Στην κορυφή της γέφυρας

Ένα ιστορικό venue, μια ορχήστρα, μια σπουδαία μπάντα και μια μοναδική εμπειρία

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/10/2017 @ 13:25

Υποθέτω πως αυτό που μου βγαίνει να γράψω από την διήμερη επίσκεψή μου στο Λονδίνο  είναι πιο κοντά σε ένα δημόσιο ημερολόγιο, παρά σε κάποια αντικειμενική ανταπόκριση των όσων είδα κι άκουσα. Οι δυο συναυλίες των Alter Bridge στο ιστορικό Royal Albert Hall, με τη συνοδεία 52μελους ορχήστρας με άφησαν γεμάτο εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα τα οποία νομίζω πως αξίζει να προσπαθήσω να αποτυπώσω.

Alter Bridge Royal Albert Hall

Ξεκινώ από το γεγονός πως οι Alter Bridge αποτελούν μια πολύ ξεχωριστή μπάντα για μένα (σε περίπτωση που δεν το έχω καταστήσει σαφές ως τώρα). Είναι, πιθανότατα, η αγαπημένη μου μπάντα που ξεκίνησε να δισκογραφεί από το 2000 και έπειτα, είχα ως τώρα αρκετές φορές την τύχη να την δω ζωντανά και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με διάφορες προσωπικές καταστάσεις.

Έτσι, το ταξίδι αυτό και τα όσα βίωσα με έφεραν πίσω στον χρόνο, σαν μια αναδρομή της σχέσης μου με το συγκρότημα και όσων σχετίζονται με αυτή.

Θυμήθηκα πως ο ενθουσιασμός μου για το (τότε ολόφρεσκο) video του "Broken Wings" από το πρώτο άλμπουμ της μπάντας, "One Day Remains" με ανάγκασε να γράψω γι' αυτούς στο φόρουμ του Rocking και αυτό στάθηκε αφορμή να απαντήσει κάποιος ενθουσιώδης χρήστης Dazmaniak. Ένας τύπος που στη συνέχεια έμαθε σε πολλούς από εμάς πολλές μουσικές, μέσω του thread "Alternative Κυκλοφορίες" του φόρουμ μας και πυροδότησε ένα πανέμορφο κυνήγι εναλλακτικών μουσικών προτάσεων για πολλούς από εμάς. Εκείνη την εποχή, πριν τα social media, υπήρχε περισσότερος κόσμος που ήθελε να συζητήσει για μουσικές (κι όχι απλά να πει την άποψή του) και έβρισκε δίοδο στα μουσικά φόρουμ. Μετέπειτα ο Daz έγινε και πολύ καλός φίλος στην «πραγματική» ζωή και τώρα πρέπει να θυμηθώ να τον πάρω τηλέφωνο να του πω πως γέλασε ο Mark Termonti όταν τον αποκάλεσα Tremonster, ένα προσωνύμιο που αυτός του είχε χαρίσει.

Είχα την τύχη/προνόμιο/τιμή να γνωρίσω την μπάντα από κοντά, πριν την πρώτη συναυλία της Δευτέρας. Εκεί επιβεβαίωσα τους λόγους για τους οποίους τους εκτιμώ ακόμα περισσότερο. Για την απλότητα, την αυθεντικότητά τους και την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε υπεροπτικής συμπεριφοράς που συνοδεύει πολλούς rock star. Μιλάς στον Myles Kennedy και κατεβάζει το πρόσωπο και χαμογελάει, σαν να ντρέπεται που του λες έναν καλό λόγο. Θα έγραφα περισσότερο για το πόσο μου είπε ότι θέλει να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά κι αν τα πω τι σημασία έχει...

Το άδειο Royal Albert Hall ήταν επιβλητικό, ένας χώρος-κόσμημα που αποδεικνύει ότι ο σεβασμός και η καλή διαχείριση μπορούν να αποδειχτούν «χρυσάφι» για την εκμετάλλευση τέτοιων χώρων. Μακάρι να μπορούσαμε να μάθουμε κάποια πράγματα από τους Άγγλους σε αυτό το επίπεδο. Η μπάντα έκανε την τελική της πρόβα με την ορχήστρα και το soundcheck έμοιαζε σαν μια μικρή, prive συναυλία, που κάθε οπαδός θα ονειρευόταν για την αγαπημένη του μπάντα. Μια εμπειρία αρκετά προσωπική για να μπορέσει να αποδοθεί πλήρως μέσα από απλές λέξεις.

Alter Bridge Royal Albert Hall

Όμως, και το γεμάτο κόσμο venue είχε άλλη χάρη. Κάτι που οφείλεται τόσο στην επισημότητα του όλου στησίματος, αλλά κυρίως στην τεράστια λατρεία που δείχνει το Βρετανικό κοινό για τους Alter Bridge. Είναι φοβερό το ότι οι ουρές έξω από το Royal Albert Hall ήταν μεγάλες από νωρίς, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τον μικρό αριθμό όρθιων που θα βρίσκονταν στην αρένα. Ακόμα πιο φοβερό ήταν το πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που φορούσαν t-shirt της μπάντας και πως όρμησαν στο merchandising για να προμηθευτούν νέα.

Δεν ήταν όμως μόνο Βρετανοί εκεί. Γνώρισα ανθρώπους που ήρθαν αποκλειστικά για αυτές από τις ΗΠΑ, την Βραζιλία, την Πολωνία, ακόμα και από κάποια μέρη της Ασίας (που δεν συγκράτησα). Και ήταν η λατρεία όλων αυτών που ανήγαγε τις συναυλίες σε κάτι ακόμα σπουδαιότερο, ειδικά το δεύτερο βράδυ...

Ο (εκ των πιο παλιών συντακτών αυτού του site) Κωστής Αγραφιώτης, με τον οποίο παρακολουθήσαμε μαζί και τα δυο σόου, μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι «τέτοια αποθέωση και standing ovation δεν γνώρισε ούτε ο Gilmour στο ίδιο venue». Αυτή ήταν η τέταρτη φορά που τον «έσερνα» να πάμε να δούμε παρέα τους Alter Bridge, για τους οποίους δεν συμμερίζεται την δική μου τρέλα, αλλά κι ο ίδιος παραμιλούσε με αυτό που είδαμε. Το κριτήριο του είναι πιο αντικειμενικό σε σχέση με το οπαδικό, δικό μου, αλλά ούτως ή άλλως η γνώμη του έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς έχει δει πολύ περισσότερες «μεγάλες» συναυλίες από οποιονδήποτε γνωρίζω. «Δεν είναι τρελό που θα είμαστε μέσα σε τρία live άλμπουμ της μπάντας;» με ρωτάει όταν αποχωρούμε από το venue; Wembley, 02 και τώρα στο Royal Albert Hall, που αποδείχθηκε το καλύτερο από όλα...

Alter Bridge Royal Albert Hall

Μουσικά, το όλο εγχείρημα ήταν ένα στοίχημα και μάλιστα με μεγάλο ρίσκο. Λόγω ύφους, η απόπειρα των Alter Bridge θυμίζει αρκετά αυτή των Metallica στο "S&M", η οποία είχε αφήσει ανάμικτα συναισθήματα κι ας είχε το τεράστιο budget και τον Michael Kamen. Πόσο καλύτερη δουλειά θα είχε κάνει η Parallax ορχήστρα με τον νεαρό μαέστρο, Simon Dobson;

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο μισό της Δευτέρας έμοιαζε αναγνωριστικό και κάπως συγκεχυμένο και παρόλο που βελτιώθηκε κατακόρυφα στο δεύτερο μισό, η πρώτη βραδιά έμοιαζε σαν πρόβα σε σχέση με την δεύτερη. Το βράδυ της Τρίτης τα πάντα ήταν επιβλητικά, τα πάντα ήταν άψογα. Ο ήχος, η απόδοση, η ορχήστρα, οι αντιδράσεις του κοινού. Κανονική εμπειρία ζωής. Η δουλειά που είχε γίνει στις ενορχηστρώσεις ήταν εν τέλει εξαιρετική, αν και όπως είναι λογικό σε κάποια τραγούδια ήταν πιο ταιριαστή η συμβολή της ορχήστρας σε σχέση με άλλα. 

Στα "Ties That Bind" και "Addicted To Pain" φερ’ ειπείν δεν προσέφερε πολλά, αλλά έπη το "Cry Of Achilles", το "Fortress", το "Words Darker Than Their Wings" (που έπαιξαν για πρώτη φορά ζωντανά) και το "The Last Hero" τα απογείωσε. Πιο βελτιωμένο από όλα ακούστηκε το "The End Is Here" που με τα βιολιά έγινε άλλο τραγούδι, καταπληκτικό ήταν το "Ghosts Of Days Gone By", ταιριαστή επιλογή το "This Side Of Fate", ενώ το ομώνυμο τραγούδι από το "Blackbird" είναι πάντα μια κατηγορία από μόνο του.

Alter Bridge Royal Albert Hall

Επίσης, όταν ο Myles έμεινε μόνος με την ακουστική κιθάρα του και την ορχήστρα, τα πάντα ήταν μαγικά, στις συναισθηματικά φορτισμένες εκτελέσεις του "Wonderful Life" και του highlight κάθε εμφάνισης της μπάντας, του "Watch Over You". Στην μεσημεριανή πρόβα μας εκμυστηρευόταν ότι στο σημείο που ζητάει από τον κόσμο να τραγουδήσει αυτός και ακούει την ορχήστρα, δεν ξέρει αν θα αντέξει την συναισθηματική φόρτιση που του προκαλεί...

Σε κάθε ευκαιρία ο Myles ευχαριστούσε την ορχήστρα και φρόντισε όσο μπορούσε να αποδοθούν τα δέοντα στον μαέστρο της και τους μουσικούς της. Μάλιστα, είπε ότι σε αυτά τα παιδιά έβλεπε τον εαυτό του όταν ξεκίνησε, με παρότρυνση της μητέρας του (την οποία ευχαρίστησε που ήταν εκεί) να παίζει μουσική. Παράλληλα, μας ενημέρωσε πως μέρος των εσόδων των δυο εμφανίσεων πήγαν στο ίδρυμα Future Music Foundation που χρηματοδοτεί νέους μουσικούς που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα να προχωρήσουν τις σπουδές τους. "Damn it all, I’ll make a difference from now on" λέει στους στίχους του "Before Tomorrow Comes" και νομίζω πως το εννοεί όταν το τραγουδάει κάθε φορά.

Alter Bridge Royal Albert Hall

Τα μικρά - οπαδικά μου - παράπονα  έχουν να κάνουν  με την μη διαφοροποίηση του σετ τα δυο βράδια και το γεγονός ότι κάποιες συνθέσεις όπως το 'Calm The Fire" και το "From The Cradle To The Grave" που θεωρώ ότι θα κόλλαγαν τέλεια, τελικά δεν αποδόθηκαν. Αλλά, στο τέλος είναι μικρές λεπτομέρειες που δεν έχουν και τόση σημασία.

Διότι αυτά που μένουν, πέραν του εκθαμβωτικού show, είναι οι πολλές, μικρές, προσωπικές στιγμές. Όπως η κοπέλα που έβαλε τα κλάματα στο "In Loving Memory" (που ποιος ξέρει τι μπορεί να σημαίνει για αυτή το εν λόγω τραγούδι), η παρέα που απολάμβανε ενωμένη το "Watch Over You", το πώς αγκάλιασαν όλα τα μέλη της μπάντας τον μικρό οπαδό τους που ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι (μετά το soundcheck) και γενικά η αίσθηση που υπήρχε διάχυτη ότι ο κάθε οπαδός έχει μια προσωπική σχέση με τα τραγούδια της μπάντας. Την καταλαβαίνω γιατί την νιώθω κι εγώ.

Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν πολλοί δεν προσπαθώ να προβάλω το πόσο ψηλά έχω τις μουσικές των Alter Bridge (ή οποιασδήποτε άλλης μπάντας) ως κάποιου είδους αντικειμενική αλήθεια. Ακόμα περισσότερο μετά από αυτό το ταξίδι ενισχύθηκε η εκτίμηση που έχω στην υποκειμενικότητα της σχέσης μεταξύ ακροατή και μουσικού και θα παρότρυνα κάποιον να αναζητήσει αντίστοιχες εμπειρίες με τους δικούς του αγαπημένους μουσικούς και να βιώσει κάτι αντίστοιχο.

Alter Bridge Royal Albert Hall

Σε μια εποχή που βλέπω τους ανθρώπους πίσω από τα μουσικά μου είδωλα να παραπαίουν, να ξεχνούν από πού ξεκίνησαν (ακόμα και να αυτοκτονούν), νιώθω ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να δηλώσω την εκτίμησή μου σε αυτούς των οποίων οι μουσικές τους με εκφράζουν ακόμα και κυρίως μένουν ειλικρινείς σε όσα πρεσβεύουν.

Και δεν μπορώ παρά να χαρώ με την αναγνώριση που τους χαρίζουν βραδιές σαν αυτές στο Royal Albert Hall, οι οποίες αποτέλεσαν μια ακόμα κορυφή για τους Alter Bridge και μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε όσοι βρεθήκαμε στην κορυφή της γέφυρας.

  • SHARE
  • TWEET