Amenra

Mass VI

Neurot Recordings (2017)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 11/10/2017
Ανυπεράσπιστοι μπροστά στην τρομακτική ομορφιά αυτού του δίσκου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν από πέντε χρόνια, ο φίλτατος Μανώλης είχε θέσει ένα ερώτημα στην παρουσίαση του "Mass V". Κι απαντώ χωρίς να το θέσω εκ νέου: Όχι, οι Amenra δεν έχουν πιάσει ταβάνι ακόμα. Τουλάχιστον όχι μέχρι να ολοκληρώσουν την δισκογραφία τους. Είναι οι ίδιοι που δημιουργούν διττά ερωτήματα όσον αφορά το magnum opus τους. Από την μία, για το πώς είναι δυνατό να ξεπεράσουν π.χ το "Mass III" κι από την άλλη , αφού το έκαναν φέτος, γιατί να μην το ξανακάνουν;

Μεταξύ μας, ελάχιστη σημασία έχει. Αυτοσκοπός τους δεν είναι, οπότε γιατί να στοιχηματίζουμε εμείς; Η μουσική έχει άλλες ιδιότητες και προορισμούς. Πόσο μάλλον όταν ακούμε την μουσική των Βέλγων. Πόσο μάλλον όταν ο Colin Van Eeckhout εκφέρει τις νότες της σε διάφορες γλώσσες. Με διάφορους τρόπους. Αλλά μάλλον το τελευταίο το γνωρίζεις ήδη. Όπως και με το τι καταπιάνονται στιχουργικά.

Αυτό επομένως που χρίζει ειδικής μνείας, είναι η ικανότητα της μπάντας να μεταφέρει στον ακροατή τα συναισθήματα και τα βιώματα των στίχων. Δεν το λες κι εύκολο πράγμα. Το λες όμως ανεξήγητα αριστουργηματικό. Θες με τον κιθαριστικό όγκο; Εκείνον που σε ανεβάζει και γνωρίζει το πότε θα αλλάξει νότα προκειμένου να σε πετάξει χάμω. Θες με το funeral riff του "Plus Près De Toi"; Από την μία έχεις μια μελωδία απαράμιλλης ομορφιάς, από την άλλη σκέφτεσαι πως αυτό θα άκουγες στην πιο μαύρη κι άραχνη μέρα της ζωής σου.

Οι Amenra αποδίδουν στο ακέραιο κι ακόμα παραπάνω αυτό που πρεσβεύουν. Την ύπαρξη των δύο άκρων και την άμεση αλληλεπίδρασή τους. Θαρρώ πως οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε βιώσει. Σε διάφορες και ποικίλες μορφές. Αυτό που δεν είχαμε αντιληφθεί μέχρι τώρα ή αδυνατίσει να εξηγήσουμε στον εκάστοτε διπλανό μας, είναι η διαδικασία μετάβασης από το ένα στο άλλο. Από το μαύρο στο άσπρο. Από την χαρά στην θλίψη. Από τα Τάρταρα στα Ουράνια. 

Κι ευτυχώς που έχουμε δίπλα μας τους Amenra. Ευτυχώς που συνθέτουν τραγούδια σαν το "A Solitary Reign". Που εκτός από μελλοντικό καλλιτεχνικό μνημείο, αποτελεί και οδηγό διαχείρισης κι επεξήγησης ανθρωπίνων συναισθημάτων. Θα είναι κρίμα, πολύ κρίμα κι άδικο να προσπαθήσει οποιοσδήποτε, πόσο μάλλον εγώ, να σου το αποκρυπτογραφήσει με περιγραφικές λέξεις.

Ναι, μπορείς να πεις πως είναι η φάση του «σκάσε κι άκου». Κι αφού μεσολαβήσουν μερικά λεπτά σιωπής και αδυναμίας σύνταξης ορθολογικής πρότασης, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς θα είναι το πόσο τρομακτικά όμορφο είναι το post sludge που μόλις άκουσες. Κι άντε μετά να το πεις με λέξεις...

  • SHARE
  • TWEET