Alice Cooper, Ugly Kid Joe, Duff McKagan's Loaded @ Wembley Arena, Λονδίνο, 28/10/12

Από τους Κώστα Πολύζο, Χρήστο Καραδημήτρη, 02/11/2012 @ 14:35
Το Halloween είναι μια γιορτή που αφορά κυρίως τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς. Η horror θεματολογία του, το κάνει πιο συμπαθές από τα δικά μας καρναβάλια, αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλος αυτός ο κόσμος σπαταλάει τόσο χρόνο γεμίζοντας το πρόσωπό του με μπογιά, ώστε να φανεί τρομακτικός. Μπαίνοντας πάντως στον προθάλαμο του Wembley Arena πρέπει να ομολογήσω πως είχε πλάκα, καθώς πλήθος από «τέρατα», «ζόμπι» και άλλα «αιματοβαμμένα πλάσματα» είχαν κατακλύσει το χώρο, ενώ οι υπόλοιποι τα φωτογράφιζαν.

Βλέπετε, είναι κάτι σαν παράδοση να πηγαίνουν κάθε χρόνο έτσι ντυμένοι στην γιορτή που ετοιμάζει για αυτούς ο Alice Cooper, με το special Halloween show που παρουσιάζει. Ο άρχοντας του horror rock τιμάει κάθε χρόνο αυτή τη γιορτή στο Λονδίνο και φέτος επέλεξε να παρουσιάσει το ειδικά διαμορφωμένο show του στο Wembley Arena, με τον Κωστή Αγραφιώτη να επισημαίνει καθ' οδόν στο venue πως είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που παίζει στο Wembley για πέμπτη δεκαετία. Εντυπωσιακό ε;

Duff McKagan's Loaded

Ξεπερνώντας το deja vu που προκλήθηκε λόγω της παρουσίας μου εκεί πριν έντεκα μήνες για τη ζωντανή ηχογράφηση των Alter Bridge, κινήθηκα προς τον συναυλιακό χώρο, καθώς ο Cooper είχε επιλέξει δυο εκλεκτά support για να προθερμάνουν το κοινό. Οι Loaded του Duff McKagan και οι Ugly Kid Joe ήταν ένας επιπλέον λόγος για να παρευρεθεί κανείς στη φετινή γιορτή του Vincent.

Duff McKagan's Loaded

Ακριβώς με βάση το αναρτημένο πρόγραμμα έξω από το venue, ο Duff McKagan βγήκε στο σανίδι και παρά τον πολύ καλό ήχο και τη δεδομένη όρεξη έκανε μια τρύπα στο νερό, κάτι που αποτυπώθηκε από την αδιαφορία του κοινού όταν ζήτησε τη συμμετοχή του. Ήταν κάπως στενάχωρο σαν σκηνικό, αλλά δεν ξέρω τι περίμενε ο Duff όταν ο ίδιος τραγουδάει με τη μέτρια φωνή του, έχοντας μέτρια τραγούδια και μέτριους μουσικούς να τον πλαισιώνουν και παίζοντας κιθάρα σαν μπάσο. Το "Attitude" των Misfits (που υπάρχει και στο "The Spaghetti Incident?" των Guns) και κυρίως το "It's So Easy", στο οποίο ανέλαβε το μπάσο, έσωσαν λίγο την συνολική εμφάνιση, που ήταν μάλλον απογοητευτική.

Setlist: Executioner's Song / We Win / Lords Of Abbadon / Sleaze Factory / Dark Days / Seattlehead / Attitude / It's So Easy

Ugly Kid Joe

Οι Ugly Kid Joe που ακολουθούσαν υπήρξαν για σειρά ετών μέσα στις πέντε αγαπημένες μου μπάντες και το καλοκαίρι τους είχα δει σε μικρό σετ, χωρίς τον Shannon Larkin πίσω από τα drums καθότι είχε υποχρεώσεις με τους Godsmack, αλλά η πολύ δυναμική τους παρουσία είχε αφήσει υποσχέσεις. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν ισοπεδωτικοί.

Ugly Kid Joe

Ο Larkin είναι ένα τέρας πίσω από τα drums και ο Whitfield Crane δεν έχει χάσει ούτε στο ελάχιστο τις ικανότητές του ως frontman ξεσηκώνοντας το κοινό, τρέχοντας πάνω κάτω στη σκηνή και αποδίδοντας τέλεια όλα τα τραγούδια. Το intro του "Menace To Sorbriety" ως συνήθως ανοίγει τις συναυλίες τους για να ακολουθηθεί από το "V.I.P." από τον ίδιο δίσκο, πριν η σκυτάλη περάσει σε τραγούδια του αξεπέραστου "America's Least Wanted", με τα "Neighbor" και "Panhandlin' Prince" να ξεσηκώνουν το Wembley. Στο αγαπημένο μου "Milkman's Son" θυμήθηκα πόσο πολύ χαιρόμουν στα 90s, όταν κάθε λίγο έπαιζε ανάμεσα στη λοιπή σαβούρα το video clip του στο MTV, ενώ το επόμενο τραγούδι ο Crane το αφιερώνει στον παραγωγό του εν λόγω άλμπουμ, για να συνειδητοποιήσουμε πως είναι ο κύριος που κάθετε δίπλα μας, με το "Cats In The Cradle" να αποτελεί ένα από τα highlights όλης της βραδιάς.

Ugly Kid Joe

Στο καινούριο "I'm Alright" από το EP "Stairway To Hell" ο κόσμος ανταποκρίθηκε στα παιχνίδια του Crane, για να ακολουθήσει η μεγαλύτερη επιτυχία τους, το "Everything About You", στο οποίο ανέβηκε και έπαιξε drums ο drummer των Skindred, με τον Crane να αναφέρει πως τους το ζήτησε, γιατί αποτελούσε όνειρο ζωής για αυτόν. Συνήθως το εν λόγω τραγούδι κλείνει τις συναυλίες της μπάντας, μόνο που το show είχε κάτι ακόμα, καθώς στη σκηνή ανεβαίνει ο Duff, παίρνει το μπάσο και ξεκινάει να παίζει το "Ace Of Spades". Αντιλαμβάνεστε ότι έγινε ένας μικρός χαμός και πριν το καταλάβουμε τι έχει συμβεί, η μπάντα αποχωρεί μέσα σε αποθέωση. Μετά από αυτή την εμφάνιση ένα είναι σίγουρο. Οι Ugly Kid Joe επέστρεψαν για τα καλά και κόβουν κώλους στις ζωντανές εμφανίσεις τους.

Setlist: Intro / V.I.P. / Neighbor / Panhandlin' Prince / Milkman's Son / Cats In The Cradle / I'm Alright / Everything About You / Ace Of Spades

Χρήστος Καραδημήτρης

Για εμάς τους τριάντα και κάτι ο Alice Cooper πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας καθώς, το "Trash" του 1989 αποτέλεσε από τις πρώτες επαφές με τη rock μουσική, το οποίο λόγω της τεράστιας επιτυχίας του, είχε χτυπήσει και τις πιο απομακρυσμένες πόρτες. Δεν ήξερα τι να περιμένω από τον εξηντατετράχρονο καλλιτέχνη, αλλά σίγουρα δεν περίμενα αυτή την καταπληκτική εμφάνιση που μας προσέφερε στο σκάρτο δίωρο που κράτησε, η οποία περιείχε φοβερές εκτελέσεις, μπόλικο θεατρινισμό όπως επιτάσσει το horror rock και κάποιους καταπληκτικούς μουσικούς να τον πλαισιώνουν.

Alice Cooper

Την προκαθορισμένη ώρα, όπως προβλέπει η αγγλική κουλτούρα και καθώς το πανί που έκρυβε τη σκηνή πέφτει, εν μέσω ενός καταρράκτη από σπίθες ο Alice πρωτοπατάει στη σκηνή και τα υπόλοιπα πλέον είναι ιστορία να θυμάσαι. Κρατώντας το κλασικό σκήπτρο και ντυμένος με ένα ριγέ κοκκινόμαυρο κουστούμι, κερδίζει τους πάντες από την πρώτη στιγμή και αποδεικνύει πως είναι από τους μουσικούς με την στόφα του μεγάλου ερμηνευτή. Με περισσότερα από τριάντα χρόνια παρουσίας και 26 δίσκους στο ενεργητικό του, δύσκολα μπορεί κάποιος να πει πως δεν ήθελε αλλαγές στο setlist. Από την άλλη όμως, έχοντας τόσα τραγούδια και συνεχείς παρουσίες επί αγγλικού εδάφους, μπορεί να πειραματιστεί και να παρουσιάζει διαφορετικό σετ κάθε φορά και τον παραδέχομαι για αυτό. Εξαρχής φαίνεται την προσοχή μου να κερδίζει η Ελληνοαυστραλιανής καταγωγής Orianthi, χωρίς να μπορώ να ισχυριστώ πως οι υπόλοιποι υστερούσαν. Η παρουσία της μόνο απαρατήρητη δεν μπορούσε να περάσει, όχι μόνο επειδήι έχαιρε της μεγαλύτερης προσοχής του Cooper, αλλά και λόγω της κιθαριστικής δεινότητας που επιδείκνυε.

Alice Cooper

Ο καταπληκτικός ήχος (ίσως λίγο περισσότερο δυνατός από ότι χρειαζόταν) και το φοβερό δέσιμο της μπάντας μάς έκαναν να απολαύσουμε στο ακέραιο την πολύ καλή απόδοση των τραγουδιών. Ξεκινώντας, τα "Hello Hooray" και "House Of Fire" στα καπάκια μας κάνουν να πεταχτούμε από τις θέσεις μας, ενώ και τα "Billion Dollar Babies", "The Congregation" και "Hey Stoopid" φέρνουν μόνο ανατριχίλες. Ο Cooper είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής εναρμονίζοντας το show με τα τραγούδια πετώντας χρήματα στο κοινό, μοιράζοντας «διαμαντένια» κολιέ ("Dirty Diamonds"), προσπαθώντας να ελευθερωθεί από τον ζουρλομανδύα τραγουδώντας το "Welcome To My Nightmare", ώσπου να φτάσει στην αποκορύφωση με το "Feed My Frankestein" όπου εν μέσω εκρήξεων και καπνών θα δεθεί σε κάποιο μηχάνημα και θα μεταμορφωθεί στο γνωστό τέρας, το οποίο θα αλωνίζει τη σκηνή για κάποια λεπτά.

Alice Cooper

Κάπου εκεί τα φώτα σβήνουν και αρχίζει να μιλάει για τον Jim (Morrison), τον John (Lennon), τον Jimi (Hendrix) και τον Keith (Moon), λέγοντας πως είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσει τους νεκρούς. Όπερ και εγένετο αφού στα επόμενα τέσσερα τραγούδια τιμήσανε τους προαναφερόμενους  εκλιπόντες. Ακούσαμε τα "Break On Through (To The Other Side)", "Revolution", "Foxy Lady" (με φρενήρη solo από την Orianthi) και "My Generation", με ένα πανό με το όνομα και τη χρονιά γέννησης και θανάτου του εκάστοτε μουσικού να αποκαλύπτεται κάθε φορά στο πίσω μέρος της σκηνής, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στο κοινό. Φτάνοντας στο τέλος ακούσαμε τα υπερκλασικά "I'm Eighteen", "Poison" και "School's Out" και έτσι τελείωσε μια συναυλία κατά την οποία πήραμε μαθήματα επαγγελματισμού και το πώς ένας καλλιτέχνης τιμά την ιστορία του.

Alice Cooper

Όλοι οι μουσικοί που αποτελούν την περιοδεύουσα μπάντα του Alice Cooper, είναι διαλεγμένοι προσεκτικά και καθένας με τον τρόπο του προσφέρει το κάτι παραπάνω. Οι τρεις κιθαρίστες δημιουργούν ένα ογκώδες ηχητικό τοίχος, τα πολλαπλά δεύτερα φωνητικά δίνουν ένα πιο χορωδιακό και πάρτι τόνο και ο Alice Cooper απλά καθηλώνει με τις μετρημένες ερμηνείες του. Πραγματικά πήρα πολλά περισσότερα από όσα περίμενα και για αυτό το λόγο δεν θα παραλείψω να παραβρεθώ σε συναυλία του, όποτε (και αν) ξαναπεράσει από τα μέρη μας. (Top) Hats off for Alice!

Setlist:

Alice CooperHello Hooray
House Of Fire
No More Mr Nice Guy
I'll Bite Your Face Off
Be My Lover
Caffeine
Billion Dollar Babies
The Congregation
Hey Stoopid
Dirty Diamonds
Welcome To My Nightmare
Ballad Of Dwight Fry
Go To Hell
He's Back (The Man Behind The Mask)
Devil's Food
Feed My Frankenstein
Break On Through (To The Other Side) (The Doors cover)
Revolution (Beatles cover)
Foxy Lady (Jimi Hendrix cover)
My Generation (The Who cover)
I'm Eighteen
Under My Wheels
Poison
-------------------------
School's Out

Κώστας Πολύζος

Φωτογραφίες: Κώστας Πολύζος

  • SHARE
  • TWEET