Uli Jon Roth, Soundtruck, @ Fuzz Club, 02/03/24

Τις περγαμηνές του Uli Jon Roth τις γνωρίζουμε πολύ καλά και είναι αδιανόητο να μην τις θυμόμαστε. Για μία περίπου δεκαετία, είχαμε ευτυχώς την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά πολλές φορές το μαγικό παίξιμο του κορυφαίου Γερμανού κιθαρίστα, με ρεπερτόριο που βασιζόταν στις ημέρες του με τους Scorpions. 

Είχε όμως παρέλθει σχεδόν μία δεκαετία από την τελευταία φορά που εμφανίστηκε με το προσωπικό του σχήμα στην Ελλάδα, οπότε η επιστροφή του για δύο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αναμένονταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τους οπαδούς του. Μεγάλο ήταν και το ενδιαφέρον από μια ευρύτερη μερίδα του συναυλιακού κοινού, με τον Roth να γεμίζει αυτή τη φορά μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους.

Την συναυλία τις Αθήνας άνοιξαν οι Soundtruck, σε ένα ήδη γεμάτο Fuzz, τουλάχιστον στο κάτω μέρος και στις δύο πλευρές του εξώστη. Η πεντάδα από την Αθήνα απέδωσε εξαιρετικά με καλό ήχο, έχοντας ως βασικό άξονα το hard rock όπως παρουσιάστηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τα μέσα των '70s και κατά βάση για τις δύο επόμενες δεκαετίες.

Σε ένα γεμάτο 40λεπτο, παρουσιάστηκαν οκτώ συνολικά τραγούδια, προερχόμενα ως επί το πλείστον από το ντεμπούτο "SoundtrucK" του 2012 και το "Voodoo" του 2019, ενώ, πήραμε και γεύση από το επερχόμενο, τρίτο άλμπουμ. Χωρίς κανένα μέλος να μειονεκτεί, τις εντυπώσεις κέρδισαν τα κιθαριστικά solo, ενώ το μετρημένο attitude και η σωστή ροή με τις απαιτούμενες διακυμάνσεις συνετέλεσαν σε μια ιδανική εμφάνιση για ίδιο το συγκρότημα και το κοινό.

Ένα ακαδημαϊκό δεκάλεπτο μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης και τελευταίο κομμάτι που ακούστηκε από τα ηχεία το "Raining Blood" των Slayer, ο Uli Jon Roth και οι τέσσερις μουσικοί που τον συνοδεύουν έλαβαν τις θέσεις τους στη σκηνή, ξεκινώντας με το "All Night Long" από το "Tokyo Tapes". Τα επόμενα, επίσης λιγότερα γνωστά στο ευρύτερο κοινό κομμάτια των Scorpions έχουν μάλλον αναγνωριστικό χαρακτήρα, ενώ ο Roth αντιμετωπίζει κάποια ζητήματα με τους ενισχυτές του που ευτυχώς λύνονται γρήγορα.

Σε κάθε περίπτωση, το κοινό ζεσταίνεται καθώς ασφαλώς και περισσεύει η ποιότητα. Το "Sun In My Hand" προλογίζεται ως το πρώτο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο Γερμανός κιθαρίστας, ενώ ιδιαίτερη στιγμή είναι το "Don't Tell The Wind" των Zeno, δηλαδή του Zeno Roth, νεότερου αδελφού του Uli που έφυγε από τη ζωή το 2018. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα πραγματικά τεράστια τραγούδια, το ένα μάλιστα μετά το άλλο, αρχής γενομένης από το "We'll Burn The Sky".

Συγκρότημα και κοινό έχουν αρπάξει πλέον για τα καλά, με τον Roth να διανθίζει τις καθιερωμένες εκτελέσεις με κάθε λογής τσαχπίνικες φράσεις, και να ολοκληρώνει με μεγαλειώδη σολαρίσματα, ενώ ο κόσμος καταθέτει δυνατά sing along. Στα highlight προστίθεται προφανώς το τεράστιο "In Trance", αλλά και το "Fly To The Rainbow" που έτυχε ευρείας αποδοχής, θα έλεγα ευτυχώς αλλά όχι αναμενόμενα. Σε "Pictured Life" και "Catch Your Train" εννοείται ότι δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα, και κάπου εκεί, η μαγεία συμβαίνει.

Με μια γαμάτη εισαγωγή, ο Roth μας βάζει στην τσίτα, και με το που σκάει το "The Sails Of Charon", ολόκληρο το Fuzz ταυτόχρονα πανηγυρίζει σαν να μπήκε γκολ και λικνίζεται στους σκοπούς του ανυπέρβλητου αυτού τραγουδιού. Με τραβηγμένη (για καλό) διάρκεια και μπολιασμένο με μαγικές κιθαριστικές φράσεις, η κορυφαία στιγμή τουλάχιστον του "Taken Βy Force" μετατρέπεται αυτομάτως και σε κορυφαία στιγμή τουλάχιστον της βραδιάς, γιατί ο συναυλιακός Μάρτης είναι μακρύς. 

Ολοκληρώνοντας το 90λεπτο main set, το επίσης μακράς διάρκειας "Dark Lady" αφήνει χώρο για σολαρίσματα στην ομάδα, και περιλαμβάνει προς το φινάλε το καταπληκτικό "Kojo No Tsuki", στην εκτέλεση προφανώς του "Tokyo Tapes". Το encore περιλαμβάνει το "All Along The Watchtower" του ειδώλου Jimi Hendrix και ένα θαυμάσιο "Yellow Raven", ιδανικό για σβήσιμο μετά από μια πολύ δυνατή εμφάνιση.

Το βασικότερο συμπέρασμα μετά τη επιστροφή του Uli Jon Roth στην Ελλάδα και το σαρωτικό πέρασμά του από το Fuzz, είναι ότι τα πόδια του βαστούν ακόμη γερά και τα μαγικά δάχτυλά του βάζουν ακόμη φωτιές στην Sky Guitar. Εκτός από αρκετά κλασικά τραγούδια, βιώσαμε σε συναυλιακό περιβάλλον, μερικά από τα ομορφότερα solo και lead στην ιστορία του hard rock και του heavy metal, από τον άνθρωπο που τα συνέθεσε και τα ηχογράφησε. Και μαζί με τα εφετζίδικα κόλπα και τα εξτραδάκια που προσέδωσαν προστιθέμενη αξία, κυριότερα ένα sustain από άλλο σύμπαν.

Συνολικά το σχήμα, αρκετά δεμένο πλέον μετά από πολλά χρόνια σύμπραξης, υποστήριξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον μέγα κιθαρισταρά. Ο Niklas Turmann έχτισε μαζί με τον Richard Kirk την καταλληλότερη ρuθμική βάση, φέροντας εις πέρας το ιδιαίτερα απαιτητικό έργο του βασικού τραγουδιστή και χάνοντας μόνο εκεί που έπρεπε να ανταγωνιστεί τον Klaus Meine στα καλύτερά του, ενώ πήρε και τις ανάσες του στα κομμάτια με βασικό τραγουδιστή τον Roth.

O Corvin Bahn στα πλήκτρα έβαλε τις κατάλληλες πλάτες δίνοντας ωραίο χρώμα, ενώ ο δεύτερος κιθαρίστας David Klosinski δίπλωσε αρκετές φορές στα lead του Roth (όσο κι αν με κορόιδευαν οι φίλοι μου ότι δεν ακούγεται, δεν νομίζω ότι το έκανε μόνο για τον φωτογράφο). Προφανώς, ολόκληρος ο ήχος ήταν στημένος για να ακούγεται ο Uli όσο δυνατά ήθελε και έπρεπε, οπότε σε γενικές γραμμές ήταν όσο καθαρός γινόταν και grosso moto ικανοποιητικός.

Εν τέλει, δε νομίζω ότι περίμενε κανείς τα πράγματα να εξελιχθούν καλύτερα το περασμένο Σάββατο. Μετά από πολλά χρόνια, ο Uli Jon Roth επέστρεψε θριαμβευτικά στους μεγάλους συναυλιακούς χώρους της Αθήνας, τίμησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την τεράστια κληρονομιά που ξεκίνησε να δημιουργεί πριν από 50 χρόνια, καταρχάς με τους Scorpions, και άφησε υποσχέσεις για νέες συγκινήσεις, δείχνοντας ότι μπορεί να παίξει ακόμη πολύ σπουδαία μπάλα. Ευελπιστούμε σύντομα στην επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος