Οι ελέφαντες και τα βατράχια

Για πρώτη φορά από τότε που πρωτοφόρεσα τα συναυλιακά μου ρούχα (ένα αρχαίο μαύρο μπλουζάκι AC/DC με στάμπα «For Those About To Rock» και με κομμένα μανίκια...), χρειάστηκα μολύβι, χαρτί και ατζέντα για να σημειώσω τα "S.O.S" του καλοκαιριού.

Και όταν λέμε «καλοκαιριού», εννούμε... από αρχές Μαΐου, για να χωρέσει στο πρόγραμμα και ο Steven Wilson, που καταφτάνει την επόμενη εβδομάδα στο Μπάντμιντον (5 Μαΐου).

Στις 21 Μαΐου στο Γκαγκάριν, Hawkwind ως φόρος τιμής στον αγαπημένο Lemmy. Στις 25 ή στις 26 Μαΐου, Tindersticks στο Κέντρο Γραμμάτων και Τεχνών. Στις 28 Μαΐου, Pavlov’s Dog στο Κύτταρο, για ολίγη νοσταλγία.

Την 1η Ιουνίου, πρώτη από τις πολλές επίσκεψη στην Πλατεία Νερού, για Beirut και Cass McCombs. Στις 5 Ιουνίου εκδρομή στη Μαλακάσα, για Last Shadow Puppets, Suede, Subways και Dropkick Murphys. Στις 7 Ιουνίου, ξανά στο Release για PJ Harvey και άλλα καλούδια (Brian Jonestown Massacre, Slowdive). Στις 13 Ιουνίου, πάντοτε στα Νερά, Sigur Ros, Black Angels και DIIV. Στις 25 Ιουνίου θα κλειστούμε στο Piraeus Academy για το άχαστο «Horses» με την Patti Smith.

Στις 5 Ιουλίου, μία (μοναδική) δόση μέταλ με Megadeth, στον ίδιο χώρο. Στις 8 Ιουλίου Ejekt, με Editors, Crystal Castles και τους άλλους που απαξιώ και να τους αναφέρω. Στις 16 Ιουλίου καταδρομική επίθεση στη Ρώμη για Bruce Springsteen στο αρχαίο ιπποδρόμιο της «αιώνιας πόλης» - η μοναδική πολυτέλεια που επέτρεψα για φέτος στον εαυτό μου. Αποκλείεται να παίξει ολόκληρο το "The River", όπως ονειρευόμουν, αλλά θα το πιω το πικρό ποτήρι. Στις 19, δεύτερη πράξη του Rockwave, με Lana Del Rey και Allah-Las. Στις 23 Ioυλίου, πίσω στην Πλατεία Νερού για το μεγάλο ραντεβού με τους Muse, με γαρνιτούρα Unkle και Temples.

Στις 24 Αυγούστου, oι Clutch ανεβάζουν τους τόνους, έστω χωρίς καθαρό αέρα, στο Gazi Music Hall. Έξι μέρες αργότερα, Mastodon εξ αναβολής, στο Piraeus Academy. Ελπίζω να έχουν κλιματισμό οι δύο αίθουσες, γιατί προβλέπω να μετατραπούν σε κλίβανο, καλοκαιριάτικα.

Toν Σεπτέμβριο έχει Eagles Of Death Metal, αλλά αυτούς θα τους προσπεράσω, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις άθλιες δηλώσεις του Jesse Hughes υπέρ της οπλοχρησίας. Ο Οκτώβριος θα ξεκινήσει με God Is An Astronaut στο Fuzz (1/10) και θα συνεχιστεί με Explosions In The Sky στο Γκαγκάριν (15-16/10). Κι αν προσθέσω και μερικές ελληνικές που δύσκολα θα αποφύγω, πλημμυρίζει το καλεντάρι με κόκκινα σημάδια. Οπότε, εκών άκων, αρχίζω τις εκπτώσεις...

Φεύγουν από το πρόγραμμα οι Beirut, φεύγει και η Lana Del Rey. Εξω οι Megadeth, έξω και oι Ηawkwind. Oι Εditors έτσι κι αλλιώς πέφτουν πάνω στο Προολυμπιακό του μπάσκετ, οπότε πάνε άκλαυτοι, αφού τους έχω δει και πέντε-έξι φορές. Μαζί και οι Tindersticks, που μου φέρνουν υπνηλία. Για τους Αστροναύτες και τους Εκρηκτικούς του Σεπτέμβρη, τα εισιτήρια μπορούν να περιμένουν. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε. Ξεκινάμε με δέκα-δώδεκα συναυλίες και βλέπουμε. Και πάλι πολλές μου φαίνονται, πού να πάρει η ευχή...

Υποθέτω ότι καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Όταν η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη, το κοινό θα μοιραστεί και οι περισσότερες συναυλίες θα αποτύχουν. Οι ακριβότερες θα αφήσουν στο διοργανωτή χασούρα και τα επόμενα καλοκαίρια θα ξαναγυρίσουμε στη λειψυδρία. Οι χορηγίες θα περιοριστούν στα μεγάλα ονόματα, ενώ οι μικρομεσαίοι θα ζητιανέψουν ψίχουλα.

Ακόμα και κορυφαία -από καλλιτεχνικής πλευράς- ονόματα, όπως η PJ Harvey και ο Wilson, θα κινδυνεύσουν με εισπρακτική αποτυχία. Ποιος από εκείνους που έχουν βαλάντιο για ένα μόνο εισιτήριο θα προτιμήσει τους Εditors από τους Μuse; Πόσες πιθανότητες έχει η ζουμερή βραδιά του Rockwave να γνωρίσει πιέννες σαν τις περυσινές του Robbie Williams και των Βlack Keys; Yπό άλλες συνθήκες δεν θα έχανα με τίποτε τον υπέροχο Cass McCombs, αλλά φοβάμαι ότι θα τον πάρει και αυτόν η μπόρα. Όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια.

Μέσα στον ορυμαγδό των συναυλιών, θα μείνουν παραπονεμένοι οι πιστοί του μετάλλου. Εκείνο το παράξενο είπα-ξείπα με τους Black Sabbath ήταν δυσβάσταχτο, για ένα κοινό που αν μη τι άλλο εγγυάται την αθρόα και δυναμική προσέλευση στις δικές του συναυλίες.

Εγώ πάντως τους Mastodon δεν τους χάνω. Κι ας έλιωσε πια από την πολυκαιρία το μαύρο μπλουζάκι με το κανόνι και τα κομμένα μανίκια...