Porcupine Tree, Van Der Graaf Generator, Blackfield live
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 23/07/2005 @ 14:12
21/07/05, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα
Δύο διαπιστώσεις από τη συναυλία: α) Τελικά οι Έλληνες είμαστε πολύ γκρινιάρηδες και β) οι Van Der Graaf Generator έχουν πολύ κοινό, αν και εγώ αγνοούσα την ύπαρξη τους μέχρι πρότινος... Τι να γίνει όμως; Όσο ζούμε μαθαίνουμε.
Λοιπόν. Το εισιτήριο έγραφε ότι η συναυλία θα άρχιζε κατά τις 21:00. Στις 20:45 που ήμουν ήδη μέσα, ο Λυκαβηττός είχε γεμίσει κατά τα 3/4 και ο κόσμος συνέχιζε να συρρέει, έτσι ώστε τα 3.500 άτομα που μαζεύτηκαν τελικά να θεωρούνται μεγάλη επιτυχία, τόσο για την περίοδο που γινόταν η συναυλία, όσο και για το «ειδικό βάρος» των ονομάτων στην Ελλάδα. Το κακό ήταν πως οι Blackfield βγήκαν κατά τις 21:20 (για άλλους 21:30, δεν κοίταζα και το ρολόι μου). Το γιατί ήταν αυτό κακό, θα το καταλάβετε παρακάτω...
Οι Blackfield, λοιπόν, βγήκαν και με σύμμαχο έναν πολύ καλό ήχο, προσπάθησαν να ανάψουν το μουδιασμένο κοινό, που αν και χειροκροτούσε μετά από κάθε κομμάτι, δεν έδειξε να πολυαντιδρά. Οι δύο μουσικοί (Steven Wilson και Aviv Geffen) ευχαρίστησαν το κοινό τόσο για την αγάπη του, όσο και για τις πωλήσεις που έκανε το ντεμπούτο τους στην Ελλάδα, και απέδωσαν ένα αρκετά μεγάλο set (για πρώτο όνομα), που στηριζόταν αποκλειστικά στον πρώτο τους δίσκο (λογικό) με ενέργεια, τεχνική αρτιότητα και αρκετό κέφι. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε η δήλωση του Ισραηλινού Geffen κατά της τρομοκρατίας όλων των ισχυρών κρατών, κάτι που αν μη τι άλλο έδειξε ανοιχτομυαλιά.
Setlist: Blackfield / Open Mind / The Hole In Me / Scars / Pain / Epidemic (νέο κομμάτι, από τον επερχόμενο δίσκο τους) / Hello / Cloudy Now
Οι Van Der Graaf Generator αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος που παρά το γεγονός ότι έχει προσφέρει πολλά στη μουσική, την ύπαρξη του την αγνοούν αρκετοί. Άλλοι τόσοι είναι αυτοί που παρότι κάποτε είχαν ακούσει για τους VDGG, με τα χρόνια τους ξέχασαν. Τέλος, και προς έκπληξη μου, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που όχι μόνο δεν ξέχασαν τους VDGG , αλλά απ' ότι φάνηκε προχθές, περίμεναν καρτερικά μία ενδεχόμενη επανένωσή τους.
Δεν εξηγείται αλλιώς η ένθερμη υποδοχή που επιφύλαξε το ελληνικό κοινό στο θρυλικό αυτό συγκρότημα, παρά το γεγονός ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, είχαν να βγάλουν δίσκο περί τα τριάντα χρόνια! Οι προσδοκίες λοιπόν πολλών οπαδών του '70s progressive rock έγιναν πραγματικότητα και οι επανενωμένοι πλέον VDGG βρέθηκαν στη χώρα μας με σκοπό να προωθήσουν τον καινούργιο τους δίσκο "Present" με την κλασσική τους σύνθεση: Peter Hammill - φωνή, κιθάρα και πιάνο, Guy Evans - drums, Hugh Banton - όργανο και πιάνο, και David Jackson - σαξόφωνο και φλάουτο. Ακόμα και ο ίδιος ο Hammill, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τόνισε πως το ότι είναι όλοι τους ξανά μαζί είναι κάτι που ποτέ δεν περίμεναν, όπως και δεν περίμεναν το ότι όλοι τους μαζί θα έπαιζαν για μας. Αλλά βεβαίως: "Ποτέ μη λες ποτέ!".
Στα της συναυλίας καθεαυτής τώρα, οι VDGG απέδωσαν για περίπου μία ώρα και πέντε λεπτά κλασσικά τραγούδια από δίσκους όπως οι "The Least We Can Do Is Wave To Each Other" και "Still Life" αλλά και ένα τραγούδι από την τελευταία τους δουλειά (ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω...). Η αλήθεια είναι πως μιας και ένα μεγάλο μέρος του κοινού ανέβηκε στο Λυκαβηττό κυρίως για τους Porcupine Tree, το αρκετά "βαρύ" progressive των VDGG μάλλον κούρασε πολλούς από αυτούς. Ακόμα και για τους οπαδούς του progressive, η μουσική του Hammill και της παρέας του δεν θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα "εύπεπτη". Ίσως να φταίει και το γεγονός πως οι VDGG φλερτάρουν πολύ έντονα με τη jazz αλλά και το ότι η μουσική τους σε κάποια σημεία σου αφήνει την εντύπωση πως πρόκειται για καθαρούς αυτοσχεδιασμούς του κάθε μέλους και μόνο. Σίγουρα αρνητικό για κάποιους ήταν και το ότι η χαρισματική φωνή του Hammill καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας και κυρίως στην αρχή ακουγόταν με δυσκολία. Δεν ήταν λίγοι επομένως αυτοί που απλώς περίμεναν να τελειώσουν το set τους προς χάρη των Tree. Όμως ήταν (ίσως και απροσδόκητα) σαφώς λιγότεροι από αυτούς που ενθουσιάστηκαν μπροστά στο σπάνιο θέαμα, για τα ελληνικά δεδομένα, μιας πραγματικής '70s progressive μπάντας, εξ' ου και η θερμή υποδοχή για την οποία λέγαμε παραπάνω. Αντικειμενικά πάντως, η απόδοση των τεσσάρων κυρίων ήταν εξαιρετική. Αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα το ότι στο μεγαλύτερο μέρος της παρουσίας τους επί σκηνής ο φοβερός ήχος που ακούσαμε έβγαινε μονάχα από τα πλήκτρα, τα τύμπανα και το εκάστοτε πνευστό του David Jackson, τότε καταλαβαίνει για τι μουσικούς μιλάμε.
Νομίζω πως άσχετα από το τι εντύπωση άφησαν στον καθένα οι VDGG, τα λόγια του Steven Wilson λένε πολλά: "Είναι μεγάλη τιμή για μας να παίζουμε στην ίδια σκηνή όπου πιο πριν ήταν οι VDGG. Αν δεν ήταν αυτοί και ο Robert Fripp (σ.σ.: των θεών King Crimson) μάλλον δε θα ήμασταν αυτοί που είμαστε...". Αυτά. Καλές διακοπές και από μένα!
Και μετά τους Van Der Graaf Generator, ακολούθησαν οι Porcupine Tree, οι οποίοι υποτίθεται πως ήταν και οι headliners της βραδιάς. Και γράφω "υποτίθεται" γιατί μετά την εξτατική υποδοχή του κοινού στους VDGG, παρατήρησα ότι περίπου 600 άτομα από το κοινό έφυγαν κατά τη διάρκεια του set των Porcupine Tree και το κοινό ήταν σαφώς πιο ήπιο σε σχέση με την αντίδραση του απέναντι στους VDGG. Ένα προσωπικό σχόλιο για τους VDGG: καταλαβαίνω ότι παίζουν ένα μείγμα σκληρού progressive με free jazz και αν και λάτρης της jazz, τα πρώτα τους κομμάτια με κούρασαν σε βαθμό υπερβολικό. Έμοιαζαν σα να μην είχε γίνει παραγωγή και ο καθένας έπαιζε ότι νόμιζε, όπου ήθελε. Οφείλω όμως να σημειώσω πως τα δύο τελευταία κομμάτια τους, τα οποία προσέγγιζαν περισσότερο την jazz, ήταν πολύ καλοδουλεμένα και μελωδικά. Αυτά για τους VDGG.
Στους Porcupine Tree τώρα... Τους είχα ξαναδεί στο Ρόδον πριν κάτι χρόνια και ήξερα τι να περιμένω. Βγήκαν στη σκηνή, ασχολήθηκαν κυρίως με το τελευταίο (και πολύ καλό) "Deadwing" και έκαναν τον κόσμο να ευχαριστηθεί, αν και όχι τόσο έντονα όσο στους VDGG. Στις πρώτες σειρές γινόταν πανικός, οι Porcupine Tree έδειξαν να το απολαμβάνουν, και αν και προσπάθησαν πολύ, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Η οθόνη που πρόβαλε κάποια ψυχεδελικά videos βοηθούσε μεν τη συναυλία, αλλά μπορώ να πω πως οι Porcupine Tree χάνουν ένα μεγάλο μέρος της μαγείας τους σε ανοιχτό χώρο. Σα να τους κατάπιε ο Λυκαβηττός... Τι να πω... Ο Wilson ήταν κεφάτος και ευχαριστούσε διαρκώς το κοινό, αλλά η αίσθηση που μου έδωσαν ήταν μετριότατη. Το set στηρίχθηκε στα τρία τελευταία album των PT (αποκλειστικά) και ενδεχομένως στεναχώρησε πολλούς από αυτούς που περίμεναν να ακούσουν παλαιότερα αριστουργήματα του συγκροτήματος. Στα αρνητικά της συναυλίας να σημειωθεί επίσης ότι οι Porcupine Tree έπαιξαν λίγο παραπάνω από μια ώρα, που από άλλους αποδόθηκε στην καθυστέρηση της έναρξης του set των Blackfield, και κατά άλλους στην κούραση των ίδιων (πράγμα που ομολόγησε και ο ίδιος ο Wilson).
Setlist (όχι με τη σειρά που παίχτηκαν): Deadwing / Lazarus / Arriving Somewhere Not Here / Shallow / Trains / Blackest Eyes / Even Less / Halo / Mellotron Scratch / Open Car / Glass Arm Shattering / The Sound Of Muzak
Εν κατακλείδι, η τελική αίσθηση που έχω από τη συγκεκριμένη βραδιά είναι ότι παρακολουθήσαμε ένα live των Van Der Graaf Generator, στο οποίο συμμετείχαν και άλλα δύο ονόματα τα οποία δεν έκαναν και ιδιαίτερο "γκελ" στο κοινό. Ξέρω ότι θα ξανακουστώ γκρινιάρης, και αν και δεν είμαι σίγουρος ποιος φταίει, ξέρω στα σίγουρα ότι όταν δίνεις 35 ευρώ, περιμένεις ο headliner να παίξει τουλάχιστον μιάμιση ώρα. Τελευταία νομίζω ότι τα όρια ελαστικότητας του ελληνικού κοινού δοκιμάζονται απίστευτα και αυτή η κατάσταση μόνο περισσότερο σκεπτικιστή αναφορικά με την ποιότητα των συναυλιών στην Ελλάδα μπορεί να με κάνει. Καλό καλοκαίρι σε όλους! Ραντεβού τον Σεπτέμβριο...
20/07/05, Μύλος Open Air, Θεσσαλονίκη
Σε μια από τις πιο θερμές μέρες του φετινού καλοκαιριού πήραμε μία δροσιστική δόση ποιοτικής μουσικής και ποιοτικού live show που μας προσέφερε ο Steven Wilson και η μεγάλη παρέα των δύο συγκροτημάτων του. Το live διοργανώθηκε σε πολύ όμορφο υπαίθριο χώρο στον Μύλο της Θεσσαλονίκης και ξεκίνησε με κάποια καθυστέρηση σε σχέση με την αναφερόμενη ώρα. Η διοργάνωση παρόλ' αυτά ήταν άψογη, με πάρα πολύ καλό ήχο και ταξιδιάρικα visuals να προβάλλονται παράλληλα με το show των Porcupine Tree.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Blackfield, ένα project στην ουσία του Steven Wilson και του Ισραηλινού Aviv Geffen, το οποίο γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία στη χώρα μας αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της υφηλίου. Το ομώνυμο κομμάτι "Blackfield" πραγματικά παίχτηκε όσο λίγα "rock" κομμάτια στο ελληνικό ραδιόφωνο και ήταν πολύ λογικό το συγκρότημα να ακολουθήσει τους Porcupine Tree για δύο συναυλίες στη χώρα μας. Το project αυτό είναι στην ουσία μια πιο ήρεμη και "ραδιοφωνική" έκδοση των Porcupine Tree και πολύ λίγα πράγματα χωρίζουν τις δύο μπάντες ηχητικά, ιδίως μάλιστα τα τελευταία χρόνια όπου οι κυκλοφορίες των Porcupine Tree δεν είναι τόσο "χαοτικές" και "αντιεμπορικές" όπως στο ξεκίνημά τους. Στα περίπου 35 λεπτά που κράτησε το show των Blackfield πρόλαβαν και απέδωσαν αρτιότατα τα περισσότερα κομμάτια από το πολύ καλό, αλλά ομολογουμένως πολύ μικρό σε διάρκεια, ομώνυμο ντεμπούτο τους, καθώς και δύο καινούριες συνθέσεις από το επερχόμενο cd τους (τέλη καλοκαιριού μπαίνουν για ηχογραφήσεις). Από τα δύο καινούργια κομμάτια "Epidemic" και "Miss You", το πρώτο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και είναι για μένα ίσως το καλύτερο Blackfield κομμάτι που άκουσα. Από το ντεμπούτο παρουσιάστηκαν τα "Blackfield", "Open Mind", "The Hole In Me", "Glow", "Pain", "Lullaby" και "Hello".
Τη σκυτάλη πήραν οι Porcupine Tree, ένα σχήμα που έχει παρομοιαστεί άπειρες φορές με τους τρισμέγιστους Pink Floyd και όχι αδίκως, καθώς κάθε τους κυκλοφορία είναι μία απίστευτη δουλειά αστείρευτης έμπνευσης και διορατικότητας. Δε νομίζω να έχουν ποτέ κυκλοφορήσει κάτι μέτριο και με το ίδιο σκεπτικό και η live τους εμφάνιση ήταν αναμενόμενα άριστη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ότι και να πούμε για τον ιδιοφυή Steven Wilson θα είναι λίγο. Πιστεύω ότι είναι από τις σημαντικότερες μουσικές προσωπικότητες του σήμερα και τον θαυμάζω απεριόριστα. Τα μέλη του σχήματος, με αποκορύφωμα τον drummer Gavin Harrison, είναι άριστοι μουσικοί και απέδωσαν τα μέγιστα δίπλα στον ακούραστο Steven Wilson, o οποίος και τρίτο project να είχε κανονίσει μετά τους Porcupine Tree δε θα είχε πρόβλημα να αποδώσει.
Το setlist όπως ήταν λογικό βασίστηκε στην πολύ καλή τελευταία τους δουλειά "Deadwing", από την οποία ακούστηκαν τα παρακάτω κομμάτια: "Deadwing", "Lazarus", "Halo", "Arriving Somewhere But Not Here" και "Mellotron Scratch". Είναι λογικό να απογοητεύτηκαν λίγο οι παλαιότεροι οπαδοί της μπάντας, καθώς με τόση μεγάλη δισκογραφία και εξέλιξη, ήταν αδύνατο να καλυφτούν όλες οι περίοδοι της. Έτσι, πέρα από το τελευταίο τους πόνημα, βαρύτητα δόθηκε και στο επιτυχημένο και ιδιαίτερα heavy "In Absentia" από το οποίο ακούσαμε τα: "Sound Of Muzak", "Hatesong", "Strip The Soul", "Blackest Eyes" και "Trains". Από τα παλαιότερα ακούσαμε τα "Smart Kid" και "Even Less" από το "Stupid Dream", το "Shesmovedon" από το "Lightbulb Sun" και η ευχάριστη έκπληξη ήρθε με το "Fadeaway" από το "Up The Downstair", ένα κομμάτι που τα τελευταία χρόνια άρχισαν να βάζουν στα setlists τους. Το live διήρκεσε περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά και πιστεύω ότι άφησε στο εντυπωσιακά πολυπληθές κοινό (σημειωτέον ότι την ίδια μέρα είχαμε και το live των Scorpions στη Θεσσαλονίκη) τις καλύτερες εντυπώσεις, παρόλο που ο κύριος Wilson μας χαρακτήρισε το πιο ήσυχο ελληνικό κοινό που έχει δει! Εντάξει, δεν είναι και μουσική για κοπάνημα, αλλά κυρίως η ζέστη και η πολύωρη ορθοστασία μας κούρασε!
Δύο διαπιστώσεις από τη συναυλία: α) Τελικά οι Έλληνες είμαστε πολύ γκρινιάρηδες και β) οι Van Der Graaf Generator έχουν πολύ κοινό, αν και εγώ αγνοούσα την ύπαρξη τους μέχρι πρότινος... Τι να γίνει όμως; Όσο ζούμε μαθαίνουμε.
Λοιπόν. Το εισιτήριο έγραφε ότι η συναυλία θα άρχιζε κατά τις 21:00. Στις 20:45 που ήμουν ήδη μέσα, ο Λυκαβηττός είχε γεμίσει κατά τα 3/4 και ο κόσμος συνέχιζε να συρρέει, έτσι ώστε τα 3.500 άτομα που μαζεύτηκαν τελικά να θεωρούνται μεγάλη επιτυχία, τόσο για την περίοδο που γινόταν η συναυλία, όσο και για το «ειδικό βάρος» των ονομάτων στην Ελλάδα. Το κακό ήταν πως οι Blackfield βγήκαν κατά τις 21:20 (για άλλους 21:30, δεν κοίταζα και το ρολόι μου). Το γιατί ήταν αυτό κακό, θα το καταλάβετε παρακάτω...
Οι Blackfield, λοιπόν, βγήκαν και με σύμμαχο έναν πολύ καλό ήχο, προσπάθησαν να ανάψουν το μουδιασμένο κοινό, που αν και χειροκροτούσε μετά από κάθε κομμάτι, δεν έδειξε να πολυαντιδρά. Οι δύο μουσικοί (Steven Wilson και Aviv Geffen) ευχαρίστησαν το κοινό τόσο για την αγάπη του, όσο και για τις πωλήσεις που έκανε το ντεμπούτο τους στην Ελλάδα, και απέδωσαν ένα αρκετά μεγάλο set (για πρώτο όνομα), που στηριζόταν αποκλειστικά στον πρώτο τους δίσκο (λογικό) με ενέργεια, τεχνική αρτιότητα και αρκετό κέφι. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε η δήλωση του Ισραηλινού Geffen κατά της τρομοκρατίας όλων των ισχυρών κρατών, κάτι που αν μη τι άλλο έδειξε ανοιχτομυαλιά.
Setlist: Blackfield / Open Mind / The Hole In Me / Scars / Pain / Epidemic (νέο κομμάτι, από τον επερχόμενο δίσκο τους) / Hello / Cloudy Now
Οι Van Der Graaf Generator αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος που παρά το γεγονός ότι έχει προσφέρει πολλά στη μουσική, την ύπαρξη του την αγνοούν αρκετοί. Άλλοι τόσοι είναι αυτοί που παρότι κάποτε είχαν ακούσει για τους VDGG, με τα χρόνια τους ξέχασαν. Τέλος, και προς έκπληξη μου, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που όχι μόνο δεν ξέχασαν τους VDGG , αλλά απ' ότι φάνηκε προχθές, περίμεναν καρτερικά μία ενδεχόμενη επανένωσή τους.
Δεν εξηγείται αλλιώς η ένθερμη υποδοχή που επιφύλαξε το ελληνικό κοινό στο θρυλικό αυτό συγκρότημα, παρά το γεγονός ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, είχαν να βγάλουν δίσκο περί τα τριάντα χρόνια! Οι προσδοκίες λοιπόν πολλών οπαδών του '70s progressive rock έγιναν πραγματικότητα και οι επανενωμένοι πλέον VDGG βρέθηκαν στη χώρα μας με σκοπό να προωθήσουν τον καινούργιο τους δίσκο "Present" με την κλασσική τους σύνθεση: Peter Hammill - φωνή, κιθάρα και πιάνο, Guy Evans - drums, Hugh Banton - όργανο και πιάνο, και David Jackson - σαξόφωνο και φλάουτο. Ακόμα και ο ίδιος ο Hammill, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τόνισε πως το ότι είναι όλοι τους ξανά μαζί είναι κάτι που ποτέ δεν περίμεναν, όπως και δεν περίμεναν το ότι όλοι τους μαζί θα έπαιζαν για μας. Αλλά βεβαίως: "Ποτέ μη λες ποτέ!".
Στα της συναυλίας καθεαυτής τώρα, οι VDGG απέδωσαν για περίπου μία ώρα και πέντε λεπτά κλασσικά τραγούδια από δίσκους όπως οι "The Least We Can Do Is Wave To Each Other" και "Still Life" αλλά και ένα τραγούδι από την τελευταία τους δουλειά (ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω...). Η αλήθεια είναι πως μιας και ένα μεγάλο μέρος του κοινού ανέβηκε στο Λυκαβηττό κυρίως για τους Porcupine Tree, το αρκετά "βαρύ" progressive των VDGG μάλλον κούρασε πολλούς από αυτούς. Ακόμα και για τους οπαδούς του progressive, η μουσική του Hammill και της παρέας του δεν θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα "εύπεπτη". Ίσως να φταίει και το γεγονός πως οι VDGG φλερτάρουν πολύ έντονα με τη jazz αλλά και το ότι η μουσική τους σε κάποια σημεία σου αφήνει την εντύπωση πως πρόκειται για καθαρούς αυτοσχεδιασμούς του κάθε μέλους και μόνο. Σίγουρα αρνητικό για κάποιους ήταν και το ότι η χαρισματική φωνή του Hammill καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας και κυρίως στην αρχή ακουγόταν με δυσκολία. Δεν ήταν λίγοι επομένως αυτοί που απλώς περίμεναν να τελειώσουν το set τους προς χάρη των Tree. Όμως ήταν (ίσως και απροσδόκητα) σαφώς λιγότεροι από αυτούς που ενθουσιάστηκαν μπροστά στο σπάνιο θέαμα, για τα ελληνικά δεδομένα, μιας πραγματικής '70s progressive μπάντας, εξ' ου και η θερμή υποδοχή για την οποία λέγαμε παραπάνω. Αντικειμενικά πάντως, η απόδοση των τεσσάρων κυρίων ήταν εξαιρετική. Αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα το ότι στο μεγαλύτερο μέρος της παρουσίας τους επί σκηνής ο φοβερός ήχος που ακούσαμε έβγαινε μονάχα από τα πλήκτρα, τα τύμπανα και το εκάστοτε πνευστό του David Jackson, τότε καταλαβαίνει για τι μουσικούς μιλάμε.
Νομίζω πως άσχετα από το τι εντύπωση άφησαν στον καθένα οι VDGG, τα λόγια του Steven Wilson λένε πολλά: "Είναι μεγάλη τιμή για μας να παίζουμε στην ίδια σκηνή όπου πιο πριν ήταν οι VDGG. Αν δεν ήταν αυτοί και ο Robert Fripp (σ.σ.: των θεών King Crimson) μάλλον δε θα ήμασταν αυτοί που είμαστε...". Αυτά. Καλές διακοπές και από μένα!
Και μετά τους Van Der Graaf Generator, ακολούθησαν οι Porcupine Tree, οι οποίοι υποτίθεται πως ήταν και οι headliners της βραδιάς. Και γράφω "υποτίθεται" γιατί μετά την εξτατική υποδοχή του κοινού στους VDGG, παρατήρησα ότι περίπου 600 άτομα από το κοινό έφυγαν κατά τη διάρκεια του set των Porcupine Tree και το κοινό ήταν σαφώς πιο ήπιο σε σχέση με την αντίδραση του απέναντι στους VDGG. Ένα προσωπικό σχόλιο για τους VDGG: καταλαβαίνω ότι παίζουν ένα μείγμα σκληρού progressive με free jazz και αν και λάτρης της jazz, τα πρώτα τους κομμάτια με κούρασαν σε βαθμό υπερβολικό. Έμοιαζαν σα να μην είχε γίνει παραγωγή και ο καθένας έπαιζε ότι νόμιζε, όπου ήθελε. Οφείλω όμως να σημειώσω πως τα δύο τελευταία κομμάτια τους, τα οποία προσέγγιζαν περισσότερο την jazz, ήταν πολύ καλοδουλεμένα και μελωδικά. Αυτά για τους VDGG.
Στους Porcupine Tree τώρα... Τους είχα ξαναδεί στο Ρόδον πριν κάτι χρόνια και ήξερα τι να περιμένω. Βγήκαν στη σκηνή, ασχολήθηκαν κυρίως με το τελευταίο (και πολύ καλό) "Deadwing" και έκαναν τον κόσμο να ευχαριστηθεί, αν και όχι τόσο έντονα όσο στους VDGG. Στις πρώτες σειρές γινόταν πανικός, οι Porcupine Tree έδειξαν να το απολαμβάνουν, και αν και προσπάθησαν πολύ, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Η οθόνη που πρόβαλε κάποια ψυχεδελικά videos βοηθούσε μεν τη συναυλία, αλλά μπορώ να πω πως οι Porcupine Tree χάνουν ένα μεγάλο μέρος της μαγείας τους σε ανοιχτό χώρο. Σα να τους κατάπιε ο Λυκαβηττός... Τι να πω... Ο Wilson ήταν κεφάτος και ευχαριστούσε διαρκώς το κοινό, αλλά η αίσθηση που μου έδωσαν ήταν μετριότατη. Το set στηρίχθηκε στα τρία τελευταία album των PT (αποκλειστικά) και ενδεχομένως στεναχώρησε πολλούς από αυτούς που περίμεναν να ακούσουν παλαιότερα αριστουργήματα του συγκροτήματος. Στα αρνητικά της συναυλίας να σημειωθεί επίσης ότι οι Porcupine Tree έπαιξαν λίγο παραπάνω από μια ώρα, που από άλλους αποδόθηκε στην καθυστέρηση της έναρξης του set των Blackfield, και κατά άλλους στην κούραση των ίδιων (πράγμα που ομολόγησε και ο ίδιος ο Wilson).
Setlist (όχι με τη σειρά που παίχτηκαν): Deadwing / Lazarus / Arriving Somewhere Not Here / Shallow / Trains / Blackest Eyes / Even Less / Halo / Mellotron Scratch / Open Car / Glass Arm Shattering / The Sound Of Muzak
Εν κατακλείδι, η τελική αίσθηση που έχω από τη συγκεκριμένη βραδιά είναι ότι παρακολουθήσαμε ένα live των Van Der Graaf Generator, στο οποίο συμμετείχαν και άλλα δύο ονόματα τα οποία δεν έκαναν και ιδιαίτερο "γκελ" στο κοινό. Ξέρω ότι θα ξανακουστώ γκρινιάρης, και αν και δεν είμαι σίγουρος ποιος φταίει, ξέρω στα σίγουρα ότι όταν δίνεις 35 ευρώ, περιμένεις ο headliner να παίξει τουλάχιστον μιάμιση ώρα. Τελευταία νομίζω ότι τα όρια ελαστικότητας του ελληνικού κοινού δοκιμάζονται απίστευτα και αυτή η κατάσταση μόνο περισσότερο σκεπτικιστή αναφορικά με την ποιότητα των συναυλιών στην Ελλάδα μπορεί να με κάνει. Καλό καλοκαίρι σε όλους! Ραντεβού τον Σεπτέμβριο...
20/07/05, Μύλος Open Air, Θεσσαλονίκη
Σε μια από τις πιο θερμές μέρες του φετινού καλοκαιριού πήραμε μία δροσιστική δόση ποιοτικής μουσικής και ποιοτικού live show που μας προσέφερε ο Steven Wilson και η μεγάλη παρέα των δύο συγκροτημάτων του. Το live διοργανώθηκε σε πολύ όμορφο υπαίθριο χώρο στον Μύλο της Θεσσαλονίκης και ξεκίνησε με κάποια καθυστέρηση σε σχέση με την αναφερόμενη ώρα. Η διοργάνωση παρόλ' αυτά ήταν άψογη, με πάρα πολύ καλό ήχο και ταξιδιάρικα visuals να προβάλλονται παράλληλα με το show των Porcupine Tree.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Blackfield, ένα project στην ουσία του Steven Wilson και του Ισραηλινού Aviv Geffen, το οποίο γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία στη χώρα μας αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της υφηλίου. Το ομώνυμο κομμάτι "Blackfield" πραγματικά παίχτηκε όσο λίγα "rock" κομμάτια στο ελληνικό ραδιόφωνο και ήταν πολύ λογικό το συγκρότημα να ακολουθήσει τους Porcupine Tree για δύο συναυλίες στη χώρα μας. Το project αυτό είναι στην ουσία μια πιο ήρεμη και "ραδιοφωνική" έκδοση των Porcupine Tree και πολύ λίγα πράγματα χωρίζουν τις δύο μπάντες ηχητικά, ιδίως μάλιστα τα τελευταία χρόνια όπου οι κυκλοφορίες των Porcupine Tree δεν είναι τόσο "χαοτικές" και "αντιεμπορικές" όπως στο ξεκίνημά τους. Στα περίπου 35 λεπτά που κράτησε το show των Blackfield πρόλαβαν και απέδωσαν αρτιότατα τα περισσότερα κομμάτια από το πολύ καλό, αλλά ομολογουμένως πολύ μικρό σε διάρκεια, ομώνυμο ντεμπούτο τους, καθώς και δύο καινούριες συνθέσεις από το επερχόμενο cd τους (τέλη καλοκαιριού μπαίνουν για ηχογραφήσεις). Από τα δύο καινούργια κομμάτια "Epidemic" και "Miss You", το πρώτο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και είναι για μένα ίσως το καλύτερο Blackfield κομμάτι που άκουσα. Από το ντεμπούτο παρουσιάστηκαν τα "Blackfield", "Open Mind", "The Hole In Me", "Glow", "Pain", "Lullaby" και "Hello".
Τη σκυτάλη πήραν οι Porcupine Tree, ένα σχήμα που έχει παρομοιαστεί άπειρες φορές με τους τρισμέγιστους Pink Floyd και όχι αδίκως, καθώς κάθε τους κυκλοφορία είναι μία απίστευτη δουλειά αστείρευτης έμπνευσης και διορατικότητας. Δε νομίζω να έχουν ποτέ κυκλοφορήσει κάτι μέτριο και με το ίδιο σκεπτικό και η live τους εμφάνιση ήταν αναμενόμενα άριστη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ότι και να πούμε για τον ιδιοφυή Steven Wilson θα είναι λίγο. Πιστεύω ότι είναι από τις σημαντικότερες μουσικές προσωπικότητες του σήμερα και τον θαυμάζω απεριόριστα. Τα μέλη του σχήματος, με αποκορύφωμα τον drummer Gavin Harrison, είναι άριστοι μουσικοί και απέδωσαν τα μέγιστα δίπλα στον ακούραστο Steven Wilson, o οποίος και τρίτο project να είχε κανονίσει μετά τους Porcupine Tree δε θα είχε πρόβλημα να αποδώσει.
Το setlist όπως ήταν λογικό βασίστηκε στην πολύ καλή τελευταία τους δουλειά "Deadwing", από την οποία ακούστηκαν τα παρακάτω κομμάτια: "Deadwing", "Lazarus", "Halo", "Arriving Somewhere But Not Here" και "Mellotron Scratch". Είναι λογικό να απογοητεύτηκαν λίγο οι παλαιότεροι οπαδοί της μπάντας, καθώς με τόση μεγάλη δισκογραφία και εξέλιξη, ήταν αδύνατο να καλυφτούν όλες οι περίοδοι της. Έτσι, πέρα από το τελευταίο τους πόνημα, βαρύτητα δόθηκε και στο επιτυχημένο και ιδιαίτερα heavy "In Absentia" από το οποίο ακούσαμε τα: "Sound Of Muzak", "Hatesong", "Strip The Soul", "Blackest Eyes" και "Trains". Από τα παλαιότερα ακούσαμε τα "Smart Kid" και "Even Less" από το "Stupid Dream", το "Shesmovedon" από το "Lightbulb Sun" και η ευχάριστη έκπληξη ήρθε με το "Fadeaway" από το "Up The Downstair", ένα κομμάτι που τα τελευταία χρόνια άρχισαν να βάζουν στα setlists τους. Το live διήρκεσε περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά και πιστεύω ότι άφησε στο εντυπωσιακά πολυπληθές κοινό (σημειωτέον ότι την ίδια μέρα είχαμε και το live των Scorpions στη Θεσσαλονίκη) τις καλύτερες εντυπώσεις, παρόλο που ο κύριος Wilson μας χαρακτήρισε το πιο ήσυχο ελληνικό κοινό που έχει δει! Εντάξει, δεν είναι και μουσική για κοπάνημα, αλλά κυρίως η ζέστη και η πολύωρη ορθοστασία μας κούρασε!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
