Sparn Dame

Είναι πάντα καλοδεχούμενα νέα συγκροτήματα που ξεκινούν την σταδιοδρομία τους με κυκλοφορίες γεμάτες ένταση και δυναμισμό, αυτό που κάποτε λέγαμε «γκάζια». Είναι ένα στοιχείο που ποτέ δεν περισσεύει σε οποιαδήποτε εποχή του rock στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο καλοδεχούμενα είναι, δε, όταν αυτό δεν είναι και το μόνο που φέρνουν. Ακριβώς δηλαδή όπως εδώ οι Sparn Dame.

Εμφανώς επηρεασμένοι από τα '90s και τα όρια (αν υπήρχαν ποτέ τέτοια) ανάμεσα στην alternative σκηνή και το ανομοιογενές σύνολο του grunge, παραδίδουν ταυτόχρονα εννέα τραγούδια που δεν αμελούν να είναι και pop. Pop, όχι με την έννοια της ενορχήστρωσης. Οι κιθάρες παραμένουν τραχιές, η ρυθμική βάση εξακολουθεί να κοπανάει και να κοπανιέται και ο ήχος που προκύπτει είναι σφιχτός, όσο πρέπει βαρύς και πυκνός. Pop όμως με την έννοια ότι ο στόχος παραμένει η σύνθεση και η μελωδία, ο όποιος θόρυβος περιορίζεται στο απαραίτητο και όλα είναι στην υπηρεσία του τραγουδιού.

Αυτό εν τέλει είναι και το καλύτερο στοιχείο του "Bitter Cherry" έχει καλά τραγούδια, καλά εκτελεσμένα. Δεν υπάρχει κάτι που θα πάει τη μουσική μπροστά εδώ, δεν είναι η πρωτοτυπία που κινεί τα νήματα στη δουλειά αυτή. Ταυτόχρονα όμως η φρεσκάδα που φέρνουν σε ένα είδος που δεν «κυκλοφορεί» και πολύ εκεί έξω πλέον, ειδικά στην Ελλάδα θα έλεγε κανείς πως δεν ευδοκίμησε και ιδιαίτερα ποτέ, είναι ευπρόσδεκτη. Και ας το επαναλάβουμε, με τα τραγούδια να είναι στο επίκεντρο.

Υπό αυτή την έννοια δεν είναι εύκολο να επιλέξουμε ποια τραγούδια ξεχωρίζουν περισσότερο. Η επιλογή του "A Pub In The Bottom" ως single/video πάντως βγάζει νόημα, ο tribal ρυθμός που οδηγεί στο ξέσπασμα του ρεφρέν είναι αρκούντως εθιστικός. Δεν ξέρω αν λέει κάτι για μένα περισσότερο από ό,τι για το δίσκο, αλλά το έτερο τραγούδι που ξεχωρίζει στα αυτιά μου παίζει με παρόμοιο ρυθμό και δομή, αλλά γίνεται περισσότερο ψυχεδελικό. Eίναι το "Answers From The Mountain" και ίσως είναι μία ένδειξη του πού θα μπορούσαν (αν ήθελαν) να πάνε τον ήχο τους οι Sparn Dame, με πολύ μικρή παρέκκλιση από αυτό που τώρα κάνουν. Σε άλλη κατεύθυνση κινείται το πολύ όμορφο "For A Walk" που με τη χρήση ακουστικής κιθάρας γίνεται λίγο πιο indie και ίσως πιο βρετανικό, αλλά παραμένει ιδιαίτερα ελκυστικό. Πράγμα που μπορούμε να πούμε λιγότερο για το "Lonesome Waves" που με τα ίδια περίπου συστατικά (και ακόμα μεγαλύτερη «βρετανίλα») καταφέρνει κάτι υποδεέστερο, ίσως έχει ρίξει πολύ τους ρυθμούς του και αυτό φαίνεται να μην είναι κάτι που ταιριάζει στο συγκρότημα ιδιαίτερα. Για το τέλος κρατάνε ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο και με σχεδόν punk rock διάθεση, σε έναν επιτυχημένο συνδυασμό που δεν απέφυγα να μου θυμίσει τους Bazooka.