The Murder Capital, Warmduscher @ Gagarin 205, 30/05/25

Αν και η κατάσταση έχει βελτιωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι πως δεν έχει εκλείψει η γνωστή γκρίνια για το πως "δεν βλέπουμε φρέσκα ονόματα στην Ελλάδα" ή πως "όλοι πάτε στους Metallica αλλά δεν στηρίζετε τα μικρά live". Και παρόλο που, σε προσωπικό επίπεδο, έχω τεράστιες διαφωνίες και με τις δύο παραπάνω διαπιστώσεις, ένα τεράστιο "γιατί;" τριγυρνάει στο κεφάλι μου το τελευταίο 24ωρο.

Και αυτό γιατί την Παρασκευή 30 Μαΐου, το Gagarin 205 φιλοξένησε μια βραδιά με δύο πολύ φρέσκα και δυνατά σχήματα. Από την μία, οι ξέφρενοι Warmduscher, χωρίς τους οποίους δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι Viagra Boys μάλλον θα ήταν ένα αρκετά διαφορετικό συγκρότημα, και, από την άλλη, οι τεράστιοι The Murder Capital, οι οποίοι, παρέα με τους Fontaines DC, μετέτρεψαν την Ιρλανδία στην σύγχρονη πρωτεύουσα του εναλλακτικού ήχου. Σε αντίθεση όμως με τα δύο προαναφερθέντα σχήματα που πλέον κάνουν μεγάλα headline show και στην Ελλάδα, τα δύο σπουδαία αυτά γκρουπ δεν μπόρεσαν καν να γεμίσουν το Gagarin.

Και αυτό είναι μια τεράστια αδικία και για τα σχήματα αλλά και για το ελληνικό εναλλακτικό κοινό που, απ’ ό,τι φαίνεται, μετά από 3 χρόνια που γέμιζε συναυλιακούς χώρους ανεξαρτήτως ειδών, πλέον αρχίζει και αραιώνει. Φυσικά, από πίσω υπάρχουν χιλιάδες εξηγήσεις που έχουν να κάνουν και με τα πολλά live που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο αλλά και με το κόστος ζωής που συνεχώς ανεβαίνει, δυσκολεύοντας τους πάντες από το να δουν πολλές συναυλίες. Όμως, στο τέλος της ημέρας, πιθανά αυτό να έχει να κάνει και το hype και τον τρόπο που πλέον πολύς κόσμος ακούσει μουσική, ακολουθώντας περισσότερο τον ντόρο που γίνεται γύρω από κάποια σχήματα και λιγότερο την μουσική τους.

Όπως και να έχει, αφήνοντας πίσω τις γκρίνιες, πάμε να δούμε τα της βραδιάς. Και τι βραδιά ε; Γύρω στις 21:20, οι Warmduscher, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει ως side project των The Fat White Family πριν πάρουν την σημερινή τους μορφή, ανέβηκαν στη σκηνή και μας χάρισαν μια καταιγιστική εμπειρία που, σύντομα, παρέσυρε το κοινό σε έναν party γεμάτο groove, punk, και αχαλίνωτη διασκέδαση.

Καταρχάς, οι Warmduscher αποτελούν ένα σχήμα με πραγματικά αστείρευτη ενέργεια. Κατά δεύτερον, ο Craig Higgins είναι τεράστια μορφή με ακαταμάχητη σκηνική παρουσία και ικανότητα να καθοδηγεί το κοινό όπου θέλει. Παράλληλα όμως, το συγκρότημα διαθέτει έμπειρα μέλη που εναλλάσσουν συνεχώς ύφος και ατμόσφαιρες, χαρίζοντάς μας μια πραγματικά πλούσια συναυλιακή εμπειρία.

Το set τους εμπεριείχε όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες (από το "Midnight Dipper" μέχρι το "I Got Friends" και από το "Whale City" μέχρι το "Tainted Lunch" που έσπειρε τον πανικό), ενώ, πέραν του Higgins, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Marley Mackey, γιο του τεράστιου Steve Mackey των Pulp, ο οποίος σε όλη την εμφάνισή τους δεν σταμάτησε να μας κερνάει εθιστικές μπασογραμμές

Συνδυάζοντας βρώμικο rock με - οριακά - disco grooves και θόρυβο με (πολύ) χορό, το συγκρότημα για περισσότερο από μία ώρα μας κράτησε σε συνεχή κίνηση και απέδειξε πως αποτελεί ένα σπουδαίο σχήμα που αξίζει να ξαναδούμε σύντομα. Μόνη ένσταση μου ο ήχος ο οποίος, ανά φάσεις, ήταν αδικαιολόγητα δυνατός και, σε κάποιες στιγμές, λίγο πιο χαοτικός απ’ όσο θα έπρεπε. Punk είσαι όμως, κάποια σχήματα σηκώνουν το μπάχαλο και οι Warmduscher είναι με βεβαιότητα ένα από αυτά. (Α.Α.)

Με μια ολιγόλεπτη καθυστέρηση, η πεντάδα των The Murder Capital εν μέσω χειροκροτημάτων ανέβηκε στη σκηνή. Καλώς ή κακώς, κάθε συναυλία, συνδέεται με το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα, αφού αποτελεί μια εκδήλωση του παρόντος. Έτσι, η επιστροφή των Ιρλανδών στα μέρη μας, συμβαίνει εν μέσω μιας ταραχώδους περιόδου για αυτούς, αλλά και του κόσμου. Είναι δύσκολο να αγνοηθεί ο ελέφαντας στο δωμάτιο, που δεν είναι άλλος από το τίμημα που πληρώνει το σχήμα, με ακυρώσεις εμφανίσεων σε άλλες χώρες, και όχι μόνο, για την ανυποχώρητη υποστήριξή του στον παλαιστινιακό λαό και την απερίφραστη καταδίκη μιας εν εξελίξει γενοκτονίας που, σε αντίθεση με την (οποιαδήποτε) επανάσταση, μεταδίδεται ζωντανά από τις οθόνες, ως θέαμα, ως αχυράνθρωπος, ως άλλοθι παραπλανητικά εξισωτικών φασιστικών ψευδοπολιτικών.

Το εντόπιζες στα μάτια τους. Οι The Murder Capital, από το μπάσιμο με το "The Fall", είχαν το βλέμμα που γυαλίζει. Χαμογελαστοί, ευγνώμονες που βρίσκονταν σε μια χώρα και σκηνή που τους αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, όπως και την ευρύτερη post-punk βρετανική φουρνιά, και ας μην γέμισε, δυστυχώς το Gagarin χθες, σε αντίθεση με παρόμοιες περιστάσεις. Σημασία όμως δεν έχουν οι προσδοκίες, αλλά η πραγματικότητα. Και αυτή αποφάνθηκε πως το παρευρισκόμενο κοινό, πλήρως συνειδητοποιημένο, ήταν το βράδυ της Παρασκευής στο venue για να συντονιστεί με την ηλεκτρισμένη, ποιητική χαρμολύπη της μουσικής των The Murder Capital.

Το "More Is Less", αυτό το τεράστιο κομμάτι μέσα από το, κλασικό πλέον, ντεμπούτο της μπάντας, "When I Have Fears", ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς. Οι μπασογραμμές και οι εκλεπτυσμένες συγχορδίες δονούσαν το χώρο, η επί σκηνής παρουσία όμως του τραγουδιστή James McGovern, σε συνδυασμό με την παθιασμένη αλλά και ευάλωτη, εκφορά των στίχων, ήταν καθοριστικές για να απογειωθεί η βραδιά. Οι Δουβλινέζοι, με όλο τον αυθορμητισμό και το πάθος που τους διακατείχε, ζούσαν την κάθε τους στιγμή, έδιναν το είναι τους.

Ηχητικά ήταν άψογοι, αναδεικνύοντας τόσο την γκρούβα όσο και τον εγκεφαλικό υπνωτισμό των κομματιών τους. Την μερίδα του λέοντος του σετ, κατέλαβε το φετινό, συγκλονιστικό "Blindness", και δικαίως, αφού η ποικιλομορφία του αναδεικνύει ιδανικά την ηχητική ταυτότητα του σχήματος. Κάποια στιγμή, τα φώτα σβήνουν, ένας προβολέας μόνο πάνω στον McGovern, που άναψε και ένα τσιγάρο. Άρχισε να ερμηνεύει το "Swallow", μαγνητίζοντας τα βλέμματα, ως ένας καταραμένος ροκστάρ παλαιότερων δεκαετιών. Αφού πρώτα μας μας εκτόνωσε με το "Moonshot", με την μπάντα να ξεσπάει στις πανκ καταβολές της, έπειτα μας βούρκωσε. Προηγουμένως, οι φωνητικές γραμμές του "A Distant Life" είχαν τραγουδηθεί από το σύνολο του κοινού. Κάπου εκεί, έκαναν την εμφάνισή τους τα συνθήματα. Η μπάντα άφησε για λίγο τη μουσική στην άκρη, και αφού απευθύνθηκε στους μεγαλύτερους σε ηλικία στο χώρο, προτρέποντας τους να εμπιστευθούν την αντίληψή τους και όχι την προπαγάνδα, εξέφρασε ξανά το αίτημά της για απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού και την λήξη της γενοκτονίας.

Το ταξικό "Love Of Country" που ακολούθησε, θα έστιβε δάκρυα και από έναν ξεραμένο βράχο καταμεσής της ερήμου. Δεν είναι και δα και άγνωστες στους Ιρλανδούς τέτοιες ιστορικές συγκυρίες. Αυτή είναι και η μαγεία της μουσικής, η σημασιολογία της, η δική της κοινωνιολογία. Μερικές φορές η τέχνη δεν αποφέρει την κάθαρση, προσφέρει όμως την απαραίτητη ενδυνάμωση για να ξορκίσει την παραίτηση. Το "Feeling Fades" στη συνέχεια έκανε τους πάντες να χορεύουν, όπως και το τεράστιο "Can’t Pretend To Know". Δυστυχώς, εκεί στην μία ώρα περίπου της εμφάνισής τους, οι The Murder Capital έριξαν αυλαία στο κυρίως μέρος του σετ τους, «κουρεύοντας» ελαφρώς τη διάρκειά τους (δηλαδή, δεν είχαμε τουλάχιστον το τεράστιο "For Everything", δηλαδή κάπου ώπα!).

Το ανκόρ, είχε πέρασμα από το εσωστρεφές "Gigi’s Recovery", με το "Ethel", και αποχαιρετισμό με το, larger than life, "Words Lost Meaning". Οι The Murder Capital, ανεπιτήδευτοι, ακατάτακτοι, ειλικρινείς, είναι μια εκκωφαντική έκρηξη στον πυρήνα της σύγχρονης alt rock μουσικής βιομηχανίας. Στις μουσικές, τους στίχους και τις θέσεις τους, προσωποποιείται ένα όραμα, μια καλλιτεχνική άποψη, μια φωνή που δεν έχει καμία σημασία αν εκφράζει μια ολόκληρη γενιά, ή αν έχει καθολική αποδοχή.

Αυτά, είναι για τα ρομαντικά. Μόνο πως εμπεριέχει μέσα της δημιουργικότητα, αποδοχή, ανθρωπιά, ευαλωτότητα, διάθεση για ρήξη και εξέλιξη. Οι The Murder Capital με την συγκλονιστική τους εμφάνιση το βράδυ της Παρασκευής, υπενθύμισαν πως αυτή η μαγική γενεαλογία του ιδιώματος που ξεκίνησε πριν 5 δεκαετίες, ανθίζει ακόμα και μοσχοβολά με μουσικάρες και όχι μόνο. Βλέπετε, ο καρπός, άμα τον θάψεις, θα ανθίσει. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Ρομανός Λιούτας