Morgana Lefay

Οι Morgana Lefay ήταν ανέκαθεν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Από το πρώτο άκουσμα του "Knowing Just As I", δεύτερης δουλειάς του group, πραγματικά «κόλλησα». Οι Morgana Lefay όντας από τις πιο αυθεντικές μπάντες στο χώρο του heavy metal δεν αντέγραψαν ποτέ κανέναν, αλλά συνέρραψαν στοιχεία από αρκετά είδη και groups του metal, φτιάχνοντας τον δικό τους -σήμα κατατεθέν- ήχο.

Από την πρώτη κυκλοφορία τους με τον τίτλο "Symphony Of The Damned" κατάφεραν να συνδυάσουν αρμονικά τη δύναμη με τη μελωδία. Μάλιστα το γεγονός ότι ξεκίνησαν στις αρχές του 1990 ηχητικά δεν τους επηρέασε, αφού αντιστάθηκαν στο κύμα της εποχής που ήθελε μεγάλες σε διάρκεια εγκεφαλικές progressive συνθέσεις, παίζοντας βαρύ, ακατέργαστο heavy metal, άκρως επηρεασμένο, κατ' εμέ, από δίσκους όπως το "...And Justice For All" (Metallica) και τα "Practice What You Preach" και "Souls Of Black" (Testament). Τα δύο προαναφερθέντα albums σε συνδυασμό με την τρίτη κυκλοφορία τους "The Secret Doctrine" θεωρούνται αξεπέραστα, μουσικά αλλά αλλά και συνθετικά. Μάλιστα η έκδοση του καθενός σε βινύλιο είναι πια πολύ σπάνια να βρεθεί, θέτοντας τους δίσκους πολύ ψηλά στις wanting λίστες των απανταχού συλλεκτών (αχ...).

Μετά από αρκετές αλλαγές στη σύνθεση τους και αντιμετωπίζοντας κάποια στιγμή μέχρι και νομικά προβλήματα που τους ανάγκασαν να αλλάξουν το όνομα τους για μικρό διάστημα σε Lefay, κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό τη νέα, έβδομη προσπάθεια τους "Aberrations Of The Mind". Πάνω - κάτω όποιος τους έχει ακούσει έστω και μια φορά, ειδικά αν είναι φανατικός οπαδός τους, ξέρει τι θα περιμένει μουσικά.

Η καινούργια τους δουλειά έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν κάνει τον κόσμο να τους αγαπήσει. Βαρύ, ακατέργαστης μορφής heavy metal, το οποίο βγαίνει από όλων των ειδών και μεγεθών τα ηχεία σαν οδοστρωτήρας έτοιμος να σε λιώσει. Οι συνθέσεις είναι στο ίδιο επίπεδο που τους έχουμε συνηθίσει. Η μόνη μικρή διαφορά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους είναι ότι ο νέος δίσκος είναι σε αρκετά σημεία πιο τραχύς και ωμός, ηχητικά, κάτι που ενόχλησε λίγο τον γράφοντα. Δεν είναι αποκρουστικό, αλλά έχοντας ήδη ακούσει και αφομοιώσει όλες τις προηγούμενες δουλειές τους, αυτή μου φάνηκε ότι έχει περίσσια νέο-στοιχεία τα οποία ίσως δε χρειάζονταν. Ενδεικτικό είναι το πρώτο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, το οποίο παρόλο που είναι γρήγορο, έχει μια επιθετικότητα, ειδικά στα κοψίματα, που θυμίζει περισσότερο νέες μπάντες που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι αρκετά brutal, έτσι ώστε να αφομοιωθούν στη σημερινή μόδα που θέλει να κάνουν επιτυχία συγκροτήματα που αρέσκονται στο μελωδικό σουηδικό death ή που θέλουν να μοιάσουν στους Nevermore και τους Pantera. Παράλληλα, ακόμα και ο Charles Rytkonen, ηγετική μορφή και frontman της μπάντας εδώ και χρόνια και ένας από τους πιο εκφραστικούς και χαρισματικούς τραγουδιστές για μένα, έχει προσθέσει στις φωνητικές του μελωδίες γρυλίσματα και βρυχηθμούς που δεν είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, κάτι που ίσως στεναχωρήσει τους οπαδούς. Κάποιες φορές ακούγεται άκρως απόκοσμος χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ίσως εξαιτίας του όλου concept του album που μάλλον τον θέλει να ακούγεται αρκετά evil, εναρμονισμένο με τα κομμάτια. Βέβαια όλα αυτά δε μπορώ να μην αναφέρω ότι είναι σε μικρή κλίμακα. Ως επί το πλείστoν, ο τρόπος που τραγουδάει είναι ο κλασσικός (μελωδικά επιθετικός) όπως και σε κάθε κυκλοφορία του group. Δυστυχώς όμως έστω και αυτά τα λίγα στοιχεία χαλάνε τη γενική εικόνα.

Μουσικά τώρα, εξαιρώντας τα παραπάνω, το album βαδίζει στα γνωστά μονοπάτια της μπάντας. Ούτε κάτι λιγότερο, ούτε κάτι περισσότερο. Συνθέσεις κυρίως mid tempo αλλά και κάποιες πιο γρήγορες αποτελούν το παζλ της νέας κυκλοφορίας τους. Βασικό στοιχείο είναι και σε αυτό το δίσκο η μελωδία που είναι διάχυτη σε όλα τα κομμάτια. Σε όλα αυτά προσθέστε και την παραγωγή που έχει κάνει τα τραγούδια να ακούγονται μόνο δυνατά, γιατί αλλιώς χάνουν τη δύναμη τους, και θα καταλάβετε ότι μιλάμε για ακόμα μια καλή δουλειά της μπάντας. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο δίσκος θέλει πολλά ακούσματα για να αποκρυσταλλώσει ο καθείς άποψη, μια και είναι για μένα η πιο σκοτεινή κυκλοφορία τους. Θεωρώ ότι ο νέος δίσκος της μπάντας θα διχάσει το metal κοινό. Οι Morgana Lefay ανήκουν στη συνομοταξία των συγκροτημάτων που είτε σου αρέσουν είτε όχι. Δε μπορείς να τους αντιμετωπίσεις αλλιώς.

Οι Morgana Lefay έχουν προσφέρει σίγουρα κάτι το μοναδικό στη metal δισκογραφία. Αυτό φαίνεται σε κάθε κυκλοφορία τους, αφού κάθε μια έχει να προσφέρει κάτι στον οπαδό. Το κοινά αποδεκτό είναι ότι οι δουλειές τους δεν κουράζουν, μια και δεν αντιγράφουν ή μιμούνται άλλους, αλλά μέσα από το προσωπικό στυλ τους καταθέτουν την άποψη τους για το πως παίζεται το heavy metal. Το αν αρέσει ή όχι είναι θέμα του οπαδού. Αν κάποιος δεν έχει ακούσει κάτι από αυτούς, ας ξεκινήσει με τις 3 πρώτες κυκλοφορίες και μετά να προχωρήσει στις επόμενες. Τουλάχιστον θα ακούσει μια αγνή μπάντα που αξίζει την προσοχή μας και έχει μείνει αληθινή από την αρχή μέχρι το τέλος. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι και να μας δίνουν καλές δουλειές γιατί η επανάληψη πια έχει κουράσει...