Electric Wizard

Η μαύρη λειτουργία, που σταμάτησε τρία χρόνια νωρίτερα, ξεκινά και πάλι τώρα, πιο δυνατή. Το κάλεσμα από το Dorset της Αγγλίας είναι ισχυρό και όλα τα παιδιά της νύχτας μαζεύονται για άλλη μια φορά και με πρωτοστάτη τον Jus Oborn οι Electric Wizard έρχονται να μας μαγέψουν για έβδομη φορά στην ιστορία τους μέσα από το "Black Masses".

Και ναι, μα την Αφροδίτη, ο νέος δίσκος είναι ένα τόσο ισχυρό παραισθησιογόνο που σε αναγκάζει για άλλη μια φορά να ταξιδέψεις σε αστρικές θάλασσες πάνω σε πλοία από γαλαζοπράσινο καπνό. Έστω για ένα τελευταίο ταξίδι. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά...

Το μεθυστικό, αργόσυρτο riffing, οι ανίερες επικλήσεις, οι Σάτυροι που χορεύουν εκστατικά γύρω σου δεν αφήνουν καμία διέξοδο διαφυγής, τα πάντα μοιάζουν σα να σε τραβάνε, να σε εγκλωβίζουν. Στο τέλος αποδέχεσαι τη μοίρα σου και η μόνη ενέργεια που φαντάζει πλέον λογική είναι να... σβήσεις το μυαλό σου.

Όπως στο "Witchcult Today", έτσι και στο "Black Masses" ξεχωρίζει η vintage παραγωγή, που δίνει μία άψογη retro αισθητική σε ένα έτσι και αλλιώς εξαιρετικό περιεχόμενο και κάπου εδώ έρχεσαι να αναρωτηθείς. Σε τι διαφέρουν οι δύο αυτοί δίσκοι μεταξύ τους; Occult περιεχόμενο, μυσταγωγία, ναρκωτικές ουσίες, heavy κιθάρες, όλα τα συστατικά μοιάζουν ίδια. Αποτέλεσμα, γοητευτικό το λιγότερο θα έλεγε κάποιος, κρίνοντας αυστηρά. Μεγαλειώδες, κάποιος άλλος που ίσως εκτίμησε λίγο περισσότερο την ψυχή που κρύβουν μέσα τους αυτοί οι δίσκοι.

Η ουσιαστική διαφορά είναι μία. Εκεί που το "Witchcult Today" σε ισοπέδωνε με τον heavy doom χαρακτήρα των τραγουδιών του, το "Black Masses" έρχεται για να σε τυλίξει σε έναν πιο ψυχεδελικό, αραχνοΰφαντο μανδύα, ποτισμένο στο acid. To heaviness υποχωρεί, το doom παραμένει και οι Electric Wizard, έστω και από διαφορετική προοπτική, παραμένουν μάστορες των καιρών μας σε αυτό.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφεθείς και να νιώσεις τον παλμό τους, να γίνεις ένα με τα ρυθμικά τους και μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα μέσα στην κρύπτη του Drugula και σιγήσει ο ήχος της βροντής, θα έχεις πλέον συνειδητοποιήσει ότι το "Black Masses" είναι ακόμα ένα αριστούργημα από ένα συγκρότημα που δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ και ίσως ο κορυφαίος doom δίσκος του 2010.