Είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι το ροκ έχει πεθάνει. Για τον πολύ κόσμο τουλάχιστον. Κι αν η εύκολη απάντηση για τους γνωρίζοντες βρίσκεται στα μικρά κλαμπ και τα υπόγεια, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξουν τη γνώμη και του πιο αποστασιοποιημένου. Ο Alex Turner έχει κάθε λόγο να καυχιέται με το γνωστό εγγλέζικο τουπέ του ότι, μαζί με την παρέα του, έχει μια από τις κορυφαίες θέσεις σε αυτή την άτυπη λίστα. Αλήθεια, πόσοι καλλιτέχνες την τελευταία δεκαετία μπορούν να ισχυριστούν ότι έκαναν ολόκληρα στάδια να μη χάνουν λέξη από τους στίχους ενός κομματιού μέσα σε μήνες, ίσως εβδομάδες, από την κυκλοφορία του;
Κάπου εδώ, βέβαια, βρίσκεται η παγίδα· το μέγεθος του "Do I Wanna Know?" είναι αναμφισβήτητα τεράστιο, σε βαθμό που ξεπερνά τα όρια αυτών που το δημιούργησαν και του ροκ γενικότερα. Σε κάποια περασμένη δεκαετία, θα ήταν ο λόγος που κάποιος άσχετος θα αποκαλούσε τους Arctic Monkeys ως "συγκρότημα του ενός τραγουδιού". Με τα σημερινά δεδομένα και την υπερβολή που επιτρέπει το διαδίκτυο, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι από μόνο του το κομμάτι είναι αρκετό για να τους δώσει μια θέση ανάμεσα σε εκείνους που θα θεωρούνται κλασικοί στο μέλλον. Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που η ταμπέλα pop έχει κυριολεκτικό νόημα, ένα από εκείνα τα ρεφραίν που θα ακούσετε στο ραδιόφωνο.
Το κοινό των δύο παραπάνω σεναρίων, πέρα από τις γενναίες δόσεις υπερβολής, είναι ότι παραβλέπουν το γεγονός ότι η συμβολή του κουαρτέτου από το Sheffield στη μουσική που αγαπάμε είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό το ένα ρεφρέν. Από το ντεμπούτο, που έγινε σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη σκηνή, στους πειραματισμούς που ακολούθησαν και τη μεγαλειώδη, για το mainstream, επιστροφή του "AM", ο κατάλογος της μπάντας είναι γεμάτος με τραγούδια που έχουν κάθε λόγο να ακουστούν από πραγματικά ευρύ κοινό. Οι επιλογές είναι απολύτως υποκειμενικές, κάποιες από αυτές θα τις χαρούμε από κοντά στο Rockwave, κάποιες πιθανότατα όχι, όλες ελπίζουμε ότι θα τις πετύχουμε κάνοντας ζάπινγκ στα FM.
So all that's left is the proof that love's not only blind but deaf
Μπορεί να μην έχει την αποδοχή των πρώτων singles του συγκροτήματος, αλλά αυτό δε σημαίνει πολλά. Η ατμόσφαιρα ξεχειλίζει κέφι, τα ρυθμικά δίνουν έναν τουλάχιστον χορευτικό αέρα, η ερμηνεία του Turner είναι σήμα κατατεθέν της περιόδου, ενώ οι στίχοι αγγίζουν πανέξυπνα μια σειρά από ζητήματα για τα οποία η σκηνή κάνει τα στραβά μάτια. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, όλοι οι μουσικόφιλοι κάποια στιγμή έχουμε βγει τρέχοντας από κάποιο venue, σηκώνοντας το τηλέφωνο και ανακράζοντας «η μπάντα είναι χάλια και δεν περνάω καθόλου καλά».
Just give him half a chance
I bet he'll rob you if he can
Αν ο πιο εύκολος παραλληλισμός της μουσικής με τον κινηματογράφο είναι εκείνος των concept δίσκων με ταινίες, υπάρχουν μεμονωμένα τραγούδια που από το πρώτο άκουσμα σου αφήνουν την αίσθηση μιας μικρού μήκους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιας γουστόζικης, indie μικρού μήκους, με βρετανικό γκρίζο για φόντο, μια κακότυχη κοπέλα σε πρώτο πλάνο κι έναν σιχαμένο τύπο κάπου παραδίπλα. Όλως παραδόξως, το βίντεο κλιπ του κομματιού βγάζει ακριβώς αυτά τα συναισθήματα με ιδανικό τρόπο, με την Lauren Socha και τον Stephen Graham στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
The best you ever had is just a memory
And those dreams weren't daft as they seem
Ένας ύμνος στη νοσταλγία, σε όσους αρνούνται να μεγαλώσουν, όσους καλούνται να τους αντιμετωπίσουν και όλες εκείνες τις σχέσεις σε κατάσταση αποσύνθεσης. Μπορεί να μοιάζει κάπως οξύμωρο ότι οι στίχοι γράφτηκαν από έναν άνθρωπο είκοσι (20) χρονών, αλλά ποιος είμαι εγώ να κρίνω, ειδικά όταν ο σχολιασμός είναι τόσο εύστοχος. Το κεντρικό groove μοιάζει βγαλμένο από το ντεμπούτο, με την καλύτερη δυνατή έννοια, η γραμμή του μπάσου συναγωνίζεται σε εθιστικότητα εκείνη των φωνητικών και το ρεφραίν επιβάλλεται να τραγουδιέται δυνατά.
"505"
Album: "Favourite Worst Nightmare"
Middle of adventure, such a perfect place to start
Τα πρώτα δείγματα ωριμότητας των Arctic Monkeys εμφανίστηκαν από νωρίς. Αρκετοί "παλιοί" οπαδοί τους έσπευσαν να τους αποκηρύξουν, άλλοι τόσοι νέοι ήρθαν στη θέση τους, όμως σε κάθε περίπτωση το σχήμα δεν έδειξε να πτοείται ούτε ελάχιστα από τα εξωτερικά σχόλια. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Turner με τον Miles Kane είναι το πρώτο από τα πολλά love songs που θα ακολουθούσαν για τη μπάντα, και αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ξεχωριστά της. Κάποιοι είχαν την τύχη να το απολαύσουν ζωντανά δια χειρός Last Shadow Puppets, πριν από μερικά χρόνια.
You're mistaken if you're thinking that I haven't been called cold before
Μέσα σε όλες τις παραξενιές και τις αστοχίες του τρίτου πονήματος των βρετανών, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι προέκυψαν, λίγα έστω, κομμάτια που έχουν κάθε λόγο να στέκονται δίπλα στις μεγάλες επιτυχίες τους. Πιο προφανές δείγμα από το πρώτο single του δίσκου αμφιβάλλω αν υπάρχει. Το μπάσο θα κάνει μέχρι και τον πιο ξινό να κουνηθεί, οι κιθάρες ανεβάζουν το coolness σε δυσθεώρητα επίπεδα και οι γραμμές των φωνητικών κολλάνε σε βαθμό ανησυχίας. Όσοι μένετε στατικοί ακούγοντας αυτό το κομμάτι, καλά θα κάνετε να κοιταχτείτε.
Do the Macarena in the devil's lair
But just don’t sit down 'cause I've moved your chair
Όσες παραξενιές και αστοχίες είχε ο τρίτος δίσκος των βρετανών, άλλες τόσες είχε και ο τέταρτος. Διαφορετικής φύσης ετούτη τη φορά, λιγότερες ή περισσότερες, ανάλογα με την οπτική του καθενός, αλλά όπως και να 'χει ήταν εκεί για να προβληματίσουν τους πιστούς του συγκροτήματος και να κάνουν τους απανταχού κριτικούς/σχολιαστές να τρίβουν τα χέρια τους. Το πιασάρικο εισαγωγικό "She's Thunderstorms" και το ραδιοφωνικό ομώνυμο έθεσαν σοβαρές υποψηφιότητες, αλλά όπως και στο νούμερο 5, το πρώτο single είναι τόσο προφανής επιλογή που δεν γίνεται να παραβλεφθεί.
Some out of tune guitar, soundtrack to disaster
Τα δύο πρώτα κομμάτια του πέμπτου δίσκου των Arctic Monkeys έχουν λάβει, για τα εγχώρια δεδομένα, αρκετή αγάπη από κάθε λογής μέσο. Καθόλου παράλογα, αν αναλογιστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με δύο τραγούδια που έχουν αυτό το "κάτι" για να γίνουν τεράστια, πέρα από ταμπέλες και μουσικά ιδιώματα. Αν ρωτάτε εμένα, όμως, οι R&B αναφορές, τα blues-ish κοψίματα και τα σχεδόν-διακριτικά περάσματα του Josh Homme (θα έπρεπε να) είναι αρκετά για να δώσουν στο "One For The Road" αρκετό airplay.
The horizon tries but it's just not as kind on the eyes
Με μια αποστασιοποιημένη ματιά, το "AM", από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό του, είναι μια απόδειξη ότι ένα rock άλμπουμ μπορεί ακόμα να απευθυνθεί σε ευρύ κοινό. Μεγάλες μελωδίες, έντονα ρυθμικά, δυνατά ρεφραίν, απλοί αλλά προσεγμένοι στίχοι και πολλά κιλά στυλ. Όπου το στυλ δεν αναφέρεται μόνο με την οπτική έννοια, αλλά και την ηχητική. Σίγουρα τα ασπρόμαυρα vintagy κλιπ με τις Harley, τα ξεκουμπωμένα πουκάμισα και τις γόβες βοηθούν ως πρώτη επαφή για τους περαστικούς, αλλά η πραγματική μαγκιά φαίνεται όταν πέφτει
Sabbath-ικό πέρασμα στις κιθάρες.
When the winter's in full swing and your dreams just aren't coming true
Ain't it funny what you'll do?
Η επιτομή του πόσο cool, sexy ή οποιονδήποτε-αντίστοιχο-εγγλέζικο-όρο-θέλετε μπορεί να γίνει ο ήχος των Arctic Monkeys. Τα ρυθμικά συναγωνίζονται με τα φωνητικά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, το guest πέρασμα του Homme βγάζει (ξανά) μάτια και όσο κι αν το σκέφτομαι, δε μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν τέτοιο τραγούδι να μην κυκλοφόρησε ως single. Αν τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια της λίστας υπάρχει ένα ενδεχόμενο να ακουστούν, κάπου, κάπως, σε κάποιο ραδιόφωνο, εδώ οι πιθανότητες πέφτουν επικίνδυνα κοντά στο μηδέν. Oh well.
"Batphone"
Album: "Tranquility Base Hotel And Casino"
Opening credits roll
Panoramic windows looking out across your soul
Η πιο ασφαλής επιλογή που θα μπορούσε να κάνει ο Alex Turner για την νέα δουλειά της μπάντας του, θα ήταν να ακολουθήσει μια αντίστοιχη με την προ πενταετίας προσέγγισή του και να κυκλοφορήσει ένα "ΑΜ2". Αντί γι' αυτό, επέλεξε να πειραματιστεί σε ακόμα περισσότερο παλιομοδίτικα, lounge pop μονοπάτια, κάνοντας άλλο ένα βήμα παραπέρα από το ύφος του προκατόχου του και πολύ περισσότερα από το indie rock των μέσων της περασμένης δεκαετίας. Δεν είναι μουσική που μπορείς να ακούσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό.
