ProgSession #35: Midnight Sun

Ο γύρος του κόσμου με prog δίσκους μας προσγειώνει στη Δανία με jazz καταβολές

Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/04/2014 @ 13:13
Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, έναν δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 35:

Midnight Sun - Midnight Sun
1971
Sonet

Όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν θα πρέπει να γίνει σαφές ότι το jazz-rock, ειδικά δε ως υποκατηγορία του progressive είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από τη fusion. Αν μη τι άλλο είναι λιγότερο εσωστρεφές και βασίζεται περισσότερο στη σύνθεση ως τραγούδι από ότι στην τεχνική ανάπτυξη τόσο της σύνθεσης όσο και των μουσικών μέσα σε αυτή. Πρωτομάστορες στο είδος αυτό κατά γενική ομολογία αναγνωρίζονται οι Blood, Sweat & Tears με ακόλουθους διάφορους ακολούθους κάποιοι από τους οποίους ανήκουν ακραιφνώς στην ευρύτατη prog σκηνή. Τους Tonton Macoute, για παράδειγμα, τους έχουμε ήδη παρουσιάσει από αυτή τη στήλη και κάπως έτσι ήρθε και η σειρά των Δανών Midnight Sun.

Η ιστορία τους ξεκινάει ...πριν ξεκινήσει επίσημα αφού προϋπήρχαν ως συγκρότημα με την ονομασία Rainbow Band και αποτελούσαν κατά κάποιο τρόπο ένα supergroup μουσικών της τοπικής σκηνής. Υπό το όνομα αυτό ηχογράφησαν τον πρώτο δίσκο τους μέχρι που η αλλαγή του τραγουδιστή και η επανηχογράφηση του πρώτου δίσκου τους δημιούργησε φιλοδοξίες για προώθηση στην αμερικάνικη αγορά. Εκεί διαπίστωσαν ότι το όνομα Rainbow Band ήταν ήδη κατοχυρωμένο οπότε και συνέχισαν ή, αν θέλετε, επανεκκίνησαν με νέο όνομα.

Η προσθήκη του Allan Mortensen  δεν είναι ασήμαντη στο αποτέλεσμα της νέας ηχογράφησης αφού η soul, γρέζα φωνή του είναι ένα από τα ατού του δίσκου. Το "Talkin'" που ανοίγει τον δίσκο αποδεικνύει ακριβώς αυτό και ίσως να είναι και ένας από τους λόγους που είναι μία από τις δύο προσθήκες σε σχέση με την πρώτη ηχογράφηση. Ως μία από τις καλύτερες στιγμές του "Midnight Sun" δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και η συμβολή των άλλων μελών του συγκροτήματος, ειδικά δε του πληκτρά Niels Bronstad και του κιθαρίστα Peer Frost που ως οι δύο σολίστες του συνόλου λάμπουν πραγματικά. Ως παράδειγμα δεν μπορώ να μη δώσω το σημείο κάπου κοντά στο δίλεπτο όπου το σόλο των πλήκτρων δίνει με ένα φανταστικό μπάσιμο τη σκυτάλη για ένα ξέφρενο σόλο κιθάρας βγαλμένο από τα καλύτερα του ροκ των 70s.

Η βρωμιά και η αλητεία της κιθάρας είναι μάλιστα και ο βασικός λόγος που οι jazz επιρροές των Midnight Sun δεν «καβαλάνε» το rock στοιχείο. Ή και το funk στοιχείο όπως το "Where're You Going To Be" ενδόξως αποδεικνύει εκμεταλλευόμενο τα μέγιστα τη «μαύρη» χροιά της φωνής του Mortensen. Αλλού, όταν το πιάνο είναι αυτό που κυριαρχεί όπως στο "Nobody", μπορούν να εντοπιστούν και κλασικίζοντα στοιχεία στη μουσική τους. Η καρδιά της μουσικής τους, όμως, αναδεικνύεται εύκολα ότι παρέμενε αγνά jazz ("B.M.") ή πολύ περισσότερο prog όπως και τα 15 λεπτά του "Living On The Hill" μπορούν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους ή το κλείσιμο με το μελωδικό, λυρικό και γεμάτο φλάουτο "Rainbow Song" υπονοεί.

Το 1972 ο τραγουδιστής Allan Mortensen άφησε τους Midnight Sun για μία σημαντική παρουσία στο θέατρο ως Ιούδας στο "Jesus Christ Superstar". Η μετέπειτα πορεία του μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν από όσους διαβάζουν τη στήλη αυτή. Το υπόλοιπο συγκρότημα μετά από δύο ακόμα δίσκους διαλύεται. Ο Peer Frost εντάσσεται στο μακροβιότατο και σημαντικό για την τοπική σκηνή συγκρότημα The Savage Rose, γνωστό και για τις ανοιχτά αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις, με τους οποίους παίζει μέχρι σήμερα. Οι υπόλοιποι είτε θα χαθούν εντελώς είτε θα ακολουθήσουν το γνωστό μονοπάτι των session μουσικών ή των δασκάλων.

Παρότι γείτονες, δεν θα πρέπει το συγκρότημα αυτό να συγχέεται με τους Midnight Sun όπου ο Jonas Reingold και ο Jaime Salazar των Flower Kings έπαιξαν τη δεκαετία του '90.

Παρότι αυτόν τον πρώτο δίσκο οι Midnight Sun δεν τον ξεπέρασαν ποτέ και η ποιότητα της μουσικής τους έπεσε από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, είχαν την τύχη να φιλοτεχνήσει τα εξώφυλλά τους ο διάσημος Roger Dean (Yes κτλ) με αποτέλεσμα να μην περάσουν απαρατήρητοι από τους συλλέκτες οι οποίοι με τον τρόπο αυτό διατήρησαν κάπως τη φήμη τους αλλά και βοήθησαν να ακουστεί αυτός εδώ, ο δικός τους ακρογωνιαίος λίθος.

Τον επόμενο μήνα ήρθε η ώρα να πλησιάσουμε το Σιδηρούν Παραπέτασμα.
  • SHARE
  • TWEET