Γιάννης Αγγελάκας & 100°C, Διάφανα Κρίνα, The Last Drive, The Big Nose Attack, Holy Monitor @ Πλατεία Νερού, 10/06/17

Στον απόηχο των τελευταίων οδυνηρών γεγονότων, που οδήγησαν στον θάνατο από αδέσποτη σφαίρα, μαθητή του δημοτικού σχολείου Μενιδίου και υπό τις εικόνες του πολέμου, τα παιδιά της Συρίας, τους πρόσφυγες, τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη, αλλά και το θηρίο της ωμής βίας, του φανατισμού, της βάρβαρης αγνωμοσύνης της ανθρώπινης φύσης, μαζευτήκαμε στην Πλατεία Νερού, στην γιορτή της εγχώριας rock μουσικής.

Το debut ομώνυμο album των psych kraut Holy Monitor, μας είχε αφήσει ήδη με τις καλύτερες εντυπώσεις, οπότε το opening των τριάντα λεπτών μας έφερε ακόμα πιο κοντά στην μουσική τους. Οι The Big Nose Attack που ακολούθησαν επέτειναν την ένταση με τον blues/garage rock ήχο τους, προετοιμάζοντας το έδαφος για το garage/rock 'n' roll των Last Drive. Τα Διάφανα Κρίνα άνθισαν ξανά στην σκηνή, παρασύροντάς μας στον λυρικό κόσμο της ακατάσχετης μελωδικότητάς τους, ενώ οι Γιάννης Αγγελάκας & 100°C πυροδότησαν ένα διαρκές πανδαιμόνιο από χορό και καπνογόνα.

Μέσα σ' αυτό το ηχητικό περιβάλλον, ο αγγλικός στίχος συνάντησε τον ελληνικό, γράφοντας ένα υπέροχο αφήγημα, βασική γλώσσα του οποίου ήταν αυτή της μουσικής. Της μουσικής που ανοίγει σαν παράθυρο στο χάος της πνευματικής και ψυχικής εξύψωσης του ατόμου, που πυροβολεί στην καρδιά, αλλά με ήχους και στίχους. Τέτοια μουσική συναθροιστήκαμε να ακούσουμε το βράδυ του Σαββάτου, σε μια υπέροχη γιορτή, κάτω από τον καλοκαιρινό (;) ουρανό της Αθήνας.

Κ.Κ.

Holy Monitor

Aκριβώς στις 17:40 όπως έλεγε το πρόγραμμα ξεκίνησαν το σετ τους οι Holy Monitor. Αν υποθέσουμε πως τα 40-50 άτομα που βρέθηκαν οι μισοί κάτω από τον ήλιο και οι άλλοι στη σκιά, δεν γνώριζαν την αθηναϊκή μπάντα, σίγουρα θα έγιναν οπαδοί! Δεν χρειάζεται πλέον να λέμε συνεχώς πως το ελληνικό κοινό σπάνια τιμά τα support που βγαίνουν νωρίς. Βάλτε για παράδειγμα αυτούς μαζί με τους The Big Nose Attack και σκεφτείτε αν ξένα ονόματα σε πιο ψηλές θέσεις στο line-up φεστιβάλ, είναι καλύτερα. Δεν μας έπιασε το... πατριωτικό, αλήθειες γράφουμε.

Οι Holy Monitor είναι psych rock αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι! Oι επίμονες kraut γραμμές δίνουν έναν έντονο ρυθμό στα 30 λεπτά που έπαιξαν, ουσιαστικά, τον ντεμπούτο δίσκο τους. Το ταχύ "Nemesis" είναι απλά κομματάρα, μία από τα ίδια το "Cacti". Άψογοι!

Α.Π.

The Big Nose Attack

O Βoogieman (κιθάρα, φωνή) και ο Little Tonnie (τύμπανα) ανέβηκαν κεφάτοι στη σκηνή, δείχνοντας απλά οκ να παίζουν μουσική. Φανταστείτε τους να είχαν και κόσμο κοντά τους, αν και αυτό μάλλον το ξέρετε, καθώς οι Big Nose Attack έχουν παίξει παντού. Το blues και garage rock χαρμάνι τους, πάντα θα σε κάνει να κουνιέσαι και να σκέφτεσαι όμορφα πράγματα...

Α.Π.

The Last Drive

"I’m just looking for the way to set the world on fire". Το "Final Kick" έφερε τους Last Drive στη σκηνή στις 19:30 και τον κόσμο ένα βήμα πιο κοντά τους. Τα "Overloaded" και "Desert Rose" πυράκτωσαν την ατμόσφαιρα με τον ρυθμό τους, αποπνέοντας το μεθυστικό trash rockabilly άρωμα, με το οποίο -κάθε φορά- μας ψεκάζει το γκρουπ. Κάνοντας μια δυναμική βουτιά στο παρελθόν τους, επέστρεψαν στο παρόν για να μας δώσουν ένα δείγμα από τον επερχόμενο δίσκο τους, που όπως είπε ο Alex K. θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Πήραμε λοιπόν μια γεύση από τα "Snake Charmer" και "White Knuckles", το οποίο αφιέρωσαν «σε όσους στάθηκαν απέναντι στο φασισμό.

Είναι μια επέτειος σήμερα», είπε ο Alex και η μακρόσυρτη εισαγωγή ήχησε σαν αποφασιστική δήλωση παρουσίας ενάντια σ’ αυτό το μόρφωμα. Το "Glass Of Broken Dreams" μάς επανέφερε σε προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές τους, καθώς ο Nick Cage (Rockin Bones), πήρε το μπάσο στο "I Love Cindy". Tο γνώριμο, βρόμικο fast-tempo περιβάλλον κυριάρχησε με τα "Baby It’s Real", "Blood From A Stone", "The Bad Roads", που δονούσαν τα ηχεία.

Οι Last Drive γέμισαν τη σκηνή μέχρι τη δύση του ηλίου, για μία ώρα και κάτι με μια δυνατή εμφάνιση. Ο κόσμος, που άρχισε να πυκνώνει με τις πρώτες νότες τις κιθάρας του Καρανικόλα, απολάμβανε αυτό το μοναδικό vibe που σπέρνουν στα live performances. Αν και δεν υπήρχαν body-explosions, μάλλον λόγω της ώρας, που τόσο οι ίδιοι, όσο και το κοινό μας έχουν συνηθίσει, πιστεύω πως κανένας από τους παρευρισκομένους δεν προσπέρασε στο άκουσμά τους. Εξάλλου, εντυπωσιακό παραμένει το ότι συγκεντρώνουν ένα ετερόκλητο κοινό, εκείνων με τους οποίους «μεγάλωσαν» μαζί, από δίσκο σε δίσκο, αλλά και το νέο αίμα, που τώρα τους μαθαίνει. Απόδειξη αυτού, το κοινό του Σαββάτου, που πιθανώς να έπεσε πάνω τους κατά τύχη, περιμένοντας κάποιο από τα επόμενα act, και που όμως, στάθηκε με ενδιαφέρον να τους παρακολουθεί.

Κ.Κ.

Διάφανα Κρίνα

«Κάθε τι που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί, μες τους πάγους της γης, ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη». Ο έναστρος ουρανός που πάνω του εντυπώθηκαν τα Διάφανα Κρίνα, έλαμπε στην οθόνη. Μπροστά της ο Τάσος, ο Κυριάκος, ο Πάνος, ο Παντελής, ο Νίκος έπαιζαν για το "Κάθε τι Που Ανασαίνει", πως «ζητάει να δοθεί, ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη». Το ρολόι έδειχνε εννέα και πια, το περίεργο σκοτάδι της νύχτας είχε πέσει πάνω μας, που στεκόμασταν δίπλα στη θάλασσα, ο ένας δίπλα στον άλλον. Και ήμασταν πολλοί.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τα Διάφανα Κρίνα, σε ανοιχτό χώρο, μετά από εκείνη τη διήμερη γιορτή για τον Θάνο, τον Σεπτέμβρη του 2015. Μια διάχυτη συγκίνηση ξύπνησε εντός, κοιτάζοντας το άδειο κέντρο της σκηνής, εκεί απ’ όπου κάποιος έφυγε, ψάχνοντας μιαν άλλη «γη που ανατέλλει». Άκουσα κάποιον πίσω μου να λέει πως μια στενοχώρια μετέφερε η ατμόσφαιρα και κάποιον άλλον πως ο τρόπος που είχαν πάρει τις θέσεις τους, περιμετρικά της σκηνής, αφήνοντας τη θέση του Θάνου αδειανή, αποτελούσε -τρόπον τινά- ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του.

"Δεν Θα Πω Που Πηγαίνω". Μ' αυτό το καινούργιο τραγούδι δόθηκε η συνέχεια, ενώ η μελωδία του "Αν Το Βρεις" έκανε τον κόσμο να σιγοψιθυρίζει τους στίχους. Τα δυο μικρά προβλήματα του ήχου στην αρχή, ξεπεράστηκαν σύντομα και τελικά όλοι εισήλθαμε στον υπεραισθητό κόσμο του θανάτου, του έρωτα, της μοναξιάς. Οι μελωδίες τους μας μαγνήτιζαν καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, ενώ η φωνή του Παναγιώτη Μπερλή στεκόταν αγέρωχη μπροστά στον χρόνο που πέρασε και σ' αυτόν που θα έρθει. Πώς αλλιώς, αφού ο ίδιος αποτελεί ένα γνήσιο, διάφανο κρίνο, ήδη από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, πίσω στο 1996. Το μαγικό ταξίδι μάς μετέφερε στο παρελθόν, καταλήγοντας στο σήμερα.

Το "Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά" διαδέχτηκαν τα "Χαμένα Παιδιά", ένα επίσης καινούργιο κομμάτι. Στα τραγούδια του πρώτου δίσκου το ένθερμο κοινό συμμετείχε αδιάκοπα, σε πλήρη υπερδιέγερση. "Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας", "Γιορτή", "Κλόουν Την Τετάρτη Την Κυριακή Νεκρός", "Μέρες Αργίας" ακούγονταν και ένοιωθα κάτι από εκείνον τον μοναδικό παλμό, που δημιουργούσε η μουσική τους σε παλιότερους καιρούς. Αισθάνθηκα πως και οι ίδιοι χαίρονταν με τη συμμετοχή αυτή του κόσμου. Μια ικανοποίηση με διαπέρασε, βλέποντας τις νεότερες ηλικίες στην πρώτη γραμμή, να τραγουδούν, αφήνοντάς μου την εντύπωση πως η μαγεία αυτού του γκρουπ θα υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων.

Η εμφάνισή τους, ίσως διακατεχομένη από έναν δισταγμό, αλλά και από τη γνώριμη ένταση, τροφοδότησε την επιθυμία μας για τη συνέχεια. Όπως το τραγούδησαν όλοι τους από σκηνής στο φινάλε «ό,τι απόμεινε από μας, ένας σωρός λευκά φτερά, που κάποιοι ζητιάνοι τα περιμάζεψαν για να ζεσταίνονται τις νύχτες», αφού τα Διάφανα Κρίνα έχουν πράγματι ζεστάνει πολλές από τις εσωτερικές μας νύχτες. Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ του Σαββάτου, ήρθαν για να δείξουν πως ακόμα ανθίζουν, πως ευωδιάζουν από τη σιωπή, πως ένας θάνατος σηματοδοτεί τη γένεση της νέας ζωής!

Κ.Κ.

Γιάννης Αγγελάκας & 100°C

«Μόνο από την Λύπη σου, μονάχα από την Λύπη σου, με τίποτα απ' τη Λύπη σου δεν θα 'θελα να πιω». Με τον τελευταίο δίσκο τους ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°C μας καλωσόρισαν στις 23:00 ακριβώς. Για τη "Δικαιοσύνη" τραγουδούσε το συσπειρωμένο κοινό, που εκτείνονταν πέρα από τον ορίζοντα ενός βλέμματος. Ο Αγγελάκας δημιουργεί μία εξελισσόμενη εξίσωση άρτιας μουσικής και μεγάλου όγκου ακροατών, που διαρκώς πολλαπλασιάζονται. Η εμφάνισή τους και αυτήν τη φορά ήταν μια σπουδή μουσικής ανάφλεξης. Από το "Αιρετικό" στο "Ακίνδυνο Τραγουδάκι" και από το "Είμαι Τυχερός" στις "Τηλεντρόγκες", οι ηχητικές εκρήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Η δημιουργική ένταση που επικρατούσε στη σκηνή, συντονιζόταν με εκείνη του κόσμου, ο οποίος χειροκροτούσε και χοροπηδούσε ασταμάτητα.

Έχοντας στον νου την περσινή εμφάνισή του με τους 100°C, στον ίδιο χώρο διαπίστωσα πως ο χρόνος που πέρασε συνέκλινε ακόμα περισσότερο την οπτική τους περί της μουσικής ιδέας που μεταδίδει ο Αγγελάκας. Έτσι ακούσαμε ένα συμπαγές αποτέλεσμα. Οι 100°C φαίνεται πως βρήκαν τη δίοδο που τους ενώνει με το μουσικό παρελθόν του, αποδίδοντας παλαιότερα τραγούδια με το απαιτούμενο βάθος, φέρνοντάς τα κοντά τους, κάτι που -όπως συζητούσαμε με αρκετούς- έλειπε στην προηγούμενη συναυλία, στον ίδιο χώρο.

Ο τελευταίος τους δίσκος "Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια" μοιράζονταν αρμονικά τον χρόνο με κομμάτια από την συνολική δισκογραφία του Αγγελάκα. Έπαιξαν για το "Ποτέ" και τον "Ψεύτη", με τα πνευστά μέρη του σχήματος της τρομπέτας και του σαξοφώνου να συνεισφέρουν στην ηχητική ατμόσφαιρα, όπως και η φωνή της Λαμπρινής στο "Παίρνε Με Μαζί Σου". Η μόνη ίσως ένσταση είχε να κάνει με το τραγούδισμά της κυρίως στα κομμάτια των Τρύπες, που ακούγονταν σαν μια ακούσια παραφωνία.

Από αυτήν την εκρηκτική ατμόσφαιρα δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα καπνογόνα, τα αρκετά καπνογόνα!, που συμπλήρωναν το πανδαιμόνιο που ακολουθούσε τραγούδια όπως τα "Τρένο" με την funk εισαγωγή, "Σιγά Μην Κλάψω", "Ακούω Την Αγάπη". Ένα «μόνοι σας», του Αγγελάκα από μικροφώνου ήταν αρκετό για το κοινό, που ξεκίνησε για Άμστερναμ και Βερολίνο πλημμυρισμένο από την "Ταξιδιάρα Ψυχή", σε μια ήπιων τόνων διασκευή, όπως και στα "Θ’ Ανατέλλω", "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα". Αυτήν τη φορά, το encore έγινε, παρατείνοντας λίγα λεπτά περισσότερο τη φανταστική πρώτη καλοκαιρινή εμφάνιση των Γιάννη Αγγελάκα & 100°C. Η βραδιά έκλεισε με τη "Γιορτή", όπως άλλωστε ήταν και η νύχτα του Σαββάτου. Η γιορτή της εγχώριας rock σκηνής!

Κ.Κ.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου, Αφροδίτη Ζαγγανά