Planet Of Zeus: «Στο τέλος μιλάει η μουσική σου και η στάση σου σαν άνθρωπος»

Σαν deja-vu έξι μήνες μετά την επίσκεψη στο στούντιο των Planet Of Zeus για την προακρόαση του επικείμενου (τότε) άλμπουμ τους, βρέθηκα ξανά στο ίδιο μέρος, με τους ίδιους ανθρώπους, τον Γιάννη Βράζο (μπάσο) και τον Στέλιο Πρόβη (κιθάρα). Αυτή τη φορά δεν ήταν για να πάρουμε μια πρώτη γεύση και να ανταλλάξουμε κάποιες πρώιμες απόψεις, αλλά για να συζητήσουμε για το "Afterlife" έχοντας μια κατασταλαγμένη άποψη επί αυτού, καθώς κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Παράλληλα, σε λίγες ημέρες ξεκινάει η εγχώρια περιοδεία για την υποστήριξή του, με πρώτη (και μεγαλύτερη) στάση αυτή στην Αθήνα, στο Floyd, στις 7/12, οπότε η ευκαιρία δεν μπορούσε να χαθεί.

Καθώς θα διαβάζετε την κουβέντα που εξελίχθηκε, θα αντιληφθείτε κάτι που το υποψιαζόμουν από πριν και το επιβεβαίωσα όσο συνομιλούσα με τον Γιάννη και τον Στέλιο: αυτή δεν θα ήταν μια συνηθισμένη συνέντευξη. Κι έχω την αίσθηση πως θα συμφωνήσετε στο τέλος μαζί μου…

Από τις επερχόμενες live εμφανίσεις ως τις διάφορες ιστορίες και τις συνθήκες που διαμόρφωσαν τα τραγούδια του "Afterlife", κι από την πορεία της εγχώριας σκηνής τα τελευταία 25 χρόνια, μέχρι το πως βλέπουν οι ίδιοι το στάτους που έχουν κατακτήσει μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο που είναι στο κουρμπέτι. Χωρίς φίλτρα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς έπαρση. Με χιούμορ, με αντίληψη και επίγνωση της πραγματικότητας, με καλώς εννοούμενο fanboyισμό…

Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να κάνω αλλιώς από το να αφήσω την αυθόρμητη ροή της κουβέντας να καθορίσει την συνέντευξη αυτή. Μια μικρή ραψωδία θα έλεγε κάποιος, που βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε κάποια προφανή πράγματα… Ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ο πιο ταλαντούχος ή ο πιο τυχερός, αλλά να μη φοβάται να δουλέψει πολύ. Και στο τέλος μιλάει η μουσική σου και η στάση σου σαν άνθρωπος. Δεν τα λέω εγώ αυτά, δυο ωραίοι τύποι τα λένε.

Ποια είναι τα τελευταία νέα των Planet Of Zeus λίγο μετά την κυκλοφορία του καινούργιου σας άλμπουμ, "Afterlife" και λίγο πριν ξεκινήσετε τις ζωντανές εμφανίσεις για αυτό; Πώς σας βρίσκουμε;

Γιάννης: Μας βρίσκεις στη διαδικασία που προβάρουμε νυχθημερόν για να έρθουν τα κομμάτια στο επίπεδο που θέλουμε, για να τα παρουσιάσουμε ζωντανά, ξεκινώντας από την Αθήνα και μέχρι όπου φτάσει ο κύκλος των συναυλιών αυτών, γιατί θα πάρει καιρό. Οπότε, έχει πρόβες, πράγματα οργανωτικά για τα live τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, που έχει πολλή δουλειά κι αυτό. Κάπου εκεί πέρα είμαστε…

Φαντάζομαι προβάρετε κυρίως τραγούδια που για πρώτη φορά θα παρουσιάσετε ζωντανά…

Γιάννης: Αν εξαιρέσεις το "Baptized In His Death" και το "No Ordinary Life" τα οποία βγήκαν νωρίτερα και τα οποία τα παίξαμε στο εξωτερικό και τα παίξαμε στο Ejekt με τους Korn, όλα τα υπόλοιπα θα τα παίξουμε πρώτη φορά. Και τα παίζουμε και πρώτη φορά κι εμείς μεταξύ μας.

Υπάρχουν κομμάτια που είναι πολύ σημαντικότερο να βγει το feeling προς τα έξω και κομμάτια που θα χάσουν αν δεν είναι άρτια παιγμένα

Όταν πάτε να βγάλετε ένα νέο κομμάτι, τι είναι πιο σημαντικό: να βγει το feeling του ή να βγει στην τελειότητα σε τεχνικούς όρους;

Στέλιος: Χθες, σε κάποια φάση, είπε ο Σεραφείμ το Κομφουκιανικό ότι έχεις δυο δρόμους «είτε να πας αριστερά, είτε δεξιά…». Και το άφησε εκεί… (γέλια). Αυτό που θεωρώ ότι εννοεί είναι πως σε κάθε κομμάτι προκρίνεται το σημαντικότερο. Πάντα πας για την τεχνική αρτιότητα, ξεκινάς με αυτό τον στόχο. Μετά λες ότι δεν μπορούν να αναπαραχθούν όλα ίδια, ακριβώς, συγχρόνως και να κάνεις και tap dancing. Ε, μπορεί να μην γίνεται! Οπότε κάνεις improvising εκείνη την ώρα. Λες «επικεντρώσου στη φωνή σου κι άσε τα άλλα στον Μπάμπη» ώστε εγώ να παίξω καλύτερα… Κάπου στη μέση το βρίσκεις. Υπάρχουν κομμάτια που είναι πολύ σημαντικότερο να βγει το feeling προς τα έξω και κομμάτια που θα χάσουν αν δεν είναι άρτια παιγμένα.

Γιάννης: Βέβαια, στην πορεία, σιγά-σιγά κατακτάς skills, έτσι ώστε μετά αν έχεις κλειδώσει το τεχνικό κομμάτι, με την τριβή της επαναληψιμότητας που φέρνουν η πρόβα και μετά τα live έρχονται και τα υπόλοιπα. Σε πρωτογενές στάδιο διαλέγεις ανάλογα με το κομμάτι και που θέλεις να επικεντρωθείς περισσότερο.

Το σκεφτόμουν αυτό και με βάση όσα λέγαμε στην προακρόαση πως πρόκειται για το πιο well-produced άλμπουμ σας. Πλέον, μετά από πολλές ακροάσεις – και σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ σας – θεωρώ ότι είναι η καλύτερη παραγωγή που έχετε κάνει, με όποιο υποκειμενικό κομμάτι φέρει αυτό. Ο καθένας μπορεί να αναζητά διαφορετικά πράγματα σε επίπεδο παραγωγής, αλλά για μένα είναι σίγουρα η πιο καλοδουλεμένη που είχατε ως τώρα. Κι αυτό φέρνει μια νέα συνθήκη ενδεχομένως στο πως πρέπει να προσεγγίσετε κομμάτια που στο άλμπουμ χαρακτηρίζονται από μια πιο καλή παραγωγή όπως αυτή. Είναι αυτό κάτι που ως τώρα σας έχει επηρεάσει στο πως θα τα αποδώσετε live ή προσπαθείτε να τα προσαρμόσετε με κάποιο τρόπο;

Στέλιος: Κοίτα, θα προσαρμοστεί, δεν γίνεται… Και θα καθοριστεί ακόμα και από την αύρα, από το drive… Δηλαδή όταν βγαίνεις και παίζεις live δεν θα παίξεις με την ίδια ψυχραιμία που παίζεις στο στούντιο. Όσον αφορά όμως το production – χαριτολογώντας κάπως – θα πω ότι παίζει ρόλο και η δουλειά του ηχολήπτη λίγο, ως προς το πως θα το μεταφέρει αυτό το πράγμα. Γιατί, πολλά από αυτά τα πράγματα που είναι στο δίσκο είναι και ηχοληπτικά τρικ, δεν είναι μόνο παικτικά. Αλλά, κι εμείς από την πλευρά μας, βλέπουμε πάντα «πως έχει γραφτεί αυτό», το ψάχνεις και κάθε φορά βλέπεις αν βγαίνει. Πας για το 100% και βλέπεις. Σε κάποια κομμάτια δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, είναι παιγμένα πρωτογενώς τέλεια και λες «πάμε παρακάτω». Αλλά για αυτά τα ηχοληπτικά τρικ και πιο production πράγματα, δουλεύουμε και με τον ηχολήπτη μας για να βγει όπως πρέπει να βγει, και συγχρόνως να είναι ενιαίο με το υπόλοιπο σετ το οποίο είναι από άλλους δίσκους.

Κι αυτό είναι ένα ενδιαφέρον σημείο. Φαντάζομαι έχετε ξεκινήσει να προβάρετε όλο το σετ που θα παίξετε…

Γιάννης: Όχι ακόμα, την άλλη εβδομάδα… Έχουμε επικεντρωθεί μόνο στα νέα τραγούδια.

Οπότε δεν έχετε δει ακόμα τη ροή και το πως αναμιγνύονται τα νέα με τα παλιά τραγούδια στο σετ σας…

Στέλιος: Να σου πει ο ειδικός… (γέλια)

Εσύ είσαι ο σετλιστιολόγος της μπάντας;

Γιάννης: Ναι, εγώ είμαι αυτός! Στο μυαλό μου το πως λειτουργεί αυτό το πράγμα, το πως θα δέσει… μου αρέσει πάντα να τα μπλέκω τα νέα τραγούδια με τα παλιά. Δεν μου αρέσει στην προκειμένη φάση η ιδέα πως επειδή είναι κάτι καινούργιο θα παρουσιάσουμε όλο το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος και μετά θα κάνουμε ένα διάλειμμα και θα συνεχίσουμε μετά τα παλιά. Έπαιξε κι αυτή η σκέψη, αλλά δεν το έχουμε κάνει ποτέ σε καθεστώς παρουσίασης κάτι καινούργιου. Το έχουμε κάνει στο "Macho Libre" στο live για τα δέκα χρόνια, όπου εκεί είχε νόημα.

Είναι ωραίο να υπάρχει η εναλλαγή αυτή και για εμάς. Και για το πως παίζουμε εμείς και για το πως το αντιλαμβάνεται ο κόσμος από κάτω. Και είναι ωραίο να μπλεχτεί με άλλα κομμάτια έτσι ώστε να υπάρχει μια συνεχόμενη αλληλεπίδραση. Το καινούργιο κομμάτι όταν το παίζεις θα το έχει ακούσει ο κόσμος, αλλά δεν ξέρω τι επαφή θα έχει μαζί του όταν θα έρθει στο live – καλή ώρα στην Αθήνα. Κινησιολογικά και μόνο όταν θα έχει προηγηθεί ένα παλιότερο κομμάτι και θα έχει πάρει ένα vibe παραπάνω ο κόσμος μπορεί να το μεταφέρει και στο επόμενο, καινούργιο κομμάτι, το οποόο μπορεί να μην το ξέρει τόσο καλά. Ή μπορεί να είναι η πρώτη φορά που το ακούει και να μην ξέρει πως να αντιδράσει. Κάπως έτσι το σκεφτόμαστε…

Εγώ ήθελα να δω αν πχ έχετε νιώσει στις πρόβες κάτι του στυλ ότι παίζουμε το "Them Nights" και μπαίνει καπάκια το "Bad Milk" και βλέπετε ότι υπάρχει μια καλή ροή με κάποιο τρόπο. Αλλά δεν έχετε φτάσει ακόμα εκεί…

Στέλιος: Να πάρουμε τον άνθρωπο εδώ πέρα να μας στήνει κάνα setlist! (γέλια)

Γιάννης: Έκανε μια ωραία όντως σύνδεση ο Χρήστος εδώ… Κολλάει, είναι κι από την ίδια νότα …

Στέλιος: Εγώ νομίζω ο Γιάννης κάπως τα τρέχει στο μυαλό του τα κομμάτια όταν φτιάχνουμε setlist. Είναι σε φάση «τελειώνει έτσι και μετά αυτό και μετά…» (γέλια). Έχει, δηλαδή, ήδη γίνει ένα simulation… Μετά καθίσαμε όλοι μαζί και το συζητήσαμε μια μέρα και του λέγαμε «Όχι βάλε αυτό εκεί. Βάλε δεξί χαφ το άλλο…». Δεν το έχουμε ακούσει ακόμα όμως…

Γιάννης: Το δουλεύω ακόμα να ξέρεις…

Στέλιος: … αλλά δεν το έχουμε άγχος.

Μα, είναι κάτι να σας αγχώσει; Είναι κάτι δημιουργικό. Δεν χρειάζεται όλα να είναι άγχος…

Στέλιος: Ναι, ούτε καν έννοια βασικά. Πάντα κάπως μπαίνουν όλα…

Γιάννης: Στα setlist – κι αυτό το λέω κυρίως ως ακροατής στα live που πάω και κυρίως στα headline shows που είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια – έχω διακρίνει ότι οι μπάντες πάντα υπάρχει ένα σημείο μετά το 50λεπτο περίπου που κάνουν μια τεχνητή κοιλιά, να το πω έτσι. Βάζουν ένα πιο κάπως slow κομμάτια, να αλλάξει λίγο το feeling του live για να ξανανεβάσουν το vibe μετά. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε να το πάμε κι εμείς.

Μου θύμισε κάτι που μου είχε πει ο Shane Larkin, drummer των Godsmack και των Ugly Kid Joe, ότι κάπου στην μια ώρα καλό είναι να κάνει κοιλιά το live (σ.σ: να παίζονται νέα τραγούδια μου είχε πει τελικά) γιατί κάπου εκεί θες να πας για ένα κατούρημα… (γέλια)

Στέλιος: Legit λόγος! Λέει αλήθεια! Ή να πάει να φορτώσει μπύρες! (γέλια)

Πλέον τα live της Αθήνας είναι 1 ώρα και 45 λεπτά. Πιστεύω πως είναι μια πολύ descent διάρκεια για να το ευχαριστηθεί ο κόσμος, να το ευχαριστηθεί και η μπάντα

Κι εδώ έρχεται ένα αναπόφευκτό και κλασσικό πρόβλημα. Μαζεύετε δίσκους που έχετε βγάλει, έχετε περισσότερα τραγούδια, έχετε αγαπημένα σας τραγούδια, έχετε αγαπημένα τραγούδια του κοινού κοκ. Τι κάνετε; Μεγαλώνετε τη διάρκεια του σετ ή κάνετε πιο αυστηρή επιλογή τραγουδιών για να κρατήσετε μια συγκεκριμένη, ιδεατή διάρκεια;

Γιάννης: Εγώ θα πω εξαρτάται! Και τα δυο είναι. Εξαρτάται, αναλόγως το live. Δηλαδή, ας πούμε στην Αθήνα, επειδή όπως τα έχει φέρει η ζωή δεν παίζουμε πλέον πολύ συχνά, θα μεγαλώσουμε το σετ. Πλέον τα live της Αθήνας είναι 1 ώρα και 45 λεπτά. Πιστεύω πως είναι μια πολύ descent διάρκεια για να το ευχαριστηθεί ο κόσμος, να το ευχαριστηθεί και η μπάντα. Σε άλλα live, όπως στην Ευρώπη καλή ώρα, δεν μπορείς να παίξεις αυτή τη διάρκεια σε ένα live γιατί σε ακολουθούν 29 ακόμα live που έχεις να παίξεις και κοιτάς λίγο και την φυσική κατάσταση της ομάδας. Αναγκαστικά, θα βγάλεις κομμάτια και θα επικεντρωθείς σε αυτό που θες να επικεντρωθείς, καλή ώρα στον καινούργιο δίσκο, μαζί με κάποια κομμάτια που ξέρεις ότι έχουν απήχηση και προφανώς που γουστάρεις κι εσύ να τα παίζεις, οπότε κάπως έτσι θα πάει. Είναι, πάντως, και τα δυο. Είναι αναλόγως τη συνθήκη και το που βρίσκεσαι κάθε φορά. Ή τι χρόνο σου δίνουν. Άμα πας να παίξεις σε ένα φεστιβάλ και σου πουν «κοίτα φίλε, 50 λεπτά θα παίξεις»…

Στέλιος: Αυτό θέλω να πω. Υπάρχουν πολλά live που είναι προκαθορισμένα. Ακόμα και headline live που σου λένε «70 λεπτά θα παίξεις».

Γιάννης: Εκεί προσαρμόζεσαι και παίζεις αυτό που μπορείς…

Σε αυτή τη συνθήκη ποια είναι η πρώτη σκέψη «θυσιάζεις κάποιο πιο classic ή κάποιο νέο»;

Γιάννης: Ακόμα δεν έχει έρθει η στιγμή να το σκεφτούμε…

Στέλιος: Μικραίνουν και οι δυο λίστες. Αν πχ πάμε σε ένα 50λεπτο σετ, τα καινούργια μπορούν να πάνε μέχρι 5… Πρέπει να βρεις μια αναλογία. Σου παρουσιάζουμε μια νέα δουλειά, εξ ου κι έχει τη μερίδα του λέοντος, αλλά ως εκεί… Αντίστοιχα, σε ένα μεγαλύτερο live… Επίσης, αυτό έχει να κάνει και με το πόσο καινούργιο είναι το υλικό που έχεις. Πχ σε δυο χρόνια από τώρα, που μπορεί να κοντεύουμε να βγάλουμε νέο δίσκο, αλλά δεν θα έχουμε νέο δίσκο ακόμα και θα είναι όλο παλιό υλικό, θα έχει ισορροπήσει κάπου. Θα έχουν μείνει κάποια από τα τελευταία του "Afterlife" και θα είναι σε ισορροπία με κάποια από τα πιο παλιά. Δεν θα βγεις πχ να παίξεις οκτώ τραγούδια από το "Afterlife" σε 2 χρόνια…

Γιάννης: Θα σου δείξει κι ο κόσμος στην πορεία σε τι αντιδράει περισσότερο. Πάντα έχουμε το νου μας…

Στέλιος: Και με τι περνάς εσύ καλύτερα. Τι σου κάθεται καλύτερα… Όλα αυτά.

Μπαίνουν μέσα στον κουβά…

Γιάννης: … Ναι. Γίνεται process συνέχεια στο τι θα γίνει και στο τι τελικά θα μείνει σας απόσταγμα για τα κομμάτια που θες να έχεις στο σετ….

Ωραία. Αυτή τη στιγμή έχετε ανακοινωμένο το live της Αθήνας και μια σειρά από live στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν θυμάμαι για το εξωτερικό, πότε είναι;

Γιάννης: Ξεκινάμε 25 Φλεβάρη στη Βουδαπέστη και τελειώνουμε 26 Μαρτίου στη Βιέννη…

Και έχετε Desertfest τον Μάιο…

Γιάννης: Έχουμε Desertfest τον Μαίο, κάποια – μη ανακοινώσιμα για την ώρα - φεστιβάλ έξω, φεστιβάλ εδώ στην Ελλάδα το καλοκαίρι και κανονίζουμε και κάτι ωραίο πιο μετά…

Το 2025 είναι και τα 25 χρόνια που κλείνει η μπάντα, οπότε ετοιμάζουμε κάτι πιο μεγάλο…

Οπότε, το 2025 μοιάζει ήδη κλεισμένο…

Γιάννης: Το 2025 είναι και τα 25 χρόνια που κλείνει η μπάντα, οπότε ετοιμάζουμε κάτι πιο μεγάλο…

Ορίστε το βγάλαμε το νέο…

Στέλιος: Κάτι θα γίνει!

Μιλήσαμε εκτενώς για τα live, πάμε να εστιάσουμε λίγο και στο "Afterlife". Είναι σχετικά φρέσκο για τον πολύ κόσμο, αλλά εσείς το έχετε αρκετό καιρό ολοκληρωμένο στα χέρια σας οπότε υποθέτω ότι έχετε κατασταλάξει κάπως μέσα σας πως σας φαίνεται ως τελικό προϊόν. Κι εγώ έχω την τύχη να το έχω αρκετό καιρό, οπότε έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη. Η πρώτη, λοιπόν, ερώτηση έχει να κάνει με την ηχητική/υφολογική διαφοροποίηση, η ο οποία είναι σωστή και έρχεται πολύ φυσιολογικά για μένα. Τελικά, θα λέγατε ότι είναι προϊόν σκέψης και απόφασης ή προϊόν παρόρμησης;

Γιάννης: Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση από αυτά τα δυο που είπες. Παραδείγματος χάριν, ήταν δικιά μου ανάγκη οι ιδέες που μου προέκυψαν να είναι βασισμένες αλλού. Να είναι βασισμένες σε ένα πιο up tempo feeling και να μην έχουν τόσο πεντατονικά riff πχ. Να είναι αλλιώς φτιαγμένα τα τραγούδια. Ίσως να είχα επηρεαστεί από την περιοδεία με τους Kvelertak κι όταν γυρίσαμε είχαμε κατευθείαν κάποιες ιδέες που άρχισα να τις καταγράφω σιγά-σιγά. Ίσως μου βγήκε σαν κεκτημένη ταχύτητα από αυτό που ζούσα ως ακροατής όταν έβλεπα τη μπάντα να παίζει. Πιο up tempo, πιο γρήγορα κλπ. Από την άλλη, ένιωθα ότι θα ήταν ωραίο να είχαμε μια διαφοροποίηση, όπως κάνουμε πάντα τα τελευταία χρόνια, που μας βγαίνει πάντα κάτι διαφορετικό, για να μην έχουμε πάλι ένα υλικό που κάπως να φέρνει ή να είναι κοντά στο προηγούμενο. Οπότε, πιστεύω ότι είναι όντως κάπου ανάμεσα. Δεν ήταν στόχος να γίνει αυτό, αλλά ήταν εσωτερική ανάγκη, δική μου σίγουρα. Και είναι σημαντικό ότι συμβαδίσανε οι άλλοι, χωρίς να το έχουμε συμφωνήσει αυτό. Την ίδια ανάγκη είχε κι ο Στέλιος που έφερε εκείνη την ιδέα, την ίδια ανάγκη είχε κι ο Μπάμπης, ενώ ο Σεραφείμ ήταν κάπου εκεί κοντά. Οπότε κάπως όλοι μαζί σιωπηλά, χωρίς να έχουμε μαζευτεί σε ένα τραπέζι, το συμφωνήσαμε, χωρίς να έχει συμφωνηθεί… Αυτό πιστεύω εγώ.

Στέλιος: Στο αρχικό στάδιο είναι εντελώς αυτό. Το σχόλιο που έχω να κάνω αφορά στην πορεία της εξέλιξης. Γιατί οι ιδέες είναι πάντα ιδέες… Μετά ακολουθήσαμε μια διαδικασία που δεν έχουμε ξανακάνει σε αυτό το επίπεδο, αφενός διότι δεν ήταν εύκολο τότε να κάνουμε πρόβες, καθώς χρειαζόντουσαν χαρτιά μετακινήσεων και είχαμε άλλες δουλειές, οπότε δεν γινόταν. Έτσι άρχισε μια διαδικασία που κάναμε pre-production, αλλά το φανταζόμασταν, δεν το παίξαμε ποτέ μαζί. Κι αυτό κάπως έγινε παιδική χαρά! Μετά έγινε πραγματική παρόρμηση τύπου «αααα, να έχει αυτό εκεί». Χωρίς κανέναν στόχο. Χάθηκε τελείως ο στόχος. Οι πρώτες ιδέες ήταν εκεί, αλλά χάθηκε τελείως ο στόχος και έγινε τελείως παιχνίδι, τύπου «α να βάλουμε αυτό εκεί και το άλλο εδώ»… Τελείως Bob Ross φάση… Κι αυτό έγινε πάνω στις πρώιμες ιδέες.

Γιάννης: Η συνθήκη όντως βοήθησε σε αυτό, στο να φτάσουμε να γίνει παιδική χαρά, με την έννοια ότι επειδή ο δίσκος δεν παίχτηκε ποτέ ζωντανά, δεν ήταν προϊόν τζαμαρίσματος ανάμεσα στους τέσσερείς μας. Οπότε υπήρχε μια αρχική στρώση μιας ιδέας και ήμασταν σε φάση «Α, να βάλουμε αυτό από πάνω; Μήπως να βάλουμε το άλλο; Μήπως να το αλλάξουμε αυτό να κάνουμε κάτι άλλο;». Είχαμε την ευχέρεια, επειδή όλα έγιναν στον υπολογιστή να το κάνουμε αυτό. Και είχαμε και τη χρονική άνεση. Κάποια στιγμή είπαμε «δεν μας νοιάζει πότε θα βγει, δεν έχουμε κανένα άγχος, πάμε να το κάνουμε όσο καλύτερο μπορούμε και να στύψουμε το μυαλό μας». Και να πούμε «α, αυτό δεν δουλεύει» πχ…

Στέλιος: Ή το τάδε που έμεινε απέξω τελείως. Ιδέα που γράφτηκε ολόκληρη…

Γιάννης: Ολόκληρο τραγούδι έμεινε απέξω γιατί κάπως δεν μας έβγαινε να το ολοκληρώσουμε.

Μιλάμε για τέσσερεις διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό τους για τη μουσική ή και για την ίδια ιδέα

Αυτή η διαδικασία αναπόφευκτα μπορεί να φέρει συγκρούσεις και διαφορετικές απόψεις…

Στέλιος: Αυτό είναι η μπάντα!

Γιάννης: Πάντα αυτό ήταν η μπάντα…

Στέλιος: Πάντα έτσι ήταν…

Γιάννης: Μιλάμε για τέσσερεις διαφορετικούς ανθρώπους. Και τέσσερεις ανθρώπους που έχουν κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό τους για τη μουσική ή και για την ίδια ιδέα. Και μπορεί να πάει σε τέσσερεις τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις…

Υπήρχε όμως στιγμή που φτάσατε σε σημείο αντιπαράθεσης και να πει κάποιος «εγώ αυτό το πράγμα δεν το παίζω» ή «εγώ αυτό θέλω να μείνει ως έχει»;

Στέλιος: Ναι, αυτά έχουν γίνει και παλιότερα. Έχουν απορριφθεί πολλά πράγματα στη γέννησή τους.

Έχουμε μεγαλώσει πλέον και μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις κόντρες που υπάρχουν πάντα

Στο end product, όμως; Τύπου να έχετε γράψει ένα τραγούδι και να πει κάποιος «αυτό δεν μου αρέσει όπως πάει αυτό»…

Στέλιος: Αν πεις «δεν μου αρέσει έτσι όπως πάει» δεν είναι end product. Αν είναι end product θα πεις «δεν μου αρέσει έτσι όπως έγινε». Όχι, όμως… Υπήρχε τραγούδι που δεν έφτασε στη τελική γραμμή, δεν την πέρασε ποτέ…

Γιάννης: Λίγο πριν το τέλος δεν την πέρασε και είπαμε το αφήνουμε…

Στέλιος: Αυτό είναι και θέμα ισορροπιών. Για να είναι όλοι περισσότερο ευχαριστημένοι, να είναι όλοι πιο engaged, να υπάρχει μια καλύτερη ισορροπία, τύπου «να μην κάνουμε αυτό, αλλά να κάνουμε το άλλο». Και νομίζω πως έχουμε μεγαλώσει πλέον και μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις κόντρες που υπάρχουν πάντα…

Μαλάκες με έχετε ξεκωλιάσει, όλο γρήγορα κομμάτια. Είμαι 40 χρονών, τι με βάζετε να κάνω;

Είναι και δημιουργικές αυτές οι κόντρες. Σε βγάζουν από το comfort zone ή μπορούν και να σε ξεκολλήσουν από κάτι στο οποίο έχει κολλήσει…

Γιάννης: Ο Σεραφείμ τις προάλλες έλεγε ότι όταν είχαμε ξεκινήσει και δουλεύαμε κάπως το υλικό ένιωσε πως δεν έρχεται ως μουσικός, πως ερχόταν ως ηθοποιός. Ότι ήταν ένα σενάριο γραμμένο και έπρεπε να το αποδώσει. Και παρόλο που ήταν τελείως έξω από τη φάση του υφολογικά είπε από μόνος του «θα κάτσω να το αποδώσω όσο καλύτερα γίνεται από τη δική μου πλευρά για να είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα». Ασχέτως αν τότε ήταν πιο αποστασιοποιημένος και τώρα είναι σε φάση «ΟΚ». Κι ασχέτως αν τώρα μεταξύ σοβαρού κι αστείου μας βρίζει «Μαλάκες με έχετε ξεκωλιάσει, όλο γρήγορα κομμάτια. Είμαι 40 χρονών, τι με βάζετε να κάνω;» (γέλια)

Στέλιος: Υπήρχαν σημεία πχ που ήταν ιδέες τις οποίες είχαμε γράψει εγώ με τον Γιάννη στην αρχή μόνοι μας. Καραντίνα φάση τώρα. Και είχαμε πχ το "No Ordinary Life" γραμμένο όλο το κομμάτι από αρχή την μέχρι το τέλος. Κι έρχεται ο Μπάμπης, το ακούει 3-4 φορές και λέει άλλο ρεφραίν!

Γιάννης: Άλλο ρεφραίν όμως!

Στέλιος: Όταν λέμε άλλο ρεφραίν, εννοούμε τελείως άλλο ρεφραίν! Όχι να πει άλλα λόγια. Το κομμάτι που υπάρχει τώρα είναι επειδή είπε ο Μπάμπης άλλος ρεφραίν. Και τώρα που το βλέπω κατόπιν εορτής, θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρον αν έμενε όπως το είχαμε. Επειδή, απλά, ήρθε ο άλλος σε ένα έτοιμο πράγμα και είπε «δεν το λέω. Θα αλλάξουμε το ρεφραίν». Υπάρχουν αυτά, αλλά πλέον είμαστε σε φάση ότι θα βγει άκρη με κάποιο τρόπο…

Γιάννης: Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο συγκεκριμένο κομμάτι, ο Μπάμπης έκανε με το στόμα του τα τύμπανα. Ούτε καν έλεγε τι θα πει. «Θέλω μετά από αυτό να κάνει τα-τα-τα». Ούτε καν στην κιθάρα, με το στόμα…

Στέλιος: Γιατί ήθελε να του βγει να πει τη φράση…

Γιάννης: Κι εμείς που ήμασταν εκείνη τη στιγμή εκεί δεν τον γειώσαμε. Είπαμε «πάμε να το κάνουμε και να δούμε πως θα’ ναι»

Στέλιος: Νομίζω πως μέσα από τα χρόνια έχει αναπτυχθεί σε όλους μας ένα κοινό κριτήριο για τους Planet, όπου αν φέρει κάποιος κάτι που δεν είναι αυτό ότι έφερα εγώ αλλά είναι καλύτερο, σιωπηλά θα πούμε όλοι ότι είναι καλύτερο. Παλιότερα μπορεί να με έπιανε ο εγωισμός μου και των άλλων ο δικός τους, αλλά πλέον έχουμε το κριτήριο να πούμε ότι κάτι είναι καλύτερο.

Το "Baptized In His Death" ήταν ανάμεσα σε κάποια κομμάτια που είχε ετοιμάσει ο Μπάμπης για να κάνει κάτι δικό του

Ποια είναι η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία δημιουργίας κομματιού από το "Afterlife";

Στέλιος: Ο καθένας μπορεί να έχει την δική του αγαπημένη ιστορία. Εγώ έχω μια…

Γιάννης: Το "Baptized In His Death" ήταν ανάμεσα σε κάποια κομμάτια που είχε ετοιμάσει ο Μπάμπης για να κάνει κάτι δικό του. Είχε έρθει μια μέρα στο σπίτι στα κρυφά, ξέρεις πάτησε 6 και ήρθε… Τότε ήταν αυτή η φάση…

Τι βάζατε; Δουλειά ή διασκέδαση όταν βγαίνατε να παίξετε λίγο μουσική;

Στέλιος: Διασκέδαση ρε!

Γιάννης: Ο Μπάμπης είχε και σκύλο, οπότε δεν ξέρω τι έβαζε… (γέλια). Μου βάζει, λοιπόν, κάποια τραγούδια στο κινητό και ακούω το lead που έπαιζε από πίσω και του λέω «Ρε φίλε, είναι πολύ ωραίο αυτό, γιατί να το έχεις για δικό σου; Ένα να το πάρουμε για Planet, μην είσαι μαλάκας!» (γέλια). Και είχε και το "Bad Milk" τότε!

Στέλιος: Του τα κλέψαμε…

Γιάννης: Του λέω «κολλάνε πάρα πολύ με αυτά που γράφω εγώ, ψήσου!». Δεν ξέρω αν ανταποκρίνεται στην ερώτησή σου ακριβώς…

Μου άρεσε πάρα πολύ το ότι το "State Of Non-Existence" προέκυψε σαν μια σιωπηλή συνεργασία, χωρίς να πει ο ένας «θα κάνω αυτό» κι ο άλλος «θα κάνω το άλλο»

Μην ανησυχείς. Βγάζω δημοσιογραφικούς τίτλους εγώ, όπως το «Πως το "Afterlife" χάλασε τον προσωπικό δίσκο του Μπάμπη!»… (γέλια)

Στέλιος: Εγώ έχω μια ιστορία που είναι λίγο πιο προσωπική. Γράφαμε το "The State Of Non-Existence". Αυτό μιλάμε ελεγεία, 7μιση λεπτά, σόλα, χαμός, extravagant από κάθε πλευρά… Και έχει γράψει ο Μπάμπης το δεύτερο part, το οποίο είναι με πολλές φωνές πλέον. Βασικά, έχει γράψει έναν οδηγό και έχει γράψει μια φωνή, αυτή που ακούγεται σε όλο το μέρος. Εγώ έχω ξεμείνει εδώ στο στούντιο αργά βράδυ και κάνω κάποια άλλη δουλειά. Και σε κάποια φάση λέω «ας βάλω να ακούσω τι έχει γράψει»…. είμαι και λίγο σούρας… Έχω βάλει ένα μικρόφωνο μέσα και αρχίζω και κάνω δεύτερα πάνω στον Μπάμπη μόνος μου. Δεν υπάρχει κανείς άλλος εδώ. Τα ακούμε την άλλη μέρα, τα ακούει ο Μπάμπης και γουστάρει και ουσιαστικά όλο αυτό το τελευταίο part που δεν ξέραμε πως θα μας βγει, φτιάχτηκε κάπως έτσι. Έγραψε ο Μπάμπης έναν οδηγό και έφυγε, έμεινα μόνος μου με τον οδηγό το και λέω θα πατήσω πάνω να δω τι θα γίνει. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ το πως προέκυψε σαν μια σιωπηλή συνεργασία, χωρίς να πει ο ένας «θα κάνω αυτό» κι ο άλλος «θα κάνω το άλλο». Έκανε κάτι, έφυγε και μετά ανέλαβα εγώ. Έχει πολλά τέτοια ο δίσκος γενικά γιατί σπανίως ήμασταν συγχρόνως όλοι εδώ. Μπορεί να ήμασταν δυάδες και να δουλεύαμε…

Οπότε προέκυπταν και διαφορετικές δυναμικές..

Στέλιος: Ναι, ναι!

Αυτό το κομμάτι με κάποιο τρόπο μου πιάνει την καρδιά και μου τη σφίγγει…

Με φέρνεις στην επόμενη ερώτηση. Θυμάμαι στην προακρόαση όταν τελειώσαμε να σας λέω πως ξεχώρισα το "The State Of Non-Existence". Αλλά τώρα μετά από πολλές ακροάσεις μπορώ να πω με σιγουριά ότι το "The State Of Non-Existence" είναι το αγαπημένο μου τραγούδι μέσα από το "Afterlife"…

Γιάννης: Σε όλους τους 40+ για κάποιο λόγο είναι αυτό…

Είναι ηλικιακό λες το θέμα;

Γιάννης: Ναι!

Στέλιος: Έχει να κάνει και με αυτό που πραγματεύεται το κομμάτι…

Γιάννης: Συν ότι εγώ ακόμα και τώρα το εξομολογούμαι… Το λέω στον Σεραφείμ και πάντα γελάει ή με μουτζώνει… Ακόμα και χθες που το παίξαμε… Αυτό το κομμάτι με κάποιο τρόπο μου πιάνει την καρδιά και μου τη σφίγγει…

Στέλιος: Μήπως φταίει το state της μη ύπαρξης; (γέλια)

Γιάννης: Συνολικότερα σαν άκουσμα. Και η μουσική του, σε συνδυασμό με τους στίχους κι αυτά που λέει… Με δυσκολεύει. Ευχάριστα, αλλά με δυσκολεύει…

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα το ανεβαστικό μέσα στο άλμπουμ. Δεν λέει ποτέ κανείς ότι περνάει καλά…

Αν δεις το άλμπουμ συνολικά – εγώ είμαι αλμπουμάκιας, μου αρέσει το άλμπουμ να το βλέπω σαν ολότητα που έχει να με πάει – στο τέλος του, στα δυο τελευταία κομμάτια κάνει μια στροφή. Μέχρι εκείνη την στιγμή έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που θα μπορούσες να το πεις μέχρι και ανεβαστικό. Κάπου εκεί, σκοτεινιάζει και παίρνει μια στροφή τύπου «παιδιά καλά περάσαμε ως εδώ, αλλά το τέλος του δρόμου έχει μια darkίλα». Σας έμοιαζαν αυτά τα δυο τραγούδια σαν να αλλάζουν το mood του δίσκου; Θέλατε αυτή την αλλαγή ή τα βάλατε στο τέλος γιατί είχαν αυτό το διαφορετικό mood; Πως κολλήσαν τα δυο τελευταία αυτά τραγούδια στο άλμπουμ;

Στέλιος: Θα σου πω. Το τελευταίο μπήκε εκεί που μπήκε γιατί μόνο τελευταίο θα μπορούσε να είναι. Ακούγεται σαν κλείσιμο το ίδιο το κομμάτι. Για πιο πριν έγινε πολύ μεγάλη συζήτηση για το πως θα πάει το πράγμα μέσα στο δίσκο, με τι σειρά θα μπουν τα κομμάτια κλπ. Γιατί κάποιος δεν είναι δισκάκιας ή 40+ χρονών και δεν θα κάτσει να ακούσει όλο το δίσκο ποτέ. Μπορεί στα 4-5 πρώτα κομμάτια να θέλει να βρει κάτι που θα τον κρατήσει για να επανέλθει μετά και διάφορα τέτοια… Αυτό που εγώ αισθάνομαι κατόπιν, τώρα δηλαδή, είναι ότι τα hints πως πάει προς το σκοτάδι το θέμα που πραγματεύεται το "Afterlife" έρχονται από νωρίτερα. Από πολύ πιο νωρίς, από κομμάτια που είναι ανεβαστικά ναι μεν σαν ήχος. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα το ανεβαστικό μέσα στο άλμπουμ. Δεν λέει ποτέ κανείς ότι περνάει καλά… Όλα οδηγούν σε αυτό το τελείωμα. Περνάω καλά στην πορεία, υπάρχουν στιγμές, αλλά ο ένας λέει «this is no ordinary life», ο άλλος λέει «είμαι misunderstood»… αν είχε χαρακτήρες στο "Afterlife"… που δεν έχει, αλλά το λέω έτσι… Εν τέλει, λέω ότι πήγαινε μαθηματικά το πράγμα προς τα εκεί εξαρχής. Εν τω μεταξύ, αυτά είναι και χρονικά τα τελευταία κομμάτια που φτιάξαμε.

Άρα το "Afterlife" είναι υφολογικά ένα πιο σκοτεινό άλμπουμ από ό,τι φαίνεται…

Γιάννης: Στιχουργικά είναι σίγουρα.

Αυτό εννοούσα υφολογικά… Αλλά, μουσικά…

Γιάννης: Μουσικά δεν είναι…

Μουσικά, για μένα είναι ένα άλμπουμ που έχει πολύ mid 90s ως early 00s vibes, και μου αρέσει πολύ γιατί είμαι αυτής της εποχής…

Στέλιος: Ισχύει!

Αυτό είναι και το πιο πραγματικό από όλα: αυτοί είμαστε, τότε μεγαλώσαμε, αυτά είναι τα πυρηνικά και πηγαία ακούσματα μας

Το οποίο όμως έχει δυο διαφορετικές απολήξεις και συνδέεται με την στροφή που συζητάγαμε. Από την μια έχεις το πιο ανεβαστικό ύφος των Monster Magnet και το πιο σκοτεινό των Alice In Chains και των Soundgarden. Που και τα δυο είναι γαμάτα αλλά είναι και διαφορετικά. Είναι κάτι που συνειδητοποιήσατε εκ των υστέρων ότι πήγατε προς τα εκεί;

Στέλιος: Νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο πραγματικό από όλα, υπό την έννοια ότι αυτοί είμαστε, τότε μεγαλώσαμε, αυτά είναι τα πυρηνικά και πηγαία ακούσματα μας. Ό,τι κι αν ακούσαμε τώρα, μεγαλώσαμε με αυτά. Όταν ήσουν παιδί, έφηβος ή νέος, αυτά μας στιγμάτισαν και αυτά είναι που βγαίνουν.

Στα solo και τα πιο lead μέρη, μπορεί κάποιος να δει ότι με έχουν στιγματίσει οι Τρύπες

Πάμε σε αυτή την εποχή και από αυτή τη γενιά, πείτε μου τους πέντε δίσκους που σας στιγμάτισαν και ενδεχομένως ασυνείδητα μπήκαν μέσα στη δημιουργία του "Afterlife"…

Στέλιος: Καλά, για μένα είναι το "Powetrip"…

Γιάννης: Εγώ πχ από Monster Magnet θα έλεγα το "Monolithic Baby"… Θα πω το "Lullabies To Paralyze" από Queens Of The Stone Age. Επίσης, το "State" μου φέρνει κάτι σε Mad Season, η αίσθησή του, όχι ο όγκος του. Ο όγκος του είναι πιο Soundgarden ή Alice In Chains που οι παραγωγές τους είναι ντουβάρια. Είναι πιο Mad Season η αίσθηση που σου αφήνει, η γεύση… Οπότε, θα πω τον έναν και μοναδικό δίσκο που έχουν βγάλει.

Στέλιος: Για τα πιο γρήγορα πράγματα, εγώ ο ίδιος προσωπικά και κυρίως για τα πιο solo και τα πιο lead μέρη, μπορεί κάποιος κάπου να δει ότι με έχουν στιγματίσει οι Τρύπες. Κι όταν λέω πολύ, εννοώ σε βαθμό κακουργήματος. Κυρίως σε κιθαριστικό επίπεδο εννοώ.

Να μια επιρροή που δύσκολα θα έβρισκε εύκολα κάποιος αν δεν την επεσήμανες… Αλλά, φαίνεται πως σε έχουν επηρεάσει υφολογικά στο παίξιμό σου…

Στέλιος: Πάρα πολύ! Και ειδικά τα δυο τελευταία άλμπουμ! Αν μπορούσα να πω ένα θα έλεγα το "Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων". Το ’99 ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε… Βγήκε όταν πρέπει για μένα.

Γιάννης: Υπάρχει ένα σόλο που το κρατήσαμε σχεδόν αυτούσιο από την προ-παραγωγή και λέγαμε στον Στέλιο ότι θα έρθει ο Ασκληπιός να σου σφίξει το χέρι… Που έχει τύχει και τον έχουμε γνωρίσει από κοντά… (γέλια)

Στέλιος: Οπότε θα πω αυτό. Έχουμε φτάσει τέσσερα… Ποιο άλλο δεν ξέρω…

Γιάννης: Στα πιο γρήγορο και σαν ύφος γενικότερα σίγουρα κάποιος δίσκος από Hellacopters θα έλεγα σίγουρα…

Στέλιος: Ναι!

Γιάννης: "High Visibility" ή "By The Grace Of God" κάποιο από τα δυο θα έλεγα

Εγώ πάντως επιμένω πως στο drumming του Σεραφείμ ακούω Dave Grohl…

Στέλιος: Αυτός υπάρχει, αλλά υπάρχει από Nirvana. Ενώ το κιθαριστικό κομμάτι είναι πιο Queens Of The Stone Age…

Το να κάνατε έναν full grunge δίσκο θα το βλέπατε; Σαν τα δυο τελευταία τραγούδια, αυτό εννοώ…

Γιάννης: Κανείς δεν ξέρει…

Καλά, ναι. Είναι πολύ ρητορική η ερώτηση αλλά περισσότερο πως το νιώθεις για τους Planet ρωτάω…

Στέλιος: Εγώ νιώθω πολύ familiar. Το νιώθω πολύ κοντά μας…

Μετά την απόλυτη κλεισούρα υπήρχαν δυο κατευθύνσεις. Ή θα βγεις σούπερ μίζερος τύπου «πως μας κάνανε έτσι;» ή θα σου βγει επιθετικότητα. Εμάς έτυχε να μας βγει το δεύτερο

Να βγάζατε έναν δίσκο που να πείτε «πάμε να βγάλουμε όλο το σκοτάδι μας, με μεγάλη παραγωγή κλπ» ε…

Στέλιος: Αν παρατηρήσεις τη δισκογραφία μας το σκοτάδι βγαίνει με πινελίτσες πάρα πολύ… Δεν μας αφήνει αυτό που γίνεται εκεί έξω. Σε κάθε δίσκο υπάρχει μια μικρή κατάθεση του να βγάλουμε αυτό που έχουμε μέσα μας… Τώρα ήταν χρυσή ευκαιρία για το απόλυτο σκοτάδι, αλλά αυτό είναι κάτι που έχουμε ξανασυζητήσει μεταξύ μας. Μετά την απόλυτη κλεισούρα υπήρχαν δυο κατευθύνσεις. Ή θα βγεις σούπερ μίζερος τύπου «πως μας κάνανε έτσι;» ή θα σου βγει επιθετικότητα. Εμάς έτυχε να μας βγει το δεύτερο. Ακόμα και τα μίζερα, τα τελευταία, είναι aggressive.

Είμαστε μια heavy rock μπάντα. Τέλος

Πλέον στην Ελλάδα είστε πιο established όνομα και καλώς θεωρείστε τέτοιο. Δηλαδή αλίμονο κλείνετε 25 χρόνια, στα πόσα θα έπρεπε να θεωρείστε κάτι σαν classic, στα 40; Στο εξωτερικό, όμως, νιώθετε ότι αυτό το άλμπουμ σας επανατοποθετεί με κάποιο τρόπο, υπό την έννοια πχ με το ποιες μπάντες θα μπορούσατε να περιοδεύσετε; Έχετε βγει πολύ έξω και γνωρίζετε καλύτερα ότι έχουν μια ελαφριά διαφορετική τυποποίηση στη rock μουσική; Νιώθετε να επανατοποθετείστε ή δεν αλλάζει τα πράγματα;

Γιάννης: Έχουμε φροντίσει λόγω συνθηκών ή συγκυριών να επανατοποθετηθούμε αρκετές φορές. Δηλαδή, στις πρώτες περιοδείες στο εξωτερικό, τότε που ήταν και το κύμα αυτό της αναγέννησης του stoner/heavy rock, πες το όπως θες, είχαμε παίξει σε πολλά φεστιβάλ τύπου Deserfest, τα πιο κλαδικά φεστιβάλ. Μετά είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε με τους Clutch που τους ακούνε κι αυτοί, αλλά τους ακούνε και άλλοι, άνθρωποι πιο rock oriented, που δεν πάνε τόσο πολύ προς το stoner. Μετά, ήρθε μια περιοδεία με τους Grand Magus, κάτι τελείως διαφορετικό. Μετά με τους Kvelertak, το οποίο ήταν πάλι κάτι τελείως διαφορετικό. Οπότε, επαναπροσδιοριζόμαστε στα αυτιά του κόσμου διαρκώς, με βάση του που παίζουμε και που ανήκουμε. Υπάρχουν μπάντες που είναι μόνο «κλαδικές» και κάνουν μόνο «κλαδικά» πράγματα. Δεν ξεφεύγουν ποτέ προς τα έξω. Πχ παίξαμε σε φεστιβάλ που είναι αμιγώς metal, όπως το Wacken. Μια μπάντα που είναι αμιγώς κλαδική stoner ίσως να μην είχε την ευκαιρία να παίξει. Είναι ο ίδιος ο ήχος μας που έχει αλλάξει στην πορεία της όλης δισκογραφίας μας, και μπορεί να μας βάλει και σε κάτι πιο metal, και σε κάτι πιο rock και σε κάτι πιο stoner. Μπορούμε να παίξουμε σε πολλά επίπεδα…

Στέλιος: Δεν νομίζω ότι αυτός ο δίσκος μας επανατοποθετεί έξω. Είμαστε σε αυτό το status γενικώς. Είμαστε καιρό τώρα σε αυτό το status έξω. Είμαστε μια heavy rock μπάντα. Τέλος. Δύο δίσκους κράτησε αυτό το αμιγώς «κάτι».

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι θέμα επιλογής, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι καλό το να μην μπορείς να τοποθετηθείς «κλαδικά» που λέτε κι εσείς;

Γιάννης: Τι να σου πω ρε φίλε…

Σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι προφανές ότι θέλεις να κινείσαι ελεύθερα, αλλά κακά τα ψέματα μια μπάντα για να ζήσει από ένα σημείο και μετά πρέπει να γίνει και business

Στέλιος: Ναι, κατανοητό…

Οι AC/DC δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν βάλαν ποτέ μπροστά τίποτα σε αυτό που παίζουν. «Γειά σας, παίζουμε rock». Αυτό. Δεν υπάρχει τι και πως. Είναι αυτό που είναι

Δεν ξέρω αν είναι short ή long term, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος επιβραβεύει περισσότερο τις «κλαδικές» μπάντες…

Στέλιος: Εγώ συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά επειδή το έθεσες κιόλας θεωρώ ότι είναι πιο short term. Όσο πιο συγκεκριμένο είναι κάτι, τόσο πιο short term είναι.

Γιάννης: Θα ταβανιάσει από άποψη απήχησης του κόσμου πολύ γρήγορα. Αυτό πιστεύω κι εγώ.

Στέλιος: Εγώ δεν λέω, όμως, μόνο για το μέγεθος της απήχησης, λέω και για τη διάρκεια. Το rock δεν είναι short term ως όρος. Είναι στα ταβάνια από το 1950. Είναι συνέχεια εκεί. Απλά πχ ήταν το παλιό rock n’ roll του Chuck Berry, μετά ήταν το blues rock… αν ήσουν τέτοιου είδους rock n’ rollάς όταν το 1965 που είχαν βγει οι The Beatles, οι Rolling Stones κλπ είχες τελειώσει. Κατάλαβες τι λέω; Μετά αν ήσουν κάτι άλλο είχες τελειώσει και μετά αν ήσουν κάτι άλλο πάλι είχες τελειώσει. Αλλά, οι AC/DC δεν τελειώνουν ποτέ πχ. Δεν βάλαν ποτέ μπροστά τίποτα σε αυτό που παίζουν. «Γειά σας, παίζουμε rock». Αυτό. Δεν υπάρχει τι και πως. Είναι αυτό που είναι. Με αυτή την έννοια θεωρώ πως όσο λιγότερο «κλαδικός» είσαι τόσο περισσότερη διάρκεια μπορείς να έχεις. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια…

Καλά, ναι, υποθέσεις κάνουμε. Να το θέσω λίγο διαφορετικά. Με ποια πρόταση, αν ερχόταν σήμερα, θα πεταγόσασταν από τη χαρά σας, αν ερχόταν για να ανοίξετε την περιοδεία μιας μπάντας στην Ευρώπη; Και δεν λέω να μου πείτε κάτι προφανές όπως τους Metallica, αλλά κάτι πιο ρεαλιστικό, άσε που ποιος θα σε προσέξει αν ανοίγεις ένα τέτοιο gig. Ποιοι θα ήταν αυτοί;

Στέλιος: Με βάση αυτό που είμαστε τώρα εννοείς… Θα σου πω ένα όνομα που το έχω αναφέρει ξανά και από πάντα το θέλαμε, είναι οι Monster Magnet. Θα ταίριαζαν τέλεια τώρα. Πριν δυο δίσκους θα ταίριαζαν πάλι τέλεια. Πριν τρεις δίσκους πάλι θα ταίριαζαν… Και είναι κι αυτοί rock. Τέλος. Είναι πριν από το stoner…

Μια μικρή ένσταση είναι πως εδώ και κάποια χρόνια μου μοιάζετε σε αρκετά καλύτερη κατάσταση από τους Monster Magnet, αλλά οκ…

Στέλιος: Τι πάει να πει αυτό;

Γιάννης: Το ξέρουμε γιατί ο Βασίλης που είναι και μαζί μας στο stage κλπ, είναι guitar tech και στους Monster Magnet. Και ήταν μαζί τους τώρα, αλλά ακυρώθηκε η περιοδεία γιατί δεν ήταν καλά ο Dave.

Στέλιος: Κατάλαβες πως το λέω. Ποιο είναι το όνομα που είναι και σε καλή κατάσταση;

Γιάννης: Οι Queens…

Στέλιος: Χαίρω πολύ!

Οι Nightstalker ήταν role model για εμάς

Εγώ πάντως θα επιμείνω ότι βλέπω μια εξέλιξη. Πχ αν ήμασταν στην εποχή του "Vigilante" πιθανότατα θα λέγαμε άλλα ονόματα αν κάναμε αυτή την κουβέντα. Ενώ σήμερα βάζουμε τους Queens στην κουβέντα γιατί πιθανότατα κάποιος που ακούει Queens θα ψηθεί περισσότερο με το νέο υλικό σας. Επανέρχομαι, σε κάτι που ανέφερα πιο πριν. Κλείνετε 25 χρόνια και είστε πλέον established όνομα και αυτό συνοδεύεται με το να γίνεται μια μπάντα role model τρόπον τινά. Πχ ανέφερες πιο πριν την επιρροή από τις Τρύπες που μια εποχή ήταν role model για το ελληνικό rock μαζί πχ με Ξύλινα Σπαθιά και Διάφανα Κρίνα. Αντίστοιχα role model ήταν για το metal οι Rotting Christ και οι Septic Flesh…

Στέλιος: Οι Nightstalker για εμάς. Μην πας πιο μακριά!

Γιάννης: Τελείως όμως!

Ξέρεις, επειδή τους παρακολουθώ από παλιά έχουν περάσει κι από μια περίοδο που δεν ήταν αυτό που τους ξέρουμε να είναι πιο μετά πάντως…

Γιάννης: Ε, στην «κακή» τους περίοδο εμείς είχαμε φάει το πακέτο! (γέλιο). Πριν το "Just A Burn" και με το "Just A Burn"…

Καλά, κι αυτοί προφανώς είναι σε αυτό το status του established…

Γιάννης: Είναι στο status του legendary…

Εσείς νιώθετε νορμάλ να βλέπετε τους εαυτούς σας και τη μπάντα σε αυτό το status, όπου φαντάζομαι ότι έρχονται νέες μπάντες να σας πουν ότι τις έχετε επηρεάσει και να σας ζητήσουν συμβουλές να τις καθοδηγήσετε; Ή είναι κάτι που σιγά-σιγά αντιλαμβάνεστε ως ρόλο;

Στέλιος: Νομίζω είναι κάτι που ήρθε πολύ ομαλά. Δεν μου προκαλεί έκπληξη.

Δεν νιώθουμε κάποια υποχρέωση καθοδήγησης. Μιλάς με τη μουσική σου και με τη στάση σου σαν άνθρωπος

Ναι, αλλά τον αποδέχεσαι αυτό τον ρόλο; Γιατί έρχεται και με μια συνειδητοποίηση ότι δεν μπορείς να λογίζεσαι πλέον ως το next big thing που θα ξεπεταχτεί και θα γίνει το νέο μεγάλο όνομα… Υπάρχουν περιπτώσεις που νιώθεις και λίγο too old to rock n’ roll;

Στέλιος: Όχι, όχι! Σε καμία περίπτωση. Κοίτα, το καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να ενθουσιάσει το ίδιο… Το excitement που θα πάθει κάποιος με τους Planet μπορεί να έχει να κάνει με έναν καινούργιο δίσκο και να πει «φοβερό, μπράβο ρε μαλάκες!». 99% δεν θα είναι ότι ανακάλυψα κάτι που δεν ήξερα ή κάτι καινούργιο και έχω ενθουσιαστεί. Πάντα συμβαίνει… τσούκου-τσούκου… ξέρεις, μπορεί να είναι νεότερα παιδιά που να μπουν σε όλο αυτό το πράγμα. Δεν νομίζω, όμως, ότι νιώθουμε κάποια υποχρέωση καθοδήγησης ή οτιδήποτε. Μιλάς με τη μουσική σου και με τη στάση σου σαν άνθρωπος.

"Όταν ξεκινήσαμε παίζαμε παντού. Όπου μπορούσαμε να πάμε, πηγαίναμε και παίζαμε… ακόμα και για ένα πιάτο φαΐ…

Αν έρθει μια νέα μπάντα και σε ρωτήσει τι να κάνει και τι να μην κάνει, ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που έχετε να τους δώσετε;

Στέλιος: Αυτό το κάνουμε συχνά, γιατί αναλαμβάνουμε τις παραγωγές για πολλές μπάντες. Αυτό που κάναμε εμείς και νομίζω ότι μας ξεχώρισε την εποχή που ξεκινήσαμε από τους υπόλοιπους είναι ότι επενδύσαμε πολύ χρόνο και λεφτά σε αυτό που παράγεται στο live να είναι τέλειο, να είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο τότε. Να λέει ο άλλος «τι βλέπω!». Και, κυρίως, παίζαμε παντού. Όπου μπορούσαμε να πάμε, πηγαίναμε και παίζαμε… ακόμα και για ένα πιάτο φαΐ.

Αυτό που μας έκανε να ξεχωρίσουμε δεν είναι ότι ήμασταν οι πιο ταλαντούχοι – καλοί ήμασταν, οκ -, ούτε ήμασταν οι πιο τυχεροί –ήμασταν και τυχεροί. Αλλά αν κάτι μας ξεχώρισε, εμάς και άλλες μπάντες αντίστοιχες, είναι ότι είπαμε «φύγαμε, πάμε να παίξουμε κι ό,τι γίνει έγινε»… 3 άτομα, 5 άτομα, 15 άτομα, 25 άτομα… 100, 200, 1000… Αυτό που θα συμβούλευα εγώ είναι ότι δεν είμαστε στα 70s και δεν θα έρθει κανείς να σε ανακαλύψει και να σου πει ότι θα σου ρίξει εκατομμύρια και ότι είσαι το next big thing…

Υπάρχουν μπάντες που πιστεύουν κάτι τέτοιο ακόμα;

Στέλιος: Αν είσαι 18 χρονών τα πιστεύεις αυτά σίγουρα, γιατί βλέπεις το Rock Star, την ταινία.. (γέλια)

Κι από την θέση που είστε τώρα, έχοντας διανύσει πολλά χιλιόμετρα – κυριολεκτικά και μεταφορικά – πως βλέπετε αυτά τα 25 χρόνια την πορεία της εγχώριας σκηνής, στο κομμάτι της που μπορείτε να πείτε;

Γιάννης: Συνολικά;

Και συνολικά. Υπάρχουν θετικά, αρνητικά, πράγματα που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα;

Γιάννης: Πφφ, τεράστια κουβέντα αυτή τώρα…

Στέλιος: Είναι άλλη συνέντευξη αυτή… (γέλια)

Γιάννης: Ισχύει!

Κάντε ένα ρεζουμέ και το βλέπουμε!

Γιάννης: Εγώ νιώθω πως σε όλα τα ιδιώματα του σκληρού ήχου, κι όχι μόνο σε αυτό που εκπροσωπούμε εμείς, πάντα υπάρχει μια χρυσή εποχή που υπάρχει μια τεράστια άνθιση κι από άποψη της απήχησης στον κόσμο και ενδιαφέροντος να πάει στα live και να γεμίσει όλο και μεγαλύτερα μαγαζιά. Να γεννηθούν και μπάντες μέσα από αυτό, γιατί θα πουν «α, ωραία!». Πως είχαμε δει εμείς τους Nightstalker και σκεφτήκαμε «κι εμείς θέλουμε να γίνουμε έτσι» πχ. Όμως, μέχρι να φτάσεις στην golden era θα υπάρξουν πολλοί που εκ των υστέρων αποδεικνύονται περαστικοί…

Στέλιος: Και κάποιοι που όχι…

Γιάννης: Κι αυτό έχει ξαναγίνει στην ιστορία και με άλλα ιδιώματα. Πχ με το Black Metal από το 1996 μέχρι το 2001 έγινε πολύ, και το ξέρω γιατί έπαιζα κι εγώ αυτή τη μουσική τότε…

Με corpsepaint κανονικά;

Γιάννης: Ναι, ναι! Φυσικά! (γέλια). Ήταν κι ο Μπάμπης στην τελευταία φάση της μπάντας αυτής, θα σου στείλω να ακούσεις!

Βασικά, φωτογραφίες θέλω να δω!

Γιάννης: Φωτογραφίες δεν έχουμε, δεν έπαιζαν κινητά τότε. Έπρεπε να έχεις φωτογραφική μηχανή μαζί σου και μετά να πας να εμφανίσεις τις φωτογραφίες…

Υπάρχει μια πεπατημένη: έρχεται, χτίζεται, φουσκώνει και ξεφουσκώνει. Κι εμείς έχουμε ζήσει και το ξεφούσκωμα αυτού του πράγματος σαν μπάντα

Promo κασέτα φάση;

Γιάννης: Κασέτες και promo κανονικά σε εταιρείες. Ήταν να υπογράψουμε συμβόλαιο με εταιρεία μεγάλη, αλλά δεν έγινε ποτέ…

Οπότε, έχει ξαναγίνει αυτό. Και συνεχίζει να γίνεται με διάφορα είδη μουσικής, ακόμα κι αν δεν ανήκουν στον σκληρό ήχο. Οπότε, νομίζω ότι υπάρχει μια πεπατημένη: έρχεται, χτίζεται, φουσκώνει και ξεφουσκώνει. Κι εμείς έχουμε ζήσει και το ξεφούσκωμα αυτού του πράγματος σαν μπάντα. Από το next big thing που μπορεί να παίζαμε σε 4.000 ή σε 10.000 κόσμο…

Στέλιος: Πραγματικά νούμερα και τα δυο…

Γιάννης: … ξαφνικά επειδή έχει ξεφουσκώσει αυτό το πράγμα και δεν έχει την απήχηση που είχε…

Στέλιος: … μένουν αυτοί που είναι να μείνουν…

Γιάννης: Μένουν αυτοί που είναι να μείνουν και ενδιαφέρονται πραγματικά και αυτοί που έρχονται μετά, να φτιάξουν ένα υποσύνολο σε σχέση με αυτό που ήταν στο παρελθόν. Κάπως έτσι πάει η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων…

Αυτό το underground rock που παίζουμε εμείς κι άλλες μπάντες μπήκε στην ελληνική πραγματικότητα κι έκανε τον Έλληνα ακροατή να ασχοληθεί ξανά με τα ντόπια πράγματα

Στέλιος: Εγώ μέσα από την συνολική αποτίμηση βλέπω πάντως πως υπάρχει και μια αποτίμηση κάποιων περιφερειακών πραγμάτων, ας τα πούμε έτσι. Όπως πχ πόσο δύσκολο ήταν πριν από 15 χρόνια να βρεις ένα μέρος να γράψεις έναν δίσκο που να ακούγεται τέλειος και πόσο δεν είναι δύσκολο το να γράψεις έναν δίσκο που θα ακούγεται τουλάχιστον ΟΚ, κι όχι σαν demo. Άρα, να δούμε πόσο έχει ανέβει το επίπεδο σε θέμα ηχοληψίας, στούντιο κλπ. Ακόμα στα live μαγαζιά που δεν είναι ότι το επίπεδο έχει ανέβει, αλλά βλέπεις ότι γίνονται συνεχώς προσπάθειες… Το αν θα στεφθεί με επιτυχία ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση.

Όμως, αυτό το underground rock που παίζουμε εμείς κι άλλες μπάντες μπήκε στην ελληνική πραγματικότητα κι έφερε σε αυτή κι άλλα ιδιώματα στην πορεία. Έκανε τον Έλληνα ακροατή να ασχοληθεί με τα ντόπια πράγματα. Όποια κι αν είναι αυτά. Και μετά αυτό έγινε και σε άλλα είδη, γύρω-γύρω. Ξανά. Γιατί είχε χαθεί λίγο αυτό το «πάω να δω ελληνικές μπάντες». Ήμασταν 50 νοματαίοι που πηγαίναμε στο Rodeo και κάτι τέτοια περίεργα. Τώρα δεν είναι έτσι, είναι καλύτερα. Προς κάθε κατεύθυνση. Είναι καλύτερο το επίπεδο των ανθρώπων που παίζουνε μουσική. Υπάρχουν περισσότεροι γραφίστες. Γενικότερα, σαν μπίζνα υπάρχουν περισσότερες επιλογές κι είναι καλύτερη από πριν.

Νιώσατε ποτέ ως μπάντα ή ως μέρος της σκηνής ότι χάθηκε ευκαιρία να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που έγινε; Υπήρξε ένα momentum που για κάποιο λόγο χάθηκε;

Στέλιος: Δεν ξέρω… Τι θα μπορούσαν οι μπάντες να κάνουν παραπάνω;

Δεν είναι μόνο οι μπάντες… Γενικότερα, να γίνει όλο αυτό ακόμα πιο μεγάλο…

Γιάννης: Έγινε όσο μεγάλο έπρεπε να γίνει και μετά έχει επιστρέψει κατά κάποιο τρόπο στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις. Αλλά αυτές είναι καλύτερες από εκείνες που ήταν πριν 20 χρόνια, όταν δεν ήταν τόσο relevant αυτή η μουσική ή τόσο αποδεκτή από τον κόσμο εδώ πέρα. Το έβλεπες παλιά και στον μουσικό τύπο και στις συνειδήσεις του κόσμου. Θα έλεγαν «μην πάμε να τους δούμε αυτούς, θα πάμε να δούμε τη μπάντα τη μεγάλη κατευθείαν»…

Στέλιος: «Καλό για ελληνικό»…

Γιάννης: Αυτό είναι το κέρδος από όλη αυτή την πορεία: ότι σταμάτησε να υπάρχει όλο αυτό. Ο κόσμος θα πάει να δει και να επενδύσει τον χρόνο και τα λεφτά και στην μπάντα που θα ανοίξει ένα μεγάλο live. Θα πάει να υποστηρίξει. Και θα πάει μετά στο live της μπάντας που είχε δει και του άρεσε πάρα πολύ. Αυτό ήταν το κέρδος.

Όταν είχαν βγάλει οι Nightstalker το "Just A Burn" που τους βλέπαμε τότε live, είχαν και δυο κιθάρες, βγαίναν τα ντουβάρια, δεν ξέραμε από που μας ερχόντουσαν τα χαστούκια

Επειδή εγώ είμαι λίγο λιστάκιας και για να το κάνουμε και λίγο πιο spicy, ποια είναι τα αγαπημένα σας εγχώρια άλμπουμ της τελευταίας αυτής 25ετίας;

Στέλιος: Εντάξει, το είπα και πριν, ξεκινάμε με το "Just A Burn". Δεν μπορεί να μην είναι!

Γιάννης: Για εμάς τότε ναι, ήταν κομβικό… Το ακούσαμε και πάθαμε…

Στέλιος: Βέβαια, για αυτούς μπορεί να είναι το "Dead Rock Commandos" περισσότερο…

Γιάννης: Ναι, αλλά για εμάς, ήταν αφού είχαν βγάλει το "Just A Burn" που τους βλέπαμε τότε live. Είχαν και δυο κιθάρες, βγαίναν τα ντουβάρια, δεν ξέραμε από που μας ερχόντουσαν τα χαστούκια. Εγώ τους έμαθα στο "Just A Burn" και φαντάσου ότι ήξερα τον Ανδρέα πόσα χρόνια πριν που έπαιζε στους Rotting Christ και γνωριζόμασταν μέσω κοινών γνωστών. Και μετά ανακάλυψα ότι έπαιζε με τους Nightstalker. Ήταν όταν είχαμε πρωτοξεκινήσει με τους Planet. Και άκουσα το "Just A Burn" το 2003 πότε ήταν, είχα ακούσει και πιο πριν το "Use" και λέω «μαλάκα τι είναι αυτό;». Οπότε μπορώ να βάλω και το πιο πριν και το πιο μετά, πχ.

Στέλιος: Να το δούμε από άποψη σημαντικότητας; Δεν είναι πχ το "Super Van Vacation" από άποψης σημαντικότητας; Ή το "Vultures"… Ένα από τα δυο…

Γιάννης: Το βλέπουμε από πρίσμα σημαντικότητας;

Όπως το κρίνει ο καθένας σας αυτά τα 25 χρόνια. Μπορεί να είναι ένα άλμπουμ που το θεωρείτε σταθμό ή είναι απλά προσωπικό αγαπημένο για κάποιο λόγο…

Στέλιος: Αν είναι κάτι που θεωρώ σταθμό, θα πω το "Super Van Vacation" και θα σου πω το "Dark Poetry" από Vodka Juniors, το οποίο πάλι δεν είναι το προσωπικό αγαπημένο μου, αλλά το θεωρώ σταθμό για την ελληνική φάση… Δεν ξέρω αν η επιστροφή των Christ με το "Theogonia" είναι σε αυτό το level.

Γιάννης: Είναι!

Στέλιος: Ε ναι, δεν είναι;

Γιάννης: Γραφόντουσαν παράλληλα τότε, το "Eleven The Hard Way" με το "Theogonia". Ήμασταν στο ίδιο στούντιο και το θυμάμαι…

Οπότε έχουμε ένα Stalker, ένα Mods, ένα Vodka, ένα Christ… θα μπορούσες να βάλεις ένα Planet, αλλά μην το βάλεις, θα το βάλω εγώ αν είναι…

Στέλιος: Όχι, δεν θα βάλουμε…

Γιάννης: Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς στο level της συζήτησης που κάνουμε αλλά σε προσωπικό κόλλημα ένας δίσκος που έχω λιώσει και τον ξέρω σχεδόν απέξω είναι το "Static Apathy In Fast Forward" των Tardive Dyskinesia. Ήταν και δίσκος αλλαγής για την μπάντα τότε, έχει κάτι κομματάρες τύπου "We, The Cancer" και τέτοια. Φανταστικός δίσκος! Αλλά, δεν ξέρω αν είναι για τη συζήτηση που κάνουμε…

Ε καλά, πρέπει να βάζουμε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χρειάζονται μόνο τα προφανή. Πρέπει να λέμε και κάτι που μιλάει και στην καρδούλα μας…

Γιάννης: Είναι δίσκος που τον έλιωσα στην κυριολεξία. Το CD δεν παίζει πια. Είναι διαλυμένο…

Και για να το κλείσουμε όλο αυτό κάποια στιγμή, πόσο καιρό θα πάρει να ακούσουμε το επόμενο άλμπουμ των Planet Of Zeus;

Γιάννης: Είναι μια ερώτηση για την οποία ειλικρινή απάντηση δεν μπορούμε να έχουμε… (γέλια)

Αν ήσουν σε στοιχηματική εταιρεία θα έβαζες με απόδοση περίπου 1.25 να κυκλοφορήσει το επόμενο άλμπουμ σε τρία χρόνια περίπου

Ναι, αλλά θέλουμε κάτι για τα πρακτικά ώστε να δεσμευτείτε και να έρθουμε πίσω σε δυο χρόνια πχ και να λέμε «που είναι το άλμπουμ που είπατε ότι θα κυκλοφορήσετε σε δυο χρόνια;».

Γιάννης: Νομίζω ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο όλη αυτή η γύρα που θα κάνουμε με τα live, πόσο θα μας ανοίξει την όρεξη ή πόσο γρήγορα θα βαρεθούμε να παίζουμε τα καινούργια κομμάτια…

Στέλιος: Πάντως, με σχετική συνέπεια, πλην του τελευταίου δίσκου όπου όλοι χάσαμε δυο χρόνια από τη ζωή μας, ας μην κοροϊδευόμαστε, βγάζουμε σταθερά κάπου στα 2,5 με 3 χρόνια. Άμα βάλεις κάτω τα στατιστικά και αν ήσουν σε στοιχηματική εταιρεία θα έβαζες με απόδοση περίπου 1.25 τα τρία χρόνια περίπου.

Αλήθεια, έχετε ψάξει το λέει το ChatGPT για τους Planet Of Zeus;

Γιάννης: Όχι;

Στέλιος: Κάτσε να το ψάξουμε τώρα… Αλλά θέλω να μου πεις ακριβώς τι να γράψω!

Ναι, το prompt είναι σημαντικό… Χμμ γράψε «Πόσο σημαντικοί είναι οι Planet Of Zeus για την ελληνική μουσική»… (γέλια)

Γιάννης: Τι, στα ελληνικά το χώνεις; Ξέρει ελληνικά; Μωρέ μπράβο…

Στέλιος: Ελληνική μουσική σκέτο;

Ναι ρε. Μαζί με Νταλάρα και Μητροπάνο…

Στέλιος: (γέλια) Τι; Να σας το διαβάσω τώρα; Έχει γράψει έκθεση, ολόκληρη πτυχιακή… «Οι Planet Of Zeus είναι μια από τις πιο σημαντικές και επιδραστικές μπάντες της ελληνικής σκηνής, ιδιαίτερα στον χώρο του stoner rock, του heavy rock… και του alternative metal!»

Γιάννης: ΠΑΡΤΑ!

(η ανάγνωση και ο σχολιασμός συνεχίστηκαν off the record, οπότε αφήνουμε τα καλύτερα στη φαντασία σας)