Soen

Tellurian

Spinefarm (2014)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 23/10/2014
Συνοχή, έμπνευση, αρμονία και καλή συνεργασία. Προοδευτικό, μελωδικό και ιδιαίτερα συναισθηματικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πριν δύο χρόνια στο ντεμπούτο τους είχα πει ότι, όποιος ανυπομονεί να ακούσει τον επόμενο δίσκο των Tool και χρειάζεται κάτι για να γεμίσει αυτό το κενό, μπορεί να απολαύσει τους Αμερικάνο-Σουηδούς. Να τελικά που πριν καν κυκλοφορήσουν ακόμα κάτι οι Αμερικάνοι, οι Soen επιστρέφουν με δεύτερο δίσκο. Δίσκο που ακολουθεί κατά πόδας τον προηγούμενο, αλλά γεμίζει με λίγο πιο Opeth παικτικά και αρκετούς Karnivool συναισθηματικά.

Για μένα οι συνδυασμοί αυτοί αρκούν για να με κάνουν να ακούσω αυτή την κυκλοφορία. Το άνοιγμα του "Ennui" και το χτίσιμο του "Pluton" φέρνουν στο μυαλό μου death metal περάσματα και "Blackwater Park" ήχους. Όπως και στην πρώτη τους κυκλοφορία διακρίνεις εύκολα τα βασικά πλεονεκτήματα που δεν είναι άλλα από την συνοχή, την έμπνευση, την αρμονία και την καλή συνεργασία μεταξύ των μουσικών. Η φωνή του Ekelöf είναι ακόμα πιο συναισθηματική από παλιότερα και αυτό το καταλαβαίνεις άμεσα σε κομμάτια όπως τα "The Words" και "Void". Εκεί οι Soen έκρυψαν όμορφες μελωδίες, ήρεμα περάσματα και μεγάλη καρδιά.

Οι Soen κάνουν ένα βηματάκι προς τα εμπρός λοιπόν. Επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους και βγάζουν μελωδίες καλύτερες και πιο καλά δομημένες. Οι συνθέσεις τους σε κερδίζουν άμεσα. Άκου το "Tabula Rasa" και θα καταλάβεις. Το κομμάτι αντιπροσωπεύει, ειδικά στα πιο progressive metal κομμάτια τους, απόλυτα τον δίσκο. Οι στίχοι του σε πιάνουν αμέσως και το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις τουλάχιστον όμορφα. Το "Kuraman" πιο djent από τα υπόλοιπα, μπαίνει δυνατά και σου ψιθυρίζει μελαγχολικά στο αυτί. Ονειρικές φωνές και αλλαγές ρυθμών άκρως ενδιαφέρουσες. Πίστεψέ με, ο δίσκος θα σου αρέσει αν είσαι φίλος των συγκροτημάτων που έχω ήδη αναφέρει παραπάνω. Θα σε κάνει να νοσταλγήσεις όμορφες μουσικές και θα σου δώσει μοντέρνες ιδέες στο πιάτο. Δες το "Koniskas" το οποίο με post-rock παίξιμο χτίζει μια ατμόσφαιρα βατή μεν αλλά τόσο πολύπλοκη όσο χρειάζεται για να δείξει προς τα μπροστά. Το κλείσιμο με την σύνθεση "The Other's Fall" μας αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τύμπανα, κιθάρες και ατμόσφαιρα σε υψηλά επίπεδα και προοδευτικότητα στην βασική ιδέα.

Μ' αυτά και μ' αυτά ο δίσκος έφτασε στο τέλος του. Καλά - καλά δεν το έχεις καταλάβει παρότι έχουν περάσει πάνω από τρία τέταρτα. Αυτό αποδεικνύει την απόλυτη συνοχή και την εξαιρετική ροή του άλμπουμ. Ένα μικρό ψεγάδι, ίσως βρω στους στίχους. Νομίζω ότι δύσκολα κάποιος στίχος, παρ' όλες τις εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες, δεν μου κόλλησε, δεν με κράτησε ιδιαίτερα και δεν με έκανε να τον τραγουδήσω μαζί τους. Δεν ψάχνω για ρεφρενάκι, αλλά για μια ιδιαίτερη στιγμή, όπως τη φράση «Who we are, I fear most of the time» των Αυστραλών που ανέφερα νωρίτερα και στίχους όπως τους «Why can't we not be sober?» και «Who are you to wave your finger? You must have been outta your head.» ή «We need the fucking space to nail the next fool martyr.» των πρωτεργατών. Εντάξει, το «Ι don't want anything» στο "Tabula Rasa" μπορεί να με γαργάλησε λίγο.

Ίσως ζητάω πολλά και τους αδικώ. Ο χρόνος θα δείξει. Ο δίσκος είναι ευχάριστος, έξυπνος και ιδιαίτερος. Δεν θα απογοητεύσει. Δεν θα εκτινάξει βέβαια την μπάντα στην κορυφή, αλλά θα μπορέσει να την διατηρήσει σε ένα επίπεδο, υψηλό, που της αξίζει.
  • SHARE
  • TWEET