Ένας Moonshiner που δεν πουλάει το παράνομο αλκοόλ που παρασκευάζει και το φυλάει για τον γάμο του. Τις Τρίτες προσπαθεί να κάνει εκπομπή στο Rocking Radio με τον έτερο εκτός νόμου...
Παλιομοδίτες μέχρι τα μπούνια. Demo, EP, single και μετά ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος. Underground μέχρι πρότινος και προσεχώς στα μεγάλα σαλόνια. Το Roadburn Festival είναι μια παρακαταθήκη όπως και να το κάνουμε. Μπορεί να μη φημίζονται -ακόμη- για τη μουσική τους αρτιότητα επί σκηνής, το υλικό τους όμως δεν παύει να προσηλυτίζει όλο και περισσότερους μουσικόφιλους. Δικαίως; Γνωρίζετε πολλές μπάντες που να έχουν δημιουργήσει έναν κάποιο ντόρο γύρω από το όνομά τους χωρίς να έχουν καν κυκλοφορήσει τον πρώτο επίσημο δίσκο τους; I thought so…
Τι κι αν δεν πιστεύετε στη μετενσάρκωση; Οι The Devil's Blood δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια προς αμφισβήτηση. Όσο περισσότερο αντισταθείτε, τόσο περισσότερο αίμα θα φτύσετε και οι σκιές των The Coven, Roky Erickson & Wishbone Ash θα κόβουν αδιάκοπες βόλτες στο προσκέφαλό σας. Σκιές είπα, όχι φαντάσματα. Μα...Δεν έχει μα και ξεμά. Το ξέρω πως όταν ακούσεις το εισαγωγικό riff του “Queen of My Burning Heart” θα αρχίσεις να ψάχνεις να βρεις που έχεις καταχωνιασμένο το “My Sharona”, αλλά δε μπορώ να σε βοηθήσω. Ούτε κι εγώ θα το έβρισκα, εκτός κι αν πήγαινα σε κάποιο από τα πάρτι του rocking. Όπως επίσης δε θα συνδράμω στην απάντηση του νέου, πραγματικού διλήμματος της επόμενης δεκαετίας:
«Χριστός ή Κοκαΐνη»; Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Θα σε χαλάσει η απάντησή μου και το ξέρεις. Το χιππικοφολκλορικό “Angel's Prayer” ίσως σου πει αυτό που θες να ακούσεις, αλλά πάλι, φοβού τα soloς του και δώρα φέροντα. Φρέσκοι μεσήλικες ή μεγάλα παιδιά; Άκου τη μουσική τους και μην ψάχνεις για άλλοθι. Μπορεί η Mouth of Satan να είναι φυσιογνωμικά ο θηλυκός Tom Araya (σαύρα περιωπής δηλαδή), αλλά έχει κι αυτή ψυχή, πόσο μάλλον φωνή. Αν είναι να σταθείς κάπου επικριτικά ή με παράπονο, βρες πάτημα στα πειραγμένα «παλιά τραγούδια», στην αχρείαστη εμφάνιση του παντελώς αδιάφορου “Rake Your Nails Across The Firmament” ή ακόμα και στην έλλειψη έξαρσης, μόνο μην ξεχάσεις να αποθεώσεις το “House Of 10000 Voices”.
Οι Ολλανδοί κατάφεραν με απαράμιλλη μαεστρία να διακτινίσουν τουλάχιστον τριάντα προγενέστερα χρόνιας μουσικής στο παρόν χωρίς σοδομισμούς και να τα εφαρμόσουν γάντι στο αυτί του ακροατή του 2009. Κατόρθωσαν όμως και κάτι εξίσου δύσκολο. Να έχουν ως αριστούργημά τους τα προκαταρκτικά και όχι την κυρίως πράξη. Το “Come, Reap” τους ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν με το “Time Of No Time Evermore”. Που σημαίνει κύριος; Που σημαίνει, πως η αποθέωση άργησε μια μέρα...
Τι κι αν δεν πιστεύετε στη μετενσάρκωση; Οι The Devil's Blood δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια προς αμφισβήτηση. Όσο περισσότερο αντισταθείτε, τόσο περισσότερο αίμα θα φτύσετε και οι σκιές των The Coven, Roky Erickson & Wishbone Ash θα κόβουν αδιάκοπες βόλτες στο προσκέφαλό σας. Σκιές είπα, όχι φαντάσματα. Μα...Δεν έχει μα και ξεμά. Το ξέρω πως όταν ακούσεις το εισαγωγικό riff του “Queen of My Burning Heart” θα αρχίσεις να ψάχνεις να βρεις που έχεις καταχωνιασμένο το “My Sharona”, αλλά δε μπορώ να σε βοηθήσω. Ούτε κι εγώ θα το έβρισκα, εκτός κι αν πήγαινα σε κάποιο από τα πάρτι του rocking. Όπως επίσης δε θα συνδράμω στην απάντηση του νέου, πραγματικού διλήμματος της επόμενης δεκαετίας:
«Χριστός ή Κοκαΐνη»; Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Θα σε χαλάσει η απάντησή μου και το ξέρεις. Το χιππικοφολκλορικό “Angel's Prayer” ίσως σου πει αυτό που θες να ακούσεις, αλλά πάλι, φοβού τα soloς του και δώρα φέροντα. Φρέσκοι μεσήλικες ή μεγάλα παιδιά; Άκου τη μουσική τους και μην ψάχνεις για άλλοθι. Μπορεί η Mouth of Satan να είναι φυσιογνωμικά ο θηλυκός Tom Araya (σαύρα περιωπής δηλαδή), αλλά έχει κι αυτή ψυχή, πόσο μάλλον φωνή. Αν είναι να σταθείς κάπου επικριτικά ή με παράπονο, βρες πάτημα στα πειραγμένα «παλιά τραγούδια», στην αχρείαστη εμφάνιση του παντελώς αδιάφορου “Rake Your Nails Across The Firmament” ή ακόμα και στην έλλειψη έξαρσης, μόνο μην ξεχάσεις να αποθεώσεις το “House Of 10000 Voices”.
Οι Ολλανδοί κατάφεραν με απαράμιλλη μαεστρία να διακτινίσουν τουλάχιστον τριάντα προγενέστερα χρόνιας μουσικής στο παρόν χωρίς σοδομισμούς και να τα εφαρμόσουν γάντι στο αυτί του ακροατή του 2009. Κατόρθωσαν όμως και κάτι εξίσου δύσκολο. Να έχουν ως αριστούργημά τους τα προκαταρκτικά και όχι την κυρίως πράξη. Το “Come, Reap” τους ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν με το “Time Of No Time Evermore”. Που σημαίνει κύριος; Που σημαίνει, πως η αποθέωση άργησε μια μέρα...
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
