Bruce Dickinson, Divided @ Barba Negra, Βουδαπέστη, 01/06/24

Αρχές δεκαετίας του 2000, στην αίθουσα υπολογιστών του γυμνασίου, τα τελευταία δέκα λεπτά του μαθήματος τα είχαμε ελεύθερα να σερφάρουμε στον ξένο και μαγικό κόσμο του internet. Οι συνδέσεις διαδικτύου δεν είχαν επεκταθεί ακόμα σε κάθε σπίτι και το να έχεις ήταν τρομερή πολυτέλεια! Κάποιος από την παρέα είχε την ιδέα να πληκτρολογήσει “Iron Maiden Fear Οf Τhe Dark Rock Ιn Rio” και ο απόηχος της εισαγωγικής ψαλμωδίας 250.000 Βραζιλιάνων είναι ακόμα εγκλωβισμένος μέσα στο κεφάλι μου.

Αυτό ήταν! Ο γυρισμός στο σπίτι μετά το σχολείο άρχισε να περνάει καθημερινά από τα δύο μόνο δισκάδικα της πόλης -τυπική επαρχία- προς συμπλήρωση του παζλ που λεγόταν Iron Maiden (και όχι Iron Maden, δηλαδή «οι από σίδερο φτιαγμένοι», που νόμιζε ο έφηβος εαυτός μου!). Χωρίς internet, δεν υπήρχε κανένα context του τύπου ποιος δίσκος προηγείται ποιου, εδώ τραγουδάει άλλος, εδώ λείπει ο ένας κιθαρίστας κλπ. Έγραφε Iron Maiden το CD; Το αγόραζα. Από εκεί και πέρα ακούγοντας το εκάστοτε καινούριο- για μένα- άλμπουμ έπρεπε να ενώνω τις τελείες για το πως συνδέονται μεταξύ τους ηχητικά και σε επίπεδο artwork δίσκοι όπως "Killers", "The X Factor" και "Brave New World". Το οποίο βέβαια είναι κάτι που μου λείπει πολύ, ζώντας πλέον στην εποχή της άμεσης πρόσβασης στην παραμικρή λεπτομέρεια για τα πάντα.

Όπως και να έχει όμως, αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας μου με την φωνή του Bruce Dickinson. Μια φωνή που στις επόμενες δύο δεκαετίες θα μου γινόταν τόσο γνώριμη όσο καμία (συμπεριλαμβανομένων και άμεσα συγγενικών προσώπων!). Από το εφηβικό δωμάτιο με τις αφίσες Maiden και τα μισά αυθεντικά  -μισά αντιγραμμένα CD τους μέχρι την Βουδαπέστη που ήρθα να τον δω και να φωτογραφίσω στην πρώτη του solo περιοδεία εδώ και 20 χρόνια, ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς - και στρωμένος με καλές προθέσεις! Οι solo δίσκοι του Dickinson είχαν πάντα κάτι πιο μυστηριώδες από αυτούς των Maiden, κυρίως λόγω των θεματικών από William Blake, Aleister Crowley και τη Βίβλο που είχαν πολλά από τα κομμάτια τους. Σε αυτό το κλίμα λοιπόν ήταν πολύ ταιριαστό που η μέρα της συναυλίας μας επιφύλασσε βροχή.

Η μεγάλη αρένα της Barba Negra, ένα υπόστεγο χωρητικότητας πέντε με έξι χιλιάδων ατόμων, είχε αρχίσει να γεμίζει από νωρίς και έτσι όταν στις 19:00 ακριβώς ανέβηκε το support act στη σκηνή, ήταν ήδη σχεδόν γεμάτη ενώ ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται. Θα μπορούσα να παραβλέψω το opening act σε αυτό το ήδη πολύ φλύαρο report αλλά πραγματικά μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση, τόσο μουσικά όσο και σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας.Οι DivideD, που δημιουργήθηκαν το 2015 και έχουν 2 δίσκους στο ενεργητικό τους, έπαιξαν 6 κομμάτια γεμάτα μελωδία, υπερκινητικοί και με δυνατά οπτικά ερεθίσματα τόσο στο τομέα του φωτισμού όσο και στα κοστούμια/μάσκες που συνόδευαν την εμφάνισή τους. 

Ακόμα και όταν η προσοχή μου ήταν εστιασμένη στη φωτογράφιση, ήταν δύσκολο να παραβλέψω το πόσο προσεγμένες και ευκολομνημόνευτες ήταν οι μελωδίες τους. Με δυνατά στοιχεία electronica και βασικές επιρροές από Maiden μέχρι Journey, παρακινούσαν ολοένα και περισσότερο κόσμο να συμμετάσχει με κάθε επόμενο τραγούδι τους. Συνολικά, η feelgood διάθεση τους λειτούργησε θετικά για προθέρμανση πριν ο βασικός λόγος για τον οποίον ήμασταν όλοι εκεί πατήσει πόδι στη σκηνή. 

Γύρω στις 20:00 τα φώτα έπεσαν και το εξωκοσμικό intro του “Toltec 7 Arrival” ακούστηκε από τα ηχεία. Ο μαγικός κόσμος που έχει σμιλευθεί κυρίως στα “Accident…”, “Chemical…”, και “Tyranny…”, άρχισε να πάρει σάρκα και οστά μπροστά μας. Η μπάντα βγήκε στη σκηνή και ακολούθησε ο Dickinson με το μπάσιμο του “Accident of Birth”. Εγώ βρίσκομαι στο pit για τα 3 πρώτα κομμάτια, ο κόσμος πίσω μου εκστασιασμένος και ο κόσμος κάτω μου να χάνεται! Η νέα live μπάντα του Bruce βρίσκεται σε πολύ καλή διάθεση και ποτέ στο ίδιο σημείο. Λέω «νέα» αν και ο drummer Dave Moreno και ο keyboard-ίστας Maestro Mistheria είναι συνοδοιπόροι επί δεκαετίες με τον Πιλότο. Το κλίμα ενθουσιασμού παρέμεινε ίδιο και στα επόμενα “Abduction” (πρώτη φορά που ακούγεται live σε περιοδεία, αφού δεν είχε ακολουθήσει περιοδεία μετά το Tyranny of Souls) και “Laughing in the Hiding Bush”.

Συνέχεια εκτός pit και με πολλή μπύρα, ακούσαμε το άκρως συναυλιακό “Afterglow of Ragnarok” από τον νέο δίσκο ,«ένα τραγούδι όχι για το τέλος του κόσμου, αν και κάτι τέτοιο ίσως να βρίσκεται στον ορίζοντα». Είναι αυτές οι μικρές εισαγωγές πριν από κάποιο κομμάτι που το κάνουν πιο προσωπικό και σε χτυπάει με άλλο φάλτσο στο κεφάλι. Στη μικρή παύση πριν τη μετάβαση ο Bruce μας εκμυστηρεύτηκε ότι «του αρέσει να ψάχνει από καιρό πεθαμένους ποιητές στα νεκροταφεία, όπως οι William Wordsworth και William Blake, που στην πραγματικότητα δεν είναι νεκροί, αφού τα γραπτά τους είναι αιώνια». Έτσι «γνώρισε τον διάβολο μια βροχερή νύχτα» στο “Rain on the Graves” του οποίου το πιο rock ύφος ακούγεται πολύ δυνατό ζωντανά. Από The Mandrake Project ακούσαμε επίσης το “Resurrection Men” που εκτελεστικά ήταν άψογο αλλά προσωπικά δεν μου λέει και πολλά σαν τραγούδι.

Ηχητικά τώρα, δεν ξέρω πως θα τα πήγαινε το αρχικό line up που ήταν να περιοδεύσει (θυμίζω ήταν μόνο ο Roy Z στη κιθάρα και ο Maestro Mistheria σε πλήκτρα/keytar) και αν και θα ήθελα πάρα πολύ να δω Roy Z επί σκηνής, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι όλα ακούγονται εξαιρετικά πιστά στο πως τα έπαιζε το κλασσικό line up.

Επιστροφή στα της συναυλίας και έχοντας πλέον φτάσει στο “Chemical Wedding” , άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια φθοράς στα φωνητικά λόγω της λαρυγγίτιδας που ταλαιπωρούσε τον Dickinson τις τελευταίες μέρες και όπως είπε ο ίδιος, κανονικά δεν θα έπρεπε να τραγουδάει. Σημειωτέων, το επόμενο live στο Βουκουρέστι ακυρώθηκε για αυτό το λόγο. Δεν μιλάω για παραφωνίες αλλά για ένα ελαφρύ “κατέβασμα” σε επιλεγμένα ψηλά σημεία, το οποίο ήταν εμφανές μεν αλλά αντισταθμιζόταν από την ενέργεια εικοσάχρονου του Dickinson και την κινητικότητα της μπάντας. Πραγματικά όμως, ακόμα και έτσι, η φωνή του παραμένει σε εξαιρετική κατάσταση χωρίς γενικά να χρειάζεται να κάνει εκπτώσεις στην απόδοση. Αν μη τι άλλο εκπληκτικό για κάποιον στα 65 του.

Αξίζει σε αυτό το σημείο να τονιστεί ότι σε αντίθεση με τις standard setlist που έχουμε συνηθίσει από τους Maiden (και από τους περισσότερους καλλιτέχνες παρόμοιου βεληνεκούς), ο Dickinson από την αρχή της περιοδείας μας είχε δείξει τις προθέσεις του αντικαθιστώντας κομμάτια πολύ συχνά ανά συναυλία. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις έπαιζαν και τραγούδια με μόλις 1-2 πρόβες. Ενδεικτικά, έως αυτή τη στιγμή έχουν ακουστεί επιπλέον τα “Road to Hell”, “Starchildren”, “Faith”, “Gods of War” ,”Book of Thel”, “Gates of Urizen” και “All the Young Dudes”.

Ήταν πραγματικά αναζωογονητικό να βλέπεις έναν καλλιτέχνη τέτοιου επιπέδου και που αγαπάς τόσο να παίζει τραγούδια με βάση το γούστο του κάθε βράδυ και όχι μια setlist -κονσέρβα. Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και θα ταξίδευα να τον δω και με φιξαρισμένη setlist, αλλά το στοιχείο της έκπληξης δεν θα το άλλαζα ακόμα και αν τελικά παιχτεί κάτι που δεν μου αρέσει όσο άλλα.

Τα κομμάτια λοιπόν που ακούστηκαν στην σκηνή της Barba Negra ήταν ο βασικός κορμός μείον του “Many Doors to Hell” που στις τελευταίες εμφανίσεις είχε παραληφθεί λόγω της προαναφερθείσας ασθένειας. Συγκίνηση στο “συχνά παρερμηνευμένο” “Jerusalem”, όλοι μια φωνή στην κοσμική ιστορία αγάπης του “Navigate the Seas of the Sun” αλλά και στο τραγούδι που “σημαίνει ό,τι θέλει ο καθένας να σημαίνει”, το “Tears of the Dragon” ενώ αναμενόμενος ήταν ο χαμός στα “The Alchemist” και “Darkside of Aquarius” με τελευταίο το “The Tower” για να κλείσει ένα βράδυ που θα θυμάμαι για καιρό με μεγάλη χαρά.

Τέλος, νομίζω ότι η setlist αλλά και το rotation των τραγουδιών είναι υποδειγματικά. Γίνεται να θέλει κανείς κάτι παραπάνω; Ναι! Εκτός του ότι υπάρχουν τόσα πολλά που ένας οπαδός θέλει να ακούσει, η επίσκεψη του Dickinson στα μέρη μας στα πλαίσια του Release Athens Festival 2024 θα είναι και η τελευταία του στάση σε αυτή τη περιοδεία. Θα ήταν πολύ ταιριαστό να παίξει ακόμα ένα deep cut. Προσωπικά πάντως θα ήθελα να ακούσω “Man of Sorrows” ή “Change of Heart”.

Τα λέμε στη πλατεία νερού!

Nothing lasts forever but the certainty of change...

Κείμενο & Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος