Lokruz

Lokruz

Sound Effect (2022)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 30/08/2022
Με κάποιες αδυναμίες αλλά και αναβλύζοντας δημιουργικότητα και ποιότητα ένα νέο ελληνικό συγκρότημα κυκλοφορεί το ντεμπούτο του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Lokruz είναι ένα trio από το Γαλαξείδι που χωρίς ενοχές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ψυχεδελικό, παρότι αυτό δεν είναι αρκετό να περιγράψει πλήρως τον ήχο τους. Κι αυτό γιατί, παρότι με έντονες τις heavy psych επιρροές των τελών '60s/αρχών '70s, εξίσου, αν όχι περισσότερο, μπορεί κάποιος να βρει ήχους από το σύγχρονο desert rock και stoner. Ταυτότητα δίνει κυρίως και πάνω από όλα η κιθάρα που είναι πνιγμένη στο fuzz (και καλά κάνει) ενώ ρυθμικά κινούνται συνήθως σε mid-tempo, βαρείς και ληθαργικούς ρυθμούς με τα απαραίτητα δυναμικά ξεσπάσματα να δίνουν χρώμα στα τραγούδια τους.

Το γεγονός ότι αυτό εδώ είναι το ντεμπούτο τους δικαιολογεί ίσως το γεγονός ότι περιέχει και αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Ξεκινώντας από τα πρώτα δεν μπορεί παρά κάποιος να προσέξει την έντονη ελληνική προφορά στη φωνή. Σε μία εποχή που σε αυτό το κομμάτι τα ελληνικά συγκροτήματα έχουν βελτιωθεί πολύ, μας επιστρέφουν σε παλιότερες εποχές όταν ήταν εγγενής αδυναμία του αγγλόφωνου rock στην Ελλάδα. Βεβαίως αφού είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την προφορά των κάθε (εξαιρετικών) Hallas δε θα πρέπει να είμαστε περισσότερο αυστηροί με τα ελληνικά συγκροτήματα κι ας μοιάζει, φυσικά, η προφορά τους λιγότερο εξωτική. Πάντως, τα φωνητικά είναι ανά περίπτωση προβληματικά τοσο σε επίπεδο ικανοτήτων (εντάξει, το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν απαιτεί και συγκλονιστικά λαρύγγια) όσο και σε επίπεδο παραγωγής. Μοιάζει να το είχαν καταλάβει κατά τη δημιουργία του δίσκου ότι η καλύτερη πλευρά τους είναι τα όργανα και όχι η φωνή και αυτό ορισμένες φορές αποτυπώνεται στην παραγωγή ή έτσι ακούγεται. Πιο έντονα αυτό φαίνεται στο "Bullets Hail", το μόνο αδιάφορο τραγούδι του δίσκου, που επίσης δείχνει μία up-tempo, hard rocking πλευρά του συγκροτήματος που τους ταιριάζει λιγότερο. Πάντως όταν η φωνή χρησιμοποιείται για να ενισχύσει μια ευφάνταστη μελωδία ή έναν ρυθμό προσφέρει στο δίσκο και βρίσκει το νόημά της συνεισφέροντας στις καλύτερες στιγμές του ("Runaway" και "Man In Hope").

Αυτό μας φέρνει και στα θετικά που είναι το μουσικό κομμάτι συνολικά. Είτε όπου είναι απόλυτα instrumental είτε στα έτσι κι αλλιώς μεγάλα οργανικά περάσματα στα από 6 έως σχεδόν 13ων λεπτών τραγούδια τους, οι εμπνεύσεις της κιθάρας σε φράσεις ή solo είναι τα καλύτερα σημεία του δίσκου. Από τα δύο (προφανώς) εμπνευσμένα από τη μουσική για τα spaghetti western του Morricone, "Ennio Part 1" και "Ennio Part 2" που ανοίγουν και κλέινουν πολύ όμορφα το δίσκο, μέχρι τις γεμάτες ιδέες συνθέσεις τους που δικαιολογούν τη διάρκειά τους, είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που «βράζει» δημιουργικά. Και χωρίς να υπονομευθεί ο ρόλος του μπάσου και των drums που θέτουν πολύ γερές βάσεις και στηρίζουν απόλυτα και ουσιαστικά τη μουσική, δε γίνεται να μην αναφερθούμε και πάλι στην κιθάρα που σε ένα είδος πολυφορεμένο, καταφέρνει να βρίσκει και μελωδίες και ήχο που να είναι δικά της και να φέρνουν αν όχι κάτι απόλυτα καινούργιο, πάντως σίγουρα προσωπικότητα και σφραγίδα.

Το ισοζύγιο γέρνει ξεκάθαρα προς το θετικό πρόσημο. Η πρώτη κυκλοφορία των Lokruz είναι απολαυστική στο μεγαλύτερο μέρος της και αναβλύζει μουσικότητα και ποιότητα. Πιθανολογώ ότι τώρα που για πρώτη φορά αποτυπώθηκε ο ήχος τους σε βινύλιο θα είναι πολύ πιο έυκολο να πατήσουν πάνω στα καλά τους και να εντοπίσουν τι τους κρατάει πίσω.

  • SHARE
  • TWEET