Συγνώμη φίλε που δεν μπόρεσα

Ένα γράμμα στον φίλο μου τον Μάκη

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 10/10/2019 @ 16:53

Θυμάμαι που τα συζητάγαμε κάθε φορά που βρισκόμασταν από κοντά, συνήθως σε κάποιο venue, πριν ή μετά από κάποια συναυλία. Τα είχαμε πει εκτενέστερα και εκείνο το τετράωρο, στο βροχερό Μαρούσι, με τον Κώστα και τον Νίκο. Και είχαμε δεσμευτεί ότι θα πάμε και οι δυο μας για μια μπύρα να ανταλλάξουμε απόψεις σε περισσότερο βάθος.

Συμφωνούσαμε πως κάτι όμορφο έμοιαζε να χτίζεται. Μια παρέα, μια σκηνή. Κάτι ειλικρινές. Και ήταν κάτι που εκτιμούσαμε πολύ και οι δύο μας, ο καθένας από την πλευρά του, αλλά με τον ίδιο τρόπο. Και μέσα από αυτό, προέκυψε και η αλληλοεκτίμηση. Και από την αλληλοεκτίμηση προέκυψε η φιλία.

Και δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό. Ο φίλος μας ο Γιάννης είχε χάσει τη συναυλία στο Gagarin για την κυκλοφορία του "Artifacts" και ήθελε διακαώς να έρθει στη συναυλία που θα δίνατε στη Μαλακάσα την προηγούμενη ημέρα, στο πλαίσιο μιας τοπικής εκδήλωσης. Εγώ επέστρεφα από το εξωτερικό και δεν μπορούσα να παρευρεθώ, αλλά με πήρε τηλέφωνο το πρωί της επομένης να μου πει ότι δεν είχε πολύ κόσμο, ότι τράβηξε αργά το πρόγραμμα και ότι όσο παίζατε ήσασταν - ως συνήθως - εξαιρετικοί, αλλά σε κάποια φάση ένιωσες μια αδιαθεσία και σταμάτησες. Και πως οι άλλοι έπαιξαν δυο τραγούδια χωρίς εσένα και σταμάτησαν λίγο πρόωρα.

Σε είδε όμως και μιλήσατε λίγο. Του είπες ότι ήταν ουσιαστικά η πρώτη σου έξοδος από το σπίτι, καθώς η κορούλα σου είχε λίγες ημέρες σε αυτόν εδώ τον κόσμο και το είδατε σαν ευκαιρία να βρεθείτε με τα υπόλοιπα παιδιά επί σκηνής, που είχατε καιρό. Επίσης, του είπες, όμως, ότι είχατε κλείσει κάποια ακουστικά show και μια ακόμα εμφάνιση στην Αθήνα αργότερα μέσα στο 2019... «Εννοείται θα πάμε» συμφωνήσαμε και κλείσαμε το τηλέφωνο...

Μετά από λίγο ξαναχτύπησε και ήταν ο φίλος μας ο Γιώργος. «Κάθεσαι;» με ρώτησε. Ξαφνικά, ο καλοκαιρινός ήλιος δεν εξέπεμπε τόση θερμότητα...

Τέσσερις μήνες έχουν περάσει και είναι ελάχιστες οι ημέρες που δεν περνάς από το μυαλό μου. Δεν είναι σαν τα υπόλοιπα μουσικά είδωλά μου που τα είχα αφίσες πάνω από το κεφάλι μου όταν μεγάλωνα ή δέθηκα με τους στίχους και τη μουσική τους και ξαφνικά έφυγαν από αυτόν τον κόσμο. Ήσουν ένας φίλος με τον οποίο είχαμε ξεκινήσει να μοιραζόμαστε σκέψεις, ιδέες, προβληματισμούς. Ένας άνθρωπος διπλανός, που πάλευε με ανάλογα προβλήματα με τα δικά μου και των υπόλοιπων κοινών φίλων μας, που προσπαθούσε να ξεχωρίσει σε ένα περιβάλλον που δεν του προσέφερε και τις καλύτερες συνθήκες. Ήσουν ένας από εμάς. Και θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Είναι διαφορετικό. Πολύ διαφορετικό. Άπειρα πιο δύσκολο.

Γι' αυτό και δεν μπόρεσα να γράψω κάτι όλον αυτόν τον καιρό και σου ζητώ συγνώμη. Ήθελα μα δεν μπορούσα. Δεν ήξερα και δεν ξέρω τι νόημα έχει. Αντιθέτως, όμως, ξέρω ότι δεν μπορώ να αποτυπώσω όσα θα ήθελα. Όμως, ακούω συνέχεια τη φωνή του φίλου μας του Γιώργου από όταν ήρθαμε να σου πούμε το τελευταίο αντίο που μου είπε «πρέπει να γράψεις κάτι».

Βρήκα, λοιπόν, λίγο κουράγιο, με αφορμή ότι οι φίλοι σου θα μαζευτούμε να σε τιμήσουμε στις 18/10 στο Fuzz. Και σκέφτηκα να σου γράψω πως αν αυτό το όμορφο που συμφωνούσαμε ότι είχε ξεκινήσει να χτίζεται, εξελιχθεί μια μέρα σε αυτό που αξίζει και ονειρεύτηκες θα οφείλεται και σε σένα σε μεγάλο βαθμό.

Πάντα, όταν δυσκολευόμουν να βρω δικά μου λόγια, ερχόταν ένα τραγούδι να με βγάλει από την άβολη θέση. Και σαν σύμπτωση ήρθε ένα τραγούδι που κυκλοφορεί την ίδια ημέρα με το event προς τιμήν σου και το οποίο με κάνει να σε σκέφτομαι κάθε φορά που το ακούω. “Farewell, Godspeed and Goodbye. You have lived and you have changed all our lives”.

Το μήνυμα του "Rise Evolve" έχει γίνει πλέον ακόμα σημαντικότερο και να είσαι σίγουρος πως όσοι είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε - λιγότερο ή περισσότερο - θα το τιμάμε.

  • SHARE
  • TWEET