Λούλου; Ντουζ πουάν!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης παίζει σε ξένο γήπεδο

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 06/03/2015 @ 09:59
Τώρα εγώ πώς βρέθηκα εδώ, ανάμεσα στις κιθάρες και στα τύμπανα;

Είδα φώτα, άκουσα μουσικές και μπήκα. Έτσι είμαι, του λόγου μου. Όπου ακούω μουσικές, μπαίνω. Κι ας μην έχει φώτα. Κι ας μην έχει μπάσκετ. Οι μουσικές έχουν προτεραιότητα. Aπόλυτη.

Τις προάλλες με ρώτησε κάποιος αν θα προτιμούσα να παρακολουθήσω από κοντά έναν 7ο τελικό του ΝΒΑ -το μετερίζι και το ψωμοτύρι μου εδώ και 28 χρόνια, με το συμπάθιο- ή μία συναυλία του Bruce Springsteen. Απάντησα, χωρίς δισταγμό, το δεύτερο.

Μπάσκετ, βλέπετε, θα υπάρχει πάντα. Μπρους, όμως; Μπορεί να πάτησε τα 66 και να παίζει σαν να ήταν 36, αλλά κανένας δεν μένει για πάντα 36 χρονών. Ούτε καν ο Μάικλ Τζόρνταν.

Λυπάμαι, αλλά θα με υποστείτε. Τα θερμά μου συλλυπητήρια. Κάθε Τετάρτη, εάν πάνε όλα καλά. Περί ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων, με αφορμή τις μουσικές που αγαπάτε και αιτία τις μουσικές που αγαπώ.

Μπορεί να πιούμε παρέα και μία ή επτά μπίρες εκεί έξω, σε κάποια συναυλία από αυτές που, τα ξέρετε δα, δεν γίνονται πια στην Ελλάδα και έρχονται όλο ξεπλυμένοι και ξοφλημένοι, και όχι άλλο κάρβουνο με τους Scorpions, και πού να τρέχεις στη Μαλακάσα όταν μπορείς να πας στο Βελιγράδι που είναι και πιο κοντά και κακώς το λένε Rockwave αφού δεν έχει ροκ και και και και...

Εάν πρέπει να καταθέσω τα διαπιστευτήριά μου, τα μουσικά, σημειώστε ότι πατάω ταυτόχρονα σε όλες τις βάρκες. Ας μη συζητήσουμε πόσα ποδάρια μπορεί να έχει ένας ταπεινός αθλητικός συντάκτης. Στο μπάσκετ, όλα γίνονται. Ιt's only pick'n'roll but I like it. Ειδικός δεν είμαι ούτε σκαμπάζω από ακόρντα. Θα γράφω λοιπόν στρογγυλοκαθισμένος στην καρέκλα του αχάμπαρου ακροατή.

Του "ακάτεχου", για να δανειστώ μια λέξη από τον Ερωτόκριτο.

Εάν ποτέ με έπιανε το φιλότιμο ώστε να ταξινομήσω αλφαβητικά τους δίσκους μου, που δεν το βλέπω πια αφού χάρισα όλα τα παλιά μου βινύλια, η Marlene Dietrich θα έπεφτε δίπλα δίπλα με τους Manowar και οι Radiohead με τους Rammstein. Να συνεχίσω ή άγγιξα ευαίσθητη χορδή;

Koπιάστε, λοιπόν. Προσοχή, όμως, γιατί εγώ είμαι παράξενος.

Ακούω συχνά το Lulu, για να μη πω ότι μου αρέσει κιόλας και με πάρετε με τις πατσαβούρες. Ο αγαπημένος μου δίσκος των Guns'n'Roses είναι το Chinese Democracy.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου, δεν τελείωσα ποτέ το Breaking Bad και δεν καταλαβαίνω γιατί είναι "η καλύτερη σειρά όλων των εποχών". Στο (πρώην) ζευγάρι Μόνικα-Μπελούτσι-και-Βενσάν-Κασέλ, πιστεύω ότι αδικείται όχι η Μπελούτσι αλλά ο Κασέλ.

Προτιμώ να δώ στην Ελλάδα τον Kanye, παρά να ξαναδώ τους Iron Maiden. Έλεος, δηλαδή.

Σταθείτε, μη φεύγετε. Έχει κι άλλα, αλλά θα σας τα πω με τρόπο μόλις μάθω τα κατατόπια.

Σκόπευα να γράψω και δυό λόγια για τη συναυλία των Glasvegas στο Γκαγκάριν, έτσι για να είμαι μες στην επικαιρότητα, και να που το ρεζουμέ χωράει σε δυό λόγια: "Η συναυλία αναβάλλεται και ενσωματώνεται στο Ejekt".

Μηδαμινή προπώληση, να υποθέσω; Εγώ πάντως θα πήγαινα, αν και τους θυμόμουν καλύτερους απ' όσο μου φάνηκαν όσο ξανάκουσαν τους δίσκους. Δεν πειράζει, στο Ejekt θα έχουν και κόσμο. Ετσι μπορεί να κάνουν καινούριους φίλους.

Α, να θυμηθώ μια Τετάρτη να γράψω για τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που έμαθα επειδή έχω το συνήθειο να πηγαίνω νωρίς στις συναυλίες και να ακούω τα σαπόρτ, αραγμένος μπροστά αριστερά. Τη Τζόαν την Αστυνομικίνα και τους άλλους.

Ενα άσμα αντί καλησπέρας: Fuck You It's Over από τους Glasvegas, με τον καλό λόγο στο στόμα, ένα τραγουδάκι να παίζει μέχρι να μυρίσει καλοκαίρι. Και ένας δίσκος για τα εγκαίνια της στήλης: The Who - Live at Leeds. Μόλις τώρα τους ανακαλύπτω για καλά τους Χου.

Μικρός είμαι ακόμη, μαθαίνω...
  • SHARE
  • TWEET