Πιο ανθρώπινος απ' ό,τι θα ευχόταν να είναι

Υποστηρίζει ότι ξεκίνησε την πρώτη του μπάντα το 1984, παρόλο που είναι γεννημένος το 1973. Ακούγεται σαν την περίπτωση εκείνων των τύπων που ισχυρίζονται ότι άκουγαν συνειδητά metal από πέντε χρονών, αλλά ο Daniel Gildenlow δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων. Γενικότερα, δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα συνηθισμένος τύπος...

Το πρώτο του άλμπουμ το κυκλοφόρησε πάντως το 1997, αφού είχε κατασταλάξει στο όνομα Pain Of Salvation έξι χρόνια νωρίτερα. Σαφώς πιο ώριμος ηλικιακά, αλλά και πάλι το περιεχόμενό του "Entropia" (μουσικά και στιχουργικά) είναι αρκετά εντυπωσιακό για ντεμπούτο και για έναν νεαρό είκοσιτεσσάρων ετών.

"Do my words mean more to hear when I am standing here? On a stage like all your silly idols do!" φωνάζει με περισσό θράσος ο νεαρός Daniel, καθώς μας συστήνεται.

"There are so many ways to live a life...Would you claim you live yours... right?" ρωτάει λίγο αργότερα. Ποτέ δεν κατάφερα να απαντήσω αυτό το ερώτημα. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η αξία αυτού του άλμπουμ παραμένει αναλλοίωτη και μια από τις πολλές κορυφές που άγγιξε αυτό το συγκρότημα...

Αν ένα πράγμα του πιστώνω μέχρι σήμερα ως το μεγαλύτερο ταλέντο του είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να μιλάει στην καρδιά και στο μυαλό των ακροατών, διοχετεύοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα του στη μουσική που γράφει. Ακόμα και στα πιο φαινομενικά απλά πράγματα, σχεδόν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει ή έναν ξεχωριστό τρόπο να το εκφράσει.

Πιθανότατα βοηθάει το ότι έχει - μεταξύ άλλων και πέραν των μουσικών σπουδών - πτυχία από τρία διαφορετικά πανεπιστήμια σε τομείς όπως η Επίλυσης Διενέξεων (Conflict Resolution), η Μοριακή Φυσική Ακτινοβολιών (Radiation Physics), η ανάπτυξη προϊόντος, ο βιομηχανικός σχεδιασμός, η Δημιουργική γραφή, η Αγγλική γλώσσα και η Αγγλικής Φιλολογία.

Ή το ότι έχει μια ιδιαίτερη κοσμοθεωρία για τη μουσική. Όπως μου είχε πει, μεταξύ άλλων ενδιαφέροντών, το 2010 σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει: «Για μένα η τέχνη και η μουσική είναι γλώσσες περισσότερο από κάθε τι άλλο. Κάθε φορά που μαθαίνεις μια νέα γλώσσα, η κάθε λέξη έχει νόημα. Μόλις έχεις πλήρες λεξικό θα καταλάβεις το νόημα και των πιο δύσκολων λέξεων, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις όλες».

Αυτό επεξηγεί εν μέρει γιατί επιζητά το απλό, αλλά όχι το απλοϊκό στη μουσική. Πρέπει πρώτα να μπορείς να έχεις γνώση της τεχνικής και της πολυπλοκότητας, αλλιώς δεν επιλέγεις την απλότητα, παρά απορρίπτεις αυτό που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να κάνεις.

Αν έπρεπε να βρω μια λέξη για να τον χαρακτηρίσω, αυτή θα ήταν ιδιοφυής. Κάτι που ίσως κι εν μέρει να εξηγεί γιατί μοιάζει ένας άνθρωπος γεμάτος αντιθέσεις.

Δίνει την εντύπωση ενός δήθεν και intellectual τύπου, αλλά δεν είναι ακριβώς. Παρόλο που στους στίχους του έχει καταπιαστεί με τον πόλεμο, με το περιβάλλον, με τη σχέση Θεού/ανθρώπου, με τη βιομηχανία όπλων ή με την παγκόσμια κοινωνικοπολιτική κατάσταση, το άλμπουμ που θεωρείται το αριστούργημα της καριέρας του καταπιάνεται απλά με μια ερωτική σχέση.

Απεχθάνεται το rock starιλίκι, αλλά κατά καιρούς έχει υιοθετήσει ο ίδιος συμπεριφορά rock star. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η συμπεριφορά του σε αμερικάνικο φεστιβάλ πριν δυο χρόνια, η οποία εκνεύρισε τον κόσμο, τον διοργανωτή και τους υπόλοιπους μουσικούς. Κι ενώ μοιάζει ο πιο αξιαγάπητος και ταπεινός άνθρωπος στον κόσμο, μπορεί να απομακρύνει κόσμο με τη συμπεριφορά του. Όπως τους ίδιους τους καλύτερους φίλους και τον αδερφό του από την μπάντα του...

Στηλιτεύει το mainstream και τον επιφανειακό τρόπο ζωής αλλά έκρινε σκόπιμο να κατεβάσει τους Pain Of Salvation σαν προσωπική του μπάντα στα προκριματικά της Eurovision της Σουηδίας. Κι όταν απέτυχε, ξαναπροσπάθησε ως solo καλλιτέχνης. Παρόλο που έχει προσπαθήσει να εξηγήσει αυτήν την κίνηση, στην πραγματικότητα ποτέ κανείς δεν κατάλαβε γιατί πραγματικά το έκανε.

Όμως, όσα «ατοπήματα» κι αν του προσάψει κάποιος, οι λόγοι για να τον παραδέχεται και να τον θαυμάζει είναι πολλοί περισσότεροι, τόσο για τη μουσική του, όσο και πέραν αυτής.

Όπως, για τους στίχους του "America" - σχεδόν δέκα χρόνια πριν εκλεγεί πρόεδρος των Η.Π.Α. ο Donald Trump - προέβλεψε με τρομακτική ακρίβεια αυτά που βλέπουμε ξεκάθαρα σήμερα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Ή για τη δουλειά που έριξε και τη βιβλιογραφία που παρέθεσε, ώστε να παρουσιάσει το μεγαλεπήβολο project του "BE" όσο πιο πλήρες γινόταν. Περισσότερο μοιάζει με έρευνα στο πλαίσιο κάποιας διδακτορικής διατριβής, σε βαθμό που τον έφτασε για πρώτη φορά στα όρια του νευρικού κλονισμού.

Και, φυσικά, διότι πέρασε έξι μήνες στο νοσοκομείο, κοντεύοντας να χάσει τη ζωή του από μια πολύ σπάνια αρρώστια, σε σημείο που δεν μπορούσε καν να περπατήσει όταν βγήκε από αυτό, αλλά δυο χρόνια μετά είναι πιο υγιής και γυμνασμένος (σε εντυπωσιακό βαθμό) από ποτέ, κάνοντας... παρκούρ στα 42 του. Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα ψυχικής δύναμης και επιμονής από το πώς επανήλθε μετά από αυτό που του συνέβη.

«Δεν εντάχθηκα ποτέ σε αυτήν την ανθρωπότητα. Κανένα χρώμα, καμία φυλή, καμία θρησκεία, δεν την ένιωσα δική μου. Ποτέ δεν είχα χώρα, σημαία, μια κουλτούρα, ένα δόγμα ή ένα είδος» λέει στους στίχους ενός τραγουδιού από το νέο του άλμπουμ, που κυκλοφορεί στις 13 Ιανουαρίου. «Πολύ δυνατός, πολύ άγριος, πολύ σιωπηλός, πολύ ντροπαλός. Πολύ τα πάντα είναι αυτό που προσδιορίζει το μυαλό μου». Θα συμπληρώσω - όπως λέει ο ίδιος και στο αυτοβιογραφικό "Beyond The Pale" - «πολύ πιο ανθρώπινος απ' ό,τι θα ευχόταν»...

Ελπίζουμε η νέα μόνιμη δουλειά του ως μουσικός καθηγητής στο σχολείο της μικρής πόλης Eskilstuna, όπου μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει, να μη μας τον στερήσει στο μέλλον. Το νέο (εξαιρετικό για μια ακόμα φορά) άλμπουμ και η ανακοίνωση της περιοδείας των Pain Of Salvation δείχνουν πως συνεχίζουν ακάθεκτοι.

Όπως λέει και το κλισέ, ο Daniel Gildenow είναι ο τύπος που «αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον εφεύρουμε».