Τελικά στηρίζουμε καλλιτέχνες ή σκηνές;

Που λέτε πήγα στη συναυλία των Blues Pills στην Αθήνα, πριν περίπου δέκα ημέρες. Την πρώτη φορά που τους είδα ζωντανά στο Hellfest το 2014 ενθουσιάστηκα, τη δεύτερη ήταν στην πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα που ακόμα υπήρχε ο αναβρασμός του καταπληκτικού ντεμπούτου τους και αυτή ήταν η τρίτη και μάλλον φαρμακερή...

Η μπάντα έμοιαζε πολύ πιο δεμένη στο παίξιμό της, η Elin το ζούσε, αλλά ειλικρινά βαρέθηκα κι ένιωσα πως βρίσκομαι σε μια συναυλία δίχως ίχνος νεύρου. Ίσως είχε να κάνει με τη δικιά μου ψυχολογία, ίσως με το ότι τα τραγούδια του δεύτερου άλμπουμ ακούγονταν ακόμα λιγότερο καλά ζωντανά, ίσως επειδή η μπάντα ανοίγεται σε τζαμαρίσματα χωρίς να το έχει. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν βγάλουν έναν εξαιρετικό δίσκο εγώ τον οβολό μου θα διστάσω πολύ να τον ξαναδώσω για να τους δω ζωντανά...

Την αμέσως επόμενη μέρα είχα την ευκαιρία να δω τους Firewind ζωντανά στην Πάτρα. Πριν μιλήσω για το live αυτό καθαυτό θα ήθελα να πω τη γνώμη μου για την περίπτωση αυτής της μπάντας, όχι γιατί έχει καμία ιδιαίτερη σημασία, αλλά για την ουσία της συζήτησης.

Αν και φανατικός οπαδός του power metal ιδιώματος στα '90s και κάπου ως τα μέσα των '00s, το ενδιαφέρον μου για τον ήχο έχει χαθεί σχεδόν ολοκληρωτικά, με εξαιρέσεις λίγων δίσκων και ακόμα λιγότερων καλλιτεχνών. Ακόμα και οι ήρωες της εφηβείας μου (οι Angra) με έχουν απογοητεύσει, μάλλον ανεπανόρθωτα.

Ίσως, λοιπόν, το ότι οι Firewind βγήκαν στο προσκήνιο όσο εγώ απομακρυνόμουν από τον ήχο να έπαιξε τον ρόλο του, αλλά η ουσία είναι ότι παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν συνδέθηκα ποτέ με τη μουσική τους, πέραν δύο-τριών τραγουδιών (πχ "Head Up High"). Ούτε το concept για τη Σπάρτη και τους 300 με συγκινεί ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής...

Από την άλλη, είχα (κι έχω) σε εκτίμηση τον Gus G. για το παίξιμό του και παρόλο που δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά, όλοι οι κοινοί μας γνωστοί και κυρίως τα παιδιά από το site με τα οποία έχει κάνει δια ζώσης συνεντεύξεις έχουν να πουν μόνο καλά λόγια. Αυτήν τη θετικότητα ομολογώ πως την έβγαζε και πάνω στην πολύ μικρή σκηνή του μαγαζιού στην Πάτρα.

Έχω σταματήσει να θεωρώ πράγματα και συμπεριφορές δεδομένα. Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια μουσικούς πολύ λιγότερο επιτυχημένους από τον Gus να γκρινιάζουν για πολύ καλύτερες συνθήκες από αυτές που είχε να αντιμετωπίσει και να συμπεριφέρονται πολύ απαξιωτικά. Οπότε, το εκτιμώ.

Στο δια ταύτα, την εμφάνιση των Firewind την ευχαριστήθηκα. Όχι, δεν ήταν διαφορετική η δική μου ψυχολογία, ούτε η μουσική τους μου αρέσει περισσότερο από τους Blues Pills, αλλά είδα μια μπάντα που έβγαζε νεύρο, έπαιζε δεμένα και αντήλλασσε ενέργεια με το παθιασμένο.

Τον Henning Basse τον θυμάμαι από το πρώτο άλμπουμ των Metallium και μια εξαιρετική ερμηνεία στο "Rainbow Eyes" από ένα tribute άλμπουμ στον Dio, αλλά έκτοτε δεν έχω ιδέα τι έχει κάνει. Όμως, είναι ένας κανονικός, πολύ καλός frontman, με εξαιρετική φωνή και σε σχέση με τον Παπαθανασίου μου φαίνεται πολύ πιο ταιριαστός σε αυτό που πρεσβεύει μουσικά η μπάντα. Φυσικά, ο Gus G. βγάζει «αέρα» με το παίξιμό του και γενικά οι Firewind είχαν ό,τι καλό προκύπτει από τη λέξη «επαγγελματισμός».

Τη διαφορά την έκανε, όμως, η ανταπόκριση του κοινού, η συμμετοχή του... η πόρωσή του, κάτι που υποθέτω έδωσε ώθηση και στο συγκρότημα. Στην πλειονότητά του αποτελούταν από παιδιά γύρω στα είκοσι, στις αντιδράσεις των οποίων έβλεπα τον προ (σχεδόν) εικοσαετίας εαυτό μου. Τότε που ένα live των Power Crue με τους Marauder (πόσο δε των Septic Flesh - τότε ήταν δύο λέξεις) ήταν ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ για πιτσιρίκι στην επαρχία που γουστάρει metal. Χωρίς παρεξήγηση, δεν νομίζω πως μπορεί να το καταλάβει εύκολα το συναίσθημα κάποιος που μεγάλωσε στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη...

Τους ευχαριστήθηκα πολύ, λοιπόν, τους Firewind και θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ live και χάρηκα που μια τέτοια συναυλία απέδειξε ότι υπάρχει σφυγμός σε αυτήν την πόλη για metal συναυλίες.

Όμως, την ίδια στιγμή υπήρξε και μια άλλη πλευρά στην ιστορία. Πέτυχα έναν παλιό, καλό φίλο στο live (αρκετά πιο μεγάλης ηλικίας από τον μέσο όρο) που ποτέ δεν υπήρξε οπαδός της power metal μουσικής όπως εγώ. Μιλώντας για την παρουσία του εκεί μου είπε: «Και πώς να μην έρθω; Γίνεται metal συναυλία στην Πάτρα. Να μην τη στηρίξουμε άμα μπορούμε;».

Αναρωτήθηκα αν τα πιτσιρίκια με τις μπλούζες Sabaton που δικαίως αποθέωναν τους Firewind θα σκεφτόντουσαν με ανάλογο τρόπο. Η απάντηση πολύ φοβάμαι πως έχει δοθεί σε προηγούμενες συναυλίες και είναι αρνητική. Εκτιμώ ότι δεν θα αργήσει η φορά που θα αναρωτηθούμε «που ήταν αυτός ο κόσμος;» και οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κι αυτός ένας λόγος που οι Firewind ήρθαν για πρώτη φορά στην Πάτρα το 2017. Τους λόγους δεν τους ξέρω κι έχω κουραστεί να τους αναζητώ.

Προτιμώ να μείνω στη θετική πλευρά της βραδιάς και να τη χρησιμοποιήσω για να θυμηθώ τους λόγους που αγάπαγα το power metal τόσο πολύ κάποτε.