Anti-Flag

The General Strike

Side One Dummy (2012)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 15/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σαν φοβερός ρέμπελος που ήμουν, τους Anti-Flag τους είχα αντιληφθεί αρκετά νωρίς στην αναζήτηση της μουσικής μου ταυτότητας. Ένας wannabe χοντροπάνκης, φοβερό θέαμα. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι η οριτζινάλε πανκοσκηνή φτύνει στο όνομά τους, το λόγο δεν τον κατάλαβα ποτέ, μιας και το όλο «stick it to the man» άτιτιουντ που έβγαζαν μου φαινόταν πολύ εντυπωσιακό, λογικό άμα σκεφτεί κανείς ότι έκανα το σταυρό μου στο άκουσμα οποιουδήποτε κομματιού των Green Day. Τελοσπάντων, εξακολουθώ και έχω βαθύτατη αγάπη για τη μπάντα, κι ας μην τους αγαπάνε. Πολλές από τις δικές μου ιδεολογίες τις έχτισα πάνω στους στίχους του Chris 2 και συνεχίζει να είναι ο αγαπημένος μου μουσικός/φερέφωνο του λαού μετά τον Tom Morello βεβαίως, βεβαίως.

Για τον δίσκο λοιπόν. Όγδοη παρακαλώ στουντιακή προσπάθεια για τους Αμερικάνους και ευτυχώς στο σύνολό της, πολύ καλύτερη από την έβδομη, που ήταν μία αδιαφορία και μισή που καθόλου δεν στεκόταν ίσα απέναντι στον προκάτοχό της, "Bright Lights Of America", που ήταν δίσκος φανταστικός. Το "General Strike" όμως είναι δισκάκι σφηνάκι, λίγο κάτω από ένα μισάωρο η διάρκειά του, αλλά καταφέρνει να είναι αρκετά χορταστικό. Για άλλη μία φορά πρεσβεύουν τις κλασσικές «get up and fight» αξίες τους, πάντα ανάμεσα από στακάτα power chords και χειμαρρώδεις μπασογραμμές, με το σήμα κατατεθέν παίξιμο του Chris 2.

Ιδιαίτερο χαρακτήρα στο δίσκο δίνουν τα ένα-δύο σνίππετς από τη συμμετοχή τους στο Occupy Wallstreet, τα οποία τονίζουν ακόμα περισσότερο την αντιδραστική / επαναστατική / whatever του δίσκου. Πολύ πιο άμεσος, σκληρός και οργισμένος από τις τελευταίες τους δουλειές, πράγμα που γίνεται ακόμα πιο έντονο εξαιτίας της μικρής του διάρκειας που δε σ' αφήνει να πάρεις ανάσα. Παρά τις πιο ωμές στιγμές του δίσκου, που δεν χαρακτηρίζονται από οτιδήποτε πιασάρικο, υπάρχουν τα κλασσικά εκείνα Anti-Flag ρεφραίν που τόσο με πώρωναν μικρό, όπως το "The Neoliberal Army" και το "The Ranks Of The Masses Rising", και τα δύο άξιες προσθήκες στη συλλογή των πολύ όμορφων κομματιών τους. Προσωπικό αγαπημένο το "Turn A Blind Eye" το οποίο ανα στιγμές βγάζει μία αύρα Hot Water Music.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν περιμένει τίποτα ιδιαίτερο από τους Anti-Flag. Κανείς δεν περιμένει δίσκο που θα αλλάξει τη σκηνή, ούτε ότι θα αποφασίσουν από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξουν κατεύθυνση και θα γράφουν τραγούδια για ραγισμένες καρδιές και φασώματα στο λύκειο. Κάνουν αυτό που κάνουν τα τελευταία εικοσιτόσα χρόνια, και το κάνουν όσο καλά το κάνανε και τότε. Οι φαν θα το αγαπήσουν, οι υπόλοιποι δε θα το ακούσουν καν.
  • SHARE
  • TWEET