά χαμόγελα. Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι τα ενενήντα λεπτά ήταν ένα highlight από την αρχή ως το τέλος. Η αλήθεια είναι ότι αρκετές στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να χάνει τον χρόνο και να "ταξιδεύει", μόνο ακούγοντας χωρίς να με ενδιαφέρει το οπτικό μέρος των όσων συνέβαιναν. Αν αυτό δεν είναι σημάδι μιας πετυχημένης συναυλίας, δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Χρήστος Λεμονής

SETLIST

Kodama
Je Suis D'Ailleurs
Écailles De Lune, Part 2
Autre Temps
Oiseaux De Proie
Eclosion
Les Voyages De L'Ame
Sur L'Océan Couleur De Fer
Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles
Délivrance
  • SHARE
  • TWEET