Rockwave Festival (Villagers Of Ioannina City, 1000Mods, Mother Of Millions) @ Terra Vibe Park, 09/07/23

Η τέταρτη και τελευταία μέρα του φετινού Rockwave Festival έμελλε να είναι και η πιο «οικογενειακή». Αυτό ισχύει μεν από άποψη προσέλευσης και κόσμου, αλλά κυρίως αναφέρομαι στο πλήρως ελληνικό roster και το ύφος των μεγαλύτερων ονομάτων, που συνδύαζαν το παραδοσιακό με το μοντέρνο, ενώ έχουν παίξει το δικό τους ρόλο στο να αναπλαισιωθεί αυτό που λέμε "Greek Summer Vibes". Με αυτή την αίσθηση παρέας, και κλεισίματος κατευθύνθηκα προς τη Μαλακάσα, αν και προσωπικοί λόγοι με ανάγκασαν να φτάσω στο μέσον της ημέρας και να χάσω τα τέσσερα εξαιρετικά πρώτα ονόματα, δηλαδή τους Gunzi Gun, Soundtruck, Project Renegade, και Sadhus, από τους οποίους και ζητώ συγγνώμη.
  
Mother Of Millions

H βαθιά συγκίνηση να βλέπω τους Mother of Millions να παίζουν ως τετράδα έχει πολλά παρακλάδια. Από τη μία είναι η απουσία του πληκτρά Μάκη Τσαμκόσογλου, του οποίου η απώλεια το 2019 είχε πέσει ως κεραυνός εν αιθρία. Από την άλλη, είναι ο σεβασμός της επιμονής του συγκροτήματος, που παραμένουν όρθιοι πάνω στο σανίδι και συνεχίζουν αυτό που συνδημιούργησαν με τον συνοδοιπόρο τους. Είναι τέτοιο το ύφος της μουσικής τους, εξάλλου, που το συναίσθημα έτσι κι αλλιώς εγείρεται. Υπάρχει μία αίσθηση συντροφικότητας και υπερβατικότητας, και το “rise evolve” ως σύνθημα αποκτά άλλη βαρύτητα, γίνεται καλλιτεχνική στάση.

Επικεντρωμένοι στο νεότερο υλικό τους, το πιο ατμοσφαιρικό και μεγαλεπήβολο από το τραχύ ύφος του ντεμπούτου τους “Human”, οι Mother of Millions ήρθαν να παίξουν τη μουσική με την οποία έχουν εδραιωθεί στη συνείδηση του κοινού. Από το ηλεκτρισμένο "Amber" μέχρι το φορτισμένo "Orbit" από το τελευταίο τους EP, οι Mother of Millions με εξαιρετικό ήχο και πολύ δεμένο παίξιμο έδειξαν χωρίς καμία δυσκολία την αξία του ονόματός τους. Η επιλογή να μπει το "No Light, No Light" στο setlist, αν και ανορθόδοξη με τόσα άλλα κομμάτια που θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση του, κρίνεται άκρως επιτυχημένη, καθώς έχουν αφομοιώσει πλήρως το κομμάτι της Florence και το έχουν κάνει πραγματικά δικό τους.

Για το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, ο χρόνος γύρισε στο 2017 και το δεύτερο άλμπουμ τους "Sigma", με το "Collision" να κάνει την αρχή. Ό,τι και να ειπωθεί για την ζωντανή εμπειρία αυτού του δίσκου θα είναι λίγο. Η τρίχα κάγκελο σε όλη τη διάρκεια, και ένας Προκοπίου να νιώθει στο πετσί του κάθε λέξη που τραγουδάει. Παρά τον ήλιο που ήταν ακόμη ψηλά δημιουργώντας σημαντική αντίθεση με την μουσική των Mother of Millions, το κοινό μπήκε στο κλίμα, με αρκετή αλληλεπίδραση με τους μουσικούς. Στο "Silence" δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τι τρομερό ήχο έχουν τόσο οι κιθάρες του Κωνσταντινίδη, όσο και το εντυπωσιακό ρυθμικό σκέλος των Πρίφτη και Μπουκαούρη. Στο "Rome" το κοινό συνέβαλλε στα χορωδιακά φωνητικά, εξακολουθώντας να τραγουδάει και μετά το πέρας του κομματιού.

Κι όντως θα μπορούσαμε να το πάμε έτσι «ως το πρωί» όπως αστειεύτηκε ο Προκοπίου, αλλά ήρθε η στιγμή για το "Artefact". Με τον Μπουκαούρη να έχει αναλάβει και τα πλήκτρα πλάι στα ντραμς του, ξεκίνησε μία μυσταγωγία που καθήλωσε για όλη της τη διάρκεια, για να φτάσει στο απόγειό της με ένα εκτονωτικό drum solo. Με το post rock αποκορύφωμα και με την ένταση στο κόκκινο, οι Mother of Millions μας αποχαιρέτισαν σε κλίμα αδελφικό, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένα από τα καλύτερα νέα ελληνικά συγκροτήματα.

1000mods

Το stoner έχει μεσουρανήσει στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, και οι 1000mods είναι από τους πρωταγωνιστές αυτής της άνθισης. Με το όνομά τους να προσκαλεί κόσμο κάθε φορά που παίζουν, εντός και εκτός Ελλάδος, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι συναυλίες τους θα αποτελούν μεγάλο τζέρτζελο. Το δρομίσιο rock τους δεν έχει μείνει στάσιμο, και το hard rock έχει αρχίσει να παίζει σημαντικό ρόλο στον ήχο τους. Για κάθε αμφιβολία που μπορεί να υπάρχει σε μία τέτοια κίνηση, υπάρχουν εισαγωγές με τη διπλή επίθεση "Pearl" και "Warped" από τον τελευταίο τους δίσκο ως αποστομωτικές απαντήσεις.

Ο κόσμος φαινόταν ότι περνούσε καλά, και ακόμη κι αν δεν έβλεπες πρόσωπα, αρκούσε να βλέπεις τη σκόνη από το χοροπηδητό να ανεβαίνει πιο ψηλά από το στέγαστρο της σκηνής για να το διαπιστώσεις. Με βρωμιά στον ήχο τόσο όσο έπρεπε για να ακούγονται όλα, και με τους πορτοκαλί ενισχυτές να έχουν κάνει κατάληψη στο σανίδι, η παρέα από το Χιλιομόδι με τις βερμούδες και τα μπλουζάκια ήρθε για να ανάψουν τα αίματα. Μόλις έφτιαξε και ο ήχος στη φωνή και μπορούσαμε να ακούμε πιο καθαρά, δεν υπήρχε πια χαλινάρι. Μπουκάλια φύγανε με το "Electric Carve" και ξεσηκωμένο κοινό να επιδίδεται σε χτύπημα στο μόσπιτ ακολουθώντας την παραίνεση του Dani για κούνημα.

Το setlist ισορροπούσε καλά μεταξύ του πιο πρόσφατου ήχου του συγκροτήματος και των παλαιότερων «χρυσών» επιτυχιών, με το "Youth Of Dissent" να παίρνει αναμενόμενα και τη μερίδα του λέοντος ως πιο πρόσφατη κυκλοφορία. Μόνο το "Vultures" υποεκπροσωπήθηκε, με το "Low" ωστόσο να προκαλεί και πάλι από κάτω τον κόσμο και να κερδίζει επευφημίες. Φυσικά ο μεγαλύτερος ξεσηκωμός έγινε με τους stoner ύμνους του ντεμπούτου, με το "El Rolito" να αποτελεί ξεκάθαρα ένα από τα highlights της συναυλίας τους, όπως αντίστοιχα και το "Road To Burn". Το ίδιο θα ίσχυε και με την πόρωση στο "Vidage", το πιο εκδρομικό τραγούδι της τελευταίας δεκαετίας, αν δεν παρουσιαζόταν ένα μπούκωμα στη ρυθμική κιθάρα, που κάπως κύρτωσε την κλιμάκωση στο πιο κρίσιμο σημείο. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι δισολίες και τα μπλουζ licks έδιναν κι έπαιρναν πάνω από το μπάσο οδοστρωτήρα, ενώ το στακάτο και γεμάτο ζωή ντράμινγκ καθοδηγούσε τα κομμάτια.

Με καπνούς από τα σιγάρα και τα μηχανήματα της σκηνής, αρκετή σκόνη, ιδρώτα και μπύρες, μπουκάλια να εκτοξεύονται, σηκωμένα χέρια, και ιαχές, η κατάληξη ήρθε με το "Super Van Vacation", με μπάντα και κοινό να δίνουν το υπόλοιπο της ενέργειάς τους. Με την ευχή για ένα καλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι και με το reverb από τις κιθάρες πάνω στη σκηνή να γεμίζουν εκκωφαντικά το χώρο, οι 1000mods μας αποχαιρέτησαν έχοντας αφήσει το rock στίγμα τους να αντηχεί στα τριγύρω βουνά.

Villagers Of Ioannina City

Αν έχει υπάρξει ένα ελληνικό συγκρότημα την τελευταία δεκαετία που εκτοξεύτηκε και βρέθηκε στα ακουστικά και τα ηχεία κάθε ατόμου, σχετικού ή μη με το psychedelic και τη stoner, ήταν αναμφίβολα οι VIC ή αλλιώς Villagers of Ioannina City. Η παντρειά παραδοσιακής ελληνικής μουσικής με το ροκ άγγιξε την απόλυτη τιμή της με το ντεμπούτο τους, "Riza", ενώ το γενικό πολιτικοποιημένο ύφος του συγκροτήματος τους βοήθησε να διαδοθούν αρκετά στους συναυλιακούς κύκλους. Παραδόξως, κάπως έγινε να μην τους έχω δει ποτέ ζωντανά, οπότε είχα τρομερή προσμονή να δω το hot όνομα να παίζει ενώ είναι στα ντουζένια του.

Μέσα στη δροσερή νύχτα, λοιπόν, και με έναν αέρα κατάνυξης, μας καλωσόρισαν με το "Welcome". Η επαφή με τον κόσμο ήταν φανερή, και παρ’ όλο που μιλάμε για ένα αρκετά ετερόκλιτο και πολύχρωμο κοινό, υπήρχε μία αίσθηση σύμπνοιας. Πάνω στη σκηνή, τον Αλέξη Καραμέτη και τον Άρη Γιαννόπουλο στην κιθάρα/φωνή και στα ντραμς αντίστοιχα πλαισίωσαν σιγά ο Άκης Ζώης σε μπάσο, ο Κωνσταντής Πιστιόλης και o Δημήτρης Μπρέντας στα πνευστά, ο Αχιλλέας Ράντης στα πλήκτρα, και τρεις κοπέλες σε backing vocals. Η ομάδα άρχισε να ξεδιπλώνει τους ψυχεδελικούς ήχους της μπροστά από ένα εντυπωσιακό αλλά και απλό video wall αστερισμών και γεωμετρικών σχημάτων.

Ο ήχος ήταν εξαιρετικός και δεν χανόταν τίποτα από τις φλογέρες, τα κλαρίνα, και τις ασκομαντούρες, αν και τα δεύτερα φωνητικά καμιά φορά έπρεπε να τα αναζητήσεις για να τα βρεις. Ήταν τόσο στιβαρό όμως το αποτέλεσμα, που ήταν εντυπωσιακό από θέμα όγκου και μόνο. Στον "Skaro" το μπάσο, τα ντραμς και το κλαρίνο μας τραβούσαν σε μία υπερβατική τρανς χορογραφία, για να διατηρηθεί αυτό το ζωώδες ένστικτο στις λυκοκραυγές του "Dance of the Night".

H πρόθεση του συγκροτήματος είχε γίνει πια φανερή: εστίαση στο δεύτερο δίσκο τους, που απομακρύνθηκαν από το rock επαναπροσδιορισμό της παράδοσης, και τράβηξαν δικό τους δρόμο με αγγλικό στίχο. Το ενωτικό στοιχείο είναι τα ψυχεδελικά μοτίβα, το μυστηριακό κάλεσμα της φύσης, το παραδοσιακό στοιχείο στα ηχοχρώματα. Αυτή η αυτονόμηση τους πάει πολύ, πλάι στην επιτυχημένη σύμφυση που τους έκανε γνωστούς, και το κοινό φαίνεται να έχει αγκαλιάσει τη δεύτερη εποχή τους. Αυτό έγινε ηλίου φαεινότερο (pun intended) με το "Father Sun", ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, στο οποίο ο κόσμος ακολουθούσε με sing along, με έναν διαολεμένο Πιστιόλη να έχει βγει πιο μπροστά στη σκηνή και να σολάρει. Το ποδοβολητό και οι κυκλωτικοί χοροί (aka μόσπιτ) να σηκώνουν πάλι σκόνη στον αέρα.

Είχε έρθει η ώρα για κάποια επαφή με το κοινό, και ο Καραμέτης μας ευχαρίστησε για την παρουσία και τη στήριξή μας σε μία βραδιά μόνο με ντόπιες μπάντες, ενώ μας είχε προσκαλέσει να βγούμε αισιόδοξα προς το φως, ως το τέλος. Ξέφρενος ρυθμός και στο δεύτερο μισό του "Millennium Blues", που ακόμη και οι κοπέλες στα δεύτερα φάνηκαν να «ξεπαγώνουν» από το στημένο τους λίκνισμα και να ευχαριστούνται με την ψυχή τους, με ιαχές του κόσμου να φωνάζουν villagers και να τραγουδούν τους στίχους. Η δίνη των κομματιών με είχε συνεπάρει, με τα μακροσκελή τζαμαρίσματα, τα πνευστά να προσθέτουν διαρκώς χρώμα, αλλά και το μπάσο να ακούγεται γιγάντιο και να σε διαπερνάει. Η μονίμως υψηλή απόδοση βοηθούσε, κι όταν τελείωσε το "Cosmic Rain" ένιωθα ήδη υπερπλήρης.

Μόνο που σε αυτό το σημείο, και ακριβώς στα μεσάνυχτα, άρχισαν τα αλυχτίσματα του "Ti Kako" και για άλλη μία φορά βγήκε μία ενέργεια που δεν ξέραμε ότι είχαμε – όπως και κόκκινες φωτοβολίδες, που δεν ξέραμε, αλλά ήμασταν σίγουροι ότι είχαμε. Φυσικά και βγήκαν κινητά σε αυτό το σημείο, φυσικά και το μόνο που χρειαζόταν μετά τα περίτεχνα ψυχεδελικά βίντεο ήταν μόνο το original logo με τα δύο πιστόλια, φυσικά και έγινε της μουρλής από έναν Πιστιόλη που χοροπηδούσε και έκανε headbanging χωρίς να χάνει νότα. Πλήρης αποθέωση, η οποία συνεχίστηκε και στα δύο κομμάτια "Zvara" και “Karakolia”, όπου η νύχτα έγινε μέρα, και όλος ο κόσμος ούρλιαζε συνεπαρμένος τους στίχους, ενώ από πίσω έγραφε ένα μικρό κείμενο ελπίδας και κάλεσμα για αγώνα και ελευθερία, ειδικά αυτές τις εποχές που βασικά κεκτημένα μοιάζουν να κινδυνεύουν, και η αλληλεγγύη είναι ίσως το μοναδικό όπλο που έχει μείνει. Σε κλίμα συντροφικότητας και απόλυτου ψυχεδελικού ξεφαντώματος, με κραυγές επευφημίας και ιαχές, οι VIC έκλεισαν το σετ τους, κερδίζοντας την αποθέωση ενός χορτασμένου κοινού.

Έτσι έκλεισε και φέτος το Rockwave Festival, με τον κόσμο να φεύγει τρομερά ικανοποιημένος από την τέταρτη, ελληνική μέρα. Έτσι μπόρεσα κι εγώ να διαγράψω από τη λίστα μου μία ζωντανή επαφή με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα της σύγχρονης μουσικής ιστορίας της χώρας μας. Λυπάμαι που σε αυτό το κλίμα ικανοποίησης και συλλογικής σύνδεσης δεν μπόρεσα να είμαι εκεί από την αρχή και να απολαύσω τις νέες φωνές που φυτρώνουν στην εγχώρια σκηνή. Ταυτόχρονα, όμως, χαίρομαι που βρέθηκα κι εγώ το βράδυ της Κυριακής στη Μαλακάσα, και είχα την ευκαιρία να δω συγκροτήματα που διαμορφώνουν με τον ήχο τους την εποχή, να αποδίδουν στο έπακρο το υλικό τους, παίζοντας με τις διαφορετικές πλευρές της ταυτότητάς τους. Ένα κλίμα εορταστικό, το οποίο κλείνει έναν συναυλιακό κύκλο, και καλωσορίζει το υπόλοιπο καλοκαίρι που έρχεται. Ας ελπίσουμε μαζί του να φέρει και καλύτερες μέρες.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου