Arctic Monkeys

Whatever People Say I Am, That's What I'm Not

Domino (2006)
26/10/2006
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πολλοί είναι αυτοί που έχουν να σχολιάσουν αρνητικά τους Arctic Monkeys. Η τεράστια επιτυχία που συνοδεύει το album τους δεν ήταν δυνατόν να μην προκαλέσει συζητήσεις για την ποιότητα τους. Η πραγματικότητα είναι όμως πως τα παιδιά (κυριολεκτικά) από το Sheffield έχουν συνδέσει το όνομα τους με μια μικρή επανάσταση στο χώρο του indie και alternative rock. Θυμηθείτε μόνο πότε ήταν η τελευταία φορά που μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα του χώρου κατάφερε να κάνει Ευρώπη και Αμερική να μιλάει για αυτή. Και φυσικά δεν πρόκειται για εύπεπτο και χαζοχαρούμενο υλικό σαν αυτό που ούτως ή άλλως προσφέρεται σωρηδόν τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το όνομα του album είναι "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" και αν μη τι άλλο είναι από μόνος του ένας τίτλος που δεν προσφέρεται για ιδιαίτερο promotion. Το περιεχόμενο του όμως είναι αυτό που «πουλάει» στον κόσμο όλα τα ιδιαίτερα στοιχεία των Arctic Monkeys. Ένα απίστευτο μίγμα από alternative κιθάρες, funk riffάκια, britpop εξάρσεις αλλά και grunge ξεσπάσματα! Ή, αν το προτιμάτε αλλιώς, ο Matthew Bellamy συναντά τον Βρετανό Jack White...

Να μιλήσουμε για το στίχο; Από την αρχή μέχρι το τέλος του album δε μας αφήνει να ξεχαστούμε. Ως επί το πλείστον τα λόγια βγάζουν πικρία και θυμό, αλλά το κάνουν με μια τόσο χαλαρή και σαρκαστική διάθεση, που σε συνδυασμό με την ενέργεια που απελευθερώνει η μουσική θα συλλάβετε τον εαυτό σας να μη μπορεί να σταματήσει να χορεύει.

Τα φωνητικά του Alex Turner, αν και μπορεί να κουράσουν κάποιον λόγω της εκνευριστικά βρετανικής προφοράς του, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται κομμάτια τέτοιου είδους. Ο άνθρωπος είναι προφανές ότι έχει γεννηθεί για να τραγουδάει live. Προσωπικά θα πέθαινα για να δω μια συναυλία τους. Όσο για τον Jamie Cook (κιθάρα), το παίξιμο του είναι κάπου μεταξύ του υποτιμημένου Graham Coxon (Blur) και του Άγνωστου Κιθαρίστα που όλοι έχουμε γνωρίσει και παίζει παπάδες αλλά ποτέ δεν έκανε κάτι μεγάλο. Φαίνεται πως κάποτε ο τροχός γυρίζει... Οι Matt Helders (drums) και Andy Nicholson (μπάσο, έχει πλέον αντικατασταθεί μάλλον λόγω υπερκόπωσης) δε χρειάζεται να σχολιαστούν, αφήνω όσα είπα για ασταμάτητο χορό να μιλήσουν από μόνα τους.

Ξεχωρίζουν ιδιαίτερα τα (όχι άδικα) επιτυχημένα "I Bet You Look Good On The Dancefloor" και "Fake Tales Of San Francisco", αλλά και το εναρκτήριο "The View From The Afternoon", το "Still Take You Home" και το "Perhaps Vampires Is A Bit Strong But...". Όλα τα κομμάτια πλην του "Riot Van", αν και βαδίζουν σε παρόμοια μονοπάτια ενός indie παραληρήματος, είναι τόσο εμπλουτισμένα με εναλλαγές στο ρυθμό και την ένταση που ακούγονται ξανά και ξανά χωρίς να κουράσουν.

Στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το cd, το οποίο αποτελείται σχεδόν εξ' ολοκλήρου από φωτογραφίες με αποτσίγαρα και άσχημες Αγγλίδες (!), γράφει σε κάποιο σημείο πως οι Monkeys (παρεμπιπτόντως δεν αναφέρονται πουθενά τα ονόματa τους) ευχαριστούν τον τάδε και αν πουλήσουν τίποτα θα του δώσουν πίσω τον ενισχυτή του! Μάλλον τώρα μπορούν να του πάρουν καινούργιο... Ακολουθήστε το ρεύμα και μην ντρέπεστε να το παραδεχτείτε. Οι Arctic Monkeys θα γίνουν το νέο σας αγαπημένο συγκρότημα! Μένει μόνο να δούμε αν η επόμενη δουλειά τους θα είναι τόσο φρέσκια και δυναμική όσο η πρώτη τους. Μέχρι τότε, απολαύστε τους και μη λυπηθείτε καθόλου τα χρήματα για το album. Α, αγοράστε και μερικά άδεια cd γιατί σίγουρα το αυτοκίνητο σας θα ζητήσει μια κόπια...

  • SHARE
  • TWEET