Rockwave Festival (Arctic Monkeys, Alt-J, Miles Kane κ.ά.) @ TerraVibe Park, 06/07/18

Η πρώτη ημέρα του φετινού Rockwave Festival θα μείνει στο μυαλό αρκετών ως τότε που έπαιξαν για πρώτη φορά οι Arctic Monkeys στην Ελλάδα. Καθόλου παράλογα, έχοντας κατά νου το μέγεθος που έχουν εν έτει 2018 ο Alex Turner και η παρέα του. Και η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού που γέμισε, ευτυχώς ή δυστυχώς όχι υπερβολικά ασφυκτικά, το TerraVibe, βρέθηκε εκεί μόνο και μόνο για την μπάντα από το Sheffield. Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, παραβλέπει πλήρως το εντός των συνόρων συναυλιακό ντεμπούτο ενός ακόμα εξαιρετικού σχήματος κι ένα κατά τα άλλα απολύτως τίμιο line-up.

Ξεκινώντας από την αρχή, η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας ήρθε από πολύ νωρίς. Ήταν σχεδόν 16:30 όταν οι CoreTheBand παρατάχθηκαν για να ξεκινήσουν το σετ τους, και παρά τον δυνατό ήλιο και την υψηλή θερμοκρασία, τα πάντα κύλησαν ρολόι πάνω και κάτω από τη σκηνή. Υπήρξαν αρκετοί που προτίμησαν να χαλαρώσουν στη σκιά ή/και να βγάλουν τις πρώτες απαραίτητες selfie, ωστόσο ο χώρος μπροστά από τη σκηνή γέμισε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Ως προς τις αντιδράσεις, ακόμα κι ο πιο αισιόδοξος θα ξαφνιαζόταν.

Ο indie-meets-pop-punk ήχος της παρέας από τα Χανιά σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του, όπως και ο χαλαρός τρόπος που προσέγγισαν την όλη κατάσταση. Το υλικό του ντεμπούτου παρουσιάστηκε με όλο το απαραίτητο κέφι και τα ψεγάδια που επιβάλλει το ύφος. Η διασκευή του πολυαγαπημένου "Way Down We Go" σήμανε τις πρώτες χορευτικές φιγούρες του απογεύματος, ρυθμικά χειροκροτήματα και sing along έκαναν συχνά πυκνά την εμφάνισή τους, ενώ είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και το jump-the-fuck-up κλείσιμο στο "Elephant" στέφθηκε από επιτυχία.

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, και με τον αριθμό του κοινού να αυξάνεται σταδιακά, οι Get Well Soon ξεκίνησαν χωρίς πολλές πόζες ή περιττά λόγια. Ο ήχος για την επόμενη ώρα στάθηκε στο πλευρό των Γερμανών. Το βάρος και τα βλέμματα, αναμενόμενα, έπεφταν αισθητά περισσότερο στον Konstantin Gropper, χωρίς το υπόλοιπο σχήμα να μένει σε κακώς εννοούμενο δεύτερο πλάνο. Ήδη από το "The Last Day Of Rome" οι ιδιότροπες ατμόσφαιρες είχαν αναλάβει τα ηνία, ενώ στο "You Cannot Cast Out The Demons (You Might As Well Dance)" οι εναλλαγές και τα synth έκαναν ένα βήμα μπροστά.

Κι ενώ πάνω στη σκηνή τα πάντα έβαιναν καλώς, κάτω από αυτή τα πράγματα έμοιαζαν διαφορετικά. Ίσως έφταιξαν οι μετακινήσεις του κόσμου που έφτανε, η κούραση όσων ήταν από νωρίς ή το όχι ιδιαίτερα εύκολο υλικό της μπάντας, κάτι που έθιξε κι ο ίδιος ο Gropper μιλώντας για το "The Horror". Ανάμεσα σε όλα αυτά, το αντί-rock-star στήσιμο της εξάδας πιθανότατα έβαλε το τελευταίο λιθαράκι, και οι αντιδράσεις του κοινού ήταν κάτι λιγότερο από θερμές. Η κατάσταση βελτιωνόταν σε στιγμές όπως το "Too Much Love", αλλά σε γενικές γραμμές το σύνολο έχανε πολύ περισσότερα από τη μεγάλη σκηνή συγκριτικά με τα όσα κέρδιζε.

Α.Μ.

Αφού είχαμε εξοπλιστεί με τις μπύρες μας και βρήκαμε μια καλή ισορροπία θέσης ώστε να μη στριμωχτούμε υπερβολικά από τόσο νωρίς, περιμέναμε τον Miles Kane με την παρέα του να έρθει στη σκηνή. Αν μη τι άλλο η εμφάνιση του Miles ήταν ξεκάθαρα ροκσταρική, ίσως και φολκλορική θα μπορούσε κανείς να πει με το επιληπτικά χρωματιστό του πουκάμισο και τη μπαντάνα, και η αλήθεια είναι πως ο τύπος φαίνεται ότι γουστάρει να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, αφού δεν έλειψαν οι καγκουριές όπου πλησίαζε και κοίταζε την κάμερα που βρίσκονταν μπροστά του.

Σε γενικές γραμμές θα μπορούσα να πω πως ήταν μια αξιοπρεπής εμφάνιση, ούτως ή άλλως δεν θεωρώ τόσο πλούσια μουσικά τη δουλειά του, ωστόσο έχει κάτι ξεσηκωτικό και με την έντονη σκηνική παρουσία αυτό είχε μια επίδραση στο κοινό που φάνηκε να περνάει πολύ καλά. Ένα από τα highlight της εμφάνισής του ήταν η διασκευή στο "Hot Stuff" της Donna Summer, που ήταν ό,τι έπρεπε για μια φεστιβαλική ημέρα, και κατάφερε να δώσει παλμό και ενέργεια στο κοινό. To κλείσιμο με το "Come Closer" κράτησε την ένταση, με τη συμμετοχή του κόσμου στα επιφωνήματα του κομματιού να είναι αρκετά ζωντανή, και να αφήσει μια ευχάριστη αίσθηση.

Χωρίς να ενθουσιαστώ, και παραβλέποντας την καγκουριά του Miles, νομίζω πως ήταν μια συμπαθητική παρουσία στα πλαίσια του Rockwave. Ίσως να φταίει και το ότι περίμενα ανυπόμονα να έρθει η ώρα για τους Alt-J...

Η ευχάριστη έκπληξη εκ της ανακοίνωσής της, έμελλε να είναι η εμφάνιση των Alt-J, που δεδομένου του status που έχουν αποκτήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη, δύσκολα θα περίμενε κανείς να δούμε στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι πως όσον αφορά στη σκηνική τους παρουσία είχα spoiler-ιαστεί έχοντας δει βίντεο από την περιοδεία τους, και περίμενα να δω πώς το άκρως εντυπωσιακό τους light show θα αποτυπωνόταν στη σκηνή ενός τέτοιου φεστιβάλ, σε έναν ανοικτό χώρο και χωρίς να έχει ακόμη νυχτώσει για τα καλά.

Από τις πρώτες κιόλας νότες του "Deadcrush", ένας αψεγάδιαστος ήχος γέμισε το TerraVibe, κάτι που παρέμεινε σταθερό σε όλη τη διάρκεια του σετ της μπάντας. Σε κομμάτια όπως το "Fitzpleasure" αλλά και το "Something Good" προσωπικά με κέρδισε ιδιαίτερα ο ντράμερ, με την μετρονομική του ακρίβεια που όμως ήταν τόσο groovy που σε έκανε να θες να κουνηθείς. Δυστυχώς μερικές σειρές πίσω από τη σκηνή όπου βρισκόμασταν, αυτό δεν ήταν δυνατό, με τον κόσμο να έχει πακτωθεί περιμένοντας τους Arctic Monkeys και κάποιες φορές αγνοώντας αφελώς το θέαμα και τον ήχο που δημιουργούνταν μπροστά τους, μιλώντας δυνατά αλλά και σπρώχνοντας όσο διεκδικούσαν μια θέση πιο κοντά στη σκηνή. Μικρό το κακό βέβαια, όταν οι Alt-j συνέχιζαν να μαγεύουν με το οπτικοακουστικό show που προσέφεραν.

Ξεχώρισα κομμάτια όπως το "In Cold Blood", και το προσωπικό αγαπημένο μου "Tesselate" με τα ιδιαίτερα κρουστά, ενώ στο "Matilda" ακόμη και οι φίλοι μας δίπλα που δεν ήξεραν καν τους Alt-J έδειξαν να συγκινούνται και να συμμετέχουν τραγουδώντας και χορεύοντας όσο μπορούσαν μες στο στριμωξίδι. Δύσκολο να πει κανείς κάτι κακό για το setlist, έχοντας μαζεμένες σχεδόν όλες τις κομματάρες που θέλαμε να ακούσουμε, ωστόσο περιμέναμε και το "Nara" που έχουμε ακούσει να παίζεται περιοδικά και στα ραδιόφωνα. Το κλείσιμο με το "Breezeblocks" φάνηκε να έρχεται νωρίς, όχι γιατί ήταν τόσο σύντομο το σετ, αλλά γιατί θα θέλαμε κι άλλο. Αν μπορώ να πω κάτι που θα περίμενα λίγο περισσότερο από την μπάντα, θα ήταν η αλληλεπίδραση με το κοινό, δεδομένου του γεγονότος πως μιλάμε για φεστιβάλ. Μπορώ ωστόσο να καταλάβω πως η μπάντα έχει σαν concept να δημιουργεί μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, με τον πραγματικά υπέροχο φωτισμό και τον πολυεπίπεδο ήχο της.

Όπως και να χει, μιλάμε για μια φανταστική εμφάνιση, μιας μπάντας μεγάλου βεληνεκούς που είχαμε την τύχη να δούμε σε μια περίοδο μεγάλης δημοφιλίας και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Μακάρι να έρθουν ώστε να τους δούμε και σε ένα headline show, ιδανικά σε κλειστό χώρο για να μπορέσουμε να απορροφηθούμε εντελώς στον κόσμο τους.

Ν.Κ.

Είχε πάει 22:30 όταν τα φώτα χαμήλωσαν και οι Arctic Monkeys πήραν τις θέσεις τους εν μέσω αποθέωσης. Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για τον ενθουσιασμό του κόσμου που είχε γεμίσει τον χώρο από το μπροστινό μέρος της σκηνής μέχρι κάμποσα μέτρα πίσω από τον πύργο, τα πρώτα λεπτά του ολοκαίνουριου "Four Out Of Five" ήταν αρκετά για να την εξαφανίσουν. Δυνατές φωνές, κάμποσα sing along, χοροί, χαμόγελα και φλας να ανοιγοκλείνουν από κάθε κατεύθυνση. Απολύτως λογικά, κάθε προβολέας, κάθε βλέμμα και κάθε κάμερα κινητού, όλα ήταν στραμμένα στον Alex Turner.

Ο Βρετανός με το πέρασμα του χρόνου έκανε στροφή 180 μοιρών, από τον συνεσταλμένο indie μπροστάρη του ντεμπούτου, σε έναν rock star που μπορεί να κρατάει με χαρακτηριστική ευκολία στο χέρι του ολόκληρα στάδια. Τι κι αν βγήκε με τη λευκή φανέλα και το μαλλί τίγκα στη μπριγιαντίνη· με το που έδωσε το σύνθημα κι ακούστηκαν τα αρχικά μέτρα του "Do I Wanna Know?", σύσσωμη η Μαλακάσα κουνήθηκε σα να μην υπήρχε αύριο. Όσο υπερπουλημένο κι αν είναι, όσο κι αν μια μερίδα του κοινού που τραγούδησε κάθε στίχο του δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει κομμάτι για την επόμενη μισή ώρα, μιλάμε για ένα τραγούδι που υπερβαίνει οποιαδήποτε κριτική.

Η επιλογή της μπάντας να ρίξει τόσο νωρίς το βαρύ χαρτί της ομολογουμένως με παραξένεψε, αλλά η τετράδα των "Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair", "Crying Lightning", "The View From The Afternoon" και "Teddy Picker", με επανέφερε σε τάξη. Κάποιος θα πει για greatest hits κι άδικο δεν θα 'χει. Αλλά με τόσο απολαυστικό σερί, άντε να πεις ότι έχεις παράπονο. Δεν είναι δα ότι έχουμε βαρεθεί να ακούμε κάποιο από αυτά. Αν είναι να υπάρξει γκρίνια, ας υπάρξει για τους σωστούς λόγους, όπως το ένα επίπεδο που χώριζε το μικρόφωνο από τα όργανα (συζητήσιμο, μπορεί κοντά στη σκηνή να ήταν διαφορετικά τα πράγματα), το μη-τσιτωμένο μπάσο, ή τα περιστασιακά χαμένα μετρήματα (μη συζητήσιμο).

Το πέρασμα στο "She Looks Like Fun" και το ομώνυμο από το "Hotel Tranquility Hotel & Casino" ήταν κάπως απότομο, αλλά τηρουμένων των αναλογιών δούλεψε ικανοποιητικά. Πιθανότατα σχετίζεται με τις συγκεκριμένες επιλογές, αλλά όπως και να 'χει, τα κομμάτια κέρδισαν πόντους από το ζωντανό πλαίσιο, φέρνοντας μια διαφορετική διάσταση στο σετ του σχήματος. Το στοίχημα, όμως, ήταν σαφώς πιο κερδισμένο από τα παλιότερα τραγούδια και κυρίως τα του "ΑΜ". Τα ρυθμικά επανήλθαν στο "Do Me A Favour", οι φωνές στο "Why'd You Only Call Me When You're High?" δυνάμωσαν επικίνδυνα και το "Knee Socks" συνοδεύτηκε από πολλά λικνίσματα.

Λίγο πριν την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας, το "I Bet You Look Good On The Dancefloor" σήκωσε αρκετό κόσμο στον αέρα, έγινε η αφορμή για να ανάψει καπνογόνο και υπενθύμισε πόσο μεγάλος δίσκος είναι το "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not". Η πάσα για το encore, δε, με το "R U Mine?" έμοιαζε βγαλμένη από το καλύτερο εγχειρίδιο του rock. Οι φωνές διατηρήθηκαν, η επιστροφή έγινε κάπως χλιαρά με το "Star Treatment", στην "Arabella" πρέπει να κουνήθηκαν και τα δέντρα, ενώ η οριστική καληνύχτα με το "505" και τη συμμετοχή του Miles Kane μας άφησε να περιμένουμε περισσότερα. Ας ελπίσουμε ότι τα κενά θα καλυφθούν στο μέλλον.

Α.Μ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά