Full Of Hell

Τη συγκεκριμένη κυκλοφορία την παρακολουθούσα από τότε που πρωτοανακοινώθηκε. Δεν συμβαίνει συχνά άλλωστε να συνεργάζεται μια από τις καλύτερες, σύγχρονες grind μπάντες με τον άρχοντα της noise, τον Masami Akita ή αλλιώς Merzbow. Όπως είναι λογικό οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί πριν την κυκλοφορία του δίσκου, ήταν στο θεό. Βασικά, τους Full Of Hell τους παρακολουθώ από τον πρώτο τους δίσκο, εκείνο το φανταστικό "Roots Of Earth Are Consuming My Home" του 2011 και με έχουν συνεπάρει με αυτή την εκπληκτική χρήση των noise effects που χρησιμοποιούν μέσα στο μανιασμένο grind / powerviolence που παίζουν, οπότε στο άκουσμα της είδησης ότι θα συνεργαστούν με τον θεό της noise, περισσότερο απόρησα για τον όγκο που θα μπορούσε να λάβει ο θόρυβος, πόσο περισσότερο δηλαδή; Αυτή η ιδέα με εξίταρε πολύ αλλά τελικά ο δίσκος δεν ανταποκρίθηκε σε αυτές τις -πολύ υψηλές η αλήθεια είναι- προσδοκίες που είχα θέσει.

Καταρχάς, για να μην παρεξηγούμαι, ο δίσκος είναι καταπληκτικός. Τέτοια μανία και τέτοια περίτεχνο μανιπιουλάρισμα των noise μπλιμπλικίων δεν θα βρείτε πουθενά. Το κακό όμως είναι ότι αυτό ξέραμε. Οι Full Of Hell, στον τρίτο τους δίσκο, επαναλαμβάνουν απολύτως πετυχημένα ό,τι ακριβώς μας είχαν δείξει και στους προηγούμενους δύο δίσκους τους. Αυτό που θα ήθελα αλλά δεν το έχω, είναι αυτό το έξτρα σπρώξιμο του Merzbow που θα με έκανε να πάθω ταράκουλο. Στον δίσκο υπάρχουν δύο-τρεις περίπτωσεις και κυρίως αυτό το αδιανόητο "High Fells" που τα μούσκουλα του Merzbow φαίνονται εξώφθαλμα. Στα υπόλοιπα όμως είναι ωσεί παρών. Πλην του προαναφερθέντος κομματιού που Full Of Hell και Merzbow συνεργάζονται άψογα σε έναν noise / powerviolence / sludge θρίαμβο που περιλαμβάνει μέχρι και ένα φανταστικό σαξόφωνο προς το τέλος του, υπάρχει το σχεδόν έξι λεπτών "Ludjet Av Gud" που ακούμε τον Merzbow σε ένα αμήχανο, αμιγώς noise κομμάτι, να παίζει με τα εφεδάκια του και από εκεί και πέρα έχουμε σχεδόν αποκλειστικά τους Full Of Hell να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.

Αυτό το τελευταίο, μην το πάρετε απαξιωτικά και τολμήσετε και υποτιμήσετε τους Full Of Hell. Οι τύποι είναι ισοπεδωτικοί, με θυελλώδεις riff-άρες που αμυδρά παραπέμπουν μέχρι και σε black metal, σποραδικά περάσματα σαξόφωνου (στο "High Fells" όπως προείπα αλλά και στο "Fawn Heads And Unjoy" που κλείνει το δίσκο), διαολεμένα τύμπανα και blasts και μπόλικο θόρυβο στο background να λειτουργεί εξαίσια στις εναλλαγές των κομματιών. Ο δίσκος έχει μια άκρως επιθετική παραγωγή, είναι βίαιος με περίσσιο νεύρο και θυμίζει τις δουλειές των Nails και άλλων παρόμοιων σύγχρονων συγκροτημάτων.

Αν και μιλάμε για δίσκο-κτήνος, τελικά η αλήθεια είναι ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τους Full Of Hell, να γράψουν ιστορία και να θέσουν νέες βάσεις στο μοντέρνο grind. Ακόμα κι έτσι όμως, η συνεργασία τους με τον Ιάπωνα, είναι άκρως απολαυστική  και καταφέρνει και μπαίνει στους κορυφαίους grind δίσκους της χρονιάς ακόμα κι ας μην είναι αυτό που περίμενα.

Υ.Γ.: Η κριτική έγινε με βάση την πρόμο έκδοση του δίσκου που αποτελείται από έντεκα τραγούδια, συνολικής διάρκειας 23 λεπτών. Ο δίσκος έχει βγει και σε digipack διπλή έκδοση, με το δεύτερο μέρος να κινείται σε αμιγώς power electronics / noise ηχοτοπία.