Brant Bjork

Δεν υπάρχουν στην εποχή μας πολλοί rockstars, αλλά ο Brant Bjork είναι ένας απ' αυτούς. Έχει κερδίσει τον σεβασμό μας χρόνια τώρα και όταν κάποιος φτάνει να κυκλοφορεί τον δέκατο τρίτο δίσκο ξέρεις ότι θα ακούσεις κάτι καλό. Αυτή η τεράστια μηχανή παραγωγής μουσικής δεν θα σταματήσει ποτέ να μας εκπλήσσει με τα τερτίπια στις μελωδίες του. Αυτήν τη φορά, για το "Mankind Woman", μας έχει ετοιμάσει μοντέρνο κλασσικό ροκ εμπνευσμένο πάντα από το επίκεντρο της καλλιτεχνικής και προσωπικής του ζωής, την έρημο.

Πριν από λίγο καιρό ο Brant Bjork  έκλεισε συμφωνία με την ιταλική Heavy Psych Sounds για την κυκλοφορία του καινούργιου του άλμπουμ αλλά και για μια σειρά επανεκδόσεων σχεδόν όλης της δισκογραφίας του σε βινύλιο αλλά και ψηφιακή μορφή. Η συμφωνία αυτή δεν είναι τυχαία γιατί ιδρυτής της εταιρείας  είναι ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των Black Rainbows και όπως έχουν δηλώσει και οι δύο πλευρές ο σεβασμός είναι αμοιβαίος, με τον Brant συγκεκριμένα να θαυμάζει το συγκρότημα ήδη από το 2016. Στο "Mankind Woman" επιλέγει να συνεργαστεί με τον κιθαρίστα των Low Desert Punk Band και φίλο του Bubba Dupree και μαζί γράφουν και ερμηνεύουν τη μουσική του δίσκου παρέα με τους μπασίστες, Armand Secco Sabal και Nick Oliveri και τον τραγουδιστή Sean Wheeler.

Ένας καλλιτέχνης, λοιπόν, με βαθιά πνευματικότητα και ευαισθησία μας παρουσιάζει αρχικά το "Chocolatize", ένα κομμάτι που αντικατοπτρίζει τη βαριά και ασθενική ατμόσφαιρα των καιρών μέσα από μια "funky revolution" απέχοντας αρκετά από την αισθητική του προηγούμενου άλμπουμ του "Tao Of The Devil". Ο δίσκος έχει ως στόχο να τον ακούμε μετά από χρόνια και να θυμόμαστε τη δεύτερη δεκαετία του 2000. Όπως έχει πει σε πολλές συνεντεύξεις του, ο Brant Bjork, κάθε κομμάτι που γράφει είναι πολιτικό, ακόμη και το Green Machine για τους Kyuss ήταν ένα πολιτικό κομμάτι. Δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά είναι λογικό ο άνθρωπος που παράγει τέχνη σε κάθε του δίσκο να επηρεάζεται από τα σημεία των καιρών του και να τα αποδίδει μέσα από τη μουσική του.

Μπαίνοντας περισσότερο στην ουσία της μουσικής του "Mankind Woman" αντιλαμβάνεσαι πως είναι σαν να βρίσκεις έναν δίσκο των Cream από τον οποίον είχες ξεχάσει να ακούσεις ένα κομμάτι, αυτό είναι το "Pisces". Διαθέτει ένα ζεστό bluesy παίξιμο που είναι ικανό να σε μεταφέρει στα '60s. Τα γλυκά φωνητικά πίσω από το "Charlie Gin" και η κλασσική ροκ μελωδία στην εισαγωγή του "Lazy Wizards" παρεμβάλλονται με τρόπο επιδέξιο ώστε να κυλήσει εύκολα ένας δίσκος που συνθέτει πρώιμα ροκ συστατικά όπως church riff και στίχους πάνω σε folk μελωδίες.

Θα μπορούσε να είναι μια ωδή στη γυναικεία φύση το ομώνυμο τραγούδι που ακολουθεί, το οποίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Αρχικά, ανοίγει με ένα αργό bluesy riff και στη συνέχεια μετατοπίζεται δυναμικά χρησιμοποιώντας ένα fuzzy σόλο εισάγοντας έτσι το αυτί ομαλότερα στο τετράλεπτο ψυχεδελικό "Swagger And Sway". Είναι φιλικά προσκείμενο σχεδόν σε όλα τα μουσικά γούστα και ίσως κάποιος μπορεί να αρχίσει από αυτό το άλμπουμ και κατόπιν να εξερευνήσει μονοπάτια του "Saved By Magic" και του "Jalamanta".

Ο Bjork θα μπορούσε να επαναπαυθεί σε κλασσικές συνθέσεις αλλά το ανήσυχο πνεύμα του τον οδηγεί στο αγαπημένο "Somebody" το οποίο βρίσκεται σε ένα διαρκές χτίσιμο ενός χαρακτηριστικού παιξίματος της κιθάρας που διογκώνεται κάθε τόσο από τα συγκρατημένα φωνητικά και καταλήγει σε fuzzy στιγμές γεμάτες ασάφεια που θα αποκτούν υπόσταση σίγουρα σε μια live απόδοση του κομματιού. Ευχάριστη εναλλαγή αποτελούν το "Pretty Hairy" και το "Brand New Old Times" με groovy στοιχεία που μας επιβάλλουν να "rock with me, we are free".

Τέλος, στα "1968" και στο "Nation Of Indica", ο δημιουργός θυμάται ξανά την πολιτική υπόσταση του δίσκου και κάνει έκκληση για αγάπη και ειρήνη αναφερόμενος φυσικά στην τρέχουσα κατάσταση στην Αμερική. Πολιτικά τραγούδια που δεν φωνάζουν στο πρόσωπο σου την αλήθεια αλλά δίνουν το μήνυμά τους μέσα από μελωδίες ψυχεδέλειας και fuzzy ιστορίες. Δεν ξέρω αν τελικά θα πετύχει τον στόχο του να σας ευαισθητοποιήσει πάνω σε κοινωνικά θέματα, το μόνο σίγουρο είναι πως θα απολαύσετε έναν αξιόλογο δίσκο.