Wail

Civilization Maximus

Wormholedeath/The Orchard (2020)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 24/09/2020
Ω να σου γαμήσω βραδιάτικα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Νορβηγία, τουτέστιν Σκανδιναβία. Μια χαρά. Heavy Metal / Hard Rock και πάει ο νους σε χίλια δυο πράματα. Μόνο που αυτό που υπέθεσα απέχει παρασάγγας από το σοκ του δίσκου. Δεν είναι πως κάθε μέρα ένα ντουμστεράκι θα προσκυνήσει τα άγια χώματα της εφηβείας του. Κι αν το πράξει, τότε τι;

Θα υπάρχει λόγος σοβαρός, λογικά. Είναι η φάση που το τότε, σου χτυπά την πόρτα και σε ρωτάει με αυθάδικο ύφος: Θυμάσαι βρε παπάρα τι σου άρεσε τότε; Και δεν μπορείς να κρυφτείς από την ερώτηση. Θα 'ναι σαν να απαρνείσαι τα πιο γουστόζικα χρόνια της μουσικής σου σταδιοδρομίας ως ακροατής.

Το να ακούω σήμερα τον Βρασίδα στα φωνητικά, ενίοτε με τη βοήθεια των Gamma Ray,  Queensrÿche  και λοιπών αυτοδύναμων μεταλλικών δυνάμεων, μου είναι πέρα για πέρα ευχάριστο. Ευχάριστο μόνο; Όταν η μελωδία πάει σύννεφο, τότε και οι έσχατες άμυνες πάνε περίπατο. Παίζει να είναι περί τα είκοσι και κάτι χρόνια που άκουσα τελευταία φορά Mötley Crüe, αλλά το αφτί που γκριζάρει τους αναγνωρίζει στο intro του "Endless Repetition" λες και ήταν χθες.

Οι Νορβηγοί παίζουν μεγάλη μπάλα στον δεύτερο δίσκο τους (λες και είχαμε ακούσει τον πρώτο). Σκαρώνουν μελωδίες κι ακόρντα Roy Z - Maiden που υπό προϋποθέσεις θα ζήλευαν κι οι ίδιοι. Οκ, όταν το γυρνάνε εκεί τα φωνητικά φέρνουν σε Βρασίδα, είναι όμως το λιγότερο κακό: Έχει και Judas Priest το μενού. Τους σύγχρονους. Κι όταν καταφέρνουν σε μια και μόνο σύνθεση να συμπεριλάβουν άπαντες, τότε είναι που σκάει το χαμόγελο.

Όχι εκείνο που δηλώνει ευχαρίστηση, αλλά εκείνο που δεν ντρέπεται να υπονοήσει το πώς μας πετσόκοψαν έτσι. Αριστοτεχνικά, χωρίς να στάξει σταγόνα αίματος. Αυτό. Το painless. To φάση αντιγράφω/κοπιάρω και το κάνω δικό μου. Ενστάσεις; Μπορεί να είναι και πολλές. Αλήθεια όμως, δε με κόφτει. Εγώ πέρασα πολύ καλά, πιθανώς και καλύτερα από τα πρωτότυπα. Και ξέρεις γιατί;

Επειδή δεν έχω απαιτήσεις από τους Wail. Η αναβίωση μιας εποχής είναι το ένα κρατούμενο. Το άλλο είναι πως το κάνουν τόσο γαμηστερά καλά, που δεν μου αφήνω περιθώριο πέραν του να το αποδεχτώ και να το κάνω κτήμα των αναμνήσεών μου. Κάπου, κάποτε και κάπως, η ξεπλυμένη από χλωρίνη στρατιωτική σάκα του λυκείου με τα metal λογότυπα, κατά ένα μυστήριο λόγο, είχε ζωγραφισμένο και το δικό τους. Logo τιμής.

  • SHARE
  • TWEET