Mother Of Millions

Από ένα σημείο και μετά τη διαφορά στη μουσική την κάνει η συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί στον ακροατή, όποια συναισθήματα κι αν καταφέρνει να ενεργοποιήσει. Τα συναισθήματα που κατάφερε να ενεργοποιήσει και η φόρτιση που μου προκάλεσε η ακρόαση το EP που σηματοδοτεί τη συνέχιση της πορείας των Mother Of Millions υπήρξαν πρωτόγνωρα για μένα.

Δεν χρειάζεται να υποκριθώ ότι το άκουσα ως μια ακόμα νέα κυκλοφορία. Γνώριζα προσωπικά τον Μάκη και όσο περισσότερο γνωριζόμασταν με τον καιρό, τόσο περισσότερο τον εκτιμούσα, όπως εκτιμώ και θαυμάζω την καλλιτεχνική υπόσταση και τις δουλειές των Mother Of Millions. Πρόκειται για κάτι ταυτόσημο στο μυαλό μου. Οι Mother Of Millions ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που αν εκτιμάς τη μουσική τους, εκτιμάς και τους ανθρώπους πίσω από αυτή, ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζεις.

Εκατοντάδες φορές έχει έρθει στο μυαλό μου εκείνο το βροχερό βράδυ στο Μαρούσι, όπου παρέα με τον Νίκο Καταπίδη βρήκαμε τον Μάκη και των Κώστα Κωνσταντινίδη (κιθάρες) και μέσα από τις κάμποσες ώρες που καταλήξαμε να περάσουμε παρέα προέκυψε μια μεγάλη συνέντευξη για το "Artifacts" (σε δυο μέρη), αλλά και πολλά περισσότερα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις κουβέντες μας μετά τις εμφανίσεις του συγκροτήματος και δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το τηλεφώνημα το πρωινό του Σαββάτου. Όλα τα παραπάνω έμοιαζαν σαν να συμπυκνώθηκαν στον αέρα μπροστά μου όταν έβαλα για πρώτη φορά να παίξει το νέο αυτό EP.

Η απογυμνωμένη εισαγωγή με το πιάνο και τη φωνή φαντάζει ως ο τέλειος φόρος τιμής, θέτοντας μια ακόμα πιο απογυμνωμένη ειλικρίνεια από πλευράς του συγκροτήματος, καθώς διερωτώνται κι οι ίδιοι «που πάμε από εδώ που είμαστε τώρα;». Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω τη φωνή του Γιώργου Προκοπίου και ήμουν σχεδόν βέβαιος αρχικά πως κάποιος άλλος ερμηνεύει το "Where Do We Go From Here", αλλά είναι αυτός. Διαφορετικός με κάποιο τρόπο, αλλά υπέροχα ο ίδιος.

Η φορτισμένη αυτή εισαγωγή, οδηγεί στο σημαντικότερο κομμάτι αυτού του νέου EP, το οποίο είναι η ομότιτλη νέα σύνθεση. Το "Orbit" είναι ένα ακόμα υπέροχο, σκοτεινό τραγούδι με έντονο το χαρακτηριστικό άρωμα που φέρουν οι συνθέσεις των Mother Of Millions, το οποίο στέκεται στα υψηλά στάνταρ που οι ίδιοι έχουν θέσει. Οι κιθάρες είναι ενδεχομένως λίγο πιο βαριές και κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία δένουν άψογα, σε ένα τραγούδι που θα αποτελέσει μια ακόμα δυνατή προσθήκη στο σετ των συναυλιών τους.

Εν συνεχεία, οι MoM επέλεξαν να δημιουργήσουν μια τελείως δική τους εκδοχή στο "No Light, No Light" των Florence & The Machine και τα κατάφεραν άψογα, με μια μοναδικότητα ανάλογη με αυτή που είχαν προσδώσει στο "Uninvited" της Alanis Morissette σε κάποιες ζωντανές τους εμφανίσεις. Είναι μια τέχνη που κατέχουν και θα έχει πολύ ενδιαφέρον να τη συνεχίσουν, δίνοντας νέα μορφή στα τραγούδια με τα οποία καταπιάνονται. Και σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορώ παρά να θυμάμαι κάθε φορά την αυθόρμητη αντίδραση του Μάκη όταν τους είχα ρωτήσει σε εκείνη τη συνέντευξη ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη διασκευή που θα ήθελαν να δοκιμάσουν: «κάτι από Florence πιθανότατα» πρέπει να μου είχε πει. Κι εδώ είμαστε.

Το EP κλείνει με μια ακουστική (πιάνο-φωνή) εκδοχή του φανταστικού "Rome" μέσα από το "Sigma", ενός από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Mother Of Millions και highlight των πάντα καταπληκτικών συναυλιών τους (να πάτε να τους δείτε όσοι δεν το έχετε κάνει). Πέραν της όποιας σημειολογίας, πρόκειται μια σύνθεση και δη μια εκτέλεση που αξίζει να σταματήσεις ότι παράλληλο κάνεις όταν τη βάλεις να την ακούσεις, να κλείσεις τα μάτια και να την αφήσεις να σου μιλήσει. Kill me if you can…

Μέσα από όλη τη βιωματική υποκειμενικότητα που καθορίζει την κρίση μου για το "Orbit" υπάρχουν πολύ πιο ισχυρά αντικειμενικά στοιχεία που καθορίζουν την αξία του εν τέλει. Όπως η αφοπλιστική ειλικρίνεια, η αναπόφευκτη συναισθηματική φόρτιση και η αδιαμφισβήτητη ποιότητα που διακατέχουν τα 18 λεπτά αυτού του EP. Μια κυκλοφορία που έρχεται να βάλει ξανά στις ράγες το όχημα Mother Of Millions, τους οποίους θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε ακόμα κι όσο οι ίδιοι αναζητούν το που θα τους βγάλει ο δρόμος από εδώ και πέρα. Εγώ πάντως έχω μια σιγουριά πως δεν θα απογοητεύσουν κανέναν.