Black Lips

Μυστήρια υπόθεση οι μπάντες που στηρίζονται σε απλοϊκές δομές, μελωδίες που στοχεύουν στο μνημονικό του ακροατή, αφελείς ατμόσφαιρες και ευρέως διαδομένα μουσικά ευρήματα. Μυστήρια υπόθεση γιατί αφενός η σύνθεση αξιόλογης μουσικής με αυτά τα δεδομένα πολλές φορές είναι ακόμα πιο απαιτητική από τη σύνθεση αξιόλογης πειραματικής μουσικής, αφετέρου επειδή το τι είναι αξιόλογη μουσική και τι όχι καθίσταται ακόμα πιο υποκειμενικό. Μια μπάντα όπως οι Black Lips, οι οποίοι στηρίζονται ευθέως στο garage rock και την pop των '60s, όπως δεκάδες και δεκάδες indie συγκροτημάτων των τελευταίων ετών τα οποία έχουν αποκτήσει υπέρμετρα μεγάλο underground και mainstream κοινό, έχοντας τα ίδια υλικά (αλλά και την ίδια τεχνοτροπία) με τους συνοδοιπόρους τους, πρέπει να κάνουν αν μη τι άλλο ένα δυνατό πλατσούρισμα ώστε να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της σκηνής.

Οι Black Lips το έκαναν αυτό με τον τέταρτο δίσκο τους, το "Good Bad Not Evil" του 2007, και ακόμα περισσότερο με τη συμμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας "(500) Days Of Summer", μία από τις ταινίες αυτές που σε σέρνει η κοπελιά να τη δεις και εν τέλει τη γουστάρεις κιόλας. Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα τη σήμερον ημέρα και ακούγεται μια μπάντα από 100 άτομα εξαιτίας ενός και μόνο τραγουδιού της. Τα 20 από τα 100 αυτά άτομα θα ακολουθήσουν τα βήματά της. Στην περίπτωση των Black Lips θα βρουν στην πορεία τους το απογοητευτικό "200 Million Thousand" και τώρα πια το φετινό "Arabia Mountain", με το οποίο τα τέσσερα παλικαράκια απ' την Atlanta επιχειρούν να σώσουν την παράσταση και να βγάλουν το δίσκο που θα έπρεπε να είχαν βγάλει μετά το "Good But Not Evil", ούτως ώστε να διατηρήσουν την επιτυχία τους.

Δεν είναι αργά. Φυσικά και υπάρχουν οι απώλειες, όμως οι Black Lips είναι αποφασισμένοι να κερδίσουν τα σύγχρονα νιάτα των λουλουδιών. Προσέλαβαν για την παραγωγή κοτζάμ Mark Ronson, ο οποίος έχει δουλέψει -εκτός των άλλων- με Amy Winehouse και Lily Allen, συνέθεσαν 16 τραγούδια (τα 14 εκ των οποίων δεν ξεπερνούν τα 3 λεπτά) και αποφάσισαν να δώσουν στον κόσμο κάτι πολύ συγκεκριμένο: garage rock / rock 'n' roll, με μονίμως εύθυμη διάθεση, χορευτικές επιδιώξεις, χιουμοριστικές στιγμές, εσκεμμένη diy αισθητική και γενικά δοκιμασμένες συνταγές προς τέρψιν και των δύο πόλων (μουσικού-ακροατή).

Ενώ τα καταφέρνει πολύ καλύτερα σε σχέση με τον προκάτοχό του, το "Arabia Mountain" χάνει στο σύνολο... Θυμάστε τα παλιά τα χρόνια που τα παιδιά τρελαίνονταν για χτυπητό αυγό με ζάχαρη; Θυμάστε κάποιες φορές που, οδηγούμενοι από τη λαιμαργία μας, βάζαμε πολλές (μα πάρα πολλές!) κουταλιές ζάχαρη παραπάνω και στο τέλος το μετανιώναμε; Ε, λοιπόν, σε αυτό το ατόπημα υπέπεσαν οι Black Lips. Στο "Arabia Mountain" δεν υπάρχει αντιστάθμισμα στο γλυκανάλατο, παιχνιδιάρικο, party-feeling garage rock, όπως υπήρχε στις προηγούμενες δουλειές τους. Και τα 43 λεπτά του δίσκου κυλούν ομοιόμορφα, δίχως εκπλήξεις, με αποτέλεσμα αυτός να κουράζει. Με άλλα λόγια, αν έκανα ένα πάρτυ στο σπίτι δε θα δίσταζα λεπτό να βάλω κομμάτια όπως το "Family Tree", το "Bicentennial Man" ή το "Bone Marrow", αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πιστεύω ότι το "Arabia Mountain" θα παίξει πολλές φορές ακόμα ολόκληρο στο δωμάτιο μου...