Uli Jon Roth, Walking Stone Giants @ Principal Club Theater, 01/03/24

Συναυλιακός οργασμός στην Θεσσαλονίκη την περασμένη Παρασκευή αφού στο club του Μύλου εξέχουσες προσωπικότητες της ελληνικής σκηνής παρουσίαζαν μια βραδιά στον μεγάλο Παύλο Σιδηρόπουλο ενώ την ίδια στιγμή η καλύτερη tribute μπάντα στους Black Sabbath, δηλαδή οι Volume 4 ανέβαιναν στην σκηνή του Eightball. Για μας όμως το Principal αποτέλεσε μονόδρομος αφού δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε, μετά από αρκετά χρόνια, την επίσκεψη του Uli Jon Roth στην πόλη μας.

Κατά την άφιξή μας στον χώρο, είχε μαζευτεί ήδη αρκετός κόσμος και οι Θεσσαλονικείς Walking Stone Giants είχαν μόλις ανέβει στο stage. Εδώ και αρκετό καιρό ως power trio παρουσίασαν ένα heavy set με επιρροές από όλο το φάσμα του κιθαριστικού rock από τα ‘70s μέχρι τις μέρες μας. H μουσική τους μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτή του headliner αλλά ο σεβασμός που τρέφουν τα μέλη προς το πρόσωπο του Uli Jon Roth έφτανε ώστε να εμφανιστούν με περίσσια όρεξη και ενέργεια. Θερμή ανταπόκριση από το κοινό που όμως ανυπομονούσε για την συνέχεια.

Στην ώρα του ανέβηκε στην σκηνή και η μπάντα του γερόλυκου Uli Jon Roth για να ακολουθήσει ο ίδιος, σεμνός και ταπεινός παρά τα άπειρα χειροκροτήματα. Η αφετηρία με το “All Night Long” μας μετέφερε ως δια μαγείας στο “Tokyo Tapes” για να ακολουθήσει το “Longing For Fire” κάνοντάς μας ξεκάθαρο αυτό που η παραγωγή είχε φροντίσει εξαρχής να προωθήσει. Είχαμε να κάνουμε με μια βραδιά γεμάτη από 70s συνθέσεις των Scorpions, δηλαδή την εποχή που ο Uli Jon Roth βρισκόταν στην σύνθεσή τους.

Μια εποχή που για πολλούς θεωρείται δικαίως η καλύτερη περίοδος των σκορπιών. To bluesy “Sun In My Hand” και ακόμα περισσότερο το ανατριχιαστικό “The Sails Of Charon” έφερε μεγάλο ενθουσιασμό στο κοινό όντας μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, δεν υπήρξε ουδεμία στιγμή που δεν υπήρξε συγκλονιστική.
Ακόμα και το διάλειμμα στα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δεχόμασταν με το “Don’t Tell The Wind” των Zeno έφερε μόνο ανατριχίλες λόγω του θανάτου του Zeno Roth, μικρότερου αδερφού του Uli.

To υπόλοιπο του set περιείχε μόνο «κορυφές» με την τριπλέτα “We’ll Burn The Sky”/“In Trance”/ “Fly To The Rainbow” να κερδίζει με ευκολία και δικαιολογημένα τις εντυπώσεις. Έτσι αφού η «ομάδα» είχε εξασφαλίσει μεγαλοπρεπώς την νίκη από νωρίς, τα πιο απλά αλλά πολύ δυναμικά “Pictured Life” και “Catch Your Train” (το οποίο δυστυχώς στις μέρες μας έφερε άσχημους συνειρμούς) έδωσαν ένα party feeling στην βραδιά. Τα υπόλοιπα “Polar Nights”, “Dark Lady” και το πανέμορφα μελωδικό “Yellow Raven” συμπλήρωσαν ένα αψεγάδιαστο και ονειρεμένο 70s Scorpions set πριν ο μάγος της εξάχορδης μας παρουσιάσει μερικές από τις δικές του μακρινές αγάπες με τα “All Along The Watchtower” και “Little Wing” των Dylan και Hendrix αντίστοιχα.

Ο Uli Jon Roth στα 70 του χρόνια προσφέρει μονάχα συγκινήσεις ενώ η τεχνική του κατάρτιση παραμένει αναλλοίωτη και αναμφισβήτητη. Οι μουσικοί που τον συνοδεύουν πράττοντας τα απαραίτητα καταφέρνουν να στηρίξουν το όλο εγχείρημα και εμείς μόνο χαρούμενοι μπορούμε να είμαστε έχοντας παρακολουθήσει όλες αυτές τις ιστορικές συνθέσεις των Scorpions με τον βασικό τους υπεύθυνο. Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα όσο τίποτα να παρακολουθήσω έστω και μερικά από τα κομμάτια αυτά παρακολουθώντας τον Roth μαζί με την παλιά του παρέα αλλά ακόμα και έτσι, αν αύριο ανακοινωνόταν η ίδια επακριβώς βραδιά, δεν θα την έχανα για κανέναν λόγο.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας