Riverside, Mother Of Millions @ Fuzz Club, 02/10/23

Δέκα χρόνια τώρα, στο σύνολο της ενήλικης ζωής μου, οι Riverside αποτελούν αγαπημένο συγκρότημα. Με τον πολυσυλλεκτικό τους ήχο, που πιάνει από την βαθιά ενδοσκόπηση της, εμβληματικής πια, πρώτης τριλογίας, και καταλήγει ως τις Wilson-ικές μελαγχολίες, κι από κει πάλι σε διάφορες στιγμές πανηγυρτζιδικου prog, οι Riverside έχουν διανύσει είκοσι χρόνια γράφοντας σπουδαία μουσική, κι αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη. Μάλιστα, φέτος επανήλθαν με ένα ακόμη λαμπρό δίσκο, το "ID.Entity", στον οποίο αφιερώνεται και το tour, και το οποίο βρέθηκε πολύ ψηλά στις επιλογές της συντακτικής ομάδας του Rocking για τα καλύτερα rock άλμπουμ της χρονιάς.

Καθώς δεν αξιώθηκα ως τώρα να τους δω στις εμφανίσεις τους, με τις τελευταίες δύο να γίνονται λίγες μέρες πριν μπούμε σε παγκόσμιο lockdown πριν τρία χρόνια, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτή τη συναυλία. Με τις μέρες να πλησιάζουν, το hype αυξανόταν σε κάθε αναφορά στο όνομά τους, στις προσεγμένες συναυλίες τους, στον κρυστάλλινο ήχο τους. Οι διθύραμβοι που ακούγονταν για την προηγούμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη επιβεβαίωσαν πως πρόκειται να παρακολουθήσουμε ένα από τα highlights της prog συναυλιακής πραγματικότητας για το 2023, ειδικά εφόσον θα τους προλόγιζε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά prog σχήματα. Όχι κι άσχημα για να ξεκινήσει το φθινόπωρο, και να επιστρέψουμε σιγά σιγά από τους ανοιχτούς χώρους στα κλειστά venues. [Μ.Κ.Ο.]

Οι Mother Of Millions έχουν καθιερωθεί πια στη συνείδηση του ελληνικού κοινού ως ένα κλασικό και σταθερά ποιοτικό συγκρότημα. Οι συναυλίες τους, όσο κι αν διαρκέσουν, αποτελούν πάντα αφορμή για συγκίνηση, ενδοσκόπηση, και επαφή με τις πιο ιδιαίτερες πτυχές του μέσα μας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αυτή τη φορά, με το συγκρότημα να στήνεται πάνω στη σκηνή, και οι πρώτες νότες του "Amber" να προκαλούν ξανά αυτή τη γνώριμη και γλυκιά ανατριχίλα.

Η εναλλαγή στα κομμάτια από το "Sigma" και "Artifacts", με την προσθήκη του αποστομωτικού "Orbit" από το ομώνυμο περσινό EP δείχνει πως το συγκρότημα είναι άνετο με την post prog ηχητική του ταυτότητα, αν και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να χωρέσουν έστω ένα κομμάτι από το κλασικό ντεμπούτο τους "Human". Με τη συμμετοχή του κοινού στο "Rome" φάνηκε περίτρανα ότι πρόκειται για ένα κομμάτι-μυσταγωγία, όπως και το ελεγειακό "Artefacts". Τα δύο αυτά μακροσκελή κομμάτια θα έκλειναν και την συναυλία, μέσα σ’ ένα ηχητικό και συναισθηματικό κρεσέντο. Μπορούσαν πενήντα λεπτά να μας χορτάσουν; Σίγουρα όχι, κι αν είχαν δέκα λεπτά παραπάνω έστω, τότε θα έβγαινε ένα πιο πλήρες συναυλιακό αποτέλεσμα. Ακόμη κι έτσι, κάθε ευκαιρία να δούμε ζωντανά τους Mother of Millions, καλό είναι να την αδράχνουμε [Μ.Κ.Ο.]

Οι νωπές μνήμες της pro-covid εποχής, ακριβώς πριν το πρώτο lockdown, είχαν κάνει την αναμονή για την εμφάνιση των Riverside ακόμη πιο δύσκολη. Κάθε φορά που υποδεχόμαστε τους Πολωνούς στη χώρα μας, φεύγουμε γεμάτοι από την εμπειρία που μας προσφέρουν, και κάθε φορά έχει και κάτι διαφορετικό, με τη δισκογραφία τους να μεγαλώνει και να εξελίσσεται.

Δεν ξέρω εάν θα έπρεπε να περιμένω περισσότερο κόσμο στο Fuzz, δεδομένης της Δευτέρας, αλλά η προσέλευση μου φάνηκε λιγότερη από την τελευταία φορά. Αυτό δεν πτόησε τη μπάντα, που με το πλήρες (και όμορφο) setup της ξεκίνησε δυναμικά το set με δυο λίγο παλαιότερες συνθέσεις, τα "#Addicted" και το πάντα κλασσικό "Ο2 Panic Room", καταφέρνοντας να ζεστάνει το κοινό πολύ γρήγορα. O Mariusz ξεκίνησε τη συνομιλία με το κοινό, ευχαριστώντας αρχικά όσους ήρθαν, και ρωτώντας να δει πόσοι απο τους παρευρισκόμενους είχαν ξαναδεί τους Riverside, πόσοι ήρθαν εκτός Αθηνών αλλά και εκτός Ελλάδας, με εμφανή διάθεση αστεϊσμού.

Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το τελευταίο άλμπουμ τους "ID.Entity" είχε την τιμητική του στο σετ, και όπως μας εξήγησε και ο mastermind της μπάντας, έχει τον τίτλο του θέλοντας να δώσει την σύγχρονη ταυτότητά τους. Το "Landmine Blast" φάνηκε να δουλεύει υποδειγματικά σε live περιβάλλον, αν και θα θέλαμε την κιθάρα λίγο πιο μπροστά στον ήχο. Σε μια μάλλον σαρκαστική στιγμή, ο Mariusz άρχισε να λέει πως δεν θέλει να θεωρούνται οι Riverside ως μια "prog metal" μπάντα, αλλά ως κάτι διαφορετικό. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως μια σύγκριση με τους Dream Theater δεν θεωρείται κοπλιμέντο απο πλευράς τους. Ατυχές σχόλιο θα λέγαμε, δεδομένου ότι πριν μερικά χρόνια ήταν ο ίδιος ο Mike Portnoy που τους επέλεγε για support και τους άνοιξε πόρτες για πολύ μεγαλύτερα κοινά από αυτά που είχαν μέχρι τότε την ευκαιρία να τους ακούσουν.

Βέβαια μάλλον ήταν υπερβολικός σαρκασμός, δεδομένου ότι συνέχισαν το σετ με το "Big Tech Brother" ένα σχεδόν οκτάλεπτο κομμάτι που είναι από τα πλέον progressive (και heavy) του τελευταίου τους δίσκου.

Στη συνέχεια, ζητήθηκε η συμμετοχή του κοινού, ως "πέμπτο μέλος" της μπάντας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε. Το "Left Out" λογίζεται αναμφίβολα ανάμεσα στα highlights της πλούσιας δισκογραφίας τους, και με τον κόσμο όντως να συμμετέχει σαν να είναι στη σκηνή, ήταν και ένα από τα highlights της συναυλίας. Τα χαμόγελα που ανταλάχθηκαν μεταξύ των μελών των Riverside υπό το δυνατό τραγούδι του κοινού, αλλά και ανάμεσα στο κοινό, έμειναν κολλημένα σχεδόν μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους.

Με το σετ να αγνοεί επιδεικτικά το "Wasteland", οι Riverside συνέχισαν να μας παρασύρουν, μπλέκοντας το παρελθόν και το παρόν τους, κάνοντάς το όμως όλο να μοιάζει σαν μέρος ενός καλοσχεδιασμένου οικοδομήματος. Στο "We Got Used To Us" ανατριχιάσαμε και τραγουδήσαμε όλοι μαζί, στο "Egoist Hedonist" κάναμε headbanging (μάντεψε Mariusz, prog metal είναι) και χορέψαμε, ενώ ο αεικίνητος και χαμογελαστός Michał Łapaj στα πλήκτρα έλαμψε με την ενέργεια του αλλά και την ατμόσφαιρα που δημιούργησε.

Το Rush-ικό "Friend Or Foe" ήρθε να κλείσει το κύριο μέρος της εμφάνισης σε μια πιο up-beat στιγμή, ενώ εντύπωση μου έκανε και ο Maciej Meller στην κιθάρα που παρά τη σχετικά πιο "μαζεμένη" του εμφάνιση, έδειξε να λύνεται περισσότερο και να προσκαλεί τον κόσμο να δώσει την ενέργειά του.

Για το encore, το "Self Aware" είχε μια (εμφανώς προβαρισμένη) αλληλεπίδραση με το κοινό, όπου ο Mariusz συνεχίζοντας το σαρκαστικό του ύφος για το metal, μας ζήτησε να κάνουμε συντονισμένα το "silent scream", μια ήσυχη κραυγή. Σίγουρα είχε την πλάκα του, και μας έδωσε το έναυσμα και για την πιο δυνατή ιαχή της βραδιάς στο κλείσιμο του κομματιού.

Το αποχαιρετιστήριο "Conceiving You", διόλου τυχαία παραμένει μια από τις κορυφές της μπάντας, και μας χάρισε την συναισθηματική κορύφωση της βραδιάς. Κλείνοντας, τα χαμόγελα και η πληρότητα που νιώθαμε ήταν και η ουσία των Riverside. Μπορεί να ακούσαμε χιλιάδες νότες και ρυθμούς, αλλά κάθε φορά το συναίσθημα είναι αυτό που επικρατεί. Ίσως αυτό να ειναι και ο λόγος που οι Riverside προσπαθούν (ισως αγαρμπα) να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από το "Prog Metal" όπως μάλλον το έχουν και οι ίδιοι στο μυαλό τους. Μια άψογη (ξανά) εμφάνιση, μάλλον όχι η καλύτερή τους αλλά επιβεβαιώνει την αγάπη που τρέφουμε προς αυτούς. Μπορεί το merch να ήταν τσιμπημένο σε τιμές, μπορεί η κιθάρα να έπρεπε να είναι πιο δυνατά, μπορεί να θέλαμε να δούμε περισσότερο κόσμο μαζί μας. Θα είμαστε όμως εκεί και την επόμενη φορά. [Ν.Κ]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος