Ξεθάβοντας τρία φοβερά ντεμπούτα πριν την πρώτη μέρα του Rockwave

Μόλις λίγες μέρες έμειναν πριν ανηφορίσουμε Μαλακάσα για την πρώτη μέρα του φετινού Rockwave Festival και βρίσκω τον εαυτό μου κάπως ενθουσιασμένο. Όχι ότι με χαλάνε το Release Athens, μια εξαιρετικά ποιοτική προσθήκη των τελευταίων ετών, και το Ejekt που κλασικά παίζει δυνατά με βαριά χαρτιά κάθε χρόνο... Τουναντίον. Αλλά, όπως και να το κάνεις, το Terra Vibe είναι από μόνο του ένα επιπλέον κίνητρο, σε αντιπαράθεση με τον κακό χώρο της Πλατείας Νερού (θα συνεχίσω να το φωνάζω) που κανείς δεν νοιάστηκε τόσα χρόνια τώρα να κάνει φιλικό προς τον θεατή. Πέρα από αυτό, όμως, πρόκειται για μία από τις καλύτερες χρονιές για τον βετεράνο, πια, των φεστιβάλ που ονομάζεται Rockwave. Mετά από πολλά σκαμπανεβάσματα που είχαν φτάσει μέχρι τα όρια της μιζέριας - βλέπε ημέρες «ελληνόφωνων» στονερογκρουπ για συμπλήρωμα, Μποφίλιου και τα τοιαύτα- φέτος το line up και των τριών ημέρων είναι εξαιρετικό. Όχι μόνο για τον εκάστοτε «κράχτη»-πρώτο όνομα, αλλά και για τη δεύτερη γραμμή κρούσης που ακολουθεί ποιοτικότατα.

Την Παρασκευή έχουμε την εναλλακτική μέρα εκ των τριών, τοποθετημένη σε απόσταση ασφαλείας, δύο εβδομάδων, από τις μέταλ ημέρες. Αναλύοντάς την, συνειδητοποιώ πως κρύβει τρία πάρα πολύ αγαπημένα μου ντεμπούτα. Πριν κάνω μια μικρή αναδρομή στο καθένα εξ αυτών, για χάρη πληρότητας θα ψάξω το ντεμπούτο του Miles Kane - ή μάλλον τα πολλά ντεμπούτα του.

Ξεκινάμε με τον έναν και μοναδικό δίσκο των The Little Flames, που κυκλοφόρησε το 2007, μάλιστα αφ’ ότου διαλύθηκαν, ως το ντεμπούτο της καριέρας του. Έπειτα, έχουμε, τον έναν και μοναδικό δίσκο των The Rascals το 2008, που του χάρισε σλοτ στην περιοδεία των Arctic Monkeys. Από αυτήν την συγκυρία προέκυψε η γνωριμία και η βαθιά φιλία του με τον Alex Turner. Καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν το φοβερό ντεμπούτο των Last Shadow Puppets, το "The Age Of Understatement" του 2008.

Εδώ θα μπορούσα να σταθώ, όμως δεν πρέπει, αφού τους είδαμε πέρσι στο Rockwave. Φέτος το μενού περιλαμβάνει σόλο Miles Kane, οπότε θα πάμε στο 2011 και το "Colour Of The Trap" με το οποίο έβαλε μπρος την προσωπική του διαδρομή. Στο κλασικό του ύφος, για όσους παρακολουθούσαν την προσωπική του διαδρομή, ο Miles Kane έβγαλε πολλά χιτάκια που αντλούσαν στοιχεία από το mod revival των '70s και την Britpop των '90s. Ωστόσο, όσο συμπαθητικό και να είναι, ποιοτικά ουδέποτε έφτασε έστω κοντά στους παρακάτω δίσκους...

Ας ξεκινήσουμε με την τελειότητα που ονομάζεται (όπως ακούμε επανειλημμένως στο πρελούδιό του) "Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon". Το μουσικό πρότζεκτ Get Well Soon του Γερμανού Konstantin Gropper μετέπειτα δεν έφτασε ποτέ το ποιοτικό επίπεδο του ντεμπούτου που κυκλοφόρησε πριν δέκα χρόνια, αν και συνέχισε αξιοπρεπέστατα. Του πήρε του Gropper, βλέπετε, τρία χρόνια να ηχογραφήσει εκείνον το δίσκο και μπήκαν μέσα του πολλά περισσότερα χρόνια εμπειριών και συσσωρευμένης έμπνευσης. Εντοπίζουμε στις υπέροχες συνθέσεις από Radiohead και Flaming Lips μέχρι Beirut και πρώιμο Sufjan Stevens.

Οι στίχοι είναι τόσο ιδιαίτεροι όσο και ο τίτλος του άλμπουμ. Οι μελωδίες, ανατριχιαστικές, αναδεικνύονται από μία πρωτότυπη chamber pop ενορχήστρωση με τρομπέτες, βιολιά, ξυλόφωνα και ηλεκτρονικούς ήχους. Όπως μας είχε πει το 2012 στο live του στα μέρη μας, εδώ στην Ελλάδα τρέφουμε και μια ξεχωριστή αγάπη για το κομμάτι "If This Hat Is Missing I Have Gone Hunting". Και δεν καταλαβαίνω άλλωστε πώς να μην, αφού ανατριχιάζω και θα ανατριχιάζω κάθε με κάθε φορά

Συνεχίζουμε με τους Alt-J, την πιο ευχάριστη έκπληξη που μας επιφύλλασσε το φετινό Rockwave γενικώς (άντε, μετά τους Volbeat), καθότι δεν τους περιμέναμε. Το στάτους του εδώ είναι δυσανάλογα μικρότερο απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το τι κοινό έχουν σχηματίσει στα μέρη μας, μένει να φανεί την Παρασκευή. Οι Alt-J κατάφεραν και αυτοί να κάνουν την μεγαλύτερη επιτυχία τους με το ντεμπούτο τους, "An Awesome Wave" το 2012.

Τότε, έγραφα την κριτική για ένα απίστευτα υποσχόμενο άλμπουμ, μα δεν ήξερα αν έπρεπε να αναφέρομαι σε αυτούς ως Alt-J ή ∆. Στην πορεία το ξεκαθάρισαν.  To "An Awesome Wave" έκανε τεράστια διαφορά στο indie στερέωμα. Ήταν ξεκάθαρα pop στην ουσία και την επίγευσή του. Ωστόσο, αποτελούνταν από αλλεπάλληλα στρώματα μελετημένων και ευχάριστων υπό έναν μη-mainstream τρόπο μελωδιών, σεμιναριακά πρωτότυπη παραγωγή και ενορχήστρωση από έγχορδα που παρέμενε διακριτική και τοποθετημένη σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια. Τα «φλώρικα» φωνητικά του Joe Newman και του Gus Unger-Hamilton τους έκαναν άμεσα αναγνωρίσιμους και ιδιαίτερα αγαπητούς τόσο στο Ην. Βασίλειο όσο και στην αντίπερα όχθη. Οι επόμενοι δύο δίσκοι τους, αν και δεν έλαβαν διθυραμβικές κριτικές όπως το ντεμπούτο, κρύβουν εξίσου συναρπαστικούς θησαυρούς.

Για το τέλος πάμε στο εμβληματικό, πια, ντεμπούτο των Arctic Monkeys από το μακρινό, πάλι πια, 2006. Έπειτα από την CD-trading επιτυχία των πρώτων τους demo που έδιναν δωρεάν στο κοινό των συναυλιών (τα διένημαν beneath the boardwalk) και τη μεγάλη επιτυχία του MySpace τους, το οποίο ισχυρίζονταν πως ήταν fan-made και δεν το διαχειρίζονταν οι ίδιοι, υπέγραψαν στην Domino και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single.

Και τι single! "I Bet You Look Good On The Dancefloor" και έπεσαν τα πατώματα με την βρετανίλα που είχε τότε η φωνή του Turner, την σχεδόν punk αισθητική και την pub αντίληψή τους. Το "Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not" είναι το ντεμπούτο με τις πιο γρήγορες πωλήσεις στο νησί όλων των εποχών και ένας από τους σημαντικότερους rock δίσκους της δεκαετίας σε ό,τι αφορά τον mainstream ήχο. Το εξώφυλλο με τον φίλο της μπάντας, Chris McClure, να καπνίζει καθίστατο ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα, ίδιον μεγάλων άλμπουμ. Η επιτυχία ήρθε ξαφνικά και έμεινε. Για κάποιους ήρθε μάλιστα ακόμα πιο ξαφνικά, καθώς κατά την περίοδο της κυκλοφορίας ο κιθαρίστας Jamie Cook δούλευε ακόμα ως πλακάς - σύμφωνα με τον αστικό μύθο, είχε γυρίσει από sold-out περιοδεία του συγκροτήματος για να τελειώσει μια δουλειά που είχε αναλάβει!

Footnotes

♠ Ας χρησιμοποιήσω τα Footnotes σήμερα για κάποια φετινά διαμαντάκια που δεν ξέρει η μάνα τους. Οι μπάντες ονομάζονται End Of Man, Sierra, Appalooza, Khan, The Qualitons.

♠ Και σε λίγο πιο γνωστά άλμπουμ, ας σημειώσουμε πως λιώνουμε την απίστευτα ταξιδιάρικη και χασιματική ψυχεδέλεια των Πολωνών Lonker See, τον πειραματικό ήχο του hardcore των The Armed, τη δισκάρα των πολυαγαπημένων doomsters Yob, και την laid back ομορφιά του Ryley Walker.