Η σημασία του ταξιδιού

Το πρώτο βιβλίο του Νίκου Παπαδογιάννη, είναι αυτοβιογραφικό, αθλητικό, μουσικό, ταξιδιάρικο και κυρίως απολαυστικό

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/08/2018 @ 12:11

«Πρέπει να είναι κάπου στις αυτοβιογραφίες» μου είπε η υπάλληλος του βιβλιοπωλείου αφού συμβουλεύτηκε τον υπολογιστή μπροστά της, αλλά δεν το έβρισκα. Εσχάτως, στα βιβλιοπωλεία παθαίνω αυτό που πάθαινα παλιά στα δισκοπωλεία, ξεχνώντας για λίγα δευτερόλεπτα την αγορά-στόχο που με έφτασε μέχρι εκεί και ξεφύλλιζα ήδη κάποιο άλλο βιβλίο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, αλλά η φωνή της ανήσυχης υπαλλήλου με επανέφερε στην αρχική αναζήτηση.

«Μήπως είναι στα ταξιδιωτικά ή στις νέες κυκλοφορίες;» αναρωτήθηκα, σκεπτόμενος για κάποιο λόγο ότι στα βιβλιοπωλεία μπορεί να ταξινομούν τα βιβλία όπως ο Κιούζακ την δισκοθήκη του στο High Fidelity. Ως από μηχανής Θεός πετάχτηκε κάπου από το βάθος ένας άλλος υπάλληλος, κρατώντας το πολυπόθητο βιβλίο με το γαλάζιο εξώφυλλο στα χέρια του. «Το έχουμε στα αθλητικά, διότι ο συγγραφέας είναι γνωστός στον αθλητικό χώρο»... Σκέφτηκα προς στιγμήν να παραθέσω αντεπιχειρήματα, αλλά συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα άλλαζε κάτι...

Το "Ο Νίκος Λείπει" κυκλοφόρησε σε ιδανικό timing για τον γράφοντα, καθώς λίγο πριν ολοκληρωθεί το εκάστοτε βιβλίο που διαβάζω σπεύδω στο βιβλιοπωλείο αγοράζω το επόμενο προς ανάγνωση/μελέτη αντικείμενο, σε μια «ιεροτελεστία» που θυμίζει σε πολλά εκείνη που λάμβανε χώρα στα δισκάδικα, πριν χρόνια, σε μια εποχή που φαντάζει μακρινή.

Ο Νίκος Λείπει - Νίκος Παπαδογιάννης

Αυτήν τη φορά η επιλογή ήταν εύκολη. Μετά από μια τριλογία βιβλίων γεμάτα μάγους, εννιαδάχτυλους, πλατυκέφαλους και λοιπά στοιχεία φαντασίας, το εν λόγω βιβλίο ήταν η αλλαγή πλεύσης που επιζητούσα και μάλιστα προέκυψε στην πιο ταιριαστή εποχή. Το καλοκαίρι προσφέρει ιδανικές συνθήκες για ονειροπόληση και περιπλάνηση σε νοητά ταξίδια, σαν αυτά για τα οποία γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης στο βιβλίο του. Μόνο που αυτός τα έχει κάνει κανονικά κι όχι νοητά.

Βέβαια, το ότι θα ήταν αυτή η επόμενη αγορά έμοιαζε αυτονόητο, καθώς θαυμάζω κι ακολουθώ τον γραπτό λόγο και τη δομημένη σκέψη του Νίκου εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπετε, πριν της αγάπης για τη μουσική προηγήθηκε η αγάπη για το μπάσκετ και αρκετά πριν πέσει στα χέρια μου οποιοδήποτε μουσική περιοδικό, κάθε Τρίτη βρισκόταν σε αυτά το θρυλικό Τρίποντο. Ο Νίκος ήταν εκ των συντακτών του που συνέχισα να παρακολουθώ στην πορεία κι η αλήθεια είναι πως πρέπει να ήμουν τόσο μικρός όταν πρωτοδιάβασα κείμενό του που καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα πρέπει να του απευθύνομαι στον πληθυντικό ως άλλος Χατζηβρέττας. Αλλά εγώ και σε μπαρ πηγαίνω και θα προτιμήσω να αποφύγω να με κοσμήσει με ευγενείς χαρακτηρισμούς που έμαθε από τον Φίλιππο Συρίγο...

Στο πρώτο του βιβλίο ο Νίκος μαζεύει και παρουσιάζει μια σειρά από ιστορίες που προκύπτουν από τα πάρα πολλά ταξίδια που έχει κάνει. Πολλές προκύπτουν μέσα από την επαγγελματική ιδιότητα με την οποία ταξίδευε, ως αθλητικός δημοσιογράφος, αλλά ακόμα κι αυτές παίρνουν μια ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα τροπή λόγω του ανήσυχου πνεύματος του συγγραφέα. Άλλες προκύπτουν από την περιέργεια του να επισκεφτεί φαινομενικά απρόσιτα μέρη κι άλλες επειδή βρέθηκε να ταξιδεύει για να δει από κοντά κάποιο μουσικό του είδωλο. Με αυτό το τελευταίο νομίζω ταυτιζόμαστε πολλοί από εδώ μέσα...

Ο Νίκος Λείπει - Νίκος Παπαδογιάννης

Ένα από τα στοιχεία που δίνουν προφανές αλατοπίπερο στις ιστορίες είναι ότι συχνά-πυκνά βρισκόταν γύρω (ή παρέα με) πολύ σημαντικούς και διάσημους ανθρώπους, κυρίως από τον χώρο του αθλητισμού: τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Λάρι Μπέρντ, τον Νίκο Γκάλη, τον Ντιέγκο Μαραντόνα και πολλούς ακόμα. Επίσης, το ότι βρισκόταν σε δημιοσιογραφικές αποστολές για μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις του έδινε την δυνατότητα να ζει πράγματα από μέσα και φιλτράροντάς τα με ένα διαφορετικό από το «μέσο δημοσιογραφικό» μάτι να παράγει σκέψεις, προβληματισμούς και πάνω από όλα ωραίες ιστορίες...

Ανάμεσα στις ταξιδιωτικές ιστορίες υπάρχουν και μικρά πιο «προσωπικά» κεφάλαια, τα οποία προσωπικά βρήκα εξίσου ενδιαφέροντα, βοηθώντας να καταλάβει κάποιος ακόμα καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει ο συγγραφέας τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ενώ παράλληλα δίνουν και την δυνατότητα στον αναγνώστη να πάρει μια μυρωδιά για το πώς δούλευαν κάποια πράγματα κάποτε (βλέπε γραφομηχανή, έλλειψη κινητών και internet κοκ).

Η αδυναμία του για τα ηφαίστεια ανά τον κόσμο, οι τρελές ιστορίες στην Καραϊβική, τα ύψη των Ιμαλαΐων και τα ειδυλλιακά τοπία στην Κόστα Ρίκα αποτελούν την μια πλευρά των ταξιδιών. Γιατί, παράλληλα, υπάρχουν το χάος της Ιαπωνίας, τα λάθος εστιατόρια στην Κίνα και οι μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ, όπως υπάρχει και η «τρομακτική» Αλβανία του Χότζα και οι στενάχωρες ιστορίες από την Γιουγκοσλαβία πριν και μετά τον εμφύλιο. Και μόνο ταξίδι για το τελευταίο αντίο στον Μότσαρτ του (ευρωπαϊκού) μπάσκετ αρκεί να σε κάνει να δακρύσεις. Τέλος, υπάρχουν ταξίδια σαν αυτό στην Νέα Ορλεάνη λίγα χρόνια μετά τον τυφώνα Κατρίνα ή η περιγραφή της επίσκεψης στο Άουσβιτς που σε παγώνει και μόνο με τον τρόπο που περιγράφεται.

Κατ’ εμέ το ωραιότερο στοιχείο του βιβλίου είναι πως στο επίκεντρο βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος. Ο Νίκος προσπαθεί συχνά να μπει στα παπούτσια των ντόπιων και να εντοπίσει τι κάνει πραγματικά ξεχωριστούς τους ίδιους και τους τόπους τους, τι έχουν βιώσει και πως (επι)ζουν. Αντί να κρυφτεί πίσω από τον φόβο της διαφορετικότητας προσπαθεί να αναδείξει τις ομορφιές αυτής, ενώ τυλίγει τις διηγήσεις με έξυπνο (και συχνά αυτοσαρκαστικό) χιούμορ, με σκέψεις και με προβληματισμούς και δεν φοβάται να πάρει θέση για τα σημαντικά θέματα, όπως δεν διστάζει να διαλέξει τον λιγότερο προφανή ή δημοφιλή δρόμο σε κάθε ταξίδι του. Επίσης, δεν ξεχνάει να πιεί πολλή μπύρα, όπου κι αν βρίσκεται.

Ο Νίκος Λείπει - Νίκος Παπαδογιάννης

Μα και οι ιστορίες που σχετίζονται με την μουσική δεν είναι λίγες. Από το κεφάλαιο με την συναυλία του Αφεντικού, ως την τελευταία νύχτα της Amy Winehouse στην γειτονιά της και από την παρέα που κρατάνε οι Motorhead στις μεγάλες αεροπορικές διαδρομές, ως τα μπλεξίματα που μπορεί να σου προκαλέσει αν ακούς δυνατά Manowar στα ακουστικά, γυρνώντας αργά το βράδυ μόνος στους δρόμους της Μπολόνια, η μουσική βρίσκει θέση σε κάθε ταξιδιωτικό σάκο. Στις σελίδες του βιβλίου περιλαμβάνεται και η σουρεάλ ιστορία του Αδάμ στο Βερολίνο, ενώ γίνεται και μια αναφορά σε αυτό εδώ το site για μια μουσική ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ, αλλά ίσως τελικά εξελιχθεί σε μια μεγαλύτερη, εμπλέκοντας τους Motley Crue και τον Bon Jovi.

Βέβαια, αν ρωτάτε εμένα, ολάκερη η ψυχή του βιβλίου βρίσκεται σε ένα κεφάλαιο τριών μόλις σελίδων που περιλαμβάνει τον Lou Reed και ένα δρομολόγιο του τρένου κάπου στην Ολλανδία...

Μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι γράφω τα παραπάνω γιατί έχω το προνόμιο να αποκαλώ τον Νίκο φίλο ή γιατί μας κάνει την τιμή να γράφει σε αυτό εδώ το site. Στην πραγματικότητα, τα γράφω με την βεβαιότητα ότι θα συμφωνήσει μαζί μου όποιος το διαβάσει. Είναι τόσο όμορφα γραμμένες οι ιστορίες του βιβλίου αυτού, που θα αρέσουν σε κάποιον ακόμα κι αν δεν του αρέσουν τα ταξίδια, που δεν τον ενδιαφέρουν τα αθλητικά δρώμενα και που δεν πηγαίνει σε συναυλίες. Κρατάω μια μικρή επιφύλαξη για κάποιον που δεν του αρέσει η μπύρα.

Το "Ο Νίκος Λείπει" είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να περνάς υπέροχα διαβάζοντάς το, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει την δυνατότητα να μάθεις πολλά, αρκεί να διατηρείς ανοικτά αυτιά, μάτια και κυρίως μυαλό. Όσοι γνωρίζουν ή ακολουθούν τον συγγραφέα του δεν θα περίμεναν κάτι λιγότερο, αλλά το αποτέλεσμα είναι ακόμα καλύτερο των υψηλών προσδοκιών.

  • SHARE
  • TWEET