The Silent Wedding: «Πηγή έμπνευσης μας τα βιώματα και η ανάγκη έκφρασης»

Αποτελεί πάντοτε ευχαρίστηση η κουβέντα με ταλαντούχες εγχώριες μπάντες και στην περίπτωση των αγαπημένων Silent Wedding, η αφορμή που μας έδινε η κυκλοφορία του πολύ καλού νέου τους άλμπουμ, δεν γινόταν να περάσει ανεκμετάλλευτη. Έτσι, ο τραγουδιστής της μπάντας, Μάριος Καραναστάσης, κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον των ανερχόμενων power/prog metallers, αποκαλύπτοντας πολλά και ενδιαφέροντα, παρακάτω...

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ, πραγματικά φαίνεται πως δημιουργήσατε ακόμη ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Αλήθεια, πως κύλισε το μεσοδιάστημα από την προηγούμενη κυκλοφορία σας, το οποίο δυστυχώς περιελάμβανε και την περίφημη περίοδο της γνωστής πανδημίας;

Σ’ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι ιδιαίτερα που σου αρέσει και το βρίσκεις εξαιρετικό. Η περίοδος αυτή είναι τόσο βασανιστικά δημιουργική! Θα εξηγηθώ. Με την κυκλοφορία του "Enigma Eternal" δώσαμε πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Παίξαμε support των Threshold στην πρώτη τους επίσκεψη στην Αθήνα όπως επίσης και των Iced Earth στη Θεσσαλονίκη. Το φθινόπωρο του 2018 ακολουθήσαμε για δεύτερη φορά τους Threshold στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία ως main support. Μετά από όλα αυτά επιστρέψαμε στη βάση μας, στα Underground Music Studios και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στο νέο υλικό. Η προπαραγωγή του δίσκου είχε ήδη ξεκινήσει όταν μας πρόλαβε η πανδημία. Εκεί τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά γιατί έπρεπε να γίνουν μοναχικά και εξ αποστάσεως. Όμως η θέληση όχι μόνο δε μας εγκατέλειψε αλλά έγινε και ισχυρότερη. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα και στην κυκλοφορία του νέου μας άλμπουμ.

Το νέο άλμπουμ ονομάζεται "Ego Path", χρησιμοποιώντας ένα έξυπνο λογοπαίγνιο και προϊδεάζοντας για το ενδοσκοπικό περιεχόμενο των στίχων. Μπορείς να μας μιλήσεις λίγο παραπάνω για τη θεματολογία του και τις πηγές έμπνευσης αυτής;

Η θεματολογία του "Ego Path" είναι καθαρά ανθρωποκεντρική. Όπως προκύπτει κι από τον τίτλο αναφέρεται στην αναζήτηση του Εγώ. Στο μονοπάτι που πρέπει να διανύσει ανάμεσα στα αιώνια δίπολα. Φως και Σκοτάδι, Χαρά και Λύπη, Ζωή και Θάνατος. Όμως ο τίτλος έχει διττή έννοια. Στην πορεία αυτή είναι πολύ δελεαστικό κι εύκολο να χαθεί το μονοπάτι και να οδηγηθεί ο άνθρωπος να λατρεύει το στείρο Εγώ του παρά να αναζητήσει την προσωπική του ελευθερία και κάθαρση. Πηγή έμπνευσης αποτελεί πάντα η εσωτερική μας αναζήτηση και η ανάγκη να εκφραστούμε. Η άνθρωποι που μας σημάδεψαν, οι ιστορίες που μας διαμόρφωσαν, η μουσική που ακούμε, τα βιβλία που διαβάζουμε και οι ταινίες που βλέπουμε.

Ανέκαθεν είχατε σκοτεινά εξώφυλλα στις κυκλοφορίες σας, το φετινό ωστόσο ομολογώ μου αρέσει πολύ και μου βγάζει μια αποξένωση, ένα αίσθημα μοναξιάς αν θες. Με ποιον δημιουργό συνεργαστήκατε αυτήν τη φορά και ποιος είναι ο συμβολισμός που κρύβει;

Όπως και στις προηγούμενες δουλειές μας έτσι και τώρα είχαμε την τιμή να συνεργαστούμε με τον τεράστιο Travis Smith ο όποιος δήλωσε ότι το εξώφυλλο του "Ego Path" είναι το καλύτερο έργο του για το 2021. Το μονοπάτι του "εγώ" είναι δύσβατο, επικίνδυνο, ύπουλο και κρύβει όντως ιδιαίτερη μοναξιά μέσα του. Μόνο στη σιωπή ακούς πραγματικά τον εσώτερο εαυτό σου με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία. Όσο λοιπόν, αποφεύγεις να τον αφουγκράζεσαι άλλο τόσο θα καταλήξεις μοιραία αντιμέτωπος του.

Δεν ευσταθεί ο όρος επιλήψιμο όταν μιλάμε για καλλιτεχνική δημιουργία

Ακούγοντας το άλμπουμ δεν μπορεί να μην γίνει κατανοητή η πρόοδος που έχετε πραγματοποιήσει ως μπάντα, αλλά συνάμα και το γεγονός ότι έχετε καταλήξει σε έναν ήχο που αγαπάτε και σας ταιριάζει. Θεωρείς, ωστόσο, επιλήψιμο για ένα καλλιτεχνικό σχήμα να παραμένει σταθερό σε ένα συγκεκριμένο δημιουργικό πλαίσιο, εξελισσόμενο μονάχα γύρω από ένα συγκεκριμένο συνθετικό μοτίβο;

Θεωρώ πως ούτως ή άλλως δεν ευσταθεί ο όρος επιλήψιμο όταν μιλάμε για καλλιτεχνική δημιουργία. Αν η ερώτηση είναι γενικής φύσεως έχει ήδη απαντηθεί από μπάντες όπως οι AC/DC, οι Motorhead και οι Iron Maiden οι οποίοι έχουν κατηγορηθεί κατά καιρούς για επαναληψιμότητα, κάτι που σαφώς δεν ισχύει. Αν τώρα αναφέρεσαι ειδικά σε εμάς θεωρώ ότι επίσης δεν ισχύει κάτι τέτοιο γιατί ακούγοντας προσεκτικά όλες μας τις δουλειές από το EP μέχρι και σήμερα γίνεται άμεσα αντιληπτή η εξέλιξη σε συνθετικό και ενορχηστρωτικό επίπεδο.

Στο νέο δίσκο δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω τα εξαιρετικά θέματα των πλήκτρων, τα οποία προσδίδουν άλλη διάσταση στο τελικό αποτέλεσμα. Ενώ δεν διαφοροποιείται ο τρόπος στον οποίο εντάσσονται μέσα στα τραγούδια σας, νιώθω σαν να έχετε δώσει - ορθά! - μεγαλύτερη ελευθερία στον Γιάννη, κι εκείνος την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Ένα σχόλιο επ’ αυτού;

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από μία σωστή διαπίστωση. Μπορώ να πω ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Σε αυτόν το δίσκο ο Γιάννης απλοποίησε και "άπλωσε" περισσότερο το παίξιμό του σε σύγκριση με πριν. Είχε περισσότερο χώρο στους προηγούμενους δίσκους. Όμως έπαιξαν ρόλο άλλοι παράγοντες. Οι ιδέες στη βάση τους έχουν φοβερό χαρακτήρα και ιδιαίτερη δυναμική. Επίσης η ενορχήστρωση στο σύνολό της, τα πρόσθετα samples υπό μορφή synth τα οποία επιμελείται ο Τζίμης, η άψογη συνύπαρξη και αρμονία με τις κιθάρες, και η παραγωγή του τελευταίου έφεραν ουσιαστικά το τελικό αποτέλεσμα.

Θεωρώ ότι τραγούδια όπως το "Reveal The Rain" και το "The Final Token" παρουσιάζουν την εξέλιξη σας άλμπουμ με το άλμπουμ. Με σχετικά αργό τέμπο και πολύ ατμοσφαιρικά, νιώθω ότι σας ταιριάζουν απόλυτα και αποκαλύπτουν ένα διαφορετικό πρόσωπο συγκριτικά με τον power/prog χαρακτήρα του υπόλοιπου υλικού. Μπορείς να μας πεις λίγο περισσότερα για αυτά και τη δημιουργία τους;

Νομίζω πως και κατά το παρελθόν έχουμε δώσει δείγματα με την ατμόσφαιρα και το τέμπο των προαναφερθέντων τραγουδιών. Όμως καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έχεις καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι καθαρά βιωματικά. Μουσική και στίχοι πηγάζουν από καταστάσεις που μας άγγιξαν προσωπικά σε μεγάλο βαθμό. Ίσως λοιπόν αυτό που αποτυπώνεται εδώ να είναι ένα ατόφιο και ανόθευτο συναίσθημα που μετουσιώνεται σε τραγούδι. Η τελική παρακαταθήκη προτού αποκαλυφθεί με τη βροχή...

Οι ιστορίες και οι ζωές ηρώων μυθοπλασίας αποτελούν πάντα καθρέφτη της δικής μας ζωής

Λέγοντας τα παραπάνω, ομολογώ ότι πιο αγαπημένες μου στιγμές του άλμπουμ είναι το "Caught In A Web" στο οποίο λάτρεψα τους στίχους άλλα και το μπλέξιμο του στακάτου riffing με τα φουτουριστικά πλήκτρα, αλλά και το "Song Of The Dead", ένα κλασικό Silent Wedding τραγούδι με ένα τρομερό break που ξεκινάει όταν μπαίνουν οι στίχοι "We keep on falling / Until we’ve fallen down...". Το τελευταίο μάλιστα, στο μυαλό μου, κάνει κάποιες Game Of Thrones αναφορές, γεγονός που θα ήθελα να που επιβεβαιώσεις ή να μου διαψεύσεις...

Στο "Caught In The Web" συνοψίζεται το βαθύτερο νόημα του δίσκου. Οι στίχοι του αποτελούν τον πυρήνα του θέματος με το οποίο καταπιάνεται το "Ego Path". Κιθάρες, πλήκτρα και ρυθμός εξυπηρετούν τη σύνθεση στο βαθμό που χρειάζεται. Γι’αυτό το λόγο το επιλέξαμε ως το official video clip. Όσο για το "Song Of The Dead" και μόνο που το αναφέρεις ως «κλασικό Silent Wedding τραγούδι» λέει πολλά. Δείχνει πως ο ήχος μας είναι χαρακτηριστικός και ξεχωριστός οπότε γίνεται αυτομάτως αντιληπτό για ποιο συγκρότημα μιλάμε. Αναφορικά στο Game Of Thrones τώρα... Νομίζω ότι όποιος ακούσει το άλμπουμ κι έχει διαβάσει τα βιβλία ή έχει δει τη σειρά θα βγάλει τα συμπεράσματά του. Οι ιστορίες και οι ζωές ηρώων μυθοπλασίας αποτελούν πάντα καθρέφτη της δικής μας ζωής και είναι βγαλμένες από ανθρώπους σαν όλους εμάς. Αποτελούν πηγή έμπνευσης και αντανακλούν την πραγματικότητα.

Με την περίοδο της πανδημίας να μην έχει τελειώσει και εσάς να έχετε ένα νέο άλμπουμ στις αποσκευές σας, ποια είναι τα ρεαλιστικά σχέδια που έχετε για την προώθηση του; Επίσης, αναμένεται να κυκλοφορήσετε το δίσκο και στο format του βινυλίου αυτή τη φορά, ή οι όποιες υπόνοιες του promo kit υπήρξαν μονάχα στο μυαλό μου;

Η φυσιολογική προώθηση ενός δίσκου πραγματοποιείται με τις συναυλίες και η φυσική θέση ενός μουσικού είναι πάνω στη σκηνή. Η πανδημία έχει όντως αλλάξει αυτές τις ισορροπίες και πρέπει αναγκαστικά το διαδίκτυο να δώσει μία χείρα βοηθείας για όσον καιρό χρειαστεί. Όμως επ’ουδενί και εκ φύσεως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις συναυλίες γιατί εκεί υπάρχει η άμεση αλληλεπίδραση του κοινού με τον καλλιτέχνη. Σίγουρα δεν είναι μόνο στο μυαλό σου! Η επιθυμία μας είναι να κυκλοφορήσει και στη μορφή του βινυλίου όχι μόνο για τη μουσική αλλά και για το μοναδικό εξώφυλλο του Travis Smith.

Η σχέση του δημιουργού με το δημιούργημα είναι εκ προοιμίου σχέση αλληλένδετη

Η σχέση δημιουργού με δημιούργημα και τα επακόλουθα αυτής της σύνδεσης αποτελεί μια ατέρμονη συζήτηση που αποκαλύπτει αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις. Με αφορμή τη σχετικά πρόσφατη ιστορία που αφορά τον Jon Schaffer των Iced Earth, αλλά και την κατά καιρούς προβληματική πλευρά αρκετών διάσημων - ή λιγότερο διάσημων - μουσικών που βγαίνει στην επιφάνεια, ποια είναι η άποψη σου σχετικά με τη στάση που οφείλει να έχει ένας ακροατής που γνωρίζει αυτό το υπόβαθρο ως προς το έργο του εκάστοτε καλλιτέχνη;

Η σχέση του δημιουργού με το δημιούργημα είναι εκ προοιμίου σχέση αλληλένδετη. Κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά. Επίσης υπάρχει μια διαβάθμιση στο κακό που μπορεί να έχει προξενήσει κάποιος καλλιτέχνης με τον δημόσιο ή ιδιωτικό του βίο. Η πράξη του Jon Schaffer είναι σαφέστατα καταδικαστέα. Έγκειται λοιπόν στην κρίση του εκάστοτε ακροατή το εάν θα συνεχίζει να ακούει το "Dante's Inferno" ή να ακολουθεί το συγκεκριμένο σχήμα το οποίο παρεμπιπτόντως δεν αποτελείτο μόνο από τον Schaffer... Όταν το δημιούργημα ξεπερνά τον δημιουργό οφείλουμε να το επισημάνουμε. Παρόλο που ο δημιουργός παραμένει κατακριτέος.

Reunion Conception είδαμε, reunion Helloween με Kiske και Hansen ομοίως, οπότε ποιες θα ήταν οι τρεις επανασυνδέσεις σχημάτων που προσωπικά θα ήθελες να δούμε μέσα στα επόμενα χρόνια; Συγχρόνως, θεωρείς ότι τέτοιες κινήσεις είναι πιθανό να βλάψουν την υστεροφημία των σχημάτων που τις επιχειρούν;

Κοίταξε, θα ήθελα πολλές επανασυνδέσεις. Ας πούμε Queensryche με Tate, Rockenfield, De Garmo και Judas Priest με KK Downing. Θέλω τον Roy Khan ξανά στους Kamelot και τον Mark Zonder στους Fates Warning. Όμως μία επανασύνδεση θα τα ξεπερνούσε όλα και δε με ενδιαφέρει αν θα έβλαπτε την υστεροφημία της μπάντας γιατί θεωρώ ότι ποτέ και τίποτα δεν θα μπορούσε να την βλάψει. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους λατρεμένους Savatage. Επίσης αν πάρουμε ως παράδειγμα την επανασύνδεση των Iron Maiden το 1999, μακάρι να γίνονται τέτοιου είδους κινήσεις.

Αυτά από μένα. Και πάλι συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ και ευχαριστώ για το χρόνο και τις απαντήσεις σου. Ο επίλογος, δικός σου...

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για το βήμα που μας δίνεις για άλλη μια φορά. Εύχομαι από καρδιάς να περάσει ο εφιάλτης που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια, να πάρουμε τις ζωές μας πίσω και να γίνονται συνεχώς συναυλίες που θα τις βιώνουμε είτε ως θεατές είτε ως μουσικοί.