Get Well Soon

Τους Get Well Soon τους έμαθα από το "If This Hat Is Missing I Have Gone Hunting" και κατ επέκταση το "Rest Now Weary Head You Will Get Well Soon", το πρώτο - μετά από τέσσερα EP - full length άλμπουμ τους. Το οποίο δεν είναι τίποτα λιγότερο από εξαιρετικό και παρουσίαζε τον εγκέφαλο της μπάντας, Konstantin Gropper, ικανό για μεγάλα και σπουδαία πράγματα.

Από το 2008 όταν και κυκλοφόρησε ο δίσκος αυτός μέχρι και σήμερα, έχει μεσολαβήσει μια δεκαετία. Μέσα σε αυτό το διάστημα οι Get Well Soon έχουν κυκλοφορήσει ακόμα τέσσερις δίσκους - με το "Vexations" να επανακυκλοφορείται μόνο με ορχήστρα και φωνητικά -, επτά EP ακόμα αλλά και ορισμένα soundtrack, ενώ ο Gropper έχει αναλάβει την παραγωγή γνωστών καλλιτεχνών. Ενώ με την πάροδο των χρόνων η μπάντα έχει ωριμάσει συνθετικά, δεν επαναπαύεται διόλου αφού ο πειραματισμός είναι μόνιμο στοιχείο του ήχου της.

Όλα αυτά τα χρόνια ενώ είχα σταθερή επαφή με τη μπάντα, τα EP "The Lufthansa Heist / Henry / Greatest Hits" ομολογώ ότι μου ξέφυγαν με λίγα ακούσματα, χωρίς να καταφέρουν να με κερδίσουν. Παρόλα αυτά σε κάθε τους δίσκο είχαν όμορφα πράγματα να πουν, λίγα να χάσουν και πολλά να κερδίσουν. Δίνοντας τη δική τους ερμηνεία στον όρο indie rock απέκτησαν το κοινό τους και στη χώρα μας, γράφοντας και ραδιοφωνικά κομμάτια ("If This Hat Is Missing I Have Gone Hunting", "It's A Catalogue", "Seneca's Silence" , "Rolland, I Feel You").

Στο πρόσφατο "The Horror", λοιπόν, ο πάντα ευρηματικός Konstantin Gropper αποφάσισε να αλλάξει ρότα και αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής στον Frank Sinatra και τις πρώτες του δουλειές μέσα από το δικό του πρίσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, το "(How To Stay) Middle Class". Έτσι δημιουργεί έναν δίσκο λιγότερο προσβάσιμο απ' ό,τι στο παρελθόν με αρκετές jazz καταβολές, και δίνει περισσότερο βάρος στην ατμόσφαιρα, με το noir στοιχείο να υπερισχύει σε όλες τις συνθέσεις. Ακόμα και το concept του δίσκου είναι σκοτεινό, αφού περιλαμβάνει τους εφιάλτες του Gropper. Αλλά, ταυτόχρονα, και σύγχρονα προβλήματα, όπως η σεξουαλική παρενόχληση, αγγίζονται όταν τραγουδά "We should not scare our daughters, we must teach our sons" στο "Nightjogging".

Μπορεί να χάνει αρκετά σε αμεσότητα, αλλά το "The Horror" είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος που απαιτεί την προσοχή σου, αφού δεν είναι για όλες τις ώρες. Δύσκολα θα ακουστεί στο ραδιόφωνο, χωρίς το απαιτούμενο χιτάκι. Οι κιθάρες είναι πολύ περιορισμένες, ενώ το μπάσο και τα κλασσικά έγχορδα και τα κρουστά έχουν την τιμητική τους. Η χαρακτηριστική βαριά χροιά του Gropper κάνει την απαιτούμενη αντίθεση με τις υψηλές συχνότητες της ορχήστρας και τα δυο αυτά στοιχεία αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά.

Το "Horror" είναι μια τολμηρή κίνηση από τον Gropper, μια ακόμα για την ακρίβεια, αφού ο ταλαντούχος Γερμανός έχει μάθει να μην παίζει εκ του ασφαλούς. Πειραματίζεται σε πιο jazzy ρυθμούς, και χωρίς να εγκαταλείπει την pop πλευρά του μας προσφέρει έναν αξιοπρόσεκτο δίσκο.